Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Μια φορά τη βδομάδα κάθε Σάββατο βράδυ ανταμώναμε στην ταβέρνα << Αρκαδιά >>. Είμαστε οκτώ και στην αρχή της εφηβείας μας αφήσαμε τη σάπια σάρκα του χωριού μας και ήρθαμε στο << κλεινόν άστυ >> του κάμπου να σπουδάσουμε στο Γυμνάσιο και να αφυπνιστούμε εκ της ραστώνης που μας επέβαλλε τόσο η εφηβική αναίδειά μας όσο και η σχολαστική και μίζερη ζωή της απογυμνωμένης επαρχίας. Ακόμη να νιώσουμε το γλυκασμό της γραφής και της σκέψης των Αρχαίων λογίων προγόνων και νεοτέρων, να αποσβέσουμε το << μηδενός επιθυμείν >> και να γευτούμε διάφορους ποιητικούς οίστρους όπως της θυσιασμένης κόρης Ιφιγένειας για χάρη ενός λαφυραγωγού πολέμου εξαιτίας της πληγωμένης αξιοπρέπειας του Μενελάου και της νιότης της Ελένης. Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου