Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Ήρθε και τούτο το καλοκαίρι μ’ άδεια τα αμπάρια του και το κορμί του πληγωμένο και βαριά άρρωστο. Οι λόγγοι έδιωχναν τους κότσυφες, κάθε κρουσταλλένιο σφύριγμα στον κάμπο έσβηνε στη σιωπή και οι ψυχές μας αφανίζονταν φυλακισμένες στης τσίτσιδης φτώχειας το κλουβί.
Ο άρτος σκαστός από την κόφα, το όσπριο λίγο, το κολοκύθι του κήπου άγλυκο και διψασμένο. Προσμέναμε τα χειρότερα και για να μη έρθουν, έπαιρνα το... Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου