Δεν ήταν βόας, δεν ήταν κροταλίας, ήταν μία μίνι “λερναία όρνιθα” με 2 μόνο από τα 27 κεφάλια της, ήταν ένα δικέφαλο ζωντανό σύμβολο, στο βασίλειο των ζώων, ήταν το κοτόπουλο που είδε το φως της ζωής στο περίφημο κοτέτσι της Αγγελικής Λύρα, το σωτήριον έτος 1956, όταν ο καθηγητής Ιωάννης Δ. Λύρας ήταν 8 ετών.
Είναι γεγονός ότι διάφορα “σημεία και τέρατα” εμφανίζονταν κατά καιρούς στη Βαλύρα, κατά τον περασμένο αιώνα, για να ταράσσουν τα ύδατα της καθημερινότητας, δημιουργώντας μορφογένεση στις παλιές αντιλήψεις, περί των κανόνων και νόμων που διέπουν την πραγματικότητα, καθιερώνοντας νέα ομοιόσταση , μέσα από μία διεύρυνση της αντίληψης, στα στενά πλαίσια του κόσμου του χωριού.
Ένας παππούς , κατά η δεκαετία του 1960, έδειχνε ότι του είχε φυτρώσει και έκτο δάχτυλο στο δεξί πόδι του, ένας άλλος είχε ένα μπαλάκι, σαν μεγάλο καρύδι στην κορυφή της κεφαλής του, που στεκόταν σαν την κίδαρη στις αγιογραφίες των Εβραίων Προφητών και Αγιασμένων του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη.
Ζώα γεννιόνταν στη Βαλύρα με υψηλή νοημοσύνη, όπως η Αλίκη , η καστανόξανθη σκυλίτσα του Γιώργου Γρίβα, η οποία ήταν άριστη βοσκοπούλα και δολοφόνος της δεντρογαλιάς, την οποία , όταν σκότωνε, πρόσφερε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, ως μεζέ στην οικογένεια του αφεντικού της. Πετεινός, με δύο και μισό μάτια και ένα σχεδόν τρίτο πόδι πάνω στο δεξί του, είχε γεννηθεί στη Βαλύρα, όπως και γάιδαρος με ουρά αλόγου. Αλλά δικέφαλη κότα ουδέποτε παρουσιάστηκε ξανά στα λαογραφικά χρονικά του όμορφου χωριού μας.
-Δεν είναι δυνατόν; βλέπω καλά; αναφώνησε η Λύραινα όταν είδε στο τέλος του μήνα τα νεογνά, τα όμορφα κλωσόπουλα , κάτω από τις ανοιγμένες φτερούγες της δυνατής μαύρης κλώσας στο κοτέτσι της.
Ζήτησα Παναγία μου, μεγάλη η Χάρη σου, να γεννηθούν πολλά κοτόπουλα, να μην είναι κανένα αβγό κλούβιο, γιατί έχω πέντε ορφανά παιδιά να θρέψω. Αλλά όχι μόνο μου έδωσες γερά κοτόπουλα, σε όλα τα αβγά που έβαλα στην κλώσα, αλλά και κάτι παραπάνω.. κι ένα δικέφαλο!
-Τρέξτε, είπε στα παιδιά της η κυρά Αγγελική, όταν επέστρεψαν το μεσημέρι από το Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, να δείτε τι μας έστειλε ο Θεός στο κοτέτσι!
Μέγας πανικός επικράτησε, αφού όχι μόνο τα πέντε παιδιά, αλλά και τα γειτονόπουλα, οι φίλοι και οι συμμαθητές τους, ήθελαν να δουν και να κρατήσουν στα χέρια τους το “δικέφαλο θαύμα”.
Από χέρι σε χέρι περνούσε καθημερινά το “ευλογημένο”, το Λυραίικο κοτοπουλάκι, και ο Θεός ξέρει πώς μεγάλωσε το καημένο, αφού έγινε τόσο διάσημο, ιδίως στα καφενεία και στα μπακάλικα της Βαλύρας .
Για ένα χρονικό διάστημα, το παράξενο για τα κανονικά δεδομένα κοτόπουλο, ήταν το μέγα αξιοθέατο του χωριού. Ο μικρός Γιάννης Λύρας, το έπαιρνε στην αγκαλιά του και το πήγαινε στο καφενείο ανελλιπώς, να το δουν και να το θαυμάσουν όλοι. Αλλά και οι κάτοικοι του χωριού το περίμεναν, ιδίως εκείνοι που δεν είχαν προλάβει να το συναντήσουν, ήθελαν να το περιεργαστούν και να το απολαύσουν, χάρμα οφθαλμών ήταν, και να το εντυπώσουν βαθιά στη μνήμη τους.
Κι αφού πέρασε η πρώτη εντύπωση, άρχισαν να αναρωτιούνται πώς προέκυψε το δικέφαλο κοτόπουλο. Άλλοι ανέφεραν βιολογικούς παράγοντες, άλλοι το έβλεπαν ως θείο σημάδι, ότι κάτι ήθελε να τους πει ο Θεός, μέχρι που ρώτησαν τον παπά Δημήτρη Ξυδόπουλο, τον ιερέα της ενορίας της Βαλύρας.
Μεγάλη συζήτηση άνοιξαν στο καφενείο, αν έπρεπε να το σφάξουν για να το φάνε. Ήταν η εποχή που ο αείμνηστος αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος φρόντιζε, με τις υψηλές διδαχές του, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ανά την υφήλιο, αλλά ιδιαίτερα τους πιστούς στη Μεσσηνία.
Έλεγε ο μακαριστός πατέρας: “Ναι μεν ο Θεός κατά τη Γένεση είπε στον άνθρωπο να τρώγει τους καρπούς των δένδρων και στα ζώα το χορτάρι της γης, αλλά μετά τον κατακλυσμό άλλαξε η οδηγία προς τον Νώε. Είχαν οι άνθρωποι τα ζώα στη διάθεσή τους, και αν ήθελαν , μπορούσαν κάλλιστα να τα σφάξουν και να τα φάνε .Σε αυτή τη φάση η ανθρωπότητα είχε ήδη αρχίσει να απομακρύνεται περισσότερο από τα πεδία του Παραδείσου”.
-Δεν καταδικάζει ο Θεός τον χασάπη, διατεινόταν ο φωτισμένος Αρχιμανδρίτης, και συμφωνούσε ο πατήρ Δημήτριος Ξυδόπουλος, ο σεπτός ιερέας στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου στη Βαλύρα. Γι΄ αυτόν τον λόγο, έβγαλε το πρυτανείο των γερόντων του χωριού το συμπέρασμα, ένα απόγευμα στο καφενείο στην πλατεία , πίνοντας σιγά-σιγά τον γλυκύ βραστό Ελληνικό καφέ , ότι αφού το “ευλογημένο δικέφαλο θαύμα”, κατέβηκε στη γη ως τροφή για τα ορφανά της χήρας, δόθηκε από τον Θεό προς βρώσιν. Αυτός είναι ο τελικός προορισμός του!
Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να το μαγειρέψει η Λύραινα και τα παιδιά της, που τόσο το αγάπησαν, σαν μέλος της οικογένειάς τους. Ένιωθαν ότι άμα το σφάξουν θα είναι σαν να σκοτώνουν τον ίδιο τον Θεό! Γι΄ αυτό, ο μικρός Γιάννης Λύρας, έσφιξε την καρδιά του και το παρέδωσε, μετά δακρύων, στον πατέρα του Γιώργου Κάρλου, στον Κεφαλλονίτη Δημήτρη Κάρλο, στην πλατεία του χωριού. Πολύ ήθελε να το απαθανατίσει, αλλά δεν είχε στη διάθεσή του φωτογραφική μηχανή εκείνη τη στιγμή.
Καπαμά το έκανε, χωρίς τύψεις, ο τυχερός μπάρμπα Δημήτρης, που το έφαγε....αλλά λίγο βαρύ του έπεσε. Ευτυχώς που δεν ήταν περίοδος νηστείας!
Αυτά ήταν τα σημεία και τέρατα, εκείνη την αλησμόνητη εποχή ,στη ξακουστή Βαλύρα.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
29/5/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου