Φωτο: καθ. Ι.Δ.Λύρας
Η γοητευτική παρουσίαση της φαινομενικής πραγματικότητας, ίδια η ποίηση ήταν η δασκάλα Φεβρωνία, κατά τη δεκαετία 1965-1975, στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας. Κι αν ο αδηφάγος χρόνος μαραίνει τα όμορφα ρόδα και σκορπίζει αλύπητα τα πέταλά τους νεκρά στο χώμα, την ωραιότητα τούτου του ανθού δεν την άγγιξε, αφού η ευγένεια της ψυχής στολίζει τα λευκά μαλλιά της αγαπημένης μας δασκάλας Φεβρωνίας, που πλέον έχει πατήσει τα 80 χρόνια της.
Πρωτοπόρος για την εποχή της, ύφαινε λεπτά συναισθήματα στους μαθητές της, που ποτέ δεν είδαν τη ράβδο του δασκάλου πάνω στη σχολική έδρα. Εξαιρετικά, μόνο ένας μακρύς ξύλινος χάρακας υπήρχε, για να χαράζει η κυρία Φεβρωνία γραμμές με την κιμωλία στον μαυροπίνακα, όταν δίδασκε γραφή και υπογράμμιζε συγκεκριμένες λέξεις.
Ευαισθητοποιημένη μητέρα η ίδια, αντιμετώπιζε τους μαθητές της σαν παιδιά της, μεταδίδοντάς τους την ειλικρινή αγάπη της, παράλληλα με την τήρηση των κανόνων και την πειθαρχία στο μάθημα. Δεν χρειαζόταν να καταβάλλει μεγάλο κόπο για να την υπακούσουν οι μαθητές της ,αφού όλοι τη λάτρευαν και ήταν υπάκουοι για χάρη της. Τα αγόρια ήταν μονίμως ερωτευμένα μαζί της και τα κορίτσια πάσχιζαν να της μοιάσουν, αφού εκείνη ήταν το επιλεγμένο λαμπρό τους πρότυπο.
Και ο επιθεωρητής της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης καταγοητευμένος ήταν από την όλη διδακτική προσέγγιση και το αξιόλογο παρουσιαστικό της κυρίας Φεβρωνίας.
Η οξυδερκής, ευφυέστατη δασκάλα ήταν άριστη στο εκπαιδευτικό έργο της, παράλληλα η παρουσία της ήταν καλαίσθητη, αν και μοντέρνα για εκείνη την εποχή, εν τούτοις ήταν εντός των αναμενόμενων για τον διδακτικό της ρόλο ορίων.
Η κυρία Φεβρωνία γεννήθηκε για να την βλέπουν οι άλλοι και να χαίρονται. Η εμφάνισή της συχνά προκαλούσε έναρθρες κραυγές ή άναρθρους λογισμούς. Έκθαμβος ο κύριος επιθεωρητής είπε κάποτε στον κύριο Χρήστο, στον Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου της Βαλύρας:
-Η κυρία Φεβρωνία είναι....όπως πρέπει!
Εκείνη την εποχή οι φούστες άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω από το γόνατο. Οι παραδοσιακές δασκάλες του σχολείου, βλέποντας την ισχνή και καλλίγραμμη δασκάλα Φεβρωνία, με τα λεπτά και γυμνασμένα πόδια, να φορεί κοντή φούστα στο ταγιέρ της και άσπρες γόβες στις γυμναστικές επιδείξεις, προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς θα κρύψει τα κάλλη της, όταν θα χρειαστεί να καθίσει, και θα αποφύγει τα ακόρεστα βλέμματα των ανδρών στην πλατεία του χωριού, δηλαδή δεν θα εκτεθεί και δεν σχολιαστεί για απρέπεια.
Η έξυπνη κυρία Φεβρωνία είχε τον τρόπο της! Συνήθως καθόταν με κλειστά και λυγισμένα τα πόδια πλαγίως, όπως οι πριγκίπισσες της Αγγλίας. Ουδέποτε ξέφυγε στην εμφάνισή της από το αποδεκτό και αναμενόμενο. Έσκυβε με βαθύ κάθισμα, με τα πόδια κλειστά, σαν ευλύγιστη μπαλαρίνα, και ανόρθωνε το κορμί της με τόση χάρη, που αποσπούσε χειροκροτήματα.
Στις εθνικές εορτές και στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Αθανασίου, του πολιούχου του χωριού, συνόδευε τους μαθητές της στην παρέλαση. Αρκετά παιδιά ήταν ντυμένα με την εθνική ενδυμασία, τα αγόρια τσολιάδες και τα κορίτσια Αμαλίες.
-Είδες παππού τη φουστανέλα μου, τη φέρμελη και το φέσι μου; ρώτησε μια χρονιά ένα παιδάκι τον παππού του.
-Για πάρε μια στροφή να σε καμαρώσω, του απάντησε ο παππούς. Καθώς ο μικρός περιστρεφόταν με υπερηφάνεια , σχολίασε ο παππούς:
-Ίδιος ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης είσαι πουλάκι μου!
Τον επαίνεσε ο παππούς του μεν, αλλά το βλέμμα του γέροντα δεν ήταν στραμμένο προς το εγγόνι του, γιατί μάρκαρε στενά την κυρία Φεβρωνία.
Ασχέτως αν κάποιοι παρέμεναν αθεράπευτα κολλημένοι στο παρουσιαστικό της κυρίας Φεβρωνίας, πάντως οι ομιλίες της στις εθνικές εορτές ήταν πολύ καλά προετοιμασμένες και θύμιζαν σύγγραμμα καθηγητή φιλολογίας. Ο λόγος της ήταν πολύ καθαρός και κατανοητός, λες και είχε παρακολουθήσει μαθήματα ορθοφωνίας, για πολλά και συνεχή έτη.
Σχετικά με τη μίμηση της συμπεριφοράς και τον τρόπο ενδυμασίας της κυρίας Φεβρωνίας από τις μαθήτριες της, θυμάμαι μια χρονιά, οι δίδυμες Βάσω και Μαρία έφαγαν κυριολεκτικά τα αυτιά της μητέρας τους Ασπασίας, για να τους αγοράσει άσπρα γοβάκια από την Καλαμάτα για το Πάσχα, “σαν της κυρίας Φεβρωνίας”.
-Δεν υπάρχουν παιδικά γοβάκια με ψηλό τακούνι τους έλεγε, είχε μαλλιάσει η γλώσσα της να τους εξηγεί για ώρες, αλλά εκείνες παρέμεναν ανένδοτες.
Το δίδυμο μέτωπο "Βασωμαρία" τελικά κατέληξε, να πάμε να ψάξουμε!
Αφού ξεποδαριάστηκαν μαζί με την μητέρα τους, για μία ολόκληρη ημέρα στην Καλαμάτα, και μπήκαν μέσα σχεδόν στα περισσότερα καταστήματα υποδημάτων, επέστεψαν στη Βαλύρα με μισό χαμόγελο, όσο ήταν το τακουνάκι στα ακριβά γοβάκια τους, όχι πιο πλατύ από το πάχος στο μικρό τους δάχτυλο.
Η σχέση της κυρίας Φεβρωνίας με τους γονείς των παιδιών ήταν εξαιρετική.
Κάθε γονιός αισθανόταν άνετα να πλησιάσει τη δασκάλα, η οποία διέθετε μεγάλη ψυχολογική προδιάθεση και κατανόηση, και να της εμπιστευθεί το πρόβλημα του παιδιού του.
Οι δίδυμες Βάσω και Μαρία, στα πρώτα παιδικά τους χρόνια, αν και πολύ έξυπνες, ήταν ιδιαίτερα ντροπαλές. Ακόμη κι όταν γνώριζαν τη σωστή απάντηση, δίσταζαν να σηκώσουν το χέρι τους και να μιλήσουν στην τάξη, ενώπιον της δασκάλας τους και των συμμαθητών τους. Αυτό το είχε καταλάβει καλά η κυρία Φεβρωνία, και προσπαθούσε να βρει διάφορους τρόπους για να τις χαλαρώσει και να αισθανθούν ότι για εκείνη ήταν πολύ ιδιαίτερες.
Μια φορά, ενώπιον των άλλων παιδιών, η τρυφερή δασκάλα τους χάρισε χρωματιστές κορδέλες. Το ακριβοδίκαιο δίδυμο χάρηκε μεν, αλλά στενοχωρήθηκε δε, (από αυτό καθίσταται αντιληπτή η εξυπνάδα τους και γενικά οι υψηλές νοητικές τους ικανότητες) γιατί ήθελαν να έχουν από τη δασκάλα τους ίση μεταχείριση, μεταξύ των συμμαθητών τους! Οι πονηρές, πάντα εύρισκαν δικαιολογίες για να λουφάξουν πίσω από την άνεση της ασπίδας της σιωπής τους, μέχρι την έναρξη της εφηβείας τους, όπου ξεσπάθωσαν λεκτικά και κυριολεκτικά δημοσίως, με τον χαριτωμένο και μελιστάλακτο λόγο τους.
Με πολλή αγάπη θυμούνται όλοι οι μαθητές της Βαλύρας την όμορφη και καλή δασκάλα τους, την μοναδική κυρία Φεβρωνία, κατά την περίοδο 1965-1975 .
-Θα θέλαμε να μαζευτούμε όλες οι μαθήτριες και να τιμήσουμε τη δασκάλα μας , μού ανακοίνωσε σήμερα, 19 Ιουνίου 2022, η δίδυμη Βάσω στην Αθήνα.
-Καταπληκτική ιδέα! αναφώνησα ενθουσιασμένη.
Μετά από λίγη ώρα τηλεφώνησε και η Μαρία από τη Βαλύρα, και έθεσε το εξής ερώτημα:
-Ποιες λέξεις μπορούν ειλικρινά να περιγράψουν αυτό που ήταν ουσιαστικά για εμάς η κυρία Φεβρωνία , το οποίο στέκει μέσα μας σταθερά, σαν σε φωλιά, ως μια φωτεινή και γλυκιά ανάμνηση;
-Τι να σου πω Μαρία μου; ήταν η δασκάλα σας!
-Και τώρα, πες μου τι είναι αυτή η φωτεινή και γλυκιά ανάμνηση, που συνεπαίρνει όλους μας;
-Τώρα....
“Είναι έ...ένα περιστέρι
που πετάει, που πετάει ψηλά στον ουρανό” .
Ο Μεγαλοδύναμος Θεός να χαρίζει ευλογημένους χρόνους στην κυρία Φεβρωνία, την ανεπανάληπτη και αλησμόνητη δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, και εύχομαι στις μαθήτριες και στους μαθητές της να την εορτάσετε , αν όχι φέτος, κάποια από τις προσεχείς χρονιές, στην ονομαστική της εορτή, στις 25 Ιουνίου, στην όμορφη Βαλύρα μας.
Θερμές ευχαριστίες στον κύριο Ιωάννη Δ. Λύρα, καθηγητή Βιολογίας και Ιστοριοδίφη, για το πολύτιμο φωτογραφικό υλικό αυτής της ανάρτησης.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
19/6/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου