Τα "Ζίνια" το Φθινόπωρο

 

                                               Φωτογραφίες: κα Χαρίκλεια Κίου στο FB

Πανέμορφες κολοκύθες έτοιμες για κατανάλωση, ένα  σωρό επί   θερμού ακόμη εδάφους, αν και το Φθινόπωρο   2024 έκανε αισθητή την παρουσία του με ξαφνική βροχή, αστραπές, βροντές και χαλάζι,   σε ορισμένες περιοχές   για τρεις συνεχείς ημέρες, προκαλώντας    καταστροφές  στις  αγροτικές καλλιέργειες. Ο λαμπρός ήλιος μπορεί να κοροϊδεύει τον καιρό αλλά το τέλος του Καλοκαιριού είναι πλέον γεγονός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…μια στοίβα εντυπώσεις, αναμνήσεις αλλά και αρκετή απογοήτευση, αφού και φέτος το όνειρο της χρονιάς και η λαχτάρα των διακοπών δεν  κατέστη, για αρκετούς συνανθρώπους μας, πραγματικότητα. Υγεία να έχουμε και  ο Θεός θα τα φέρει όλα στην ώρα τους, έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας!

Θυμάμαι μία ξαφνική Φθινοπωρινή μπόρα  στην όμορφη Βαλύρα μας το έτος   1969.....

Τα Ζίνια, που τα έλεγαν κουφετάκια οι γιαγιάδες μας, δεν ήταν πόες όπως σήμερα, αλλά λάμβαναν ύψος ενός μέτρου. Ανθισμένα δίπλα στον δροσερό βασιλικό κοσμούσαν τις ασπρισμένες αυλές των σπιτιών και τους εύφορους μπαξέδες. Όταν η δυνατή και συνεχής βροχή λύγισε τον μίσχο τους και έσκυψαν με λύπη τα πολύχρωμα ανθισμένα  κεφαλάκια  τους, περισσότερο υπέφεραν οι γιαγιάδες μας που τα  φρόντιζαν και τα λάτρευαν παρά τα ίδια τα φυτά! Μέχρι και κερί στον ιερό ναό του Πολιούχου Αγίου Αθανασίου άναψε η αείμνηστη γιαγιά Γιαννούλα , που ζούσε απέναντι από το ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου στο ρέμα, υπέρ υγείας  των  καλλωπιστικών φυτών  του Παραδεισένιου κήπου της.

A

                                      Ανθισμένα Ζίνια. Φωτό:κα Χαρίκλεια Κίου στο FB

Σαν ανθισμένο ζίνι η ψυχή των μικρών παιδιών, αποχαιρετούσε με μάτια δακρυσμένα την καλοκαιρινή ανάπαυλα και με χείλη σφιγμένα ετοίμαζε τη σχολική σάκα με τα καινούρια τετράδια και μολύβια για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.  Όμως, για ορισμένα παιδιά αγροτικών οικογενειών, το Καλοκαίρι ήταν περίοδος πολύ σκληρής εργασίας και υπέφεραν σε τέτοιο βαθμό, που παρακαλούσαν να τελειώσει ο Αύγουστος και να ανοίξει το σχολείο γρήγορα προκειμένου να γλιτώσουν από τη σωματική  καταπόνηση που δεν άντεχε άλλο το τρυφερό κορμί τους.

Πώς πέρασα το καλοκαίρι ήταν το πρώτο θέμα  έκθεσης στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας.

Θυμάμαι, ένας συμμαθητής μου  από το Μπιζάνι είχε γράψει μια χρονιά της δεκαετίας του 1960 το ακόλουθο: Αφού μαζέψαμε τις πατάτες, θερίσαμε το σιτάρι,  παραδώσαμε τις σταφίδες και τα σύκα, ευτυχώς που «δεν μάς βγήκε το λάδι»…αυτό μάς περιμένει τον Δεκέμβριο…Άνοιξαν τα σχολεία……  ξεκούραση  και διάβασμα και την Κυριακή   ποδοσφαιράκι στην αλάνα στο ξεροπήγαδο!

Τότε    αντιλήφθηκα ότι χρειάζεται τόλμη για να  εκφράσει η καταπιεσμένη παιδική ψυχή τα βάσανά της, ύστερα ήλθε η μορφή των γονέων μου εμπρός μου, που εργάζονταν  αγόγγυστα και δεν μετέθεταν το άγχος των προβλημάτων τους στα παιδιά τους, έτσι  «παιδιώθεν» συνειδητοποίησα το μεγαλείο της υπομονής και συνειδητής σιωπής , για έναν θεάρεστο σκοπό.

Κάτω από τη μουριά η αείμνηστη γιαγιά Αριστέα στο Μπιζάνι δίδασκε βελονάκι και τρυπούσε τα αυτιά των μικρών κοριτσιών… τη  βλέπω που χαμογελά καθώς το απαλό αεράκι χαϊδεύει το κάτασπρο πρόσωπό της….Ποτέ δεν είπε τι κρίμα που  πέρασε  το Καλοκαίρι, πάντα έλεγε αισιόδοξα: «Ελάτε κόρες μου τώρα που δρόσισε».  

                                  Ο παλιός σπόρος στα Ζίνια. Φωτό:κα Χαρίκλεια Κίου στο FB

"Τώρα που δρόσισε", με αισιοδοξία ας μετέχουμε ενεργά σε ό,τι μάς φέρει η νέα εποχή, με πίστη στον Θεό και αγάπη προς τον πλησίον  ας  πορευθούμε,   υγεία καλλιπλόκαμο να έχουμε, όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ο  Κύριος ημών Ιησούς  Χριστός είθε να φωτίζει το διάβα μας.

 

Ο Θεός μεθ΄ημών,

 

Ευθυμία Η. Κοντοπούλου

2-9-2024