Χρυσά στημόνια δώρισε ο Μεγαλοδύναμος Θεός στη μικρή Ανθούλα για να υφάνει τάπητα ζωής με αρετές, κόπους, βάσανα και βαθιά πίστη στον Κύριο. Ξεκίνησε το γαμήλιο υφαντό της στα δώδεκα χρόνια, όταν επιτέλους έφθαναν τα καλαμένια πόδια της για να πατά με δύναμη τις πατήθρες και το υφάδι να κυλά επάνω στο χτένι και στα μιτάρια, αποκαλύπτοντας τον όμορφο Παράδεισο της παιδικής ψυχής της. Φλόγες πετούσαν τα μάτια της καθώς μετέφερε χρόνο με τον χρόνο το αγαπημένο της σχέδιο ανά υφαντικό πόντο, επάνω στο ανεπανάληπτο δημιούργημά της. Τριαντάφυλλα του Απρίλη και ρόδα του Μαγιού, πρασινόχρυσα κλαδιά σε υφασμένο σαν πλεκτό με βελονάκι κάτασπρο δίσκο στο κέντρο του μοναδικού τάπητα και κορνίζα τέτοια που οφθαλμοί ανθρώπου δεν έχουν αντικρύσει. Άνθιζε η Ανθούλα καθώς ο καιρός περνούσε και τα τριαντάφυλλα πλήθαιναν επάνω στο περιζήτητο χαλί της, που ζήλευαν όλες οι κοπελούδες της γειτονιάς και η ντροπή κοκκίνιζε τις δροσερές παρειές τους, γιατί στην υφαντική τέχνη καμιά δεν της παράβγαινε. Όλη η ζωή της ταπεινής υφάντρας ήταν τούτο το ανεπανάληπτο χαλί, όσα εργόχειρα κι αν στόλισαν την προίκα της ….
Όσοι είδαν το έργο της περιστόλιστο , επάνω σε
κάρο του χωριού της, καθώς μετέφερε την εργόχειρη περιουσία της στο νέο της αρχοντόσπιτο,
στο διπλανό χωριό, στη γενέτειρα του άνδρα της, που τάχθηκε να πάει νυφούλα και
να υπηρετήσει τον θεσμό της οικογένειας με αγάπη και θεοσέβεια, εκστασιασμένοι έτριβαν τα μάτια τους για να μην αλληθωρίσουν
και αναφωνούσαν, «να μάς ζήσεις νύφη κυρά κι αρχόντισσα!»
Κι ύστερα ήρθαν τα στημόνια της ίδιας της ζωής
και κάθισαν με αναμονή επάνω στα χρυσά χέρια της- ως σύζυγο και μητέρα την
προκάλεσαν δύσκολοι καιροί- για να υφάνει αρετές στα τρία παιδιά της, να
στολίσει τις ψυχές τους με ευωδιαστά ρόδα και κρίνα , πολύχρωμα ανθάκια του
αγρού, με στεφανάκια από χαμομήλι, λουίζα, δυόσμο, δάφνη και βασιλικό κι ολάνθιστη
λεβάντα με θυμάρι. Ύφαινε η Ανθούλα την αυγή και συνέχισε με τη Σελάνα στον ουρανό αργά το βράδυ, με συντροφιά τη λάμπα πετρελαίου και της μητέρα της το
σκαλιστό φανάρι, βοηθώντας τα παιδιά της να ολοκληρώσουν τις σχολικές τους εργασίες,
να κοιμηθούν φαγωμένα και καθαρά, με ρούχα φρεσκοσιδερωμένα και λιβανισμένα,
μέχρι που η Παναγιά την καλούσε με το φως του καντηλιού να πλαγιάσει κατάκοπη
στο νυφικό κρεβάτι για να τιμήσει τον
άξιο άνδρα της. Κι αν μερικές φορές ξήλωνε σαν την Πηνελόπη με σιωπηλή μετάνοια,
ήταν προς Δόξαν Θεού για να υφάνει το βέλτιστο επάνω στο αιώνιο υφαντό του τιμημένου
βίου της.
Ήταν μία αλησμόνητη γυναίκα του χωριού μας! Την έλεγαν Γεωργία,
Ελένη, Ευγενία, Βασιλική, Κωνσταντίνα, Πότα, Κατίνα, Μαρία…ήταν οι γιαγιάδες
και μητέρες της ζωής μας, οι μεγάλες, των παιδικών μας χρόνων, ευλογημένες υφάντρες.
Αιωνία τους η μνήμη!
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
4-10-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου