Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Ζητείται ελπίς!!!


Γράφει:O Γιώργος Μιχ. Λιοντήρης
Πολιτικός Μηχανικός

***
Στο ομώνυμο διήγημά του ο πεζογράφος Αντώνης Σαμαράκης (1919 – 2003) γράφει
για τον ήρωά του, λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μέσα από μια σειρά διαψεύσεων των ελπίδων του να ζητά απελπισμένος, μέσα από τις μικρές αγγελίες κάποιας εφημερίδας ΕΛΠΙΔΑ. Φαντάζει τραγικά επίκαιρο για τους περισσότερους από μας, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, το γεγονός της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας για το αύριο όλων μας και ειδικά των παιδιών μας.Αυτό που βιώνουμε όλοι μας είναι η αναγκαστική χειροτέρευση της ατομικής, οικογενειακής οικονομικής μας κατάστασης. Το κυρίαρχο μοντέλο ζωής όπως είχε διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια αλλάζει ραγδαία.Το «καταναλώνω άρα υπάρχω» που είχε γίνει και με την βοήθεια των ΜΜΕ τρόπος και νόημα ζωής για το νεοέλληνα έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Κατανάλωση με δανεικά χρήματα, με πλασματικά εφόδια, που δεν απεικόνιζαν την πραγματική οικονομία της κάθε οικογένειας και της χώρας, για ικανοποίηση όχι ουσιαστικών και πραγματικών αναγκών, δυστυχώς δεν μπορούσε να συνεχίζεται επ΄ άπειρο. (Ενδεικτικά η αγορά με δανεικά jeep πολλών κυβικών με έκανε ομορφότερο; ψηλότερο; νεότερο; πιο άνδρα; Απλά ικανοποιούσε κάποια ένστικτά μου και σε καμία περίπτωση δεν με έκανε καλύτερο ΑΝΘΡΩΠΟ).Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι «the party is over», οι λογαριασμοί πρέπει να πληρωθούν και ότι αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως χθες.Απαιτείται προσαρμογή στην σκληρή πραγματικότητα, αλλά με επαναξιολόγηση των αναγκών και των δυνατοτήτων μας. Θα πρέπει να περιορίσουμε τα μειονεκτήματά μας και να ανακαλύψουμε ξανά τα προσωπικά και συλλογικά μας πλεονεκτήματα. Θα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας έστω και τώρα.Το εύκολο και το προφανές είναι να δείξουμε τους πολιτικούς που με την διαχείριση της εξουσίας είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την κατάσταση που είμαστε τώρα. Να ονομάσουμε τους νεοφιλελεύθερους του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ ως αιτία για την λήψη των σκληρών αντιλαϊκών οικονομικών μέτρων που επέβαλαν.Σίγουρα αυτοί είναι η κύρια πηγή του προβλήματος.Όμως όσο και να μην μας αρέσει είμαστε και εμείς ως κοινωνία υπεύθυνοι για την σημερινή κρίση. Όλοι μας, λίγο ως πολύ, βολευτήκαμε, ανεχτήκαμε, εθελοτυφλούσαμε στις εύκολες υποσχέσεις και στη δημαγωγία που μας «σέρβιραν» οι πολιτικοί.
Και σε τελική ανάλυση είχαμε την ηγεσία που μας αντιπροσώπευε, κάθε φορά, που μας άξιζε, ήταν ο δικός μας καθρέπτης.Και τώρα τι γίνεται; Δύσκολη η απάντηση.Όπως ο ήρωας του Σαμαράκη ζητά μέσα στην απόγνωση του ελπίδα (στο διήγημα δεν προκύπτει ότι την βρήκε) έτσι και εμείς θα πρέπει να κάνουμε την υπέρβασή μας ατομικά και συλλογικά, αφού κάνουμε προηγούμενα την αυτοκριτική μας, να ενεργοποιήσουμε τους όποιους μηχανισμούς αυτοάμυνας διαθέτουμε για το ξεπέρασμα της κρίσης.Και τελικά δεν θα πρέπει να απαντήσουμε στην πρόκληση των δίσεκτων καιρών με το μαύρο της απελπισίας και της μεμψιμοιρίας, αλλά με το λευκό της ελπίδας και της ανθρωπιάς με καθαρό βλέμμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: