Τη δεκαετία του 1970, ζούσε στη Καλαμάτα ένας άγιος δάσκαλος Δημοτικού Σχολείου , που ονομαζόταν Χριστόφορος. Ο κύριος Χριστόφορος ήταν η προσωποποίηση του θείου δασκάλου, αφού οι μαθητές του τον λάτρευαν και εμπνέονταν από τη συμπεριφορά του για να δομήσουν κατά Θεόν τη δική τους προσωπικότητα. Ποτέ δεν σήκωσε τη βέργα να τιμωρήσει μαθητή, αφού ο λόγος του ήταν η ρομφαία του Κυρίου, που γαλήνευε με αγάπη την ταραγμένη ψυχή των μικρών μαθητών και φώτιζε τη πορεία τους , με τα νάματα του Θείου Λόγου. Ο κύριος Χριστόφορος , αν και είχε πολλές και δελεαστικές προτάσεις για να έλθει “εις γάμον κοινωνίαν”, ουδέποτε δέχτηκε να αφιερώσει τη ζωή του σε τίποτα λιγότερο, πέραν της εκπαίδευσης των μαθητών του. Ήταν γι αυτό το λόγο ευτυχισμένος και ευγνωμονούσε τον Θεό που επιφύλαξε ένα τόσο θεάρεστο έργο για να καταξιώσει και να φωτίσει τη ψυχή του . Η ειρήνη της ψυχής του ήταν θεία ευωδία, διαχεόταν με φροντίδα σε όλους γύρω του, που τον υπεραγαπούσαν. Εκείνο όμως που οι συνάδελφοί του θεωρούσαν ως θείο δώρο, ήταν ο κοφτερός νους του και οι εμπνευσμένες από το Άγιο Πνεύμα ομιλίες του, τις οποίες προετοίμαζε ανελλιπώς για έναν ολόκληρο μήνα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στους συναδέλφους του, στα παιδιά, στους γονείς και στους εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας στις 28 Οκτωβρίου, 25 Μαρτίου , αλλά κυρίως στην εορτή των Τριών Ιεραρχών , στις 30 Ιανουαρίου, εορτή η οποία ήταν πολύ σημαντική εκείνη την εποχή για την εκπαίδευση και την τιμούσαν άπαντες μαζί με τον κλήρο, πολιτικοί, στρατιωτικοί και δημόσιοι φορείς του τόπου, οι μαθητές και οι γονείς τους, καθώς και οι εκπρόσωποι των τοπικών συλλόγων .
Ήταν 30 Ιανουαρίου 1977, ο κύριος Χριστόφορος, για τελευταία χρονιά πριν τη συνταξιοδότησή του, εκφώνησε μία μοναδική ομιλία για τους τρεις ιεράρχες και άφησε το πλήθος ενεό και γοητευμένο με τον χρυσό λόγο του.
Ταλαιπωρημένος ο σεμνός δάσκαλος, γύρισε το απόγευμα στη πατρική του, παλιά μονοκατοικία, γιατί μετά την πρωινή ομιλία του και τις εκδηλώσεις της μαθητικής κοινότητας στις εκκλησίες και στη πλατεία στη Καλαμάτας, ακολούθησε ο καφές στα γνωστά ζαχαροπλαστεία της εποχής, ενώ στη συνέχεια παρέθεσε γεύμα σε όλους τους συναδέλφους του σχολείου ο διευθυντής με τη σύζυγό του , στην οικία τους. Η κύρια Ευανθία, μία νεαρή χήρα ενός συναδέλφου του κυρίου Χριστόφορου, και μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, την οποία είχε σαν κόρη του, τον περίμενε με αγωνία. Είχε ετοιμάσει επιμελώς το σπίτι από την προηγούμενη ημέρα, είχε πλύνει, σιδερώσει και μαγειρέψει ανήμερα της εορτής για να φροντίσει και ανακουφίσει τον πατέρα και δάσκαλο που υπεραγαπούσε. Αλλά κι εκείνος, μαζί της ένιωθε πρωτόγνωρα συναισθήματα, αφού είχε ως γιο στο σχολείο τον νεαρό συνάδελφό του, τον αείμνηστο άνδρα της, τον οποίο θέρισε ο καρκίνος πριν την ώρα του. Έκτοτε αγκάλιασε την Ευανθία και τα παιδιά τους και ανέλαβε τον ρόλο του παππού της οικογένειας τους. Εκείνη, στηρίχτηκε συναισθηματικά επάνω του, και φρόντιζε να τον επισκέπτεται συχνά, κλέβοντας ώρες από τα παιδιά της και να τον φροντίζει, ως τον πλέον αγαπημένο της άνθρωπο στη ζωή της .Εκ πεποιθήσεως, δεν ήθελε να ξαναπαντρευτεί και ήταν προσηλωμένη στην Χριστιανική και Ελληνική Παιδεία των τριών τέκνων της. Όμως, κι ο κύριος Χριστόφορος, δεν την άφησε οικονομικά ακάλυπτη. Έκοψε μέρος από τον μετρημένο μισθό του και τη δήλωσε στο ΙΚΑ για μερική απασχόληση, αυξάνοντας τα ένσημα για τη σύνταξή της στα γεράματα.
Δεν θα φάω Ευανθία μου της είπε, μας δεξιώθηκε η κυρία Διευθυντού σήμερα. Όμως αύριο θα τιμήσω δεόντως τα εύγευστα μαγειρέματά σου. Πήγε και κάθισε στο γραφείο του να χαλαρώσει, κοιτάζοντας από το χαμηλό παράθυρο τον ουρανό του δειλινού, που ήταν γεμάτος γκριζοπόρφυρα σύννεφα. Καθώς παρατηρούσε κουρασμένος, με ένα μειδίαμα υπομονής και εγκαρτέρησης, πολλές σκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη, σχετικά με τους Τρεις Ιεράρχες . Τα βλέφαρά του έγειραν βαριά και το κεφάλι του ασυναίσθητα βρήκε στήριγμα πάνω στη σκληρή ξύλινη επιφάνεια του γραφείου του. Η κεφαλή μου επί πίνακι σκέφτηκε, αλλά ούτε που είχε την αντοχή να σηκωθεί και να πάει να ξαπλώσει στο κρεβάτι του. Καθώς βυθιζόταν όλο και πιο πολύ, τα δάχτυλά του χαλάρωσαν και το μολύβι έπεσε από το χέρι του, πάνω στο υφαντό κιλίμι της μητέρας του . Δίπλα του, σε ένα βοηθητικό τραπέζι , στέκονταν σιωπηλά μισανοιγμένα εγχειρίδια Θεολογίας, Εκπαίδευσης και Ψυχολογίας. Ένας παλιός κόκκινος συναξαριστής του 1950, του μηνός Ιανουαρίου, ήταν μισανοιγμένος στους Τρεις Ιεράρχες και διακρινόταν η ασπρόμαυρη εικόνα των Αγίων. Ο Μέγας Συναξαριστής ήταν όλο τον μήνα Ιανουάριο η καθημερινή του συντροφιά και πηγή έμπνευσης για την προετοιμασία της περίφημης και μοναδικής ομιλίας του.
Ένιωσε ο αείμνηστος δάσκαλος, ότι οι Τρεις Ιεράρχες , ως ένα σώμα και μία ψυχή, κατήλθαν με τις ευλογίες του Τριαδικού Θεού, για να παρατηρήσουν και να συμπεράνουν, αν η καλλιέργεια του σίτου της εκπαίδευσης θα αποδώσει κατά το θέρος θείο καρπό, αρεστό στον Πατέρα και Θεό μας.
-Χαίρε, είπε ο Μέγας Βασίλειος, και ακούμπησε τον δεξιό ώμο του αγαπημένου τέκνου του Θεού.
Υπνωτισμένος ο δάσκαλος, με την άκρη της δεξιάς του κόρης συνέλαβε την απαστράπτουσα μορφή του Αγίου Βασιλείου, αλλά δεν πρόλαβε να αναφωνήσει με χαρά ,σαν αθώο παιδί , ήρθε ο Άγιος Βασίλης, γιατί φωτεινά δάκτυλα ακούμπησαν πάνω στον αριστερό του ώμο και αισθάνθηκε τη παρουσία του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου , καθώς η δεξιά χείρα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ευλογούσε τη κεφαλή του.
-Άγιοι μου Πατέρες, είπε μετά δακρύων, και μεγάλου αναστεναγμού, πώς ακουμπάτε εμένα , το βδέλυγμα της αμαρτίας , και με κοσμείτε με τη θεία παρουσία σας;
-Τι να πω και να ομολογήσω εγώ ο “τάλας”, απάντησε σαν τον Άγιο Ιωάννη τον Σιναϊτη , συγκλονισμένος βαθύτατα ο ταπεινός δάσκαλος, αφού ο Θεός είναι πανταχού παρών και γνωρίζει σε βάθος το πρόβλημα της παιδείας μας.
-Σωστά, απάντησε ο Μέγας Βασίλειος, ο Πατέρας όλα τα ορά, αλλά θέλει να ακούσει κι εσένα. Τι συμπεράσματα έχεις αποκομίσει από τη διδακτική σου πείρα , υπηρετώντας ευσυνείδητα την Ελληνική εκπαίδευση;
-Πώς είναι δυνατόν ο φτωχός νους εμένα, του αγράμματου κατά Θεόν ανθρώπου να συγκροτήσει εαυτόν, να κατανοήσει σε βάθος και να τολμήσει να εκφέρει λόγον εμπρός στους Τρεις Φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος; Κι αν ομιλήσει, τι θα μπορούσε να πει, γιατί σε ποιόν τομέα της ανθρώπινης ζωής και ψυχοπνευματικής ανάπτυξης του ανθρώπου δεν επικεντρώθηκαν οι Τρεις Ιεράρχες, αφού ο χρυσός και σοφός λόγος τους, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, φωτίζει ανά τους αιώνες την Ορθόδοξη Χριστιανική πορεία μας, οδηγώντας μας σταθερά από τον κατ΄ εικόνα στο κατ΄ ομοίωσιν με τον Τριαδικό Θεό και Πατέρα μας; Οι Τρεις Ιεράρχες, ως θείος καρπός, μέσα από τις υπέρμετρες δυσκολίες της εποχής τους, και τον άνισο αγώνα κατά των αιρέσεων και των εχθρών της Ορθοδοξίας, κατόρθωσαν , τα λαμπρά τέκνα της Καππαδοκίας, να ανθίσουν , να ωριμάσουν και να μεταλαμπαδεύσουν το φως της αγάπης και ειρήνης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Υιού και Λόγου του Θεού εντός της σκοτεινής ψυχής των ανθρώπων και να να την φωτίσουν .
Οι συνθήκες σήμερα της κοσμικής ζωής και εκπαίδευσης πώς να αναδείξουν τέτοια μεγέθη; Αυτά φύονται και καρποφορούν, με στερήσεις , σε απάτητες κορυφές και θείες κοιλάδες, μακριά από τη κοσμική παρουσία, με τη τακτική προσήλωση στον Θείον. Καλοί και ευσεβείς άνθρωποι υπάρχουν ανά τους αιώνες, όπως και από τον Θεό ευλογημένοι μαθητές και φωτισμένοι διδάσκαλοι.
Ω! Άγιοι Πατέρες, κι αυτό ,κατά τη δική σας εποχή, όπως διαβάζουμε στον Συναξαριστή μας, ήταν μέγα πρόβλημα, που οδήγησε εσάς ,τους γόνους καλών, πιστών στον Χριστό και ευκατάστατων οικογενειών, μετά την εκπαίδευση σας σε σπουδαίες Ελληνικές Ακαδημίες και σοφούς ρήτορες και φιλοσόφους της εποχής σας, στην άρνηση του κοσμικού βίου και στον ασκητισμό. Πόσο βασανιστήκατε από τη κενοδοξία, αλαζονεία, υπερηφάνεια, κακοδοξία, απληστία, ζήλια, φθόνο , μίσος , των αλόγιστων θηρίων της εποχής σας;
Όμως, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, εσείς οι Αρχιερείς της Ορθοδοξίας, και οι τρεις μαζί, σαν ένας φωτεινός στύλος της Τριαδικής Θεότητος, μας οδηγείτε με τον Θείο Λόγο σας, ως ιερή παρακαταθήκη για τις γενιές που έφυγαν και αυτές που θα έλθουν, και τη θεία παρουσία σας ,στην Αιώνια Βασιλεία, στα κράσπεδα του Παραδείσου, έως τη συντέλεια του αιώνος.
Ύστερα σταμάτησε για λίγο , το βλέμμα του νου αγκάλιασε τους Πατέρες που έλαμπαν και είπε, αφού αναλύθηκε σε δάκρυα ο τρισευλογημένος δάσκαλος:
-Το αισθάνομαι, δεν είστε ένα παιχνίδι του νου μου, αλλά η απόδειξη της καρδιάς μου και της αγάπης μου προς τη θεότητά σας. Σήμερα σας γνωρίζω επισήμως, σας αντιλαμβάνομαι μέσα από την ενέργεια και εκδήλωση του άκτιστου φωτός και τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μου επιφύλαξε αναπάντεχα , την ημέρα της μνήμης σας, ο Κύριος και Σωτήρας μου. Ήλθατε ως θείο δώρο στη ψυχή μου ,Σεπτοί Πατέρες μου.
Εκείνη την ώρα κτύπησε επίμονα το κουδούνι και προσγείωσε στη σκληρή πραγματικότητα του αισθητού κόσμου τον υπό θεία μύηση δάσκαλο , έξω από το όραμά του, με βίαιο τρόπο.
-Ποιος είναι; ρώτησε την Ευανθία , καθώς μια κρύα ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί του.
-Έφερε το ταξί τα τρόφιμα από το μπακάλικο , απάντησε με την αγγελική φωνή της η προκομμένη κόρη.
-Πάρε παιδί μου χρήματα μέσα από το συρτάρι στον μπουφέ, και όταν φύγεις να τα πάρεις όλα μαζί σου, για τα παιδιά, μην μου αφήσεις τίποτα!
Η Ευανθία , μόλις παρέλαβε τα τρόφιμα, έτρεξε αναστατωμένη κοντά του για να δει τι έπαθε.
-Μην ανησυχείς, της απάντησε χαμογελώντας. Αυτή την εβδομάδα θέλω να χαλαρώσω από την συχνή λήψη τροφής, θα φάω λίγο απ΄ ό,τι έχουμε στα ντουλάπια και στο ψυγείο, όσπρια και λαχανικά, δεν χρειάζομαι επιπλέον τρόφιμα.
Καθώς η Ευανθία κατέβαινε την εσωτερική παλιά, ξύλινη σκάλα του σπιτιού, φορτωμένη με τις σακούλες, ο κύριος Χριστόφορος παρέστεκε πίσω της διακριτικά. Τότε , προς έκπληξή του , είδε τους Τρεις Ιεράρχες, σαν τον Αέρα στους ώμους του ιερέα, πάνω στη πλάτη της Ευανθίας.
Αήρ ή Αέρας. Φωτο: Αθωνική Ψηφιακή Κιβωτός
-Μήπως ξύπνησα άθελά μου τη κενοδοξία μου ; άφησα τη γυναίκα να φύγει φορτωμένη και κουρασμένη, για να ικανοποιήσει την αλόγιστη επιθυμία μου, σκέφτηκε.
ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΕΤΕ, είπε αυθόρμητα, καθώς αισθάνθηκε το φως των Αγίων να απομακρύνεται, πάνω στην αγαπημένη του κόρη.
Η Ευανθία εξέλαβε την αντίδρασή του σαν αστείο και απάντησε χαριτωμένα:
-ΑΥΡΙΟ ΕΔΩ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΕ!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
28/1/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου