Οι τέσσερις φίλοι, Λινάρδος, Λιοντήρης, Παπαγεωργίου και Καυκούλας μπροστά στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας. Φωτο: καθ. Ι.Δ.Λύρας
Ποιος είναι τούτος ο ομορφονιός, με φτερά αγγέλου, που στέκει και συμπαραστέκεται στις ψυχές των ανθρώπων, στα θεία άδυτα του Κοιμητηρίου της Βαλύρας; Και ποια ψυχή δεν αγαπά και δεν θέλει να συνάδει μαζί του, αφού ως ήλιος φωτεινός ταξίδεψε πάνω στο άλογο του Αϊ Γιώργη, ατσαλάκωτος από τον χρόνο και το γήρας, στο άνθος της ηλικίας του;
Θυμήθηκα τον Θοδωρή, τι χαρά Θεέ μου! Κύλησαν τα λιθάρια της λήθης και ήρθε ολοζώντανος εμπρός μου, μαθητής καλός και φρόνιμος, μετριόφρων και λιγομίλητος, με μάτια Χερουβείμ. Κρατούσε το μπλοκ της ζωγραφικής στο διάλειμμα ,στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, και με μαλακό μαύρο μολύβι απαθανάτιζε το σχολείο και τα πέριξ, σχεδιάζοντας το από διαφορετικές γωνίες. Ήταν σχεδόν δώδεκα χρονών το 1965, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από την αγαπημένη μου συμμαθήτρια και φίλη Ελένη, τη μικρότερη αδελφή του. Εμείς πηγαίναμε στη Δευτέρα Δημοτικού και εκείνος στην Έκτη. Μαζί μας ήταν και η αδελφή των παιδιών, ή όμορφη, με τη λεβέντικη κορμοστασιά και άριστη μαθήτρια Παναγούλα, που πήγαινε στη Πέμπτη Δημοτικού.
-Γιατί ο αδελφός σου Ελένη σχεδιάζει συνέχεια το σχολείο; τη ρώτησα.
-Θέλει να θυμάται όλες τις λεπτομέρειες, για να μπορέσει να το ζωγραφίσει πάνω σε μουσαμά με λάδια όταν μεγαλώσει , μου απάντησε εκείνη και πρόσθεσε: Δεν ζωγραφίζει μόνο το σχολείο, αλλά και άλλα σημεία του χωριού μας του αρέσουν, όπως οι νερόμυλοι. Θέλει να ζωντανέψει την ιστορία του τόπου μας.
Το ότι είχα σταθερά κερδίσει τη φιλία της Ελένης , με τη συγκατάθεση του πατέρα μου, οφειλόταν στην ευγένεια, στο ήθος και στον σεβασμό που έδειχνε ο Θοδωρής προς τους μεγαλύτερους.
Ο Μπαρμπαλιάς, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι γονείς εκείνη την εποχή, φοβόντουσαν τα μικρά κορίτσια τους να συχνάζουν σε σπίτια που έχουν αγόρια. Όχι ότι είχα ποτέ πατήσει στο πλατύσκαλο στο Καυκουλέϊκο σπίτι, αλλά ο πατέρας μου επέτρεπε ευχαρίστως να έρχεται η Ελένη στο Μπιζάνι, να κάνουμε παρέα και να προετοιμάζουμε μαζί τα μαθήματά μας για το σχολείο.
-Ο Θοδωρής δεν προλάβαινε τον Μπαρμπαλιά όταν άνοιγε το μαγαζί κατά τις πρωινές ώρες που περνούσε για να πάει στο σχολείο, αλλά το μεσημέρι τον χαιρετούσε ανελλιπώς, επιστρέφοντας στο σπίτι του, το οποίο είναι κοντά στη γέφυρα του χωριού. Ο πατέρας μου τον κοιτούσε με αετίσιο μάτι και χαμογελώντας έλεγε:
-Αυτό είναι πολύ καλό παιδί και έχει προοπτικές. Θα γίνει καλός επιστήμονας!
Θυμάμαι τη φίλη μου την Ελένη στο Δημοτικό Σχολείο μας. Ήταν μικροσκοπική, όμορφη, έξυπνη και η αγάπη όλων των δασκάλων . Η Παναγούλα ήταν η θεά του σχολείου, τη θαυμάζαμε ντυμένη με την εθνική ενδυμασία της στις παρελάσεις, και ο Θοδωρής ήταν σαφώς το λαμπρό παράδειγμα, αφού με την άψογη συμπεριφορά του και επιμέλεια έδινε το καλό παράδειγμα ως προς τη μάθηση και κατάκτηση της γνώσης. Τίποτα άλλο δεν του ταίριαζε τόσο πολύ , όσο να γίνει δάσκαλος. Διέθετε ψυχολογική προδιάθεση, την υπομονή του Ιωβ, κατανοητό λόγο, οργανωμένη σκέψη, και μεταδοτικότητα από τα γεννοφάσκια του. Τα γενέθλιά του ήταν στις 27 Φεβρουαρίου.
Μια χρονιά, η Ελένη με κέρασε στο διάλειμμα ένα κομμάτι δίπλα , με μπόλικο μέλι, τριμμένα καρύδια και κανέλα, που είχε φτιάξει η χρυσοχέρα μητέρα της.
-Να χαίρεσαι τον αδελφό σου Ελένη μου της είπα, κι άντε να γίνει δάσκαλος, να διοριστεί στο χωριό μας και να πετάξει τη βέργα από την έδρα, γιατί τρώμε ξύλο με το παραμικρό και οι παλάμες μας έχουν γίνει αγνώριστες.
-Κι εσύ να σπουδάσεις αυτό που επιθυμείς, μου απάντησε η Παναγούλα πίσω από τη πλάτη μου, που μόλις μάς άκουσε. Τι θέλεις να σπουδάσεις ; με ρώτησε.
-Θέλω να γίνω δασκάλα ή ψυχολόγος της είπα, να καταλαβαίνω τα προβλήματα των παιδιών και να τα σώζω από τις αυστηρές τιμωρίες των δασκάλων τους.
-Εσείς, τι θέλετε να σπουδάσετε κορίτσια ; ρώτησα.
Η Παναγούλα μου εξήγησε ότι της Ελένης της αρέσει η ιατρική, εκείνη δεν έχει αποφασίσει ακόμη , και ότι μόνο ο Θοδωρής ξέρει πραγματικά τι του αρέσει. Θέλει να γίνει δάσκαλος , οπωσδήποτε!
Τα χρόνια περνούσαν, με την Ελένη χαθήκαμε, γιατί έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές, η ζωή κυλούσε όπως πάντα στο χωριό με τα καλά, τα κακά και τα απρόοπτα.
Ο Θοδωρής πέτυχε τον στόχο του και κατάφερε να ανέβει στην έδρα της διδασκαλίας, στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, αλλά ως ένας δάσκαλος πολύ αλλιώτικος από τους άλλους, της προηγούμενης γενιάς. Τον διέκρινε έλλογος κατά Θεόν νους, ήταν πράος, γλυκομίλητος, με ειρηνική ψυχή, και μετέδιδε απλόχερα φως και αγάπη στους μαθητές του. Ο νέος κύριος στο σχολείο ήταν η χαρά των μικρών μαθητών, αλλά και το πρόσωπο της εκπαίδευσης που εκτιμούσαν βαθύτατα οι γονείς, οι οποίοι είχαν εκείνη την περίοδο παιδιά στο σχολείο. Άνοιξε ο χαρισματικός δάσκαλος, με την αγάπη του και τις δημιουργικές του ικανότητες ,τις καρδούλες των μικρών μαθητών, και ήρθαν στο φως οι κρυφές επιθυμίες τους. Δεν φοβόντουσαν πλέον τον κύριο τους, και δεν έτρεμε το μολύβι στα χέρια τους από αβεβαιότητα μήπως κάνουν κανένα λάθος και εξευτελιστούν ενώπιον των συμμαθητών τους. Ζωγράφιζαν ελεύθερα και χαρωπά, ό,τι γεννούσε η φαντασία τους. Τα αφτιά τους ήταν ανοιχτά στο μάθημα και ρουφούσαν τη γνώση σαν το σφουγγάρι. Όλα τα αγόρια του σχολείου είχαν ως πρότυπο όχι τόσο τον φυσικό τους πατέρα, όσο τον κύριο Θοδωρή, τον αγαπημένο τους δάσκαλο.
Κι αφού έτρεχε ο μισθός του δασκάλου και η πατρική οικία ήταν διαθέσιμη, ως σεβαστός πολίτης, ο νέος δάσκαλος, σκέφτηκε σοβαρά τη δημιουργία μίας θεάρεστης οικογένειας.
Γνώρισε μία όμορφη, έξυπνη , με καλή ανατροφή ,νεαρή νοσηλεύτρια, επτά χρόνια μικρότερή του, και τη θρόνιασε αρχόντισσα της καρδιάς του. Ο Κύριος ευλόγησε τον γάμο τους στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας. Η δυνατή αγάπη και η αρμονική συμπόρευση του ζεύγους έφερε στη ζωή ωραίο καρπό, δύο υγιή και όμορφα παιδιά, τον Κωνσταντίνο και τη Σταυρούλα, καμάρι και χαρά των γονιών τους.
Κι ενώ η οικογένεια ευλογούσε τον Ύψιστο για την ευτυχία της, ζήλεψε ο Άδης και έριξε πυρ στη γη ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος ,για να μαράνει τα εύοσμα άνθη του αγρού, πριν την ώρα τους. Βαρύ και σιδερένιο δίχτυ φόρεσε ο Χάρος στον άτυχο Θοδωρή, και έμπηξε μυτερά καρφιά πάνω στο σφριγηλό σώμα τού ανυποψίαστου δασκάλου , προσκαλώντας τον να αναμετρηθούν στα μαρμαρένια αλώνια.
-Αυτός είναι ο σταυρός σου δάσκαλε, αναφώνησε βροντόφωνα το τέρας της γης.
Αν τον σηκώσεις και νικήσεις, εγώ θα μείνω αιωνίως δέσμιος στα Τάρταρα του Άδη, στον πρόσκαιρο τούτο βίο, όμως εσύ θα λάβεις μισθό στην Ουράνια Βασιλεία του Θεού.
Ο Θοδωρής γνώριζε καλά τι τον περίμενε. Κοίταξε την αγαπημένη του Ρένα στα μάτια και σκούπισε γρήγορα τα δάκρυα του πάνω στους κόμπους της γροθιάς του, για να μην την παρασύρει και σπαράξει η ψυχή της. Ύστερα θυμήθηκε τον Λόγο του Κυρίου, “όταν ο σπόρος πέσει στη γη θα φέρει πολύ καρπό” και αντηχούσε στα αφτιά του τούτη η θεία πρόρρηση, δεχόμενος το μαρτύριο της προσωπικής του σταύρωσης.
Έπεσε ο σπόρος του σίτου σε γόνιμο έδαφος κι έφερε καρπό αθάνατο.
Σήκωσε αγόγγυστα τον Σταυρό του ο Θοδωρής, και πορεύθηκε προς τον Κύριο και Θεό του.
Ήταν μόλις 39 ετών και η Ειρήνη 32, όταν στις 2 Ιανουαρίου 1993, έλυσε τα δεσμά ο Διγενής της Βαλύρας και ενώθηκε με τον Ουράνιο Πατέρα του.
Η νέα και άβγαλτη χήρα, τυλιγμένη στη μαύρη φορεσιά της, σκούπισε τα δάκρυά της πάνω στην αιμορραγούσα καρδιά της, ύψωσε τα χέρια της μπροστά στην εικόνα του λατρεμένου συζύγου της , του Χριστού και της Παναγιάς και είπε:
-Μητέρα μου, Δέσποινα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εσένα που διαπέρασε τη καρδιά σου βαθύς πόνος για το μαρτύριο του Υιού σου του Μονογενούς, δώσε μου δύναμη να σταθώ για να φροντίσω τα παιδιά μου ,να μην μείνουν σε τούτο τον κόσμο απροστάτευτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ρένα γεύτηκε τον πόνο του θανάτου. Ακριβώς κατά τον προηγούμενο χρόνο , το 1992, είχε πεθάνει ο αδελφός της Αποστόλης σε ηλικία 46 ετών, ενώ στη συνέχεια έχασε τους άλλους δύο από τους πέντε αδελφούς της, τον Ευστάθιο και τον Παναγιώτη, το 2010 και 2012 αντίστοιχα. Κατέβηκε στον Άδη και ανέβηκε πολλές φορές η ψυχή της, αλλά άντεξε, γιατί ο αγαπημένος της Θοδωρής ήταν και είναι για πάντα μαζί της.
Ο Κύριος άκουσε τη δέηση τής Ειρήνης και τής απάντησε:
- Εγώ ειμί Ειρήνη, είμαστε ένα από τη βάπτισή σου, δεν με ακούς; δεν με βλέπεις; δεν με αισθάνεσαι; Είμαι ο αιώνιος νυμφίος σου!
Απάντηση δεν έλαβε ο Κύριος από τη παρθένα ψυχή της νεαρής και πονεμένης γυναίκας, γι΄ αυτό σκέφτηκε σοβαρά να της βρει έναν νέο και άξιο σύντροφο επί γης. Έναν καλό πατέρα για τα δύο πονεμένα παιδιά της κι ένα άριστο στήριγμα, για να θεραπεύσει την απώλεια του λατρεμένου Θοδωρή της... και της φανέρωσε τον καλύτερο.
Δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος, πέραν του αγαπημένου φίλου του Θοδωρή, του Ιωάννη Λινάρδου, του ευαίσθητου πρίγκηπα της Βαλύρας, του νοήμονος ανθρώπου με τη μεγάλη καρδιά ,και την φιλάνθρωπο ψυχή. Ο Ιωάννης, κατά τον Θεό, ήταν και είναι ο καλύτερος επί γης σύζυγος για την Ειρήνη, την πιστή δούλη του Κυρίου.
Η Ρένα θεράπευσε τη λύπη της σταδιακά, με εμπιστοσύνη, ανιδιοτελή αγάπη και κατανόηση, δίπλα στον αγαπημένο της Γιάννη, στο νέο της στήριγμα, και άνθισε στη κοιλία της ανθός μέγας και ευλογημένος, άγγελος εξ ουρανού, ο τρισευλογημένος γιος τους Ραφαήλ. Είναι τριπλά ευλογημένος ο Ραφαήλ γιατί πρώτον είναι ταγμένος στον Άγιο Ραφαήλ της Μυτιλίνης, δεύτερον τον βάπτισαν και μύρωσαν οι άγιες χείρες του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου, και τρίτον γιατί βλάστησε θεία ψυχή με τη θυσία του αείμνηστου Θοδωρή.
Ρώτησαν τον Κύριο , σε ποιον θα ανήκει στην Ουράνια Βασιλεία η γυναίκα, την οποία παντρεύτηκαν εφτά αδέλφια στη σειρά. Κι ο Κύριος απάντησε σε κανέναν, γιατί εκεί είμαστε όλοι όπως οι άγγελοι και δεν παντρευόμαστε.
Στα ουράνια πεδία, η Ειρήνη θα έχει ως συνοδούς δύο αγαπημένα αδέλφια, που θα φωτίζουν τον δρόμο της στον παράδεισο, όταν μετά από πολλά χρόνια, όσα του Αβραάμ και του Ισαάκ, θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου και για εκείνη. Τώρα όμως, έχει έναν δεινό, θείο προστάτη, που με ρομφαία δίστομη εξορκίζει το κακό, για να χαρεί την ευτυχία της. Είναι η επιστασία της αθάνατης ψυχής του αλησμόνητου Θοδωρή της.
Ο Θεός να ευλογεί τα υπέροχα τέκνα του Θοδωρή ,Κωνσταντίνο και Σταυρούλα, και τον μοναδικό Ραφαήλ της νέας και όμορφης οικογένειας Ιωάννη Λινάρδου στη Βαλύρα. Να φωτίζει τον Γιάννη και την Ρένα προς την οδό της σωτηρίας, και να ανακουφίζει την αγία ψυχή του αείμνηστου δασκάλου της Βαλύρας, Θοδωρή Καυκούλα, που χάραξε φως στο σκοτάδι ,για να διαβούν οι τυφλοί εκ του ασφαλούς, και να μην σκοντάψουν.
Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε αδελφέ Θοδωρή.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10/2/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου