Βαλύρα:Το παλιό αυλάκι θα αναδειχθεί και θα ξαναλειτουργήσει!!!

 
Μια ιστορική απόφαση με πρωτοβουλία του α/Δημάρχου Ιθώμης Τάσου Ηλιόπουλου και του Δημάρχου Μεσσήνης Στάθη Αναστασόπουλου

Γράφει:Ο Γιάννης Ερρίκου Λινάρδος

Ήδη συνεργεία με μηχανικούς και τοπογράφους του Δήμου μας έχουν ξεκινήσει την  τοπογραφική αποτύπωση του αυλακιού, προκειμένου να συνταχθεί η μελέτη και να προχωρήσει η ανάδειξη και η επαναλειτουργία του.Η είδηση αυτή προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και οφείλουμε δημόσια να συγχαρούμε τους πρωτεργάτες αυτής  της πραγματικά συγκλονιστικής προσπάθειας.

Η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε για να γίνει αυτό το έργο στην αρχαιότητα,είναι η ίδια τριγωνομετρική μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για την διάνοιξη του Ευπαλίνειου ορύγματος στην Σάμο,προκειμένου η κοίτη να έχει την ιδανική κλίση του 3% ώστε να μην διαβρώνεται το έδαφος και το νερό να κυλάει ομαλά στις καλλιεργούμενες εκτάσεις. Πρόκειται για μια τεχνογνωσία των αρχαίων Ελλήνων που προκαλεί παγκόσμια κατάπληξη.

Η ιστορία του παλιού αυλακιού χάνεται στις αρχές της πρώτης Π.Χ χιλιετίας.Η ραδιοχρονολόγιση που έκανε το 1970 ο αείμνηστος καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών Αθανάσιος Πανάγος,απέδειξε την διαχρονικότητα και την ιστορική αξία του σημαντικότατου αυτού έργου.Υλικό από ''Μπορτσουλάνα'' που χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους Έλληνες και το οποίο εντοπίστηκε σε πολλά σημεία του αυλακιού,αποδεικνύει την ηλικία του.Το υλικό αυτό είναι πιό ανθεκτικό και από το σημερινό τσιμέντο!!! όσο απίστευτο και να φαίνεται.Ήταν ένα μείγμα από άργιλο,άμμο,αυγό, και ασβέστη. Εντοπίστηκαν επίσης οικοδομικά υλικά από την εποχή της Ενετοκρατίας και των Βυζαντινών χρόνων.Για την λειτουργία και την συντήρησή του κατά την Τουρκοκρατία,διασώζονται ακόμα προφορικές παραδόσεις.    

Το παλιό αυλάκι που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων και αποτελούσε πηγή ζωής για την Βαλύρα,σταμάτησε να λειτουργεί από το 1975.Έκτοτε καμία προσπάθεια συντήρησής του δεν έγινε,αλλά αντίθετα μεγάλο μέρος του καταστράφηκε είτε από τους τοπικούς άρχοντες,είτε από ιδιώτες,ιδιοκτήτες χωραφιών για να έχουν ευκολότερη πρόσβαση.

Μέχρι τώρα είχαμε ακούσει πολλές υποσχέσεις,βέβαια σε προεκλογικές(Δημοτικές) περιόδους για την επαναλειτουργία του αυλακιού. Μεγάλα παχιά λόγια ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό και ότι το αυλάκι θα επαναλειτουργήσει.

Άλλα είδαμε όμως στην συνέχεια και μάλιστα παραμονές εκλογών του 2010!!! Είδαμε το κομμάτι του παλιού αυλακιού στο σημείο που εφάπτεται του οικοπέδου της  νεόκτιστης εκκλησίας των Αγίων Κων/νου και Ελένης, να γίνεται δρόμος!!! Το χειρότερο ποιο είναι όμως; Ένα χρόνο πριν,τελείως αβασάνιστα και όχι τυχαία όπως αποδεικνύει η συνέχεια,τσιμεντώθηκε η κοίτη του αυλακιού χωρίς να γίνει τουλάχιστον μια εκσκαφή για να επανέλθει η κλίση της κοίτης προς την φυσιολογική της φορά. Αντί αυτού έγινε το τελείως αντίθετο και στην συνέχεια οι σωλήνες που τοποθετήθηκαν καθώς και η επιχωμάτωση που ακολούθησε, αντέστρεψαν τελείως την κλίση της κοίτης. Δηλαδή το νερό,σε μια ενδεχόμενη επαναλειτουργία του αυλακιού θα είναι << υποχρεωμένο >> να ανέβει στην ανηφόρα!!!

Η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε για να γίνει αυτό το έργο στην αρχαιότητα,είναι η ίδια τριγωνομετρική μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για την διάνοιξη του Ευπαλίνειου ορύγματος στην Σάμο,προκειμένου η κοίτη να έχει την ιδανική κλίση του 3% για να μην διαβρώνεται το έδαφος και το νερό να κυλάει ομαλά στις καλλιεργούμενες εκτάσεις. Πρόκειται για μια τεχνογνωσία των αρχαίων Ελλήνων που προκαλεί παγκόσμια κατάπληξη.

Πόσο μάλιστα όταν για το γνωστό έργο στα στενά της Μάγχης,Άγγλοι και Γάλλοι έπεσαν έξω παρά τα σύγχρονα μέσα που διέθεταν. Οι αρχαίοι λοιπόν πρόγονοί μας παρ' ότι δεν είχαν οπτική επαφή από τον κάμπο όπου κατέληγε το αυλάκι έως την δέση όπου ήταν το φράγμα και η αρχή του,τα κατάφεραν περίφημα αφήνοντά μας ένα μνημειώδες έργο,ένα έργο ζωής που για 3.000 χρόνια εξέθρεψε γενεές,γενεών.

Το νερό είναι το πραγματικό << χρυσάφι >> της γης. Χωρίς χρυσό ζούμε,χωρίς νερό όχι και οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες για την επάρκεια νερού πάνω στη γη.

Το νερό που θα μπορούσε να τρέχει μόνιμα στο αυλάκι της Βαλύρας είναι απαραίτητο για την χλωρίδα και την πανίδα του τόπου μας και όχι μόνο,αφού θα μπορούσε να είναι μια όαση δροσιάς για τους καύσωνες του Καλοκαιριού που πλέον αποτελούν μόνιμο φαινόμενο κάθε χρόνο και κατά τους ειδικούς η κατάσταση διαρκώς θα χειροτερεύει.

Ακόμα,παρά τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν επέλθει,λόγω της εξάπλωσης των μηχανοκαλλιεργειών,το νερό αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει την τοπική οικονομία σε επίπεδο μικρών καλλιεργειών και ταυτόχρονα να βοηθήσει στην εξοικονόμηση πόσιμου νερού και ενέργειας.

Θα πρέπει επί πλέον να τονιστεί και το πολιτιστικό ενδιαφέρον του αρχαίου αυτού έργου,που με την ανάδειξή του και την ταυτόχρονη ανασύσταση των δύο νερόμυλων μπορούσε να αποτελέσει έναν ακόμα μοχλό ανάπτυξης της Βαλύρας.Πρέπει πάση θυσία  να ξεθάψουμε αυτόν το θαμμένο θησαυρό των προγόνων μας που τον σεβάστηκαν,τον εκτίμησαν,τον στήριξαν και τον αξιοποίησαν ακόμα και οι πιο σκληροί κατακτητές,Τούρκοι,Φράγκοι και Λατίνοι.