Μία δεκαετία πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας ψηλός, λιγνός, ελαφρώς ψυχαναγκαστικός, ψείρας κατά τα άλλα αξιωματικός του πολεμικού ιππικού ,δήλωσε πλαγίως πλην σαφώς, υπογεγραμμένο καλλιγραφικά, με μαύρη μελάνη της εποχής, στον θείο του, τον αδελφό της μητέρας του, ο οποίος ήταν Μεσσήνιος πολιτικός και ζούσε στην Αθήνα:
“Σεβαστέ μου θείε, επικαλούμαι τη σοφία και ορθή κρίση σας δια την εύρεση καταλλήλου συζύγου και τη δημιουργία θεάρεστης οικογενείας”.
Ο πολυάσχολος θείος, κάλεσε στο γραφείο του τη σύζυγό του, η οποία ήταν το δεξί του χέρι σε όλες ανεξαιρέτως τις υποθέσεις του, διότι το μυαλό της έπαιρνε τάχιστα πολλές στροφές και τα συμπεράσματά της ήταν πολιτικώς ενδεδειγμένα. Μελέτησαν το αίτημα του ανιψιού με προσοχή και κατέληξαν, με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και την ηλικία του, ότι η δεσποινίς Ολυμπία, η μοναχοκόρη γνωστού τους πολιτικού από τον Πειραιά, ήταν η πλέον κατάλληλη για τον Πολύκαρπο, τον σοβαρό ανιψιό τους, ο οποίος σε λίγους μήνες θα έκλεινε τα σαράντα του χρόνια.
Η Ολυμπία δεν ήταν για την εποχή της “μικρή”, είχε πατήσει τα 33 της χρόνια και κόντευε να μπει στο ράφι, αφού εκείνη την εποχή τα κορίτσια παντρεύονταν από 16 έως 25 ετών. Η μοναχοκόρη ζούσε με τους δύο γονείς της στη Καστέλα, στον Πειραιά, σε παλιά αρχοντική οικία και είχε ανατραφεί με τις καλύτερες προδιαγραφές, με δασκάλους καλούς, ενώ είχε φοιτήσει στα καλύτερα σχολεία της εποχής και είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Ελληνική και Αγγλική Φιλολογία. Ο λόγος γιατί η μονάκριβη κόρη δεν ήταν ήδη “αποκατεστημένη” ήταν σκοτεινός για τους ενδιαφερομένους, υπέθεταν ότι ήθελε να παρατείνει τις σπουδές της, να επισκεφτεί τη Γαλλία για σπουδές στη Φιλοσοφία, ότι δεν την είχε συγκινήσει ακόμη κανένας υποψήφιος, και άλλα πολλά.Ο Πολύκαρπος δεν κρατούσε μυστικά από τον κοινωνικό του περίγυρο. Διέθετε μονοκατοικία στην Αθήνα, είκοσι στρέμματα γης στη Μεσσηνία, λύρες που είχε καταθέσει ο πατέρας του στην Τράπεζα της Ελλάδος και εξοχικό σπίτι στους πρόποδες του Ταϋγέτου. Ήταν κι αυτός μοναχογιός, όπως η υποψήφια νύφη. Όσον αφορούσε το φυσικό τους ανάστημα, η Ολυμπία έφθανε και /ή ξεπερνούσε ελαφρώς το 1,75 μ. ύψος του, αλλά αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλημα, αφού σε μία τέτοια περίπτωση ,η σωστή γυνή της εποχής εκείνης θυσίαζε τις τριών τετάρτων γόβες της για να εναρμονιστεί, να είναι ισοϋψής και /η να φαίνεται πιο κοντή από τον καλό της σύζυγο, αφού ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας κατά Θεόν.
Υπήρχε όμως ένα άλλο βαθύτερο πρόβλημα, μια κατάρα που μας ακολουθεί έως τις ημέρες μας, ήταν η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, η κενοδοξία και η ματαιοδοξία, που εμπόδισαν την αγάπη να ανθίσει ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους και τους οδήγησε μέχρι τα βαθιά τους γεράματα να μείνουν μόνοι και άκαρποι.
Ιδού πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα, όταν ωρίμασε ο καιρός και συμφώνησαν οι δύο οικογένειες να προσέλθει στην επίσημη συνάντηση της πρώτης γνωριμίας ο Πολύκαρπος μετά του θείου του, στο αρχοντικό στη Καστέλα:
Ο Πολύκαρπος έφιππος, με λευκά γάντια και τη στρατιωτική του στολή επιμελώς σιδερωμένη και κολλαρισμένη, δήλωσε παρών, ενώ ο θείος του ακολούθησε με προσωπικό οδηγό και μαύρο αυτοκίνητο εκείνης της εποχής.
Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν η καλύτερη, όταν αντίκρισε ο Πολύκαρπος την Ολυμπία, γιατί ήταν πολύ λεπτή, με μέση δαχτυλίδι, κατάλευκη και εύθραυστη. Αυτό που του άρεσε ήταν το πλούσιο τρίχωμα στη κεφαλή της, τα μακριά σγουρά μαλλιά της και τα πράσινα μάτια της. Σαν ξωτικό είναι τούτη σκέφτηκε. Και τι παιδιά μπορεί να βγάλει από μια κοιλίτσα όση η χούφτα μου; Ποντίκια θα γεννήσει;
Αλλά και η Ολυμπία , περισσότερο ενθουσιάστηκε με το άλογο και τα άσπρα γάντια, παρά με τον ίδιο τον Πολύκαρπο, γιατί έπιασε άγαρμπα τα αβρά της δάχτυλα όταν την ασπάστηκε δια χειροφιλήματος. Εκείνο όμως που τη φούρκισε κυριολεκτικά, ήταν το κάθισμα του Πολύκαρπου στον καναπέ με ανοιχτά πόδια, λες και ήταν δερβέναγας σε ξένο σπίτι. Και βέβαια η Ολυμπία τον απέρριψε άνευ συζητήσεως, όταν χύθηκε από το ποτό του μία σταγόνα πάνω στο λευκό κέντημα του δίσκου και έβαψε ανεπανόρθωτα το πλεκτό της μητέρας της. Κράτησε όμως ως καλώς κοινωνικά εκπαιδευμένη τα προσχήματα, και σκέφτηκε να ξεκάνει λεκτικά τον Πολύκαρπο, με τα φιλολογικά της τερτίπια , τα υπονοούμενα και επαναλαμβανόμενα επιχειρήματα , χωρίς έλεος.
-Κύριε Πολύκαρπε είπε, απέρριψα προσφάτως μία άκρως κατά τα άλλα δελεαστική πρόταση, διότι ο υποψήφιος γαμβρός ήταν ελαφρώς ανοίκειος!
-Τι εννοείτε ακριβώς δεσποινίς μου; ρώτησε χαμογελαστά ο Πολύκαρπος.
-Ήταν μη φιλικός και η συμπεριφορά του ανάρμοστη. Για να είμαι συγκεκριμένη, δεν γνώριζε ούτε πώς να καθίσει στον καναπέ, ενώ μας επισκεπτόταν για πρώτη φορά στην οικία μας.
-Θα ένιωσε άνετα, απάντησε ο Πολύκαρπος , με εσάς που είστε ένα τόσο φιλικό πρόσωπο γι αυτό μάλλον, άθελά του, δεν κράτησε τα προσχήματα.
-Και δεν θεωρείτε ότι ήταν ανίδεος όσον αφορά τους τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς ,κύριε Πολύκαρπε;
-Μάλλον δεν είναι σωστό να συζητάμε για τον συγκεκριμένο κύριο ενώ δεν είναι παρών, απάντησε ο Πολύκαρπος και πήρε μερικούς πόντους στη συζήτηση.
-Ας μιλήσουμε για εμάς τότε, πρότεινε η Ολυμπία.
-Στη διάθεσή σας!
-Σας αρέσει η οργάνωση των πραγμάτων, κύριε Πολύκαρπε;
-Αυτό είναι σημαντικό τόσο για την εργασία μου, όσο και για την καθημερινότητά μου, απάντησε ο Πολύκαρπος.
-Και πώς οργανώνετε τη ζωή σας κύριε Πολύκαρπε; Τι κάνετε όταν πέσει λάδι από τη σαλάτα σας πάνω στη καλή σας γραβάτα ενώ είστε σε επίσημο δείπνο;
-Δεν μπορώ να κάνω κάτι, πέραν του να το αγνοήσω τη δεδομένη στιγμή, απάντησε ο Πολύκαρπος.
-Σας έχει συμβεί αυτό;
-Ομολογώ πως ναι, μία φορά απάντησε ο Πολύκαρπος ,και σκούπισα ελαφρά με την πετσέτα τη γραβάτα μου.
-Ενώπιον των άλλων; ρώτησε έκπληκτη η Ολυμπία.
-Ναι, δεν με παρεξήγησε κανένας και οι άλλοι συνάδελφοί μου είχαν μικροατυχήματα κατά τη διάρκεια του δείπνου!
-Και τι κάνατε στη συνέχεια με τη γραβάτα σας;
-Τη πήγα σε καθαριστήριο, αλλά έμεινε ο λεκές και τελικά εξοργίστηκα και την πέταξα.
-Ξέρετε κύριε Πολύκαρπε, αυτό ήταν το πρόβλημα και με τον προηγούμενο υποψήφιο, δεν πρόσεξε και λέρωσε με το ποτό του ανεπανόρθωτα το ακριβό πλεκτό της μητέρας μου , το οποίο είχε διακοσμήσει στον δίσκο.
Τότε ο Πολύκαρπος κατάλαβε ότι η μομφή ήταν γι αυτόν, μάζεψε τα πόδια του και παρατήρησε ελαφρώς ειρωνικά, μιλώντας σιγανά στον θείο του, όταν αποχώρησε για λίγο η Ολυμπία:
-Δεν ήξερα ότι σήμερα θα συναντούσα σε επίσημο γεύμα τον αντίδικο! Αισθάνομαι ανόρεκτος, δεν θα ήθελα να καθίσω στο γεύμα.
-Ούτε να το συζητάς, απάντησε ο θείος του. Θα καθίσεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!
Το γεύμα ήταν πολύ τυπικό, σκέτο δηλητήριο, μέσα σε ακριβές πορσελάνες και πανάκριβα κρύσταλλα. Το φαγητό ήταν ανάλατο και έπρεπε ο καθένας να πιάσει την αλατιέρα με τον σωστό τρόπο, ανάμεσα στην παλάμη του, και να την περάσει διακριτικά στον άλλο δίπλα του. Και σε αυτό ο Πολύκαρπος απέτυχε παταγωδώς και έκανε την Ολυμπία να στριγκλίζει μέσα της από την ευχαρίστηση της εκδίκησης .
Ήταν σαφές ότι ο Πολύκαρπος ήθελε μία υποτακτική σύζυγο, ανεκτική απέναντί του, τον αγαπήσει γι αυτό που ήταν, όσο για την Ολυμπία, προσπαθούσε να ευνουχίσει συστηματικά, με ασημένιο τραπεζομάχαιρο, όλα τα προς γάμον “κοκόρια” που κουβαλούσε ο πατέρας της στο σπίτι τους. Όσο εκείνος διατεινόταν να την παντρέψει, τόσο εκείνη έχανε βάρος από την ανορεξία της, γιατί δεν την συνάντησε ο πρίγκιπας των ονείρων της να της φορέσει το στέμμα της βασιλείας του.
Πέρασαν τα χρόνια και η Ολυμπία έγινε ισχνή, σαν την Μαρία Αιγυπτία. Τα κόκαλά της πρόβαλαν κάτω από το λεπτό και διάφανο δέρμα της. Όμως το ίδιο συνέβη και στον Πολύκαρπο , ο οποίος έμεινε εργένης. Πολλές τον ζήτησαν σε γάμο, αλλά αυτός είχε ως πρότυπο την Ολυμπία που τον απέρριψε. Με τον ίδιο τρόπο απέρριπτε κι αυτός στη συνέχεια τις υποψήφιες νύφες.
Μετά από τριάντα χρόνια, στις αρχές του 1960, σε ηλικία 70 ετών, περνούσε από τη Καστέλα και τόλμησε να κτυπήσει το κουδούνι στο σπίτι της Ολυμπίας. Πρόβαλε στη παλιά, βαριά , σιδεροκόσμητη θύρα η οικιακή βοηθός.
-Μπορείτε να πείτε στην κυρία Ολυμπία ότι ένας απρόσμενος επισκέπτης θα ήθελε να την δει; Είμαι ο Πολύκαρπος, έχουμε τριάντα χρόνια να συναντηθούμε.
Η οικιακή βοηθός επέστρεψε και απάντησε λυπημένη.
-Δυστυχώς κύριε , η κυρία μου δεν μπορεί να σας δεχτεί, είναι κατάκοιτη!
Ο Πολύκαρπος όμως δεν άκουσε τίποτα. Έσπρωξε την νεαρή βοηθό στη άκρη και μπήκε μέσα στο σπίτι ως σίφουνας. Μόλις τον είδε η χλωμή από τα ψυχικά και σωματικά βάσανα Ολυμπία ,μόνο που δεν λιποθύμησε από τον φόβο της.
-Πώς τολμάτε κύριε; του είπε με όση φωνή της απέμεινε.
-Τολμώ με την αγάπη που με έδεσε στο άρμα σου με σφιχτές αλυσίδες ,και έμεινα μια ζωή εργένης, της απάντησε. Πληρώνουμε τη κατάρα της υπερηφάνειας και μισαλλοδοξίας μας!
-Και τι ζητάτε από μία ανήμπορη και κατάκοιτη ασθενή; δεν είναι λίγο αργά για παράπονα;
-Δεν θα φύγω από εδώ, πριν σε σηκώσω από το νεκροκρέβατο, της είπε με στόμφο ο συνταξιούχος ανθυπίλαρχος.
-Όχι! Όχι! Τώρα αμέσως, ως ευγενής κύριος, θα ζητήσετε συγνώμη και θα αποχωρήσετε!
Φύγετε.. φύγετε σας θερμοπαρακαλώ, είπε η Ολυμπία με δάκρυα στα μάτια και βαθύ αναστεναγμό.
-Δεν βλέπετε πώς την κάνατε έξαλλη, φύγετε κύριε ,σας παρακαλώ ,είπε η οικιακή βοηθός και τον τράβηξε ελαφρά από το χέρι.
Καθώς αποχωρούσε ο Πολύκαρπος, έριξε μια τελευταία ματιά στην Ολυμπία, που είχε καρφώσει το θολό βλέμμα της επάνω του.
-Σας ευχαριστώ που με θυμηθήκατε, του είπε τυπικά.
-Σε δύο μέρες θα επιστρέψω, απάντησε εκείνος και αποχώρησε.
Προσπάθησε ξανά και ξανά, αλλά δεν βρήκε ποτέ την πόρτα ανοιχτή. Λες και άνοιξε η γη και κατάπιε την Ολυμπία.
Τότε κουράστηκε πραγματικά και σταμάτησε να την αναζητεί πλέον. Λες και η ψυχή του απελευθερώθηκε από μία μεγάλη κατάρα, σαν να σήκωσε μια ταφόπετρα που την πλάκωνε για χρόνια.
Την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε με μία κατά 25 χρόνια μικρότερη του χήρα χριστιανή, στη Μεσσηνία, η οποία ήταν μητέρα δύο ανήλικων αγοριών.
Αν και δεν απέκτησε ο ίδιος παιδιά, επένδυσε με όλη την καρδιά του στα δύο ορφανά και βίωσε έμμεσα την ευθύνη της πατρότητας. Η πατρική ευθύνη του έδωσε χρόνια ζωής και πλησίασε τα 95 χρόνια του, πριν αποβιώσει.
Η χριστιανή σύζυγος τον οδήγησε σε άλλο μονοπάτι, μακριά από τα προσχήματα, τη ψυχρότητα των κοινωνικών τρόπων συμπεριφοράς και ενεργοποίησε τις οδούς της καρδιάς του, για να κατέλθει το άγιο πνεύμα και να τον φωτίσει.
Ήταν τότε , όπως έλεγε ο ίδιος στα βαθιά του γεράματα, όταν ανακάλυψε την πραγματική ευτυχία, για την οποία ήταν πεπεισμένος, μια ολόκληρη ζωή, ότι δεν υπάρχει.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
25/1/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου