Όταν ένα σχολικό κτίριο κλείνει για πάντα,
είναι σαν να πεθαίνει ο λατρεμένος
γονιός εκείνων των τρυφερών υπάρξεων που φοίτησαν σε αυτό και λάξευσαν την
προσωπικότητά τους επάνω στα χαρακωμένα θρανία του. Είναι σαν ο δυνάστης χρόνος
να πιέζει αλύπητα για τη διαγραφή των ωραιότερων αναμνήσεων της ζωής του ανθρώπου.
Ο θρήνος είναι αβάσταχτος και η οδύνη συνεχής. Όμως, όταν με ευαισθητοποίηση η Πολιτεία
και το Υπουργείο Παιδείας διακόπτει τη λειτουργία του σχολείου λόγω έλλειψης
μαθητών ή άλλων παραγόντων σε μία συγκεκριμένη τοπική κοινότητα, αλλά παράλληλα
εγκρίνει νέα χρήση του κτιρίου προς όφελος των κατοίκων της, το συναίσθημα της απογοήτευσης διαδέχεται η ελπίδα και η χαρά. Χαρά γιατί τα μικρά και μεγάλα
παιδιά, με αγάπη θα συναντηθούν στο νέο πλαίσιο, και οι μεγαλύτεροι, ως
διδάσκαλοι των νεότερων, θα γράψουν καινούρια ιστορία με χρυσοκονδυλιά,
μεταδίδοντας γνώση με ανιδιοτελή αγάπη και ήθος.
Ο κ. Γιώργος Μαρλάντης , στη σελίδα του στο FB, περιγράφει τα συναισθήματα και τις σκέψεις που τον κατέκλυσαν όταν διάβασε σε τοπική εφημερία της Μεσσηνίας ότι το σχολείο του, στην Καλλιθέα Πυλίας, κλείνει για πάντα! Ας αφήσουμε τον ίδιο να μοιραστεί μαζί μας τα ιδιαίτερα και άκρως αληθινά συναισθήματά του.
Η γραφική Καλλιθέα Πυλίας
ΕΠΕΣΕ Η
ΑΥΛΑΙΑ....
Διαβάζω σε τοπική εφημερίδα του Νομού
.... λουκέτο σε έξι ακόμα σχολεία της
Μεσσηνίας...
.... Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας Πυλίας....
Θλίψη και απογοήτευση...
Και απορία συνάμα….
Και θυμό και προβληματισμό για την χωρίς πισωγύρισμα
πια ερήμωση της υπαίθρου....
Των χωμάτων αυτών που μας γέννησαν και μας
ανέθρεψαν....
Το σχολείο μου....το αξέχαστο Δημοτικό...που σε
αυτό φοίτησα πέντε ολάκερα χρόνια...
Πέντε τάξεις...από τη Δευτέρα και μέχρι την Έκτη
, όταν μεγάλα παιδιά πια, πετάξαμε
για το Γυμνάσιο σε γειτονική κωμόπολη....
Ένα όμορφο ταξίδι που είχε αρχίσει από το Δημοτικό
του μικρού χωριού μου στην Πρώτη τάξη ....αλλά κι εκείνο έπαψε να υπάρχει λόγω
ελλείψεως μαθητών....
Εφτά παιδιά είχαμε απομείνει και πια έπρεπε να
πηγαίνουνε με τα πόδια στη γειτονική Καλλιθέα....
Μεγάλο χωριό.... μεγάλο Σχολείο...
Τρεις δάσκαλοι...εκατό παιδιά....
Και τώρα, μετά από 50 χρόνια, η εξώπορτά του
ασφάλισε....τα μάνταλα την κλείσανε με δύναμη και βασανιστικά. …
Οι αξέχαστες αίθουσες βουβές πια ....τα πράσινα
χιλιοχαραγμένα θρανία άδεια και έρμα....το γραφείο των δασκάλων σιωπηλό κι αυτό....
Σε αυτό το προαύλιο που κάποτε ήτανε
πλημμυρισμένο από κορίτσια και αγόρια που σαν τις μέλισσες πήγαιναν πέρα δώθε
...
Με φωνές ... γέλια... τσακωμούς και ασταμάτητα
παιχνίδια....
Σε ετούτο το προαύλιο που περιμέναμε με λαχτάρα
τον Μάη και τις γυμναστικές επιδείξεις.... Με τη σκέψη στα βραβεία...στα κουτιά
με τα ζαχαρωτά....
Εκείνα τα πολύχρωμα ζαχαρωτά.... ποιος να τα
χορτάσει; Τρεις νίκες....τρία κουτιά είχα κερδίσει στην έκτη ....τα έφαγα με τη
μία ...
Μέχρι να φτάσω στο χωριό μου, τρία χιλιόμετρα
μακριά, δεν είχα αφήσει κανένα...
Τώρα πια .....
Απόκοσμη.... παράξενη σιωπή απλωμένη παντού....
Και κείνος ο χάρτης της Ελλάδος....
Που είχα φτιάξει με πολτό από χαρτί πάνω σε
σανίδι.... μεγάλο και πολύχρωμο με απίστευτες λεπτομέρειες...και που ήταν
κρεμασμένος για δεκαετίες στο γραφείο των δασκάλων....
Τι να απέγινε;
Παρελθόν όλα ....
Μόνο οι αναμνήσεις έχουν μείνει...
Έπεσε οριστικά η αυλαία και ποιος να το περίμενε
τότε ;
Το αγαπημένο μου σχολείο έχασε το ρόλο της υπάρξεώς
του για πάντα.....
Γυρνάει το ποτάμι πίσω ;
Γιώργος Μαρλάντης
Το ποτάμι μπορεί να μη γυρίζει πίσω, αλλά, με την
πίστη του στον Θεό και τον ενθουσιασμό του για νέα ζωή, μπορεί να φέρει μεγάλες
χαρές και νέα γεννήματα!
Με
αισιοδοξία ας μετατρέψουμε τη θλίψη σε χαρά και ας στεγάσουμε στον αγιασμένο
σχολικό μας χώρο νέες κοινωνικές-εκπαιδευτικές δραστηριότητες, για τους
κατοίκους που ζουν στο χωριό και χρειάζεται να είναι ενεργοί και ικανοποιημένοι
πολίτες. Ανάλογα με τα ταλέντα, τις δεξιότητες και τη διάθεση των μελών της Τοπικής Κοινότητας, δύνανται κάλλιστα
να δημιουργηθούν ομάδες δράσης σε μία πληθώρα τομέων.
Ναι, ο γεωγραφικός χάρτης του μικρού Γιώργου
Μαρλάντη, από πολτό χαρτιού, ήταν ένα
αναντικατάστατο έργο, γιατί δημιουργήθηκε με ζήλο από τα ευλογημένα χέρια ενός μικρού
παιδιού. Τα ίδια ώριμα πλέον χέρια, προς Δόξαν Θεού, δύνανται να τον αναπαράγουν,
με βοηθούς τους αιώνιους συμμαθητές, και
να κοσμήσει τον χώρο με τις καινούριες
δραστηριότητες για τα επόμενα 50 χρόνια και όχι μόνο…
Να παραμείνει όρθιος, επί τοίχου κρεμάμενος, μέχρι
να ζευγαρώσουν τα περιστέρια με αγάπη στην Καλλιθέα της Πυλίας
και στην αγαπημένη γενέτειρά του, και να φέρουν στη ζωή μικρά Ελληνόπουλα.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
4-9-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου