Αφιερωμένο στα ταξιδιάρικα πουλιά της Βαλύρας
Φωτογραφίες: Καθ. Ιωάννης Δ. Λύρας
Όσον αφορά το θέμα “τα χελιδόνια της Βαλύρας φεύγουν”, μείναμε όλοι “εκτός θέματος”! Γιατί μπορεί να πήραμε καλό βαθμό στην έκθεση, αλλά χάσαμε το σημαντικότερο, την αποδημία των χελιδονιών στα μέσα του Σεπτέμβρη του 1969, σκυμμένοι στα σχολικά μας τετράδια και ξύνοντας προσεκτικά τα μολύβια μας. Τα χελιδόνια μάς αποχαιρετούσαν , μας εύχονταν καλό Χειμώνα, ο Θεός να μας έχει καλά, θα ιδωθούμε ξανά την ερχόμενη Άνοιξη, κι εμείς ανοίγαμε κρυφά κάτω από τα θρανία τους οδηγούς των εκθέσεων και ψάχναμε απεγνωσμένα με ιδρώτα στο μέτωπο να κλέψουμε στα πεταχτά καμιά ιδέα για το θέμα μας.
-Γιατί δεν μας χαιρετούν τα παιδιά; ρωτούσαν σιωπηλά τα ταξιδιάρικα πουλιά μέσα στα επίσημα φράκα τους που τους χάρισε ο Θεός για να μην έχουν ανάγκη ένδυσης, ισορροπώντας τα λεπτά ποδάρια τους ,που ήταν γαντζωμένα με τα μικρά τους νύχια πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ. Περίμεναν σαν μαύρες νότες πάνω σε ηλεκτρισμένο πεντάγραμμο, μέχρι να λάβουν το σήμα της αναχώρησης, ακούγοντας μέσα στον εγκέφαλό τους έναν μικρό κρύσταλλο να πάλλεται, όπως το κουδούνι του σχολείου μας. Γιατί υπάρχει τάξη και αρμονία στο χάος και η θεία οικονομία πρόβλεψε και γι αυτό. Ιδού λοιπόν, που ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ο καθηγητής μας Ιωάννης Λύρας , ο οποίος δεν ξεχνά, μας έβαλε ξανά θέμα εκθέσεως, “τα χελιδόνια της Βαλύρας φεύγουν” , με μοναδικές φωτογραφίες λίγο πριν την αναχώρηση των λατρεμένων πτηνών από τη Βαλύρα, στις 12 Σεπτεμβρίου 2021.
Όσοι δεν ζούμε στο χωριό ίσως προλάβαμε σε άλλα μέρη να δούμε τα χελιδόνια μαζεμένα πριν ταξιδέψουν , ή τα απολαύσαμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τυλιγμένοι στα ελαφρά πουλόβερ της Φθινοπωρινής εποχής, με μία νότα νοσταλγίας ,ανατρέχουμε σε εκείνα τα χρόνια της παιδικής αθωότητας για να προλάβουμε ,πριν χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα , ώστε να ολοκληρώσουμε τη συγγραφή της έκθεσης ,“Τα χελιδόνια της Βαλύρας Φεύγουν”.
- Έλα Βασιλική τι είναι;
-Πάρε αυτό από τον Νίκο.
Ο Νίκος καθόταν στο τελευταίο θρανίο, κι εγώ στο πρώτο για να βλέπω καλά, μη μου ξεφύγει καμιά οξεία του κυρίου Χρήστου στον μαυροπίνακα.
Άνοιξα το ιδρωμένο χαρτάκι και διάβασα:
“Επείγον! Τι γράφουμε”;
Έγραψα το ακόλουθο:
“Μπήκε το Φθινόπωρο και οι πρώτες σταγόνες της βροχής σκότωσαν το καλοκαίρι. Ένα σμήνος πουλιών διαγράφει κύκλους πάνω από τη πλατεία του χωριού και ύστερα κάθεται στα σύρματα της ΔΕΗ, αναμένοντας υπομονετικά το σήμα για το μακρινό του ταξίδι. Κάποια χελιδόνια σπαθίζουν στον ουρανό της Βαλύρας και με το φλύαρο τιτίβισμά τους γεμίζουν τον αέρα. Είναι ο αποχαιρετισμός της χρονιάς”!
Μέχρι εκεί έφτασε η χάρη μου, ώσπου η συμμαθήτριά μου Σοφία με τσίμπησε στη πλάτη με το μυτερό μολύβι της που σήμαινε ότι επέστρεφε ο κύριος Χρήστος από το γραφείο των δασκάλων. Το χαρτάκι έφτασε καταϊδρωμένο, με αχνά γράμματα, μέχρι το τελευταίο θρανίο στα χέρια του Νίκου που με χαιρέτισε α λα Γιαπωνέζικα με την άκρη του αριστερού του βλεφάρου και δαγκωμένα χείλη.
Μετά από είκοσι λεπτά ο κύριος Χρήστος έπρεπε πάλι να πάει στο γραφείο γιατί είχε προκύψει ένα σοβαρό θέμα. Νέο κίτρινο χαρτάκι κατέφθασε από τον Παναγιώτη, που ήταν παντρεμένος σταθερά με το προτελευταίο θρανίο.
Διάβασα προσεκτικά την ερώτηση:
“Τα χελιδόνια έφυγαν και τώρα τι γράφουμε” ;
Η απάντηση ήταν σύντομη, ως εξής;
“Το βράδυ κυλάει αργά και έξω η βροχή με τον αέρα μαίνεται τούτο τον Σεπτέμβρη.
Τα χελιδόνια της Βαλύρας ευτυχώς πρόλαβαν και έφυγαν για θερμές χώρες. Ο ζευγολάτης επιστρέφει στο σπίτι του για να ξεκουραστεί από το μόχθο της ημέρας , κοντά στη θαλπωρή της οικογένειας του. Αυτή η εποχή μάς ηρεμεί και μας προετοιμάζει για ένα νέο ανοιξιάτικο ξεκίνημα που θα έλθει μετά τη νέα χρονιά. Αγαπημένα μας χελιδόνια, αγγελιοφόροι της Άνοιξης και της αναγέννησης, να είστε καλοτάξιδα, θα σας περιμένουμε να στολίσετε ξανά τον γαλάζιο ουρανό της Βαλύρας”!
Ευτυχώς ,και τούτο το σημείωμα έφτασε στον προορισμό του, αφού πέρασε από σύσσωμη την ελεγκτική επιτροπή της τάξεως.
Το πώς τα καταφέρναμε και δεν μας ανακάλυπτε ο κύριος Χρήστος είναι αξιοθαύμαστο. Είχαμε ένα κρυφό ταλέντο να λέμε το ίδιο πράγμα , εκείνο που μοιραζόμασταν μεταξύ μας, με εκατό διαφορετικούς τρόπους.
Μόλις τελείωσε το μάθημα και ξεχυθήκαμε στο δρόμο προς τη πλατεία του χωριού είχαν ήδη αποχωρήσει για μέρη μακρινά τα χελιδόνια της Βαλύρας. Φυσούσε ελαφρά και μικρές σταγόνες βροχής έπεφταν κάπου κάπου πάνω στη μπλε κορδέλα και στους ώμους μας. Ο Φθινοπωρινός αέρας διαπέρασε το ελαφρά ντυμένο σώμα μας και τρέξαμε όλες σαν ένα τσούρμο στα σπίτια μας για να ζεσταθούμε. Το μεσημέρι είχε πατήσει για καλά. Οι άνθρωποι στην πλατεία της Βαλύρας είχαν αραιώσει και τα ρολά των μαγαζιών είχαν κατέβει. Ο αγώνας για τη ζωή είχε τελειώσει για να συνεχιστεί με εντονότερο ρυθμό την επόμενη μέρα. Μια λυγμολαλιά διαπέρασε την καρδιά μου. Ήταν η φθινοπωρινή μελαγχολία που έκανε εμάς τα μαθητούδια στη Βαλύρα να συνθέτουμε ποίηση, φωλιασμένοι μέσα σε ζεστά στρώματα.
Ήρθαν και έφυγαν τα χελιδόνια για δεκαοκτώ συνεχή έτη. Ύστερα φύγαμε κι εμείς και κάποιοι ούτε που ξαναγύρισαν. Η Βαλύρα είναι συνδεδεμένη μέσα μας με την άνοιξη της νιότης μας. Θα έρθει η Άνοιξη και θα επιστρέψουμε σαν ταξιδιάρικα πουλιά , όταν ο ανθόσπαρτος κάμπος της Βαλύρας στολιστεί με ευωδιαστά κρίνα. Θα είναι η ζωή σαν ένα όνειρο, λες και ποτέ δεν πέρασε ο χρόνος από πάνω μας και ο Χειμώνας δεν γέμισε τα μαλλιά μας χιόνια.
-Αχ! χελιδόνι μου.....τα χελιδόνια πάντα επιστρέφουν!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
17/10/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου