Φωτό: κ. Γεώργιος Μαρλάντης στο FB
Η Μάκινα, ήταν
μία σωτήρια εφεύρεση για τους σταφιδοπαραγωγούς γονείς και παππούδες μας. Πρόκειται για έναν διαλογέα σταφίδας, που
χρησιμοποιούσαν όσοι ήταν τυχεροί να έχουν μία στην κατοχή τους, ή μπορούσαν να δανειστούν από κάποιον συγχωριανό
τους, κατά τις δεκαετίες 1960-1970, στην εύφορη γη της Βαλύρας μας. Κατασκευαστικά, η Μάκινα είναι μία μεγάλη ξύλινη μηχανή, που στο επάνω μέρος της
ρίχνονται οι σταφίδες και στο κάτω βγαίνουν διαχωρισμένοι οι καρποί από τα κοτσάνια. Εναλλακτικά, λίχνιζαν τη σταφίδα οι
καλλιεργητές και παραγωγοί στα μακριά αλώνια του χωριού ,
χρησιμοποιώντας ξύλινο φτυάρι και
απλωμένα πανιά, όταν βέβαια υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες ανέμου. Περίμεναν υπομονετικά πότε οι
πελαγίσιοι άνεμοι από την Μπούκα της Μεσσήνης θα σκάσουν στα αλώνια του κάμπου της
Βαλύρας, για να αρχίσει το λίχνισμα της σταφίδας. Ο κ. Γεώργιος Μαρλάντης, μάς περιγράφει
παραστατικά τα παιδικά του βιώματα στη συνέχεια:
Φωτό: Louis Douramakos FB
Για εμάς που καταγόμαστε από τόπους με σταφιδοκαλλιέργειες
αυτό το εργαλείο ήταν πολύτιμο και βοήθησε πάρα πολύ στην επεξεργασία της σταφίδας...
ήταν επανάσταση για κείνα τα χρόνια...
Μέχρι τότε το λίχνισμα....δηλαδή ο καθαρισμός του
μαύρου χρυσού από φύλλα και τα ξερά κοτσάνια ήταν μοναδικός τρόπος μα και χρονοβόρος..
και απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η παρουσία ανέμου
από το πέλαγος....
Με τη μάκινα αυτός ο απαραίτητος αέρας δημιουργείτο
με τρόπο τεχνητό και έτσι τα χέρια λύθηκαν..
Ο καθένας είχε το πόστο του ...
Η μητέρα μπροστά εκεί που έβγαινε ο καθαρισμένος καρπός και έβγαζε τα
τελευταία άχρηστα που είχαν ξεφύγει...
Ο πατέρας τροφοδοτούσε με το μικρό κοφίνι μια μεγάλη
χοάνη με ακάθαρτη σταφίδα...
Και το πόστο το δικό μου ήταν δύσκολο, καθώς γυρνούσα
με μια μεγάλη μανιβέλα τα μεγάλα φτερά που δημιουργούσαν τον αέρα..
Ήταν η.. τελευταία εργασία πριν την πολυπόθητη στιγμή....
Και αυτή δεν ήταν άλλη από τον ερχομό του εμπόρου
για την πώληση του πολύτιμου τότε προϊόντος...
Το οξυγόνο και το αίμα της οικογένειας...
Απέναντι του ανίσχυροι οι πτωχοί αγρότες έβλεπαν το
τελικό αποτέλεσμα της ζύγισης αυτού που είχαν παράγει με μόχθο και ιδρώτα να είναι
τελικά λιγότερο από αυτό που ανέμεναν...
Δύσκολα χρόνια.....
Πηγή: Γιώργος Μαρλάντης στο FB
Φωτό: Εφημερίδα Πρωινή
Αλησμόνητα χρόνια, γεμάτα θεοσέβεια και αξιοπρέπεια! Με τον
τίμιο ιδρώτα προχωρούσε η ζωή, κι εμείς, από μικρά παιδιά εθισμένα στην
κοπιαστική εργασία, ως βοηθοί των γονιών μας στους αγρούς, διδαχθήκαμε να εκτιμούμε
δεόντως τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας. Αναπτύξαμε Εθνική συνείδηση προσφέροντας εργαασία στην οικογένεια και στην κοινωνία, ώστε να μη ζητάμε, οδεύοντας προς την ενηλικίωση, τίποτα λιγότερο από το να μοιάσουμε στους γονείς και παππούδες μας, που
πολύ αγαπήσαμε. Ο δρόμος της αρετής και της εργασιακής υπευθυνότητας, εγχάρακτος στον λόγο και στις πράξεις μας, είθε να συντροφεύει και τις επόμενες γενιές.
Ο Θεός μεθ΄ ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
18-8-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου