Φωτό: Νόμισμα Αρχαίας Μεσσήνης. Βικιπαίδεια
Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου, λέγει ο 140ος Ψαλμός του Δαυίδ, με βάση τη μετάφραση των εβδομήκοντα. Θου, Κύριε, κράτησε το στόμα μου κλειστό και τη θύρα της περιοχής γύρω από τα χείλη μου. Η λέξη Θου έχει τη σημασία της αντωνυμίας «εσύ» στην αρχαϊκή διάλεκτο και κατ΄ επέκταση αναφέρεται στον ίδιο τον Θεό. Γι΄αυτό και η λέξη ΘΟΥ απεικονίζεται επάνω στο νόμισμα του Ιθωμάτα Δία στη Μεσσήνη και υπάρχει αντίστοιχα το γένος ΘΟΥ, και η πόλη Θουρία στη σύγχρονη Μεσσηνία.
Στο νόμισμα του Ιθωμάτα Διός της Αρχαίας Μεσσήνης, από τη μία όψη αναπαρίσταται η κεφαλή της Θεάς Δήμητρας που φέρει στεφάνι από σιτηρά, και από την άλλη ο Δίας ο Ιθωμάτας σε διασκελισμό, κρατώντας κεραυνό με το δεξί του χέρι και αετό ιστάμενο (γαντζωμένο) στον αριστερό καρπό του, ακριβώς επάνω από τρίποδα, που σημαίνει ότι αναμένεται να δοθεί προφητεία. Καθισμένος ο Δίας εικονίζεται με αετό επί του αριστερού του ώμου, που σημαίνει ότι δεν έχει ακόμη καταστεί συνειδητή η θεία παρουσία του στον άνθρωπο. Όταν όμως είναι όρθιος σε διασκελισμό, σημαίνει την έναρξη της συνειδητής μυητικής διαδικασίας. Στα δεξιά υπάρχει κλαδί σιτηρών και αριστερά το εθνοτικό ΘΟΥ, όσον αφορά την παραλλαγή του νομίσματος της Θουρίας.Τα σιτηρά παραπέμπουν στον θείο καρπό, στον τόκο και σίτο της αιωνίου ζωής, στον Ιησού Χριστό της Ορθοδοξίας μας.
Φωτό: Νόμισμα Αρχαίας Θουρίας.Word Press.com
Ακούγεται ως ειρωνεία να παρακαλούμε τον Θεό
να κρατήσει το στόμα μας κλειστό, ώστε τα άγια των αγίων να μην πέσουν κάτω από
το τραπέζι, σε στόματα κυνών, και οι
παρούσες περιστάσεις να μας αναγκάζουν να καταστήσουμε σαφές ότι η ιερότητα της
αρχαίας Ελληνικής μυσταγωγίας, που σε πολλά συνάδει με τη θεολογία των
Χριστιανών Ορθοδόξων, απαιτεί ανάλογο ήθος και πρακτική, ώστε να μη
βεβηλώνεται το φως και η μνήμη των ένθεων προγόνων μας.
Είναι μεγάλη αδικία και αμαρτία να σπιλώνουμε
των αρχαίων αθλητών του πνεύματος τον λόγο «το έπος του Θου», και αντί για
μύρο στους τάφους τους να τσικνίζουμε κοψίδια, εν όψει της 15ήμερου νηστείας, οδεύοντας
προς τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, προς την Κοίμηση της Θεοτόκου και την Ύψωση
του Τιμίου Σταυρού, εορτές που συνάδουν εποχιακά με τα Μεγάλα Ελευσίνια
Μυστήρια, τα Μυστήρια της Ανδανίας στη Μεσσηνία, και τον νέο μυστηριακό ενιαυτό της αρχαιότητας.
Η Παναγία Βουλκανιώτισσα, επί του αρχαίου κτίσματος του Ιθωμάτα Διός, στην κορυφή του όρους της Ιθώμης, ευλογεί τους πιστούς και τον περιβάλλοντα χώρο και είναι καταφύγιο των ψυχών των ανθρώπων απροσπέλαστο. Ο ιερός χώρος της Αρχαίας Μεσσήνης και η πηγή της Κλεψύδρας στο Μαυρομάτι, που αναβλύζει ακόμη το ύδωρ της μνημοσύνης, προς δόξαν Θεού, είναι χώροι προσκυνηματικοί και όχι για σύγχρονες φιέστες αδαών «μεσαζόντων», που παρεμβαίνουν καταστροφικά, ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Ο Έλληνας, μετά τη ρωμαϊκή πτώση των ηθών, έλαβε δώρο ανεκτίμητο, τον ενσαρκωμένο θείο λόγο και αντί να χαίρεται γι΄αυτή τη μέγιστη εκ Θεού δωρεά, υποτιμά την Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων, παραμένοντας δέσμιος σε ανυπόστατες θεωρίες και απόψεις, ξοδεύοντας τον χρόνο της ζωής του άσκοπα.
Η ιερά πόλις των Μεσσανίων, είναι εκείνων των ψυχών που είδαν κατά την αρχαιότητα τον
Μεσσία ( ήλιο νοητό ) να κάθεται στο κέντρο της τραπέζης με τους δώδεκα μαθητές, επί του ζωδιακού τροχού. Οι Μεσσάνιοι ή Μεσσήνιοι ήταν συντονισμένοι θεολογικά στα ηλιοστάσια και τις ισημερίες
, όπως κι εμείς σήμερα, κυρίως όσον αφορά τη γέννηση του Χριστού και την Ανάσταση
Του, του ενσαρκωμένου λόγου του Τριαδικού Θεού, υπέρ της σωτηρίας του κόσμου.
Τα αρχαία ελληνικά
νομίσματα διέθεταν τρεις αξίες, τη μεταλλική, την ονομαστική και την εμπορική.
Η μεταλλική τους αξία εξαρτιόταν από την περιεκτικότητά τους σε μέταλλο, και
ήταν μεγάλη όταν αυτά ήταν χρυσά, μικρότερη όταν ήταν αργυρά και κατά πολύ μικρότερη
όταν ήταν χάλκινα, πόσο μάλλον όταν ήταν σιδερένια και σαθρά…(1).
Η ονομαστική αξία του
νομίσματος της ψυχής μας φέρει από τη μία πλευρά τη μορφή μας, όπως αυτή
εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του βίου μας, και από την άλλη την ψυχοπνευματική μας
τιμή και αξία μας εγχάρακτη. Η ερώτηση
είναι πώς κατά τη σιδερένια εποχή που διανύουμε, το νόμισμα της ψυχής μας δύναται
να λάμψει ως θείος χρυσός, γιατί κατά Θεόν, χαμηλή
έως μηδενική εμπορική αξία, σημαίνει πέταγμα στα αζήτητα της σκοτίας
του Ταρτάρου, σε υδάτινα πέλαγα που ζουν τα τρομερά θηρία της γης.
Η κοπή των νομισμάτων κατά την αρχαιότητα γινόταν με τη βοήθεια του σφυριού και του αμονιού (πεστά, με χτύπημα), γι' αυτό και πολλά από τα νομίσματα δεν έχουν άρτια εικόνα, ενώ το σχήμα τους δεν είναι ακριβώς στρογγυλό (1). Παρομοίως η δημιουργία κάθε ανθρώπου, καθώς και της ψυχής του είναι πάντοτε διαφορετικά και ανεπανάληπτα, αφού λαξεύονται κατ ΄ιδίαν, από χείρα θείου τεχνίτη.
Ο κεραυνός του Διός δεν
αφορά μόνο την κατακεραυνωμένη Σεμέλη της
αρχαιότητας, αλλά και τη σύγχρονη
γυναίκα, που θα ήταν ευλογία Θεού να
τύχει ανείπωτης θείας χάριτος στην αρχαία Μεσσήνη, και να υπηρετήσει τα ιερά
και όσια του τόπου μας, με Ιησού Χριστού φώτιση,
και αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Με κοντά φορεματάκια, εξώπλατα, με σουβλάκια και κινητά ανά χείρας τριγυρνούν καλοκαιριάτικα ανέμελες και αδιάβαστες οι κόρες της Παναγίας Βουλκανιώτισσας κι Εκείνη, παρακαλεί τον Υιό Της να τους δώσει παράταση ζωής, να μην ξυπνήσουν κάποιο βράδυ θεόγυμνες, εμπρός στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο του Θεού, που κανένας δεν δικαιώνεται. Ο Ιθωμάτας Δίας ουε..ουε..και τις συναντήσει στο διάβα του! Ευθέως θα σηκώσει το πέπλο της Παναγιάς, όπως ο πανούργος Οδυσσέας το φόρεμα του Αχιλλέα, και θα τις πάρει με τον κεραυνό επί της κεφαλής τους, κατευθείαν στον πόλεμο!
Είθε η Παναγία
Βουλκανιώτισσα να χαρίζει θεία προστασία, και ο λόγος του Εσταυρωμένου Κυρίου μας να ορίζει και να φωτίζει το διάβα όλων μας.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
2-8-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου