Αφιερωμένο στον αείμνηστο Λυκειάρχη Μελιγαλά, Γεώργιο Κυρκιλή
Εκδρομή στις Μυκήνες το 1963. Φωτο: καθ.Ι.Δ.Λύρας
“Μαθητόπαις, ψαρεύοντας, βοτανίζοντας και κυνηγώντας καθ΄ όλο το σχολικό έτος, εξασφάλιζα το χαρτζiλίκι μου και πήγαινα στις εκδρομές του εξατάξιου Γυμνασίου του Μελιγαλά. Επισκεφθήκαμε πέντε αρχαιολογικούς χώρους κατά τα έξι έτη του σχολείου. Τις Μυκήνες, την Αρχαία Ολυμπία, τους Δελφούς, την Ακρόπολη των Αθηνών, την Επίδαυρο και τον Πορθμό του Ευρίπου στη Χαλκίδα”, γράφει ο καθηγητής Ιωάννης Λύρας και προσθέτει: “Πήγαμε με πούλμαν στις Μυκήνες. Μαγεύτηκα από την Πύλη των Λεόντων και τον Tάφο του Αγαμέμνονα.
Επτά λεβέντες του εξατάξιου Γυμνασίου του Μελιγαλά, με τον λόγιο λυκειάρχη τους, κ. Κυρκιλή από αριστερά οι Λύρας, Σινάνης, Φίλιος, Παυλόπουλος, Αδαμόπουλος, Λυμπερόπουλος και Παντελόπουλος, εικονίζονται στη παλιά, ασπρόμαυρη φωτογραφία , που απαθανάτισε το "moment" της ιστορικής εκείνης εκδρομής, εμπρός στον Θολωτό Τάφο.
Η θερμοκρασία τον Ιούνιο, λίγο πριν την αποφοίτηση από το αντίστοιχο σημερινό Λύκειο, ήταν υψηλή ,αλλά και η δίψα για γνώση του πολιτισμού των προγόνων πολύ μεγάλη. Το ύδωρ από την πηγή της μνημοσύνης αναζητούσαν οι νέοι υπό μύηση μαθητές, οι βλαστοί της Παναγιάς, για να ξεδιψάσει η ψυχή τους και να ενώσουν μέσα τους τον προϊστορικό Αχαϊκό Πολιτισμό με τη σημερινή πραγματικότητα, τον Ελληνισμό με τη Χριστιανική Θρησκεία.
Ο κύριος Λυκειάρχης, σε κόλες αναφοράς, που χρησιμοποιούσαν εκείνα τα χρόνια για τα διαγωνίσματα, είχε καλλιγραφικά ετοιμάσει την εργασία του σχετικά με τη ξενάγηση των μαθητών στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Ενώ κόντευαν να φθάσουν με το πούλμαν, και σιγοτραγουδούσαν ακούγοντας Καζαντζίδη στο τρανζίστορ, τους διέκοψε, στάθηκε όρθιος δίπλα στον οδηγό, και άρχισε να τους προετοιμάζει για το τι αναμένεται να συναντήσουν, ώστε οι πληροφορίες να εντυπωθούν άμεσα στη βραχυπρόθεσμη μνήμη τους και το βίωμα στη συνέχεια να καταστεί εμπειρία ζωής , με τον ορθό διδακτικά τρόπο. Διάνθισε τη καθαρεύουσα με τόνους Δημοτικής γλώσσας, για να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στα λαϊκά μερακλοτράγουδα της εργατιάς και στα φιλολογικά ακούσματα.
Το σωτήριον έτος 1963, τον Σλήμαν τον έλεγαν Σχλήμαν, τη βουνοκορφή Σάρα του Τρητού όρους, την καλούσαν Ζάρα, και οι Μυκήνες ήσαν αι Μυκήναι της καθαρευούσης.
Αφού ο άξιος Λυκειάρχης ψυχολόγησε τη διάθεση των μαθητών του, όλοι ήταν λάτρεις των μαθηματικών, της Φυσικής , της Χημείας και της Βιολογίας, ενώ τα φιλολογικά μαθήματα ήταν γνώρισμα των ευαίσθητων κοριτσιών. Εκείνη την εποχή ήταν σημαντικό, για τη κοινωνική καταξίωση του άνδρα, να διαθέτει πρωτίστως μαθηματική σκέψη. Δεν τους χάλασε χατίρι ο υπομονετικός Λυκειάρχης, κατέβηκε μερικά σκαλοπάτια για να μπορέσουν να τον ακούσουν και κατανοήσουν, αναφέροντας τα ουσιώδη, με ευχάριστο τρόπο, και είπε τα ακόλουθα:
“Η πανάρχαια πόλις των Μυκηνών αναφέρεται από τον Όμηρο ως κειμένη στον μυχό του Αργολικού πεδίου και ως έδρα του Βασιλιά Αγαμέμνονα (Ιλιάς Δ,52),(Οδύσσεια Β,263).Τα ερείπια βρίσκονται σε βραχώδες ύψωμα, που περικλείεται από δύο δεσπόζουσες κορυφές της οροσειράς του Τρητού, που ορίζει τη πλευρά της Αργολικής πεδιάδας και βορειοανατολικά από τη κορυφή του όρους Προφήτης Ηλίας ,που έχει ύψωμα 807 μ., και νότια από τη κορυφή Ζάρα (659μ.).
Η λέξις Μυκήναι προήλθε από το όνομα της ηρωϊδος Μυκήνης, θυγατέρας του Ινάχου ή από τη λέξι μύκης, από τον μύκητα του ξίφους του ιδρυτή των Μυκηνών Περσέα, όπως λέγουν ο Εκαταίος στα σχόλια στην Οδύσσεια, ο Παυσανίας (11 17,3) και ο Στέφανος Βυζάντιος.
Τα τείχη των Μυκηνών αναφέρεται ότι κτίστηκαν από τους Κύκλωπες ,τους οποίους έφερε ο Περσέας από τη Λυκία ( Παυσανίας 11 15,4 και 16,3), (Στράβων VIII). Η θέση των Μυκηνών ήταν σπουδαίο στρατηγικό σημείο για πρόσβαση στον Κορινθιακό κόλπο, προς τη Νεμέα, Φλιούντα και Κλεωνές. Ο Ευριπίδης στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι, στιχ. 1500, αποκαλεί τις Μυκήνες “πόλισμα Περσέως Κυκλωπίων πόνου χειρών”.
Πρώτος δυνάστευσε ο οίκος του ιδρυτού Περσέως, στη συνέχεια ο διάδοχος του Περσέα Σθένελος, μετά ο γιος του Ευρυσθέας, όστις επεφόρτισε τον Ηρακλή να εκτελέση τους δώδεκα άθλους και επεξέτεινε τη κυριαρχία του στο Άργος και την Τίρυνθα. Τον Ευρυσθέα φόνευσε ο Ύλλος, υιός του Ηρακλέους.
Τις Μυκήνες κατέλαβαν οι εκ Πισάτιδος και Ήλιδος Αχαιοί, οι οποίοι ίδρυσαν τη δυναστεία των Αμυθαννιδών-Πελοπιδών, των οποίων τελευταίοι απόγονοι ήσαν οι υιοί του Πέλοπος, Ατρεύς και Θυέστης, ο οίκος των Ατρειδών. Τοσούτον ήκμασε και επεξετάθη το κράτος των Μυκηνών, ώστε ο υιός του Ατρέως Αγαμέμνων, αναγνωρίστηκε ως άναξ των ανδρών και αρχιστράτηγος των κατά της Τροίας εκστρατευσάντων Ελλήνων Αχαιών.
Η πόλις των Μυκηνών είχε ευρείας οδούς (ευρυάγια) (Ιλιάς, Δ. 52) και ωραίας οικοδομάς (ευκτίμενον πτολίεθρον) ( Ιλιάς Β, 569) (Νεωτ. Εγκυκ. Λεξ. Ηλίου, τομ. 14).Απόλεσε όμως πάσαν αυτής την αίγλην και ακμήν μετά την κάθοδον των Ηρακλειδών, γενομένην επί Τισσαμενού, υιού του Ορέστου και εγγονού του Αγαμέμνονος και την εγκατάστασιν των Δωριέων εν τω γειτονικώ Άργει.
Οι Aρχαίες Μυκήνες. Φωτο: taexiola.gr
Οι Αργείοι πολιόρκησαν το 468 τη πόλι των Μυκηνών . Αν και τα τείχη προστάτευσαν τους κατοίκους για μεγάλο χρονικό διάστημα, η πείνα τους ηνάγκασε να την εγκαταλείψουν. Το ήμισυ του πληθυσμού κετέφυγεν εις Μακεδονίαν οι δε υπόλοιποι εις Κλεωνάς και Κερύνειαν. Έκτοτε παρέμεινε επί έναν αιώνα έρημος κατοίκων, συνοικίζεται πάλι κατά τον 3ον-2ον αιώνα ως μικρή και ασήμαντος κόμη.Το δεύτερον ήμισυ του 2 π.Χ. αιώνος βρίσκεται και πάλι έρημος κατοίκων και ερειπωμένη (Παυσανίας, Στράβων και Διόδωρος Σικελιώτης).Ο Παυσανίας τη βρήκε ερειπωμένη τον 1ο αιώνα”, είπε ο Λυκειάρχης, αλλά τον διέκοψε ο οδηγός και ανακοίνωσε την άφιξη τους στη πόλη των Μυκηνών!
Όλοι αλαφιασμένοι, έχωσαν γρήγορα μέσα στους σάκους τα πράγματά τους, ανασκουμπώθηκαν και ετοιμάστηκαν να πατήσουν την αθάνατη γη των Μυκηνών. Η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά, ήταν η πρώτη τους εμπειρία στον συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο.
-Όχι, δεν θα πάρω την οδό της λήθης και της απώλειας, τον δρόμο του άτιμου κέρδους και της καταπάτησης των δικαιωμάτων του συνανθρώπου μου. Είμαι φτωχόπαις χήρας μάνας με πέντε ορφανά, αλλά κλέφτης , δόλιος και υποκριτής δεν είμαι. Ρουφώ τη γνώση με υπομονή και επιμονή και η πενία τέχνες κατεργάζεται για να σε συναντήσω Περσέα, Ατρέα και Αγαμέμνονα, για να μου θέσεις εσύ Ευρυσθέα, όπως στον Ηρακλή, άθλους ζωής και εμπόδια να διαβώ, για να κάνω το μεγάλο πέρασμα της Πύλης των Λεόντων, από τη γη στον ουρανό. Να φωτιστώ εν Θεώ και να καταστώ έλλογος άνθρωπος. Δύο δεινά μπορούν να συμβούν. Ή να με κατασπαράξουν οι δαίμονες των παθών , ή να διαβώ τούτη την αόρατη στα μάτια των θνητών πύλη, στεφανωμένος με μύρτο .Ναι, μόνο οι κεκαθαρμένοι διαβαίνουν, που η αγία χείρα τους μπορεί να αγγίξει άφοβα τις κεφαλές των λεόντων, όπως ο Δανιήλ της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Λέοντες γνωρίζουν. Περιμένουν στη σιωπή αιώνες τώρα, κάποιος να ανοίξει τους οφθαλμούς του πνεύματός του και να τους αντικρίσει. Να του μιλήσουν και να του μεταδώσουν το μεγαλείο της θείας παρουσίας και τη δολιότητα των δαιμόνων. Να του δείξουν τη Γη και τον αστερόεντα Ουρανό του Ορφέα. Τον κύκλο του ηλίου των Ελλήνων παίδων και να τον ρωτήσουν: Ποιος είσαι;
Κι ενώ ο εσωτερικός κόσμος του Γιάννη Λύρα ανέδυε ελπίδα σωτηρίας, τόσο που σήκωσε τα χέρια του για να έχει την αίσθηση ότι δεν σέρνεται στη γη σαν όφις, αλλά υπερίπταται, απέναντι , τον παρατηρούσε ένας αρχαίος στύλος, διάφανος και αόρατος, τυλιγμένος στο αναστάσιμο, αιώνιο και αθάνατο ένδυμά του.
Παρατηρούσε ο αρχαίος φύλακας τους νεαρούς μαθητές, αγκάλιασε τον Παντελόπουλο, μετέπειτα δάσκαλο, και διάβασε τη σκέψη του, χωρίς κανένας να τον καταλάβει.
-Πώς κρατείς εμπρός στα μνήματα των προγόνων σου ,νεαρέ Αδαμόπουλε το τρανζίστορ; Γνωρίζεις παιδί μου πού βρίσκεσαι; ρώτησε το πνεύμα του μαθητή ο αρχαίος φύλακας.
Όμως ο Αδαμόπουλος ούτε τον έβλεπε, ούτε τον άκουγε. Ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί ότι κάτι τέτοιο υφίσταται, ότι τα όντα του Θεού δεν είναι μόνο κτιστά, αλλά το φως της άκτιστης ενέργειας του Παλιού των Ημερών έχει αθάνατα γεννήματα. Αυτοί είναι οι φύλακες των Ελληνικών αρχαιολογικών χώρων, οι αθάνατοι πρόγονοι που αιώνες τώρα, όπως οι άγιοι στις εκκλησιές, φυλάνε μετερίζια σε αιματοβαμμένα , από την άγνοια των βαρβάρων, Ελληνικά χώματα.
Ο λόγιος Λυκειάρχης είχε την αίσθηση ότι μία αόρατη δύναμη, ένας αθάνατος ήλιος νοητός παρευρίσκεται μαζί τους, και ήταν βαθύτατα συγκινημένος που τον πλαισίωναν οι εκλεκτοί μαθητές του. Αφαίρεσε το ψάθινο καπέλο του που τον προφύλαγε από τις καυτές ακτίνες του ηλίου και με σκυμμένο το κεφάλι, σε στάση εσωστροφής, ετοιμαζόταν με σεβασμό να βαδίσει την οδό προς τον αρχαιολογικό χώρο. Το ίδιο έκαναν και οι μαθητές, μιμούμενοι τον κύριο Λυκειάρχη. Έσκυψαν το κεφάλι τους σε ένδειξη σεβασμού.
Ποιος είναι αυτός ο φωτεινός ήλιος , πάνω από την αψίδα του πανάρχαιου θολωτού τάφου που τους θωρεί; Κανείς δεν αισθάνεται τη παρουσία του μέσα στο κτιστό , ανθρώπινο σώμα του. Η συντέλεια του κόσμου θα έλθει μόλις τον ανακαλύψουν. Όμως δεν θα τον δουν, πριν πιστέψουν στον Θεό, πριν αναπτύξουν έλλογο νου, ανερχόμενοι ψυχοπνευματικά και είναι έτοιμοι να συνυπάρξουν αρμονικά με τα αόρατα ποιήματα του Ουράνιου Πατέρα, αφού τους δεχτεί και τους λαμπρύνει με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Είπε ο Λυκειάρχης ,καθώς προχωρούσαν προς τη πύλη των Λεόντων:
“Γράφει ο Παυσανίας ότι πολλά τμήματα του τείχους διατηρούνται, μεταξύ δε αυτών είναι και η Πύλη των Λεόντων, όπως βλέπουμε εμπρός μας. Μεταξύ των ερειπίων της πόλεως είναι και η κρήνη της Περσείας και υπόγεια τινά οικοδομήματα του Ατρέως και των υιών αυτού, που ήσαν κατατεθειμένοι οι θησαυροί αυτών. Υπάρχουν εντός των τειχών οι τάφοι του Ατρέως, του ηνιόχου αυτού Ευρυμέδοντος, της Ηλέκτρας και το κενοτάφιον του Τηλεδάμου και Πέλοπος, των διδύμων, ως πιστεύεται, υιών της Κασσάνδρας. Αλλ΄ η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγιστος, ετάφησαν εις μικράν απόστασιν, έξω των τειχών, θεωρηθέντες ανάξιοι ταφής εντός” (Νεωτ. Εγκυκ. Λεξ. Ηλίου, τόμ. 14, σελ. 112-122),και συνέχισε ο Λυκειάρχης:
“Το 1876, ο αρχαιόφιλος Γερμανός Ερρίκος Σχλήμαν (Σλήμαν) προέβη πρώτος αυτός εις την ανασκαφήν των Μυκηνών, εν συνεχεία δ΄έκτοτε και μέχρι σήμερον ακόμη και άλλοι Έλληνες και ξένοι αρχαιολόγοι, ως οι ημέτεροι έφοροι αρχαιοτήτων, Σταματάκης, Χρ. Τσούντας, Ιωαν. Παπαδημητρίου εντολή της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρίας και οι ξένοι Δαϊρπφελδ, Μάκενοξ, Γουέϊς και άλλοι, εκ μέρους της Γερμανικής και της Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών. Εκ των ανασκαφικών τούτων εργασιών απεκαλύφθη σχεδόν πλήρης η θρυλική πόλις των Μυκηνών, και εγνώσθη ο εν γένει βίος και η πολιτεία των προϊστορικών Μυκηναίων”.
Αφού έφθασαν στην πύλη των Λεόντων και οι μαθητές, με διάπλατες τις κόρες των οφθαλμών τους παρατηρούσαν τους μονόλιθους και τους ανάγλυφους λέοντες, τους εξήγησε ο κύριος Λυκειάρχης:
“Τα δύο σκέλη του τείχους συνηντώντο βορείως και νοτίως της πύλης των Λεόντων. Όπως παρατηρείτε, η πύλη των Λεόντων συγκροτείται από τέσσερις συμπαγείς μονόλιθους και στο ανακουφιστικό της τρίγωνο φέρει ως έμβλημα και ως σύμβολο της βασιλικής ισχύος το περίφημο ανάγλυφο των Λεόντων. Έχει ύψος 3,10 μ. και πλάτος 2,95 μ.. Φαίνεται ότι αρχικά έκλεινε με δύο ξύλινες θύρες, εξοπλισμένες με έναν οριζόντιο σύρτη, που οι υποδοχές του είναι ακόμη εμφανείς. Μπροστά από τη πύλη υπήρχε στα δεξιά ένας αμυντικός Πύργος και στα αριστερά μια στενή αυλή, εκτάσεως 15Χ 7,25 μ. Η τεράστια διευθέτηση βοηθούσε στον εγκλωβισμό του εχθρού που θα δοκίμαζε να παραβιάσει τη πύλη”.
Με μία αίσθηση ανατριχίλας μέσα στο κατακαλόκαιρο ,πέρασαν την πύλη των Λεόντων οι μαθητές του Γυμνασίου Μελιγαλά και από τότε δεν ήταν ποτέ όπως άλλοτε!
“Η Ακρόπολις ήταν κοντά στη Περσεία πηγή που της εξασφάλιζε την αναγκαία υδατοπρομήθεια .Στη κορυφή του λόφου της Ακροπόλεως υπήρχε αρχικά ένα τείχος που περιέβαλε το βασιλικό ενδυαίτημα”, εξήγησε ο σεβαστός Λυκειάρχης . Αφού τους μίλησε με υπομονή και αγάπη για την Ακρόπολη και την Κάτω Πόλη, για τα ανάκτορα των Μυκηνών, τη σιταποθήκη του ανακτόρου, το εργαστήριο του τεχνίτη, την οικία των Σφιγγών, το δωμάτιο του ελαιοπώλη και την οικία των Ασπίδων, άφησε τελευταίο τον τάφο του Αγαμέμνονα.
Για να μην διασπαστεί η προσοχή τους και να τους προετοιμάσει κατάλληλα, έστρεψαν τα νώτα τους για λίγο αντίθετα στην είσοδο του θολωτού τάφου και στάθηκαν να ακούσουν με προσοχή τη περιγραφή.
“Ο θησαυρός του Ατρέα ή Αγαμέμνονα, είναι κτισμένος μέσα στη κορυφή ενός λόφου, με καλοδουλεμένους ορθογώνιους λίθους και κυκλικό θόλο. Το όλο κτίσμα είναι δείγμα εξαίρετης Μυκηναϊκής Αρχιτεκτονικής των μέσων του 13ου αι. π.Χ. Έμεινε για αιώνες το πρωτοποριακό πρότυπο θολωτής κατασκευής. Υπάρχουν λακκοειδείς τάφοι και θολωτοί, κτιστοί ή λαξευμένοι ή σπηλαιώδεις .Ο σπουδαιότερος είναι του Αγαμέμνονος, που δεν είναι ουσιαστικά μόνο του Αγαμέμνονος, αλλά πολύ παλαιότερος, κατά τον Γουαίης. Ο θησαυρός του Ατρέως είναι έργον του 1350-1330 π.Χ. και συνεπώς δεν είναι ο τάφος του Ατρέως ή Αγαμέμνονος, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, αλλά προγενεστέρων εκείνων ηγεμόνος των Μυκηνών, των χρόνων της Πύλης των Λεόντων”.
Στη συνέχεια , με άπειρο σεβασμό και δέος μπροστά σε τόση μεγαλοπρέπεια ,άρχισαν να περπατούν προς την είσοδο του θολωτού τάφου ,πίσω από τον Λυκειάρχη τους.
“Πριν εισέλθουμε εντός του τάφου, θα ακολουθήσει απόλυτη σιωπή και αυτοσυγκέντρωση, γι αυτό θα σας εξηγήσω πρωτίστως ορισμένα πράγματα”, είπε ο Λυκειάρχης.
Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι, τα πουκάμισα των μαθητών είχαν κολλήσει πάνω στο δέρμα τους, αλλά ο Λυκειάρχης ούτε που καν αισθανόταν πόσο τον βάραινε το ακριβό κοστούμι του και τα κλειστά δερμάτινα παπούτσια, σκούπισε με το λευκό μαντήλι τον ιδρώτα στο μέτωπό του, πήρε μία βαθιά ανάσα και συνέχισε:
“Ο μνημειώδης ούτος τάφος αποτελείται εκ του δόμου και της θόλου, και είναι κτισμένος κατά το ισοδομικόν σύστημα. Ο δρόμος (36μ. μήκους) επί 6 μ. πλάτους άγει εις το στόμιον της θόλου, που εκλείετο δια θύρας .Η είσοδος έχει ύψος 5,40 μ. , πλάτος κάτω 2,66 μ. και άνω 2,46 μ και βάθος ή μήκος 5,20μ. Αποτελείται εκ δύο λίθων ή παραστάδων σχήματος ημικιόνων, εκ λίθου υποπράσινου, στηριζομένων επί τετραπλεύρων βάσεων και κεκοσμημένων δια γλυπτών σπειρών και επικράνου, και του υπερθύρου, που αποτελείται από δύο λίθους. Ο μεγαλύτερος λίθος, μήκους 8 μ. πλάτους 5 μ. και πάχους 1μ., υπολογίζεται ότι ζυγίζει 120 τόνους, κατά την εκτίμηση της Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών, το 1950. Άνωθεν του υπερθύρου, υπάρχει τριγωνικόν κενόν , όμοιον προς το της Πύλης των Λεόντων, φρασσόμενον δια πλακών με γλυπτάς διακοσμήσεις. Η θόλος, περιφερικόν εκφορικόν οικοδόμημα (διαμέτρου 14,60 μ. και ύψους 13,30 μ. , με την περιφέρειαν δηλαδή ολονέν στενουμένην προς τα άνω και απολήγουσαν εις οξύ σχήμα, έχει σχήμα κυψέλης, εξ ου και ο τεχνικός όρος κυψελοειδείς τάφοι. Κατά την εσωτερικήν επιφάνειαν οι τοίχοι ήσαν κεκοσμημένοι κατ΄ αποστάσεις δια μεταλλίνων κοσμημάτων, ιδίως ροδάκων, ως εικάζεται εκ των κατά κανονικάς σειράς υπαρχουσών οπών, εν αις προσηλούντο οι χαλκοί ήλοι. Συναπτό με τη κυκλοτερή θόλο, υπάρχει δωμάτιον τετράγωνον λελαξευμένον εν τω βράχω το οποίον εκλείετο δια θύρας. Αι πλευραί του δωματίου ήσαν επενδεδυμένοι δι΄αλαβαστρίνων πλακών. Εν τω δωματίω τούτο εθάπτοντο οι νεκροί, το δε θολωτόν δωμάτιον ή θόλος ,εχρησίμευε προς λατρείαν των τεθνεότων”, δια προσφοράς, δηλαδή θυσίας αίτινες εγένοντο εκάστοτε εις τους νεκρούς.
Αυτά είπε ο αείμνηστος Λυκειάρχης, Γεώργιος Κυρκιλής , και καταγοητευμένοι οι μαθητές αυτού εισήλθαν σιωπηλά και προσκύνησαν τους προγόνους τους.
Αυτή ήταν η τελευταία εκδρομή πριν την αποφοίτησή των μαθητών του Γυμνασίου Μελιγαλά. Ήταν το επιστέγασμα των γνώσεων που αποκόμισαν κατά τα έξι γυμνασιακά τους έτη, που λάξευσε εντός τους μέγα θόλο, για να επικαθήσει ο φωτεινός ήλιος του πνεύματός τους και να οικοδομήσει ψυχοπνευματικό εαυτό.
“ Ποιος είμαι, μη με ρωτήσεις. Σαν τον σοφό των Δελφών Σωκράτη “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Είμαι κατ΄εικόνα με τον πλάστη μου και οδεύω προς το κατ΄ ομοίωσιν μαζί Του. Σε αυτό συμφωνούν και υμνούν , στη γλώσσα της σιωπής , οι ένθεοι ημών πρόγονοι”.
Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε Λυκειάρχη , Γεώργιε Κυρκιλή.
“Αποτέλεσμα αυτών των εκδρομών είναι αυτό έγινα στην πορεία”, γράφει και επισημαίνει ο καθηγητής Βιολογίας και Ιστοριοδίφης, κ. Ιωάννης Λύρας.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
7/2/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου