Η Επιστροφή στην Οδό της Σωτηρίας
του Αγίου Κυπριανού και της Αγίας Ιουστίνης
Στις 2 Οκτωβρίου η εκκλησία μας εορτάζει τον Άγιο Κυπριανό και την Αγία Ιουστίνη , οι οποίοι έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου τους κατά τις ημέρες της Βασιλείας του Καίσαρος Κλαυδίου, το 268 μ.Χ. Θα μας απασχολήσει τόσο η πορεία του Αγίου Κυπριανού και το πέρασμα από το σκότος της μαγείας στα φωτεινά κράσπεδα της αληθινής πίστης στον Θεό, όσο και ο πόλεμος του δαίμονος της πορνείας κατά της παρθένας Ιουστίνης. Θα δούμε διαχρονικά ,από την αρχαιότητα έως σήμερα, τις επιθέσεις του συγκεκριμένου δαίμονα και τον αγώνα του ανθρώπου προς τη κάθαρση και φώτιση.
Το μαρτύριο των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
Η καταγωγή του Αγίου Κυπριανού ήταν από την Καρχηδόνα ή Καρθαγένη της Λιβύης, ζούσε στην Αντιόχεια της Συρίας και ήταν ευγενής και πλούσιος. Η Ιούστα (Ιουστίνη) καταγόταν από την Αντιόχεια, ήταν θυγατέρα του Αιδεσίου και της Κληδονίας. Τόσο ο Κυπριανός, όσο και η Ιούστα ήταν ειδωλολάτρες. Επίσης ,ο Κυπριανός ήταν φιλόσοφος και μάγος. Η Ιούστα ως ειδωλολάτρης είχε μεγάλες επιβαρύνσεις ψυχικά, γιατί ακολουθούσε τη θρησκεία των γονιών της (Μεγ. Συν. 1950, Μην. Οκτ., σελ. 37-45). Με τον καιρό όμως, όσο μεγάλωνε παρουσίαζε προκοπή και θεία γνώση. Ήταν άξια φωτισμού και χάριτος. Έλαβε φως θεογνωσίας και άρχισε να καταφρονεί τα είδωλα και να μαθαίνει για τον αληθινό Θεό. Ζητούσε πάντα τον Θεό και τη θεία γνώση. Ένας διάκονος από την Αντιόχεια, που λεγόταν Πραϋλιος κάποτε κατηχούσε τους πιστούς για την ενανθρώπιση του Σωτήρος. Η Ιούστα όταν άκουσε το κήρυγμα του διακόνου επιθύμησε να
διδαχθεί φανερά από τον Πραϋλιο την ευσέβεια. Επειδή ήταν νέα και παρθένα ήταν συνεσταλμένη και γι΄ αυτό πήγαινε κρυφά στην εκκλησία για να ακούσει τα θεία λόγια. Μετά από λίγο καιρό η Ιούστα μοιράστηκε την εμπειρία της με τη μητέρα της λέγοντας:
-Διατί, ω μήτερ πιστεύομεν θεούς αναισθήτους και χειροποιήτους; δεν γνωρίζεις τους Γαλιλαίους; αυτοί είναι φοβεροί και δυνατοί, διότι όταν τις από αυτούς φανή, οι ιδικοί μας θεοί ως κλέπται φρίττουσι και φεύγουσι, και δικαίως, διότι κλέπτουσι την τιμήν του Θεού και τας ψυχάς ημών κολάζουσι.
Η μητέρα της Ιούστας ανησύχησε και τα φανέρωσε όλα στον άνδρα της. Φοβόταν μην τα μάθει ξαφνικά και θανατώσει τη κόρη τους. Ο Αιδέσιος όταν τα έμαθε είχε πολλές αμφιβολίες. Τη νύχτα
όμως είδε τον Χριστό στο μέσον πολλών Αγγέλων, ο οποίος έλεγε:
-Δεύτε προς με και θέλω σας χαρίσει την Βασιλείαν των Ουρανών.
Όταν ξύπνησε πήρε τη γυναίκα του και τη θυγατέρα του και πήγαν στον Επίσκοπο Όπτατον. Ο Επίσκοπος χωρίς αμφιβολία τον αξίωσε του θείου βαπτίσματος.
Ο Αιδέσιος έγινε πρεσβύτερος και ιερουργός θείων μυστηρίων, αγάπησε την καθαρή και θεάρεστο ζωή. Έζησε δεκαοκτώ μήνες και η Ιούστα έμεινε ορφανή. Ο διάβολος δεν την άφηνε σε ειρήνη και συνέβη το εξής;
Ο Αγλαϊδας ήταν ευγενής, πλούσιος και στις ηδονές της σάρκας ακόλαστος και ακράτητος. Έβλεπε τη παρθένα που πήγαινε στην εκκλησία, πληγώθηκε από την ομορφιά της αν και η μακαρία αγωνιζόταν με νηστείες και προσευχές να την μαραίνει. Την παρακολούθησε όταν πήγαινε στην εκκλησία, της έκανε νεύματα και την επαινούσε λέγοντας της ότι θέλει να την κάνει νόμιμο γυναίκα του. Η δε Ιούστα του απάντησε:
-΄Ολα αυτά εγώ τα θεωρώ φλυαρίαν και αρκετός μου νυμφίος είναι ο Χριστός, όστις φυλάττει την παρθενίαν μου από παντός μολυσμού καθαράν και αμέτοχον.
Ο Αγλαϊδας πληγώθηκε και δοκίμασε με βία να λάβει την Ιούστα, είχε και άλλους φίλους μαζί του.
Οι συγγενείς έτρεξαν οπλισμένοι να την προστατεύσουν. Ο Αγλαϊδας ντροπιασμένος έφυγε. Η κόρη τον έφτυνε και τον έβριζε, αλλά εκείνος δεν πτοείτο. Τέλος κατέφυγε στον μάγο Κυπριανό, διηγήθηκε τη συμφορά του και το πάθος του, είπε ότι μεταχειρίστηκε πολλά τεχνάσματα, αλλά δεν βρήκε θεραπεία και γιατρειά και ότι η παρθένος τον νίκησε. Ο Κυπριανός του υποσχέθηκε να σταματήσει τάχιστα τη λύπη του .Γι αυτό κάλεσε ένα πονηρό δαιμόνιο από αυτά που τον υπηρετούσαν και του είπε:
-Εάν δυνηθής να τελειώσης το πρόσταγμά μου, θέλω σε προτιμήσει από όλα τα δαιμόνια.
Το δαιμόνιο με υπερηφάνεια απάντησε:
-Ποιο έργο είναι σε μένα δύσκολο να το κάνω όταν θέλω εγώ; Πολλές φορές ολόκληρες πόλεις κατέσεισα και ηρήμωσα. Πολλούς υιούς πατροκτόνους έκαμα, αδελφούς και ανδρόγυνα εις έχθραν αφιλίωτον έφερα, πολλούς θέλοντας να παρθενεύουν ημπόδισα, μοναχούς, οι οποίοι εις όρη και σπήλαια κατώκουν με νηστείας πολλάς ως άσαρκοι, επιθυμίαν σαρκός τους έσπειρα και ηδονάς να επιθυμήσουν παρεκίνησα. Άλλους, οι οποίοι ήθελον να απαρνηθούν τα γήινα και τα σαρκικά όλα εις τα οποία ημείς χαιρόμεθα και θέλοντες να αρχίσουν την αρετήν, εγώ τους κατέπεισα να αφήσουν τους τοιούτους λογισμούς, και να επιθυμούν τα γήινα. Όμως τι πρέπει να λέγω πολλά; αυτά τα πράγματα θέλουν δείξει ποιος είμαι. Λάβε λοιπόν τούτο το πλήρες αγγείον και ράντισον τον οίκον της παρθένου και αν δεν σου υπακούσει, ω Κυπριανέ, καταφρόνησον με και ως αδύνατον έχε με.
Ο Κυπριανός πήρε το αγγείο και ράντισε τον οίκο της παρθένου. Η παρθένα Ιούστα σηκώθηκε την τρίτη ώρα της νύχτας για να προσευχηθεί και αισθανόταν μεγάλη θερμότητα στα νεφρά και έξαψη στα γεννητικά της όργανα ,σαν να βιάζεται.
-Κύριε, είπε, παγίδα ητοίμασαν τοις ποσί μου (στα πόδια μου) και κατέκαψαν την ψυχήν μου, εν τούτω έγνω ότι τεθέληκας με και ηγάπησάς με, ότι ου μη επιχαρή ο εχθρός μου επ΄εμέ, η ρομφαία αυτών εισέλθοι εις τας καρδίας αυτών, και τα τόξα αυτών συντριβείη, διότι εγώ εις σε τον ζώντα και αιώνιον Θεόν, με όλην την ψυχήν και καρδίαν αφιερώθην.
Αυτά είπε κατά του δαίμονα , έκανε τον σταυρό της και έφυγε ο τρισάθλιος. Ο δαίμονας ντροπιασμένος επέστρεψε στον Κυπριανό και είπε ότι νικήθηκε εξηγώντας:
-Είδα σημείον τι, και έφριξα δυνατά και την δύναμίν του δεν υπέφερα.
Ο Κυπριανός έστειλε και δεύτερο δαίμονα που νικήθηκε παρομοίως. Στη συνέχεια έστειλε τον άρχοντα και εξουσιαστή των δαιμόνων. Αυτός πήγε στην Ιούστα σε μορφή γυναίκας και της είπε ότι την έστειλε ο Θεός για να συγκατοικούν μαζί, να βοηθούν η μία την άλλη στην αρετή, αλλά παράλληλα έλεγε:
-Σε παρακαλώ να μου είπης, αν όλαι αι γυναίκες επαρθένευον , ανάγκη ήτο να χαθούν οι άνθρωποι από τον κόσμον.
Η Ιούστα το αγνόησε και με τη προσευχή και το σημείο του σταυρού έδιωξε τον δαίμονα. Ο άρχων των δαιμόνων φανέρωσε την αλήθεια στον Κυπριανό λέγοντας:
- Όπου τυπωθή το σημείον του σταυρού, οι δαίμονες έντρομοι και κατησχυμμένοι φεύγουσι.
Μόλις το άκουσε αυτό ο Άγιος Κυπριανός έγινε σοφότερος, καταφρόνησε τους δαίμονες και πίστεψε στον Χριστό. Διηγήθηκε στον Επίσκοπο Άνθιμο όσα είδε και έμαθε διαμέσου της Ιούστας. Ο Επίσκοπος τον κατήχησε, ευλόγησε και απέλυσε. Ο Κυπριανός έδειξε προθυμία στις αρετές, έκαψε τα μαγικά βιβλία και τα είδωλα. Έβαζε σκόνη στο κεφάλι του και αναστέναζε για την πρότερη αγνωσία του. Έκλαιγε βαριά και προσευχόταν συνεχώς με ταπεινοφροσύνη και μετέβη την ώρα του Όρθρου στην εκκλησία την ημέρα του Σαββάτου. Εκείνο που πρωτοάκουσε ήταν το εξής:
“Ο Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος υπέρ ημών κατάρα και του προφήτου είδες Κύριε, μη παρασιωπήσεις. Κύριε μην αποστής απ΄έμού, και ιδού συνήσει ο παις μου ο αγαπητός ον ηρέτησα”.
Έγινε πολύ πιστός ο Κυπριανός, βαπτίστηκε και μετά τριάντα ημέρες χειροτονήθηκε βαθμηδόν αναγνώστης, υποδιάκονος, και διάκονος. Μετά παρέλευση ενός έτους έγινε πρεσβύτερος και τελευταία για την μεγάλην του αρετή χειροτονήθηκε Επίσκοπος Καρχηδονίων. Η φήμη του εξαπλώθηκε στη Δύση και στην Ανατολή. Την ευγενή παρθένο Ιούστα συναρίθμησε με τους διακόνους της εκκλησίας και την μετονόμασε Ιουστίνα, σήμερα την αποκαλούμε Ιουστίνη. Η Ιουστίνη έγινε ηγουμένη σε εκεί ασκητρίες ( μοναστήρια). Αφού ο Άγιος με τις επιστολές του και τον ενάρετο βίο του οδήγησε πολλούς στη πίστη, ο διάβολος κίνησε κατ΄αυτού τον Δέκιο, ο οποίος βασίλευε στη Ρώμη (249-251). Ο Δέκιος ζήτησε ο Κυπριανός να παραστεί εμπρός του.
Δεν μπόρεσε να τον μεταπείσει και τον εξόρισε. Στην εξορία ο Άγιος Κυπριανός στήριζε το ποίμνιο του με επιστολές και αγωνιζόταν να σβήσει τη πλάνη της ειδωλολατρείας. Τους ενθάρρυνε να προτιμούν να μαρτυρούν με τα ξίφη, τις φλόγες και τα θηρία, τα οποία γίνονται αίτια μακαριότητας, παρά να χάνουν τη ψυχή τους λόγω της ειδωλολατρείας. Ο φθονερός διάβολος παρακίνησε ορισμένες ασεβείς και τον κατήγγειλαν στον κόμη της Ανατολής Ευτόλμιο, λέγοντας ότι με τις μαγείες του, τους λόγους και τις γραφές του καταπείθει τους ανθρώπους να αρνούνται τους θεούς και ότι αυτός πιστεύει στον Χριστό, βρίζει και περιγελά τους θεούς. Οργίστηκε ο κόμης επιπλέον γιατί δίδαξε τη παρθένο Ιουστίνη να πιστεύει όπως και αυτός. Φυλάκισε και τους δύο και αποφάσισε να τους ανακρίνει στη Δαμασκό. Στην ανάκριση ο κόμης κάθισε σε υψηλό θρόνο και ρώτησε:
-Συ είσαι ο δάσκαλος των Χριστιανών; και πώς ως Έλλην πρότερον, τώρα κηρύττεις τον Εσταυρωμένον;
-Εγώ ηγεμών, είπε ο Άγιος Κυπριανός, έχων πολλήν σπουδήν πρότερον εις τα μαθήματα και εις τα μαγικά βιβλία, δεν εύρον κανέν όφελος. Αφού του διηγήθηκε την ιστορία της Ιουστίνης, πρόσθεσε το ακόλουθο:
-Επειδή λοιπόν οι δαίμονες φρίττουσι τον Εσταυρωμένον και τα είδωλα σας είναι απάτη και ψεύδος, εις δε είναι αληθής Θεός, ο Χριστός, ο οποίος και μόνο δύναται να σώση τους πιστεύοντας εις αυτόν, όθεν τι άλλο έπρεπε να κάμω από του να πιστεύσω εις τον Χριστόν; Ο κόμης θύμωσε, διέταξε να κρεμαστεί ο Άγιος και να ξεσχίζεται και την Ιουστίνη να την δέρνουν στο πρόσωπο και στα μάτια. Η Αγία εβόησε:
-Δόξα σοι ο Θεός, ότι με ηξίωσας να βασανίζωμαι δια το όνομά Σου το Άγιον.
Ενώ ξέσχιζαν το πρόσωπο του Αγίου Κυπριανού, εκείνος ήταν γενναίος και μεγαλόφρων, ανδρείος και με τον λόγο του φώτιζε τους περιεστώτες στη πίστη του Χριστού.
Έλεγε στον κόμητα:
-Ανόητε και ανάξιε της Βασιλείας των Ουρανών, δια την οποίαν εγώ επιθυμώ να πάσχω, διατί δεν βλέπεις το αληθινόν φως και να αφήσεις το σκότος;
Ο κόμης απάντησε:
-Επειδή κέρδος νομίζεις τας βασάνους, εγώ θα σου τας πολλαπλασιάσω, δια να ευγνωμονείς περισσότερον.
Διέταξε στη συνέχεια να βάλουν τον Άγιο στη φυλακή και την Αγία Ιουστίνη στο φροντιστήριο το λεγόμενο της Τερεντίνης.
Μετά από λίγες ημέρες τους έφεραν σε δεύτερη εξέταση και τους είπε ο ασεβής κόμης:
-Μη θελήσετε να πιστεύετε άνθρωπον νεκρόν και να θυσιάσετε την ζωήν σας δι΄ εκείνον, όστις δεν ηδυνήθη να φυλάξη ούτε την ιδικήν του.
Οι Άγιοι του απάντησαν:
-Και συ δεν ηξεύρης, ότι άνευ θανάτου δεν έρχεται η αθανασία ουδέ εννοείς το μυστήριον εκείνου, όστις με την τριήμερον ταφήν ενίκησε τον θάνατον; αλλά συ αληθώς τυφλός είσαι και παχύς κατά τον νουν εις τα μεγάλα και καλά, δια τούτο και βλέπων ου βλέπεις, και ανόητος ων δεν θέλεις να εννοήσεις.
Ο κόμης θύμωσε και ζήτησε να κάψουν ένα μεγάλο σιδερένιο τηγάνι. Ο Άγιος Κυπριανός πήδησε μέσα σε αυτό, ενθάρρυνε και την Ιουστίνη και οι δύο άγιοι μαζί ήταν ήσυχοι στη φλόγα του σιδήρου σαν να ήταν σε θαυμάσια δρόσο. Ένας που λεγόταν Αθανάσιος, βλέποντας ότι οι Άγιοι δεν παθαίνουν κάτι, θέλοντας να ελέγξει την αδυναμία του Χριστού, προσευχήθηκε στον Δία και στον Ασκληπιό και πήδησε στο πυρ, αλλά πέθανε αμέσως. Οι Άγιοι ήταν για πολλές ώρες αβλαβείς και λαμπρυνόμενοι, γιατί το πυρ σεβόταν τον Δεσπότη και δημιουργό για τον οποίο έπασχαν οι Άγιοι.
Ο κόμης βλέποντας νεκρό τον φίλο του Αθανάσιο, κάλεσε έναν συγγενή του που τον έλεγαν Τερέντιο, να τον συμβουλευτεί τι να κάνει. Εκείνος του είπε:
-Άπεχε απ΄αυτούς, διότι η δύναμις του Χριστού είναι ακατανίκητος. Μόνο θέλεις κάμει καλόν, αν τους στείλεις εις τον Βασιλέα. Και να του φανερώσεις πόσην σπουδήν και θυμόν έδειξας για να τους εξαναγκάσεις να πιστεύσουν εις τους θεούς , και πόσον τους εβασάνισες , και ότι παρ΄όλα ταύτα ούτοι παρέμειναν αβλαβείς.
Αφού τα άκουσε αυτά ο κόμης, έγραψε στον Κλαύδιο Καίσαρα που βασίλευε το έτος 268μ.Χ.
Βρισκόταν τότε στη Νικομήδεια ο Καίσαρας και έστειλε τους Αγίους μαζί με επιστολές προς αυτόν.
Εκείνος αποφάσισε να μην τους βασανίσει περαιτέρω, αλλά να τους τελειώσει με ξίφος. Οδηγήθηκαν στον ποταμό Γάλλο για να θανατωθούν. Οι Άγιοι προσεύχονταν για την ειρήνη της εκκλησίας και όλου του κόσμου. Ο Άγιος Κυπριανός φοβούμενος την γυναικεία ασθένεια ζήτησε να θανατώσουν πρώτα την Ιουστίνη. Στη συνέχεια τελειώθηκε κι εκείνος με ξίφος. Ανέβηκαν στους ουρανούς και έλαβαν του μαρτυρίου τον αμαράντινο στέφανο.
Αλγεί Σατανάς του πάλαι φίλον βλέπων
Ξίφει φιλούντα συνθανείν Ιουστίνη
Τμήθη δευτερίη συν Ιουστίνη Κυπριανός
Λίγο πριν τον θάνατο του Αγίου Κυπριανού περνούσε κάποιος άνθρωπος που ονομαζόταν Θεόκτιστος και είπε:
-Άδικα θανατώνεται άνθρωπος καθαρός και δίκαιος.
Για τον λόγο αυτό ο συγκάθεδρος του ηγεμόνα Φλέβιος τον έριξε από το άλογό του και πέθανε.
Φύλαγαν τα λείψανα των Αγίων με πολλή επιμέλεια να μην τα αρπάξουν οι Χριστιανοί. Όμως κάποιοι που προέρχονταν από τη Ρώμη και πέρασαν από τον τόπο του μαρτυρίου δια θαλάσσης, είδαν τα λείψανα των Αγίων, τα ανεγνώρισαν και όταν αποκοιμήθηκαν οι φύλακες τα πήραν κρυφά και επέστρεψαν στη Ρώμη. Τα δώρισαν σε μία γυναίκα που την έλεγαν Ματρώνα Ρουφίνα , η οποία καταγόταν από το γένος του Κλαυδίου Καίσαρα. Εκείνη τα κατέθεσε σε θήκη και τα τοποθέτησε
σε έναν λαμπρό τόπο στη Ρώμη για ιατρεία και θεραπεία σε όσους με πίστη προσέτρεχαν εκεί. Ο Γρηγόριος Θεολόγος λέγει ότι “το λείψανο του Αγίου Κυπριανού ήταν κρυμμένο από μία γυναίκα που λεγόταν Ματρώνα Ρουφίνα . Κρυβόταν το άγιο λείψανο σε αυτήν, είτε γιατί ο Θεός την τιμούσε ως φιλόθεο και φιλομάρτυρα, είτε γιατί δοκίμαζε τους τότε Χριστιανούς κατά πόσο θα ζητήσουν το άγιο λείψανο, μη υποφέροντες τη στέρηση αυτού. Ύστερα ο Θεός τίμησε και άλλη γυναίκα και απεκάλυψε ότι το λείψανο του Αγίου το έχει η Ματρώνα και εκείνη της το παρέδωσε”.
Η αγιογράφιση της εικόνας του Αγίου Κυπριανού και της Αγίας Ιουστίνης
Η συγκεκριμένη γκραβούρα σχεδιάστηκε λαμβάνοντας υπόψη τις ήδη υπάρχουσες εικόνες, οι οποίες χρησιμοποιούνται από το 1950 έως σήμερα στην εκκλησία ή παρουσιάζονται σε εκκλησιαστικά βιβλία ( Μεγ. Συν . 1950, Μην. Οκτ. Σελ. 39). Σε κάποιες εικόνες ο Άγιος Κυπριανός εικονίζεται να κρατεί κλειστό Ευαγγέλιο, ενώ σε άλλες ανοιχτό ειλητάριο. Άλλες εικόνες περιλαμβάνουν κάμπο με διάκοσμο, ενώ άλλες όχι. Στον Άγιο ουσιαστικά αντιστοιχούν ταυτόχρονα το Ευαγγέλιο και το ανοιχτό ειλητάριο, διότι ήταν αφ΄ενός μεν Επίσκοπος, αφ΄ετέρου άφησε γραπτό λόγο. Το Ευαγγέλιο είναι λιθοκόσμητο και το ξετυλιγμένο ειλητάριο γράφει : “Μισήσατε τα μαγικά και κάθε διαβολικήν πράξιν δια να σωθήτε”.Ο Άγιος είναι ενδεδυμένος με την επισκοπική του ενδυμασία, επάνω στο φελόνιο του υπάρχουν πολλοί σταυροί, όπως στα φελόνια των επισκόπων(πολυσταύρι) και το επιτραχήλιον είναι περίτεχνα κεντημένο και λιθοκόσμητο. Το επιτραχήλιον ενώνεται στα δύο άκρα στο κάτω μέρος, είναι σύμβολο της χάριτος της ιεροσύνης και του ζυγού του Χριστού. Ο Άγιος φέρει φωτοστέφανο. Η μορφή του είναι ψηλή, λιγνή, με μακριά πόδια, ευγενικό κεφάλι, ήπια έκφραση και καλλιγραφική απόδοση της τριχοφυίας. Η Αγία Ιουστίνη εικονίζεται με εσωτερικό μακρύ φόρεμα φόρεμα και περιστόλιστο μαφόριο, το οποίο καλύπτει τη κεφαλή της. Φέρει φωτοστέφανο. Εμπρός στα πόδια της και πάνω στο μαφόριο έχει τοποθετηθεί ο σταυρός του μαρτυρίου της με την επίθεση του δαίμονα της πορνείας. Στο δεξί χέρι κρατεί περίτεχνο σταυρό και δηλώνει την πίστη της στον Χριστό και τη παρθενία της ,με ορθωμένη την αριστερή της παλάμη. Στον κάμπο της εικόνας παρατηρούμε έναν ειδωλολατρικό χώρο με υψωμένα κτήρια εκείνης της εποχής, ενδεχομένως τον χώρο που τους βασάνισε ο Δέκιος. Αφήνουν πίσω τους την ειδωλολατρία και κοιτούν εμπρός οι Μάρτυρες του Χριστού ,προς το καθαρό φως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και λόγου του Θεού. Το μαρτύριο τους είναι λαμπρό παράδειγμα για όλη την ανθρωπότητα, η οποία στενάζει κάτω από τις βαριές αλυσίδες των παθών.
Ο συσχετισμός του Αγλαϊδα με την Αίγλη, τον Αίγλεδο και τον Εγκέλαδο
Η λέξη αίγλη προέρχεται από τη ρίζα αιγ που σημαίνει παλμό, δόνηση, φως, λαμπηδών, στιλπνότητα και λαμπρότητα (Οδ. Ζ.45.1.55 και Σοφ. Αντ.610 και Σοφ. Φ.831 και Ευρ. Τρω. 549).Ο Δίας ήταν αιγίοχος, δηλαδή έφερε και κράδαινε την αιγίδα, που ήταν η ασπίδα του. Η αίγλη αποδίδεται στο αισθητό πυρ που κατακαίει , αλλά αυτό το οποίο υμνούμε στην Επιλύχνιο Ευχαριστία είναι Φως ιλαρόν, Φως της θείας γνώσεως και όχι ενεργό ηφαίστειο της γης. Ο Ησύχιος αναφέρει εκ του Σοφ. (Αποσπ.524) την αίγλη ως χλιδών (χλιδή), ψέλλιον (κόσμημα για τον βραχίωνα και τα πόδια) και από τον Επίχαρμο ως πέδη (ποδόδεσμο). Στο Α. Β. 354 για τη λέξη αυτή επισημαίνονται τα ακόλουθα: Αίγλη, λαμπηδών, αυγή, φέγγος, φως και θυσία δε υπέρ του κατακλυσμού εις Δελφούς απαγομένη αίγλη εκαλείτο, και ποπάνου τι είδος εν ω διεπλάσσετο τα είδωλα και βόλος φαύλος (φθηνός) κυβευτικός (για το παιχνίδι των κύβων) εκαλείτο, αλλά και η σελήνη και του ζυγού το περίμετρον, και παιδιά (παιχνίδι) τις εκαλείτο αίγλη και ο Ασκληπιός και χλιδών (θερμός και λαμπερός) δε τις ούτως εκαλείτο, ένιοι δε φασί (λέγουν) σημαίνει και τον περιπόδιον κόσμον (διάκοσμο των ποδιών) ή τον αμφιδέα, ή απλώς ψέλλιον ( κόσμημα για βραχίονες και πόδια), σημαίνει δε και πέδην (δεσμά) η αίγλη, ως παρ΄Επιχάρμω.
Μία από τις κόρες του Ασκληπιού ονομαζόταν Αίγλη. Ήταν φωτεινή και σηματοδοτούσε το πρόβλημα με την παρουσία της και τις επιπτώσεις της χλιδής, ώσπου το άτομο να φθάσει συνειδητά στην Ιασώ και στην Υγεία για να σβήσει, να μαράνει την αίγλη, δηλαδή τα άμετρα πάθη του, αποκτώντας θείο ένδυμα ψυχής. Η αίγλη σχετιζόταν με τη χλιδή. Χλιδή είναι (Δορμπ. Επιτ. Λεξ. Σελ΄. 891) η τρυφή, η μαλθακότης, η πολυτέλεια, η ηδυπάθεια, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, η ακολασία,η ύβρις, η πολυτελής αμφίεση, τα πολύτιμα κοσμήματα και ο πλούτος. Στη σημερινή εποχή αίγλη σημαίνει δόξα, αλλά η δόξα έχει πολλά επίπεδα. Είναι η δόξα του πνεύματος και της ψυχής κατά Θεόν και η πρόσκαιρη δόξα του χρήματος, της πολιτικής δύναμης, της πρόσκαιρης φήμης , της παγκόσμιας επικράτησης κ.λ.π. Ο,τι φωτίζεται δεν είναι πάντα χρυσός κατά Θεόν, απαιτείται μεγάλη διάκριση. Μία αρχαία Ελληνική και κρυφή λέξη στα άδυτα της Ελληνικής Μυσταγωγίας ήταν η λέξη Αίγλεδος που προέρχεται από τη λέξη αίγλη και έδος (θρόνος). Με την πάροδο των χιλιετιών έφθασε στις μέρες μας ως Εγκέλαδος. Όμως σώζεται στην Ισπανική γλώσσα με την ίδια σημασία, όπου egledos ίσον αίγλη και χλιδή, γκλαμουριά και αποδίδεται στους σταρ του σινεμά. Ένας τέτοιος σταρ του σινεμά, κινούμενος σαν τον Εγκέλαδο είναι και ο ανδρικός φαλλός, ο οποίος χρειάζεται να βρει την υγεία του, να ακολουθήσει τη θεία πορεία του και όχι να παραμείνει στα τάρταρα της ακολασίας ,περιβεβλημένος από τη γέεννα της ακολασίας. Ο Εγκέλαδος είναι χθόνια οντότητα και γέννησε τα παιδιά του με την Έχιδνα. Τα τέκνα του είναι όφεις όπως ο Κέρβερος, ο φύλακας του Άδη με τα τρία κεφάλια. Ο Κύριος αποκάλεσε τη γενιά των ανθρώπων γενιά των εχιδνών,(γενιά των παθών) αλλά παράλληλα μίλησε και για φρόνιμους όφεις. Ο ανδρικός φαλλός-όφις έχει καταντήσει Εγκέλαδος στις μέρες μας και η γη της γυναίκας μία Αίτνα σε ανάφλεξη. Αντί να κοπάσει το πυρ και να οδεύσει η ανθρωπότητα προς τη πνευματικότητα, εφευρίσκουμε βοηθήματα για να κολάζουμε τους παππούδες μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Ο Αγλαϊδας που κυνηγούσε την Ιουστίνη δεν ήταν ένας τυχαίος νέος. Ήταν ο συμβολισμός της ακάθαρτης ενέργειας της γεέννης που διαφθείρει την καθαρή παρθένα ενέργεια στο σώμα, στη ψυχή και στο πνεύμα. Οι Ολύμπιοι στην αρχαιότητα έπρεπε πρώτα να πατάξουν τον Εγκέλαδο για να ανέλθουν καταξιωμένοι στα Ολύμπια πεδία. Η πάταξη των παθών είναι η ουσία της φώτισης κατά Θεόν. Ο Δίας νίκησε τον Εγκέλαδο και παντοδύναμος ανήλθε στην εξουσία. Η θεά Αθηνά έκαμε ότι και ο Ζευς στην ιστορία του Τυφωέως με τον Δράκοντα. Πέταξε πάνω στον Εγκέλαδο το νησί Σικελία. Οι Αίτνα και στις μέρες μας συνεχίζει να μουγκρίζει και να κατακαίγεται. Χρειαζόμαστε διάκριση κατά Θεόν και μία γενική αναθεώρηση των πραγμάτων προς όφελος τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής μας υγείας. Δεν χρειάζεται να πατάξουμε με τεχνητά μέσα τον φαλλό Εγκέλαδο για να φωτιστούμε, όλα πρέπει να τα καταφέρουμε με τη δύναμη του νου μας, τη πίστη και την υπακοή μας στον Κύριο που σταυρώθηκε για εμάς .Όχι όπως ο Ωριγένης που έκοψε τους όρχεις του, πράξη που τη καταδίκασε η εκκλησία, αλλά με πνευματική άσκηση και παρακολούθηση των εκκλησιαστικών ακολουθιών σε συχνή βάση, για να εναρμονιστούμε με τον λόγο του Θεού. Ο ηθικός βίος, η πίστη στον Θεό, η ελεημοσύνη, η αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο ,η ταπεινότητα, ο λιτός βίος, η νηστεία, η θεία κοινωνία, η αποφυγή ερεθισμάτων που διεγείρουν τα πάθη, όλα αυτά συνδυαστικά βοηθούν και εγκαθιστούν τον Μέγα Πολεμιστή του Ορατού και Αοράτου κόσμου, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ένθρονο εντός μας.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
30/9/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου