Γιώργος Παρ. Φειδάς: Η προστασία των παιδιών της Παλαιστίνης

 

                                             Η Συμπόρευση του Ισραήλ και της Παλαιστίνης

                                                              Φωτό: ΕΛΜΕ  ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 

Αγαπητοί Συμπατριώτες,

Οδεύοντας προς τα Χριστούγεννα, η ψυχή του ανθρώπου αποζητά αγάπη, αποδοχή και ειρήνη. Ειρήνη με τον εαυτόν μας, εντός της οικίας μας, στο κοινωνικό μας περιβάλλον , αλλά και σε Παγκόσμιο επίπεδο.

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Παλαιστίνη και η καταρράκωση του αμάχου πληθυσμού, ιδίως των παιδιών, που γεύονται εφ΄όρου ζωής την αλλοφροσύνη των ενηλίκων ακρωτηριασμένα, έχει συγκλονίσει τον κόσμο, και ιδίως τους λαούς που έχουν βιώσει τα καταστροφικά αποτελέσματα πολέμων που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα. Πολέμους όπως ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος , ο πόλεμος στο Βιετνάμ και στην Κορέα και για εμάς τους Έλληνες ο Εμφύλιος πόλεμος το 1947-1949 που δίχασε τη χώρα μας σε δύο στρατόπεδα, και ρήμαξε την Ελληνική κοινωνία. 

Εβδομήντα πέντε έτη έχουν περάσει από τότε, κι αν δόξα τω Θεώ μπορούμε και αντικρίζουμε ο ένας τον άλλο ενωμένοι, με συναισθήματα πατριωτικά σήμερα, στο βάθος της μνήμης των παλαιότερων παραμένουν σκιές από το παιδομάζωμα των 25.000 χιλιάδων παιδιών. Παιδιά από τη Βόρεια Ελλάδα, ηλικίας 3-14 ετών, μεταφέρθηκαν μέσω της Αλβανίας στην Ουγγαρία και σε άλλες ανατολικές χώρες το 1948-49, για να γλιτώσουν από την πείνα και τον κοινωνικό στιγματισμό, γιατί οι γονείς τους ήταν αντάρτες. Οι γονείς των παιδιών παρέμειναν σταθεροί στην αριστερή ιδεολογία τους, δεν λιποτάκτησαν και ευλογούσαν τους σωτήρες τους που ανέλαβαν τα σπλάχνα τους από τα γεννοφάσκια τους, για να γλιτώσουν από τον κοινωνικοπολιτικό κατατρεγμό και τις άθλιες μεταπολεμικές συνθήκες διαβίωσης στην πατρίδα μας. 

Πολλά παιδιά, εμπρός στον όλεθρο μεταφέρθηκαν οικειοθελώς, άλλα δια της βίας. Από την άλλη πλευρά, η Βασίλισσα Φρειδερίκη και η προσωρινή κυβέρνηση κατηγορούσαν τον Βαφειάδη και τους συνεργάτες του ότι διαλύουν το Ελληνικό κράτος με αυτή την τακτική. Η Φρειδερίκη άρχισε να ιδρύει από το 1947 Παιδουπόλεις και να φιλοξενεί τα παιδιά των αριστερών που ήταν σε εγκατάλειψη, κατηγορούμενη ότι ήθελε να φτιάξει γενίτσαρους για να υπηρετούν το καθεστώς της κυβέρνησης. Παράλληλα, πολλά παιδιά προωθήθηκαν για υιοθεσία στις Η.Π.Α.  

Η Ελληνική κοινωνία διαλύθηκε κυριολεκτικά, αλλά μέσα από   το όλεθρο το Ελληνικό γένος δεν έχασε τη μνήμη του, όπου κι αν βρέθηκε ευδοκίμησε επαγγελματικά και επιστημονικά, και έλαμψε δια της παρουσίας του όταν του δόθηκαν ευκαιρίες   να αποδείξει τις  ικανότητες και τα ταλέντα του.

Κάποιοι γονείς έφυγαν για ξένους τόπους μαζί με τα παιδιά τους, πάντα με την ελπίδα να γυρίσουν στα πατρώα εδάφη τους σε καιρούς ειρήνης, αποδοχής από την τοπική κοινωνία και το κράτος. Δυστυχώς, για αρκετούς εξ αυτών, έληξε το σενάριο της ζωής τους πρόωρα και παρέμεινε όνειρο απατηλό η επιστροφή τους στην πατρίδα , και στην όμορφη γενέτειρά τους.

Δίκοπο μαχαίρι είναι να βλέπει κανείς τα δυστυχισμένα παιδιά στην Παλαιστίνη που εκλαμβάνουν την απώλεια των μερών του σώματός τους ως πράξη ηρωική.... Οι μικροί ήρωες αγωνίζονται εκτεθειμένοι σε απρόβλεπτες πολεμικές συνθήκες, χωρίς ελπίδα για το αύριο... Μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, ούτε μία ημέρα γαλήνης δεν έχει υπάρξει ανάμεσα στους Εβραίους και  τους Άραβες. Οι μεν Εβραίοι διεκδικούν τα πατρώα τους εδάφη, οι δε Άραβες που ζουν σε αυτά για 23 συνεχείς αιώνες, δεν διατίθενται να ρίξουν νερό στο κρασί τους. Ακόμη και οι Ορθόδοξες εκκλησίες μας και τα μοναστήρια στην Παλαιστίνη είναι στόχαστρο βαρβαρικών επιθέσεων. Άλλωστε, η Μωαμεθανική θρησκεία, καθώς και ο Ιουδαϊσμός, στηρίζονται στην εκδίκηση και στον θρησκευτικό φανατισμό, σφάζοντας αλλοπίστους.

Οι Αμερικανοί πολίτες ελπίζουν ότι θα επέλθει ειρήνη ανάμεσα σε αυτές τις δύο χώρες, στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ, σύντομα. Το ίδιο εύχονται και οι Έλληνες της Αμερικής. Όμως, όσον αφορά τα παιδιά στην Παλαιστίνη, πιστεύω ότι ο Ο.Η.Ε. θα έπρεπε να  επέμβει δυναμικά. Μία προσωρινή μεταφορά-φιλοξενία των γυναικοπαίδων σε άλλες χώρες, θα μπορούσε να βοηθήσει τα παιδιά να αναπτυχθούν μακριά από τα πυρά του θανάτου και να έχουν ευκαιρίες να προοδεύσουν στη ζωή τους. Επίσης, όταν υπάρχουν πολεμικές συρράξεις θα έπρεπε τα γυναικόπαιδα να συναθροίζονται άμεσα και να φιλοξενούνται ακόμη και σε επιβατικά πλοία, σε ασφαλή θαλάσσιο χώρο ή σε μία ουδέτερη ζώνη, αποδεκτή και από τα δύο κράτη.

Πολλά θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν προς όφελος των παιδιών της Παλαιστίνης, με την επέμβαση του Ο.Η.Ε. και των "δυνατών" του πλανήτη μας.

Εύχομαι ο Παντοδύναμος Θεός να δώσει φώτιση σε εκείνους που τραβούν το σχοινί, ώστε να αρχίσουν να κινούν αρμονικά τα νήματα!

Με εκτίμηση,

Γιώργος Παρ. Φειδάς