Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης:Ένα ποίημα για τους πρόσφυγες!

By:Γιώργος  Μ. Λιοντήρης

Την προσεχή Δευτέρα 21-3-2016 τιμάται η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και ο Κύκλος Ποιητών αποφάσισε να αφιερωθεί στους πρόσφυγες. Είναι  ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης  η ανάρτηση  των συγκλονιστικών στίχων για τους πρόσφυγες της ποιήτριας Ουαρσάν Σάιρ [γεννήθηκε στην Κένυα, μεγάλωσε στην Αγγλία και έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία μεταξύ των οποίων το βραβείο Αφρικανικής ποίησης από το Πανεπιστήμιο Brunel (2013)]. Είναι επίσης ευκαιρία για προβληματισμό - ευαισθητοποίηση  για το προσφυγικό ζήτημα και ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού απ΄όπου κι αν προέρχεται.

"Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη,

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους,

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου,

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου,

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του.

Αφήνεις την πατρίδα μόνο όταν η πατρίδα δεν σε αφήνει να μείνεις.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά.

Φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου, ζεστό αίμα στην κοιλιά σου,

δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες

μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου

και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο

ανάμεσα στα δόντια σου

και σκίζεις το διαβατήριό σου  σε τουαλέτες αεροδρομίων

κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού

δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

Πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα,

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά,

κανένας δε καίει τις παλάμες του κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια

κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού

τρώγοντας εφημερίδες, εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει

σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.

Κανένας δε σέρνεται κάτω από φράχτες

κανένας δε θέλει να τον δέρνουν, να τον λυπούνται,

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων

ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία

όπου το σώμα του πονούσε ή τη φυλακή,

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη από μια πόλη που φλέγεται

και ένας δεσμοφύλακας το βράδι είναι προτιμότερο

από ένα φορτηγό γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου.

Κανένας δε θα το μπορούσε

κανένας δε θα το άντεχε

κανένα δέρμα δεν θα ήταν αρκετά σκληρό για να ακούσει τα:

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι, πρόσφυγες

βρωμομετανάστες,

ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας,

αράπηδες με τα χέρια απλωμένα που μυρίζετε περίεργα,

απολίτιστοι

κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε να κάνετε και τη δική μας.

Πώς δε δίνουμε σημασία στα λόγια, στα άγρια βλέματα;

ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά

από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά

από δεκατέσσερεις άντρες ανάμεσα στα πόδια σου

ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο να καταπιείς

από τα χαλίκια από τα κόκκαλα από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,

αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου

και κανένας δεν θα άφηνε την πατρίδα

εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές

εκτός αν η πατρίδα σούλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα

να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου

να συρθείς στη έρημο, να κολυμπήσεις ωκεανούς, να πνιγείς,

να σωθείς, να πεινάσεις, να εκλιπαρήσεις,

να ξεχάσεις την υπερηφάνεια -

η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός  αν η πατρίδα

είναι μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου που λέει φύγε,

τρέξε μακριά τώρα

δεν ξέρω τι έχει γίνει, αλλά ξέρω ότι,  οπουδήποτε αλλού,

θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ότι εδώ".

Γιώργος  Μ. Λιοντήρης