Εγώ το κράτος, είμαι ο λαός
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Στο Παιδαγωγικό σε πίσω καιρούς είχα ένα διευθυντή, ένα βρώμικο ποτάμι που μόνο μια θάλασσα φαρδιά μπορούσε να το δεχτεί χωρίς να λερωθεί από τα δυσώδη λύματά του.
Το χαρτί απορίας δε μου είχε έρθει και μου έκανε έξωση από το εστιατόριο της σχολής, έτσι διάβαζα νηστικός, κοιμόμουν νηστικός και στο νοσοκομείο μπαινόβγαινα να γιατρευτώ από την ασιτία μου.
Όταν τις ελάχιστες φορές το ισχνό βαλάντιό μου φούσκωνε, τις δραχμές του ξόδευα σ’ ένα υπόγειο τεκέ να τρώω γίγαντες, κολοκύθια βραστά και σούπες από κρεμμύδι.
Όταν τις ελάχιστες φορές το ισχνό βαλάντιό μου φούσκωνε, τις δραχμές του ξόδευα σ’ ένα υπόγειο τεκέ να τρώω γίγαντες, κολοκύθια βραστά και σούπες από κρεμμύδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου