Φωτο: Ε.T.Gennadis
Είχα την ευλογία να γνωρίσω τον γέροντα Γρηγόριο, τον παπα-Γρηγοράκο μας, μοναχό στην Ιερά Μονή Βουλκάνου, το σωτήριον έτος 1968, σε ηλικία 10 ετών, όταν πλέον διένυε την περίοδο της γεροντικής του ηλικίας. Παρέμενε κλεισμένος σε ένα μικρό κελλί, που μόλις χωρούσε μία στενή στρωμνή, όπου ξάπλωνε με καμπουριασμένο και ασφυκτικά κλεισμένο το άγιο σώμα του μέσα στο κουκούλι του, και στον “πτερωτικό των αγγέλων” μανδύα του. Εκεί εγκαταβιούσε, με σχεδόν κλεισμένη την παλιά, βαριά, ξύλινη πόρτα, λαμβάνοντας λίγο αέρα από τη χαραμάδα, όσο χρειαζόταν για να συνεχίσει να ζει και να ανασαίνει, με τις ευλογίες της Μεγαλόχαρης. Προσευχόταν αδιάλειπτα στον Κύριο, στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους Αγίους του Θεού, να πρεσβεύουν υπέρ των αδελφών του και ημών των αμαρτωλών.
Κρατώντας τις δύο μικρότερες αδελφές μου από το χέρι, πλησιάσαμε στο κελλάκι του και σταθήκαμε να τον κοιτάζουμε εκστατικές και ακίνητες, με μισό μάτι, εμπρός από τη χαραμάδα της πόρτας. Εκείνος μας πρόσεξε και μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε.
Του φιλήσαμε το χέρι, μας ευλόγησε με τη δεξιά του πάνω στα παιδικά και ανέμελα κεφάλια μας, και μας έκανε νόημα να απέλθουμε αμέσως. Πίσω μας ακολουθούσε ο πατήρ Αμβρόσιος, ο μάγειρας της Μονής, ο οποίος πήρε από το χέρι τις αδελφές μου και μας είπε το εξής:
Δεν μιλάμε στον παπα -Γρηγοράκο, γιατί προσεύχεται συνεχώς στον Κύριο και στην Παναγία και δεν είναι καλό να διακόπτουμε την προσευχή του. Γιατί όταν τη διακόπτουμε, δεν πιάνει και πρέπει να την ξεκινήσει πάλι από την αρχή.
-Συγνώμη είπα , ενοχοποιημένη για την πρωτοβουλία μου, αλλά κατά βάθος ήμουν πολύ χαρούμενη , που επιτέλους γνώρισα τον εκλεκτό του Θεού γέροντα, είδα " πως μοιάζει", γιατί είχε οργιάσει η παιδική φαντασία μου με τις ιστορίες που είχα ακούσει, για τη σωτήρια παρουσία του γέροντα στη Βαλύρα, πριν γεννηθώ. Δηλαδή, ότι είναι κατά Χριστόν Σαλός, παράλληλα πόσους ανθρώπους είχε βοηθήσει με τις ευλογίες του και ότι όλο το χωριό πορευόταν κατά Θεόν, γιατί έδιωχνε η αγιότητά του μακριά τα κακά πνεύματα και ευλογούσε τα αγροτόσπιτα και τα κτήματα.
-Μητέρα , είπα, επιστρέφοντας στο σπίτι μας, ο παπα -Γρηγοράκος είναι πολύ αδύνατος, δυο κοκαλάκια είναι όλος κι όλος και χωράει ακόμη και σε παιδικό ρουχαλάκι. Σαν χελωνίτσα κουλουριάζεται στο κελλάκι του, αλλά το βλέμμα του είναι πολύ αυστηρό, σε τρυπάει μέσα στην καρδιά , σαν την ακτίνα του ηλίου και τα βλέπει όλα, όσα κρύβουμε μέσα στο κεφάλι μας. Όταν έβαλε το χέρι του πάνω στα μαλλιά μου, που είχα σκάσει και ιδρώσει από τον Αυγουστιάτικο ήλιο του μεσημεριού και την πολλή ζέστη, με δρόσισε μέχρι τα πόδια μου. Μύριζε ολόκληρος σαν φρεσκοψημένο ψωμάκι, φτιαγμένο με ξινό προζύμι . Ακόμη αισθάνομαι σαν να ψήνει το χέρι του ψωμάκι πάνω στο κεφάλι μου, αλλά δεν ζεσταίνομαι, γιατί βγαίνει ωραία δροσιά!
Η μητέρα μου έκανε τον σταυρό της και έχυσε μπόλικα δάκρυα πάνω στο λευκό της πουκάμισο, γιατί γνώριζε ότι ο μακαριστός γέροντας δεν πλενόταν ποτέ, για να μη χάσει την ευωδία της Θείας Χάριτος, που στόλιζε το αγιασμένο σώμα του.
Δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ο γέροντας ήταν ευεπίφορος στην αγανάκτηση, αλλά ήταν συχνά απότομος στις αντιδράσεις του και λακωνικός, ήθελε να μη ενοχλείται, ούτε να διακόπτεται η αδιάλειπτος προσευχή του και η επικοινωνία του με τον Κύριο εντός του.
Αγαυός και αγέρωχος ως προς τους λογισμούς των πονηρών δαιμόνων, ταπεινός εμπρός στην Παντοδύναμο Αγία Τριάδα, μετά φόβου Θεού περιφερόταν από χωριό σε χωριό, γύρω από το ευλογημένο όρος Ιθώμη, και προσέφερε απλόχερα τις ευλογίες και τα θεία δώρα της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης στα φτωχά και ασπούδαστα στο Πανεπιστήμιο του Θεού τέκνα της. Αγανόπλεκε τη θεία γνώση στα νήπια του νου, πάνω στην κρουστή πλέξη της πίστης των σκληρά εργαζομένων αγροτών, και θεράπευε τον πονηρό οφθαλμό, διαλύοντας τα ύπουλα σχέδια του διαβόλου.
Στη φωτισμένη μνήμη του αντηχούσε “δωρεάν έλαβες δωρεάν να δώσεις, αν θέλεις να εισακουστούν οι προσευχές σου και να πορευθούν εν ειρήνη οι άνθρωποι, με τις ευλογίες του Υιού και Λόγου του Θεού, του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού”.
Όντως, προσευχόταν με άδειο στομάχι και καθαρό έντερο, με μεγάλη ψυχική θέρμη και αγάπη προς τον Κύριο, καταπονώντας το εύθραυστο σώμα του.
-Τον θυμάμαι, είπε ο κύριος Γιώργος Φειδάς, ερχόταν και στεκόταν όρθιος στη πλατεία της Βαλύρας, έξω από το τηλεφωνείο του χωριού. Κρατούσε το κομποσκοίνι του, και έφερε μαζί του μία διπλωμένη κουρελού, την οποία άφηνε πάνω στο έδαφος της χωματένιας, εκείνη την εποχή, πλατείας της Βαλύρας. Μία φορά, μία καλοκαιρινή ημέρα, μόλις τον είδα, πήρα ένα ποτήρι νερό από το καφενείο και του το πήγα. Όμως δεν το δέχτηκε και στενοχωρήθηκα. Μετά από καμιά ώρα, κι αφού επέμενε ο ιδιοκτήτης του καφενείου, του προσέφερε νερό μία εργαζόμενη κοπέλα. Εκείνο το ήπιε. Πολύ παραξενεύτηκα και άρχισα να παρακολουθώ πότε δεχόταν και πότε όχι το κέρασμα, που ήταν αποκλειστικά και μόνο δροσερό νεράκι του Θεού.
Συμπέρανα, όταν προσευχόταν για τους άνδρες του χωριού και ζητούσε την επιστασία του Κυρίου και εφ΄ όσον είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της προσευχής του, δεχόταν νερό μόνο από αγόρι. Όταν αντίστοιχα προσευχόταν για τις γυναίκες και είχε ολοκληρώσει την προσευχή του, δεχόταν νερό μόνο από κορίτσι.
Ποτέ δεν έλαβε τροφή από κάτοικο στη Βαλύρα. Κάποιος πήγε να του αφήσει λίγη γουρουνοπούλα και τον έδιωξε με νοήματα και με μεγάλη αυστηρότητα.
Δεν γνωρίζουμε τι και πόσο συχνά έτρωγε, όσοι Βαλυραίοι είχαν ρωτήσει τον πατέρα Αμβρόσιο, τον μάγειρα της Μονής, τους είχε πει ότι έτρωγε άρτο και όταν ήταν άρρωστος έπινε ζεστό ζωμό από άγρια χόρτα με λίγο λαδάκι και λεμόνι.
Στη Βαλύρα, όταν κατέβαινε από τη Μονή, παρέμενε για δύο με τρεις ημέρες.
Δεν δεχόταν φιλοξενία σε σπίτι. Κοιμόταν μέσα ή έξω από τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος ή στο ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου, ξαπλώνοντας για λίγες ώρες πάνω στην κουρελού του, και διαρκώς προσευχόμενος.
Ρωτήσαμε έναν φωτισμένο μοναχό, φίλο της ιστοσελίδας μας, να μας εξηγήσει τι σημαίνει δέχομαι νερό από αγόρι ή κορίτσι αντίστοιχα.
Μας είπε τα εξής:
- “Πρέπει να ξέρεις τον άνθρωπο για να ερμηνεύσεις τέτοιες νοοτροπίες. Είναι και η άλλη περίπτωση, αν είσαι άγιος σε φωτίζει η Θεία Χάρις και ξέρεις, έχεις πληροφορία για πολλά και διάφορα”.
Με τη θεία Χάρη και Δωρεά του Αγίου Πνεύματος προσευχόταν υπέρ ημών ο μακαριστός γέροντας και ευλογούσε, για σειρά ετών, τους κατοίκους και την όμορφη γη μας, και όλα τα κοντινά χωριά, γύρω από το όρος Ιθώμη.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 δεν υπήρχε πλέον η ευλογημένη παρουσία του μακαριστού γέροντα, σε ορατό επίπεδο. Είχε αναπαυθεί εν ειρήνη στις αγκάλες της μητέρας του, της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης, που τόσο πολύ αγάπησε και της αφιέρωσε όλη τη ζωή του. Η σεπτή σωρός του θάφτηκε δίπλα στους αξιομακάριστους αδελφούς του. Ο Θεοφόρος Γέροντας εγκαταστάθηκε αοράτως και αιωνίως, ως στόλος της Μεγαλόχαρης, στα ασύλληπτα δώματα της Ιεράς Μονής του Βουλκάνου.
Είθε ο αγαπημένος μας παπα -Γρηγοράκος να μεσιτεύει στον Θεό, υπέρ ημών τον αμαρτωλών, και να φωτίζει την οδό της σωτηρίας μας.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
13/6/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου