Ώριμα λεμόνια. Φωτο: Gemma
Κάτω από μία λεμονιά, στους πρόποδες της Ιθώμης Μεσσηνίας, μια νύχτα του Καλοκαιριού, το σωτήριον έτος 1960, συνέλαβε ένα νεαρό ζευγάρι μία μικροκαμωμένη κόρη, την οποία βάπτισαν Λεμονιά. Ο πατέρας της ήταν μαρμαρογλύφος και είχε κατέβει από την Αρκαδία εκείνο τον καιρό, για να αποπερατώσει το έργο ενός συναδέλφου του, σε μία οικία στη Μεσσήνη.
Σαν μαρμαροκολώνα ευθυτενής, εύπλαστη και κατάλευκη υψώθηκε η μικρή Λεμονιά, αλλά δεν αναπτύχθηκε πέραν των 150 πόντων στο ανάστημα, όσα φρέσκα αυγά κι αν έφαγε κατά τα παιδικά της χρόνια, ντόπιο πρόβειο γάλα κι αν ήπιε μετά βασάνων, και μουρουνέλαιο που δύσκολα κατάπινε καθημερινά, κρατώντας σφιχτά τη μύτη της. Για χρόνια ολόκληρα πηγαινοερχόταν η αείμνηστη μητέρα της με ένα κουτάλι στο χέρι, μήπως και την πείσει, τάζοντάς της χίλια δώρα, να βάλει μια παραπάνω κουταλιά φαγητό στο στόμα της , για να ψηλώσει η μικρούλα Λεμονιά, και να ανθίσει με ψηλά κανιά και γερά μαλλιά. Όσο όμως μπόι έλειπε στην όμορφη μοναχοκόρη, τόση σοφία τής χάρισε ο Ελεήμων Θεός.
Οι συμμαθήτριές της, που τη συμβουλεύονταν στο Γυμνάσιο, την αποκαλούσαν “θυμόσοφη”, γιατί ήταν εξ εμφύτου σοφή. Αυτό στο οποίο εκδήλωσε από μικρή ηλικία έλξη, η μελετηρή Λεμονιά, ιδίως μετά την Τρίτη Τάξη του Δημοτικού Σχολείου, ήταν η Ελληνική Γλώσσα.
Πού την έβρισκες; Καθόταν στο πλατύσκαλο του πατρικού σπιτιού της με ένα λεξικό στο χέρι, συλλάβιζε για χρόνια ολόκληρα καινούριες λέξεις, προσπαθούσε να φτιάξει όμορφες προτάσεις με τη σκέψη της, και να τις χρησιμοποιήσει στον καθημερινό της λόγο, προκειμένου να εμπεδώσει τη νέα γνώση. Οι λέξεις όμως είναι μερικές χιλιάδες στην πλούσια Ελληνική γλώσσα και πελάγωνε συχνά, η εργατική μαθήτρια, βυθισμένη στους θησαυρούς του Ελληνικού Λόγου. Όταν κουραζόταν, διαβάζοντας για ώρες ολόκληρες, αγχωμένη περνούσε βιαστικά τις αρχικές σελίδες του λεξικού και εστίαζε την προσοχή της σε εκείνες προς το τέλος, έτσι για να έχει την απατηλή ευχαρίστηση ότι ολοκλήρωσε με επιτυχία τη μελέτη της ημέρας.
Τούτο το όμορφο καμάρι των γονιών της , το μόρφωσε ο ίδιος ο Θεός, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Με θεία διάκριση και υψηλές ηθικές αρχές διήλθε τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας της η ευλογημένη Λεμονιά. Όμως, λόγω παρατεταμένου άγχους, συστολής και ανασφάλειας, δεν πέρασε στη Νομική Σχολή, στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, κατά τον πρώτο χρόνο, αλλά ούτε και ξαναπροσπάθησε. Επικεντρώθηκε στην εκμάθηση ταχείας δακτυλογράφησης, του τυφλού συστήματος όπως το αποκαλούν οι γραμματείς. Ως αριστούχος στον προφορικό και γραπτό λόγο, στην ορθογραφία και σύνταξη κειμένων, πέτυχε σε έναν διαγωνισμό και έλαβε θέση γραμματέα σε ιδιωτικό φορέα Ψυχικής Υγείας στην Αθήνα, επιδοτούμενο από το Υπουργείο Υγείας. Γραμματέας Γενικού Διευθυντή , καθηγητή Πανεπιστημίου σε έδρα ψυχιατρικής, ήταν η νεαρή Λεμονιά κατά το έτος 1990, και απασχολούνταν καθημερινά με τη δακτυλογράφηση, ορθογραφική και συντακτική διόρθωση των κειμένων που της παρέδιδε ο πολυάσχολος διευθυντής της, και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί στην υπηρεσία της. Ήταν δε τόσο αποτελεσματική στις εργασίες που αναλάμβανε, ώστε αρκετές φορές ο Διευθυντής τής παρέδιδε χειρόγραφες επιστολές με ανοιχτές προτάσεις, δείχνοντάς της μεγάλη εμπιστοσύνη, γιατί γνώριζε ότι η Λεμονιά με προσοχή και υπευθυνότητα θα συμπληρώσει τα κενά, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εκείνη, ευχαρίστως έπραττε κατά το ζητούμενο, αλλά κάλυπτε επιμελώς τα νώτα της. Πρώτα παρέδιδε τα δακτυλογραφημένα κείμενα για έλεγχο στον Διευθυντή της, για να τα προωθήσει στη συνέχεια με ασφάλεια στους εργαζόμενους του Κέντρου, σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες ή σε ιδιωτικούς φορείς.
Ο Διευθυντής, ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, είχε αναλάβει εκείνη την εποχή μία ψυχιατρική έρευνα και την ολοκλήρωνε με τη συνεργασία ενός νεαρού συναδέλφου του, ειδικευομένου στην Παθολογία. Ο νεαρός ιατρός, στον οποίο άρεσε ιδιαίτερα η Λεμονιά, είχε αντίθετο τύπο προσωπικότητας και σώματος συγκριτικά με εκείνη, που ήταν μία πανάκριβη μινιατούρα. Με τακούνι πέντε πόντων τον έφθανε μέχρι το ύψος του στήθους του, αλλά εκείνος παρέμενε απτόητος στις προτιμήσεις του. Ψηλός κυπάρισσος, με το παρανόμι “Μακρυκάνης”, ταχύς νοητικά, δορικανής λόγω επαγγελματικής έπαρσης, πνευματικά αδιάβαστος, και συναισθηματικά αδιάφορος, ήταν ο νεαρός, “σεξοστρεφόμενος” ιατρός , εκείνη την εποχή της νιότης του.
Οι απαιτήσεις τής έρευνας και όχι μόνο, τον έφεραν κοντά στην υψηλού ήθους Λεμονιά, ζήλεψε την ευγένεια του ειλικρινούς λόγου της, το ήθος της, τη γλυκύτητα του προσώπου της, και τη σεμνότητα του χαρακτήρα της. Τόσο πολύ ζήλεψε τις χάρες τής υπεύθυνης και ακούραστης Λεμονιάς, ώστε φούντωσε μεγάλος πόθος στα σωθικά του και ήθελε, αν ήταν δυνατόν, να την καταβροχθίσει ολόκληρη. Λόγω όμως υπηρεσίας, για να μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα και μειωθεί δημοσίως το κύρος του, κρατούσε επιμελώς τα προσχήματα, και δεν εκδήλωνε ευθέως τις προτιμήσεις του.
Αρκετές φορές συνήθιζε να βαριανασαίνει, καθισμένος δίπλα της, όταν δακτυλογραφούσε εκείνη, αλλά η μαρμαροκολώνα ούτε που τολμούσε να ρωτήσει τι σάς συμβαίνει γιατρέ, για λόγους διακριτικότητας και ευπρέπειας.
Μία ημέρα, τής έδωσε επίτηδες να δακτυλογραφήσει ένα κείμενο που αναφερόταν στην περιγραφή των γεννητικών οργάνων και στην παθολογία που προκύπτει λόγω ψυχικής νόσου, ιδίως κατάθλιψης. Η Λεμονιά κοκκίνισε, ξεροκατάπιε, ύστερα όρθωσε το ανάστημά της και άρχισε να δακτυλογραφεί αδιαμαρτύρητα. Αντί όμως να γράψει , σε κάποιο σημείο του κειμένου, τη λέξη βάλανος, καθώς εκείνος είχε πλησιάσει πολύ κοντά της και την άγχωνε αφόρητα, έγραψε γάλανος. Αμέσως αυτός άδραξε της ευκαιρίας και τη διόρθωσε ρωτώντας της:
-Γνωρίζετε δεσποινίς Λεμονιά περί τίνος πρόκειται;
- Μάλιστα! Απάντησε εκείνη.
-Έχετε την καλοσύνη, για λόγους επιβεβαίωσης, να μου δώσετε προφορικά τον ορισμό της λέξεως;
-Ο βάλανος είναι ο καρπός της βαλανιδιάς απάντησε η Λεμονιά, κρατώντας τα προσχήματα.
-Και τι άλλο γνωρίζετε για τη συγκεκριμένη λέξη παρακαλώ; ρώτησε εκείνος, καρφώνοντάς την, σαν αστρίτης, κατάματα.
-Επειδή η βαλανιδιά ονομάζεται επισήμως δρυς, ο καρπός της λέγεται δρυοβάλανος, απάντησε η διαβασμένη γραμματέας.
- Παρακαλώ συνεχίστε, πρόσταξε εκείνος φουντωμένος.
Κρύος ιδρώτας έλουσε τη Λεμονιά, άνοιξε αμέσως τη τσάντα της, τράβηξε έξω ένα χαρτομάντιλο , σκούπισε βιαστικά τον ιδρώτα στο πρόσωπό της, και προχώρησε στη δακτυλογράφηση του κειμένου, καθώς εκείνος είχε σχεδόν πέσει επάνω της και ρουφούσε λαίμαργα την ευωδία που ανέδυε το σώμα της.
Δεν άργησε να την ξαναπιάσει αδιάβαστη, συγκεκριμένα στις τρεις παρακάτω σειρές, καθώς η Λεμονιά, λόγω θολής όρασης από το άγχος, αντί να γράψει κολεός το μετέτρεψε άθελά της σε επίρρημα και έγραψε κολεώς.
-Μια στιγμή Δεσποινίς , βλέπετε τι γράφετε; Γνωρίζετε τι είναι ο κολεός; την παρατήρησε με δήθεν αυστηρότητα εκείνος.
- Μάλιστα! Απάντησε η Λεμονιά.
-Παρακαλώ, πείτε μου.
-Είναι το θηκάρι που μπαίνει το σπαθί.
-Δεν το πιστεύω! Αναφώνησε έκπληκτος.
-Ορίστε, αν θέλετε, μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνος σας στο λεξικό, απάντησε η Λεμονιά, ανοίγοντας ένα επίτομο λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας, που κρατούσε στο συρτάρι του γραφείου της.
Έκπληκτος έμεινε ο νεαρός γιατρός, και πρότεινε να τής φέρει την επόμενη ημέρα κι ένα ιατρικό λεξικό.
-Σας ευχαριστώ, αποκρίθηκε εκείνη, διαθέτουμε στην υπηρεσία και ιατρικό λεξικό, και του έδειξε αμέσως το επίτομο λεξικό ιατρικών όρων του Διευθυντή, εξηγώντας ότι συμβουλεύεται το συγκεκριμένο βιβλίο τακτικά.
Κεραυνοβολήθηκε ο Ειδικευόμενος, όταν κατανόησε ότι η μικροκαμωμένη Λεμονιά, χωρίς τα πτυχία του στο Πανεπιστήμιο, τον ξεπερνούσε στην καλλιέργεια και ευγένεια του λόγου, και αισθάνθηκε ότι η προσέγγισή του ήταν σαπρή. Γι΄ αυτόν τον λόγο, με την πρώτη ευκαιρία, ζήτησε μία ατομική -ψυχολογική συνεδρία από τον Γενικό Διευθυντή και φίλο του.
Το τι ειπώθηκε ακριβώς στη συνεδρία δεν είναι γνωστό! Το μόνο που έμαθαν οι συνάδελφοι τής Λεμονιάς στη συνέχεια, είναι ότι ο Διευθυντής ζήτησε στη Λεμονιά, αν ήθελε να τη συνοδεύσει ο Μακρυκάνης στη Λυρική Σκηνή. Είχε αγοράσει δύο εισιτήρια και έπρεπε εκείνος να ταξιδέψει επειγόντως στο εξωτερικό, για να παρευρεθεί σε ένα διεθνές συνέδριο, κατά την επόμενη ημέρα!
Η Λεμονιά δεν αρνήθηκε να έχει ως συνοδό της στη Λυρική Σκηνή τον νεαρό γιατρό, γιατί ήταν πολύ σίγουρη ότι γνώριζε πώς να υπερασπίζεται τον εαυτό της, στις διάφορες προκλήσεις που έρχονταν στη ζωή της.
Από τα “ρούχα” του έβγαλε τον Μακρυκάνη, μετά την παράσταση, η όμορφη μαρμαροκολώνα, καθώς για τρεις ώρες τής κρατούσε σφιχτά το χέρι, σε μία καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας, κοιτάζοντάς την κατάματα, γεμάτος αμηχανία, γιατί δεν γνώριζε πώς να προχωρήσει στο ζητούμενο. Δεν ήξερε με ποιον τρόπο προσεγγίζουν τέτοιου “πνευματικού ύψους και ήθους” γυναίκες!
Ο νεαρός γιατρός δεν κέρδισε με την πρώτη ματιά τον θαυμασμό της Λεμονιάς, γιατί αν και αριστούχος στην επιστήμη του, ο πνευματικός του πλούτος ήταν φτωχός. Όμως τη συγκίνησε πολύ στην πορεία, και τον αγάπησε πραγματικά, μετά από τρία χρόνια, όταν εκείνος μελέτησε αρκετά για να μπορεί να επικοινωνεί και να συνάδει ψυχοπνευματικά μαζί της. Και αυτό, γιατί η ζωή του έγινε πολύ μίζερη μακριά της, καθημερινά ψυχαναγκαζόταν για χάρη της, και όταν δεν την έβλεπε βυθιζόταν στην κατάθλιψη. Η καλύτερη ημέρα του ήταν η Κυριακή, γιατί συναντούσε τη Λεμονιά στον ιερό ναό που εκκλησιαζόταν, έπιναν μαζί καφέ και συζητούσαν ενδιαφέροντα θέματα στη συνέχεια, στο αρχονταρίκι της εκκλησίας. Μέχρι που ο Γενικός Διευθυντής αγανάκτησε με την περίπτωσή τους, δεν κρατήθηκε και πρότεινε στη Λεμονιά, ευθέως μία ημέρα:
-Διάλεξε, Λεμονιά, τι προτιμάς. Να σας παντρέψω και να πάρεις προαγωγή, μαζί με πλούσια γαμήλια δώρα και γαμήλιο ταξίδι στο εξωτερικό, δώρο από τους συναδέλφους σου, ή να σε αντικαταστήσω; Γιατί τόσο πόνο, για τρία ολόκληρα χρόνια, που κρατείς το παλικάρι σε απόσταση και μαραίνεται από τον καημό του, δεν αντέχουμε να βλέπουμε οι συνάδελφοί σου κι εγώ, που νοιαζόμαστε για εσάς τους δύο ειλικρινά. Κάνει κακό στην ψυχολογία μας. Ούτε ο ίδιος ο Θεός θέλει τέτοιου είδους συμπεριφορά!
-Συγνώμη κύριε Διευθυντά, είπε συγκινημένη και χαμηλοβλεπούσα η Λεμονιά, δέχομαι να τον παντρευτώ, γιατί τον αγαπώ και θέλω να γίνει σύντροφος στη ζωή μου !
-Επιτέλους! Ανάσανε χαμογελώντας ο Διευθυντής.
Ύστερα ύψωσε τρέμοντας το βλέμμα της δακρυσμένη, και κοίταξε ψηλά στον ουρανό λέγοντας:
-Παρακαλούσα τόσον καιρό τον Θεό να του ανοίξει την καρδιά και να τον κάνει, εκτός από γιατρό, έναν αληθινό άνθρωπο!
Η θυμόσοφη Λεμονιά, με το λισγάρι της υπομονής, βαθιάς πίστης στον Θεό, και πραγματικής αγάπης προς τον Μακρυκάνη ιατρό της ζωής της, δάμασε τον ανήλατο, πείσμωνα νου του, και έγραψε τούτο το επί γης ερωτικό λιμπρέτο.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
3/12/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου