Εμείς οι δυο δεν θα χωριστούμε ποτέ έλεγε και φιλούσε σταυρό η μικρή Μαρία. Ήμασταν 11 ετών το 1969 και πηγαίναμε στην τελευταία τάξη του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας. Ένα απόγευμα η Μαρία, τις ζεστές ημέρες του Ιουνίου, πριν ολοκληρωθεί το σχολικό έτος, με τη συμμαθήτριά μας, φίλη και γειτόνισσα της της Κατίνα, έκαναν οι δυο τους έναν όμορφο περίπατο μέχρι το γραφικό παλιό, πέτρινο εξωκκλήσι της Παναγίτσας και πάλι πίσω στο πατρικό σπίτι τους, που είναι κοντά στη γέφυρα του χωριού. Εκεί συνάντησαν και άλλα κορίτσια, μικρότερα και μεγαλύτερα, το καθένα για τους δικούς του λόγους προσέτρεχε για να ανάψει ένα κεράκι στη θαυματουργό Παναΐτσα, ιδίως για τις εξετάσεις εισόδου στο Γυμνάσιο και τις Πανελλήνιες Εξετάσεις για τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Ο πατήρ Αμβόσιος, ο μάγειρας και τραπεζάρης της Ιεράς Μονής Βουλκάνου, είχε ψωνίσει στη Βαλύρα και με φορτωμένο το μουλάρι του σταμάτησε και κάθισε κάτω από τον παχύ ίσκιο ενός αιωνόβιου δένδρου, κοντά στην είσοδο του ναΐσκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου