H νεαρή Αγγελική Παπαγεωργίου, με τον προχωρημένης ηλικίας σύζυγό της Δημήτριο Λύρα, είχε ήδη φέρει στη ζωή τρία παιδιά και ήταν έγκυος για τέταρτη φορά. Τούτη όμως τη φορά , άλλες ήταν οι βουλές του Θεού, αφού μέσα της αισθανόταν τέσσερα πόδια να την κλωτσούν και δύο κεφάλια να την σπρώχνουν για να βγουν στο φως της πρόσκαιρης τούτης ζωής. Όταν της επιβεβαίωσε ο αείμνηστος Γεώργιος Γεωργακόπουλος, ο ιατρός της Βαλύρας -ο αλησμόνητος Νταρντούνης, αυτό ήταν το παρανόμι του- ότι έχει δίδυμα, χάρηκε αλλά λυπήθηκε ταυτόχρονα, γιατί ο σύζυγός της ήταν σε προχωρημένη ηλικία και φοβόταν μη χηρέψει σύντομα, επίσης αμφέβαλε αν θα τα καταφέρει να θηλάσει, για έναν χρόνο και κάτι παραπάνω, δύο βρέφη ταυτόχρονα.
Αγχωμένη και προβληματισμένη, τη συνάντησε έξω από το σπίτι της ο Μανώλης Χατζααγάς , που η καταγωγή του ήταν από τη Μικρά Ασία και διέμενε στη Βαλύρα . Ο Χατζηαγάς προαισθανόταν, προμήνυε και προέλεγε τα μέλλοντα και με τη λογική του συμπέραινε αυτά που αναμένονταν να συμβούν, γι΄ αυτό τον θεωρούσαν οι χωρικοί ως τον " μάγο" του χωριού. Πάραυτα, ήταν ένας πιστός στον Θεό άνθρωπος.
-Μην ανησυχείς Αγγελική της είπε. Αφού σου έδωσε ο Θεός δίδυμα, θα καταφέρεις να τα μεγαλώσεις σωστά και για καλό λόγο έρχονται στη ζωή.
-Από το στόμα σου και στου Θεού τ΄ αυτί του απάντησε εκείνη, γιατί , ειλικρινά, δεν ξέρω αύριο τι θα μου ξημερώσει!
Τα δίδυμα είδαν το φως της ζωής στις 24 Νοεμβρίου το έτος 1947, και στις 2 Ιανουαρίου σαράντισαν. Στολισμένα τα πήγε η Λύραινα στον πατέρα Δημήτριο Ξυδόπουλο, στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου, για να τα διαβάσει.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, ήταν η πρώτη φορά που τα πρόσεξε ο Χατζηαγάς και έμεινε ενεός, παρατηρώντας τα για αρκετή ώρα.
-Τι βλέπεις Μανώλη; πες μου τον ρώτησε με αγωνία η Λύραινα.
Ο Μανώλης Χατζηαγάς.Φωτο: καθ. Ι.Δ.Λύρας
-Τότε εκείνος ξεφώνισε τη μεγάλη του πρόρρηση, την ανείπωτη προφητεία του, την οποία δεν ξέχασε ποτέ η Βαλύρα. “Η κόρη σου Άννα θα ονομάζεται και θα σε κάνει βασιλομάνα. Ο δε γιος σου θα έχει δύο κεφάλια”!
-Τι εννοείς; ρώτησε η Λύραινα, αλλά απάντηση δεν έλαβε, γιατί ο Χατζηαγάς έδινε μόνο τον χρησμό, σαν την Πυθία των Δελφών, και έπρεπε οι άλλοι να συγκλίνουν, με τη κοινή λογική τους, για να κατανοήσουν το νόημα των λεγομένων.
Προσπαθούσε η Λύραινα να ανακαλύψει το νόημα πίσω τα λόγια του Χατζηαγά, καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα δίδυμα μεγάλωναν με υγεία, παρά το γεγονός ότι τους άφησε ο υπερήλικας πατέρας τους μέσα στην ορφάνια , με μία σεβαστή περιουσία σε αγροκτήματα και ένα παλιό διώροφο σπίτι, κληρονομιά από τον ένδοξο παππού τους Αθανάσιο, έναν από τους επιτρόπους ίδρυσης του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου στη Βαλύρα.
Το τοπίο της εξέλιξης του μικρού Ιωάννη άρχισε να καθίσταται ορατό , ιδίως εκείνη την ευλογημένη χρονιά, όταν τα δίδυμα τελείωσαν την Πρώτη Τάξη του Δημοτικού Σχολείου της Βαλύρας, και ο επτάχρονος Γιάννης ανέβηκε στην εορταστική εξέδρα , στην πλατεία του χωριού, και απήγγειλε βροντόφωνα το ποίημά του με τίτλο, “Είμαι Άνδρας”, στις γυμναστικές επιδείξεις του έτους 1954.
“Είμαι άνδρας στην αλήθεια
δεν σας λέω παραμύθια
για κοιτάξτε με λιγάκι
το ωραίο μου σακάκι
για κοιτάξτε μου τη ζώνη
το ωραίο παντελόνι.
Θε με δείτε με βελάδα
θα δοξάσω την Ελλάδα”.
Δεν νομίζω ότι στα ιστορικά χρονικά του Δημοτικού Σχολείου της Βαλύρας καμία άλλη γιαγιά έλαβε τόση τρομάρα, όταν άκουσε το εγγόνι της να απαγγέλει το σχολικό του ποίημα, όσο η γιαγιά του Γιάννη Λύρα, η αείμνηστη Αλεζαγού, η μητέρα της μητέρας του.
Ανάμεσα στο ένθερμο πλήθος στην πλατεία του χωριού, ήταν και η συγχωρεμένη μαυροφορούσα Αλεζαγού, με τη μακριά , στραβή και πολύκομπη μαγκούρα της και περίμενε να καμαρώσει τα εγγόνια της. Δεν έβλεπε βέβαια πολύ καλά, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας της, αλλά και μόνο να ακούσει τη φωνούλα των παιδιών ήταν αρκετό για να χαρεί και να τα επιβραβεύσει με ένα μαντολάτο το καθένα, ευχόμενη και του χρόνου με υγεία. Ξαφνικά ανέβηκε ο Γιάννης στη σκηνή και άρχισε να ξεφωνίζει το ποίημα του, με όλη τη δύναμη και το τσαγανό που διέθετε ο αήττητος παις, ο καλός και αγαπητός μαθητής του σχολείου, συνεπαίρνοντας το ακροατήριο. Ήθελε δεν ήθελε η Αλεζαγού, αν και ήταν βουλωμένο το ένα της αυτί, τα άκουσε όλα.
Δίπλα της στεκόταν η θεία Γιαννούλα Καπότη , η αλησμόνητη Καποτογιαννούλα της Βαλύρας.
-Ποιος είναι τούτος Γιαννούλα, που λέει ότι είναι άνδρας; τη ρώτησε.
-Ο εγγονός σου είναι Αλεζαγού, δεν τον βλέπεις; Ο Γιάννης , ο εγγονός σου είναι, της επανέλαβε δυνατά για να ακούσει.
-Κακό που πάθαμε, άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπιέται η Αλεζαγού επαναλαμβάνοντας, “θέλουν να αρπάξουν το παιδί από το βυζί της μάνας του και να το πάνε κατευθείαν στον στρατό, γι΄ αυτό το έντυσαν άνδρα” ! Ανασκουμπώθηκε, έσπρωξε πίσω νευρικά το μαύρο τσεμπέρι της, έστρωσε τα μαλλιά της, μετά το έφερε εμπρός, κάλυψε το μέτωπο και τις παρειές της και τράβηξε κατευθείαν για να βρει τον αστυνόμο, τον πρόεδρο της κοινότητας, και τη δασκάλα, την αείμνηστη κυρία Ευτυχία Κυριακοπούλου, για να διαμαρτυρηθεί έντονα, με τον δικό της απρόβλεπτο, σκωπτικό, και συχνά παρεξηγήσιμο τρόπο, υπερασπιζόμενη το νεαρό της ηλικίας του εγγονού της . Αλλά και η καλλιέργεια της υπερηφάνειας και της έπαρσης του συναισθήματος στα παιδιά δεν της άρεσε καθόλου, γιατί έλεγε ότι τα μυαλά τους παίρνουν αέρα και τα προτιμούσε σεμνά και μαζεμένα.
Μόλις ειδοποίησαν την κυρά Αγγελική ότι η μάννα της διαμαρτύρεται για το ποίημα του Γιάννη, έτρεξε αμέσως να τη βρει , προτού φθάσει έως τη δασκάλα, απειλώντας την ότι θα της ρίξει με τη μαγκούρα τόσο ξύλο, όσο είχε δώσει εκείνη στα παιδιά με τη σχολική ράβδο, σε ολόκληρη τη θητεία της στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας.
-Μπαίνοντας μπροστά της η Αγγελική, την έπιασε από τους ώμους, την ταρακούνησε λίγο, την αγκάλιασε για να συνέλθει, και τη ρώτησε:
-Τι έπαθες μάνα μου και είσαι τόσο αλαφιασμένη;
-Εγώ τι έπαθα ή εσύ το κουτορνίθι που άκουγες το ποίημα να το απαγγέλει το παιδί στο σπίτι και δεν σου έκοψε τι κακό πάνε να μας σκαρώσουν; Αλλοφερμένος ή βαρβάτος άνδρας είναι το παιδί μας που του φόρεσαν σακάκι, παντελόνι και ζώνη για φαίνεται ότι είναι έτοιμος για στρατολόγηση; Δεν κατάλαβες τι σου οργάνωσαν καημένη, θα ανοίξω λάκκο στον κήπο να το κρύψω, γιατί θα μας το πάρουν!
-Ποιος θα το πάρει μάννα;
-Από δεξιά ή από αριστερά, όλοι θέλουν να το πάρουν και όποιος προλάβει θα το αρπάξει πρώτος.
Η Αγγελική άκρη δεν έβγαζε με τη μάνα της, μέχρι που τις συνάντησε ο Γιάννης.
Μόλις τελείωσαν οι επιδείξεις, και έγινε υποστολή της σημαίας, κατέφθασε ο Γιάννης κορδωτός με το κοστούμι του , υπερήφανος και χαμογελαστός, που έκανε θραύση στις επιδείξεις, και έλαβε τα περισσότερα χειροκροτήματα.
Μόλις τον είδε η γιαγιά του Αλεζαγού, αναφώνησε μετά δακρύων:
- Να τους πάρει και να τους σηκώσει που σε βαρυφόρτωσαν εσένα που η μάνα σου σε γέννησε δικέφαλο αητό στο ακροβούνι. Αυτή η αλίκτυπη η δασκάλα σου η Ευτυχία φταίει για όλα.
Αφού τον αγκάλιασε με αγωνία και τον φίλησε στο μέτωπο, “τι αλλαξοβρόχι είναι τούτο που μας βρήκε σήμερα” ; μονολογούσε με απελπισία.
Ο Γιάννης, που γνώριζε ότι η γιαγιά του υπέφερε από όλο το κακό που βίωσε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και στον Εμφύλιο , ότι εκείνα τα αποτρόπαια και δραματικά γεγονότα που έζησε την οδήγησαν στην τρέλα και δεν της άφησαν ίχνος εσωτερικής ισορροπίας για να πορευθεί σε καιρούς ειρηνικούς, προσπάθησε να γαληνέψει τη διαταραγμένη σκέψη της, και να ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη της.
-Γιαγιά, της είπε, το κοστούμι και η ζώνη μου δεν είναι στρατιωτικά, ούτε αστυνομικά , αλλά ούτε και αντάρτικα. Δεν είναι φορεσιά δικηγόρου, ούτε γιατρού. Τα ρούχα μου είναι ίδια με αυτά που φορούν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Το ποίημά μου δεν λέει ότι θα πάω στον πόλεμο για να σκοτώσω ή να σκοτωθώ, αλλά θα δοξάσω την Ελλάδα με το μυαλό μου και με ειρηνικό τρόπο. Αν δεν έλεγε το ποίημά μου αυτό που θέλω να γίνω , εγώ ο ίδιος θα ζητούσα να μου δώσει ένα άλλο η κυρία Ευτυχία!
Ξαφνικά η Αλεζαγού γαλήνεψε και άρχισε να γελάει τρανταχτά.
-Βαρβατίλα δεν μυρίζεις ακόμη, αλλά ανάβλεπος, δεν είσαι, που είσαι μια μπουκιά σκατό, του απάντησε. Είσαι εσύ ένας κατεργάρης! Ακούς να κάνει τον άνδρα σήμερα και να μας κοψοχολιάσει! Η Αγγελική χάρηκε που συνήλθε η μάνα της, πήρε μία βαθιά ανάσα, και γύρισε η καρδιά της στη θέση της.
Ο Γιάννης ήταν πολύ καλός μαθητής, μελετηρός, έξυπνος, διάβαζε λίγο και καταλάβαινε πολλά, ετοίμαζε χωρίς βοήθεια τις εργασίες του, και φρόντιζε να του μένει χρόνος για να βοηθάει και τους συμμαθητές του απλόχερα, σε ό,τι του ζητούσαν. Ποτέ δεν κρατούσε κακία. Είχε και έχει τόσο μεγάλη καρδιά, γεμάτη συγχώρηση και συμπαράσταση προς όλους.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, οι Βαλυραίοι περίμεναν να αποκαλυφθούν τα δύο κεφάλια του Γιάννη, τα οποία είχε προβλέπει ο Χατζηαγάς. Όταν δε γεννήθηκε εντελώς τυχαία, κατά την επόμενη χρονιά, κι ένα κοτόπουλο με δύο κεφάλια στο κοτέτσι της Λύραινας, τότε είπαν οι περισσότεροι στο χωριό ότι αυτή η διοσημία σημαίνει ότι η Λύραινα είναι ευλογημένη, και έχει σίγουρα γεννήσει δικέφαλο αητό στο σπίτι της.
Περνώντας τα χρόνια, παρατήρησαν ότι ο Γιάννης ήταν παράλληλα μαθηματικός νους, με κοινή λογική, ιδιότητα του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου , και πολύ δημιουργικός, με φαντασία και δημιουργική σκέψη, ιδιότητα του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου, χειριζόταν θαυμάσια τα χαλινάρια και στα δύο άλογα του νου του, οπότε συμπέραναν ότι διαθέτει έναν ώριμο και ολοκληρωμένο εγκέφαλο, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όταν τον είδαν να διαπρέπει τόσο ως καθηγητής Λυκείου στη Βιολογία, όσο και ως δεινός Ιστοριοδίφης και συγγραφέας, είπαν ότι ο Χατζηαγάς μια χαρά προέβλεψε τα μέλλοντα.
Όσον αφορά την όμορφη, έξυπνη και καλοαναθρεμένη, δίδυμη αδελφή τού Γιάννη, βαπτίστηκε Ιωάννα και τη φωνάζουν Άννα. Όταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος περιόδευε στην Πελοπόννησο , το σωτήριον έτος 1955, σταμάτησε με το τραίνο και στη Βαλύρα.
Στόλισαν την οκτάχρονη Άννα “αμαλία”, κατόπιν πρότασης της δασκάλας της Ευτυχίας, έμαθε να απαγγέλει βροντόφωνα, αλλά με γλυκιά φωνή, ένα ωραίο πατριωτικό ποίημα, της ετοίμασαν στην Οικοκυρική Σχολή , που στεγαζόταν στον δεύτερο όροφο του πατρικού της σπιτιού, μία μεγάλη και εντυπωσιακή ανθοδέσμη με ρόδα και κρίνους, δεμένη με μπλε και χρυσή κορδέλα, και υποδέχτηκε τον διάδοχο στον σταθμό της Βαλύρας. Ασπάστηκε τη δεξιά του χείρα, του παρέδωσε την ανθοδέσμη εκ μέρους της κοινότητας της Βαλύρας, και του απήγγειλε το ωραίο της ποίημα, με πολλή χάρη. Ο διάδοχος την καταχειροκρότησε καθώς και όλοι οι παρευρισκόμενοι, με ένα πλατύ χαμόγελο.
Την παράσταση δεν την έκλεψε ο διάδοχος, αλλά η οκτάχρονη Άννα. Αυτή είναι γεννημένη βασίλισσα, έλεγαν οι Βαλυραίοι για χρόνια. Κρίμα που δεν σταμάτησε ο διάδοχος τότε , να γνωρίσει την Άννα από κοντά!
Ο διάδοχος Κωνσταντίνος, εκείνη την περίοδο της ζωής του, αναζητούσε τη βασίλισσά του, απογοητευμένος από την ξανθομαλλούσα βασίλισσα των μελισσών του Ελληνικού Κινηματογράφου, η οποία τον εξέλαβε ως άβγαλτο κηφήνα, του έκοψε το κεντρί αλύπητα, και το έκανε χρυσό σχοινί για να αναρτά τα αγκίστρια του πόθου στο γοητευτικό παραγάδι της. Ευθαρσώς του δήλωσε, ότι βασίλισσα επί της σκηνής θέλει να παραμείνει και όχι μαντρωμένη σε βασιλικό ανάκτορο.
Όταν ήρθε στην Ελλάδα η βασίλισσα Άννα Μαρία, το σωτήριον έτος 1964, τότε οι Βαλυραίοι συμπέραναν ότι ο Μανώλης Χατζηαγάς είχε προβλέψει σωστά ότι το όνομα της Βασίλισσας θα είναι Άννα και διαπίστωσαν ότι στους τρόπους και στη συμπεριφορά της η νεαρή βασίλισσα της Ελλάδας ήταν όμοια με την Άννα της Λύραινας! Κι αφού η κόρη της Λύραινας γεννήθηκε με βασιλική καρδιά και έλαβε ανατροφή βασίλισσας κατά Θεόν, επομένως η Λύραινα καταξιώθηκε και ως βασιλομήτωρ.
Αυτή ήταν η αείμνηστη κυρά Αγγελική, η χήρα βασιλομάνα της Βαλύρας, με τα ευλογημένα δίδυμα, και η γιαγιά Αλεζαγού, που όταν της είπαν κάποιοι κακόβουλοι ότι την “έφεραν στον Γιαννάκη της παλιμπυγηδόν, ντύνοντάς τον άνδρα”, θέλοντας να την κεντρίσουν , να αναγκαστεί να ξεστομίσει διάφορα τρελά για να γελάσουν, άρπαξε το φλιτ για τις κατσαρίδες στο μπακάλικο στην πλατεία της Βαλύρας, και τους κυνήγησε για να τους ψεκάσει στα οπίσθια.
Και οι δύο γυναίκες, πάνω από όλα πίστευαν στον Θεό, εκκλησιάζονταν τακτικά και πορεύονταν με σεμνότητα, τιμώντας την οικογένειά τους και τους άλλους γύρω τους, βοηθώντας όσο μπορούσαν τους πάσχοντες.
Ο Κύριος να αναπαύει μάννα και κόρη σε Παραδεισένια δώματα.
Θερμές ευχαριστίες στον κύριο Γιώργο Φειδά, που θυμήθηκε την προφητεία του αείμνηστου Μανώλη Χατζηαγά και τις Γυμναστικές επιδείξεις του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας, το έτος 1954.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
14/6/2022
1 σχόλιο:
Υπέροχο κείμενο, γραμμένο αυθόρμητα, από άνθρωπο με απόθεμα αγάπης και περίσσευμα ψυχής, που το έχει ως προίκα από την καλή καρδιά, τη θεοσέβεια και τις πράξεις ευποιiας, με σεβασμό για όλα τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν. Χωρίς υπερβολή το κείμενο είναι καρπός και καταστάλαγμα ανθρώπου με υπερφυσικό χάρισμα, που έχει ενστερνισθεί τη σημασία των προρρήσεων και με κυμαινόμενες φορτίσεις ταξιδεύει στη ζωή πειθήνια και αυτονόητα. Σ' όποιον το διαβάζει ασκεί μια σαγηνευτική γοητεία που διεγείρει τη σκέψη και τη θέληση.
Με επιφωνήματα ευχάριστης έκπληξης
Γ.Σ.Φ
Δημοσίευση σχολίου