Την 27η Ιουλίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του θαυματουργού ιατρού των ψυχών και των σωμάτων ημών, του Αγίου Παντελεήμονος, και η Μεσσήνη εορτάζει πανηγυρικά τον προστάτη άγιο της στο γραφικό εκκλησάκι, αφιερωμένο στη μνήμη του. Ο φακός του κ. Γιώργου Οικονομόπουλου, μηχανικού οχημάτων και οδηγού στον Δήμο Μεσσήνης, απαθανάτισε τη «θεϊκή ομορφιά» προς τέρψη οφθαλμών και κατάνυξη ψυχής.
Μαυρίκη-Μπόβη
Ουρανία
Φιλόλογος,
εθελόντρια Βαλύρας
Με το σκεπτικό, τι θα μπορούσα και τι θα μπορούσαμε πραγματικά να κάνουμε που να είναι κοινωνικά χρήσιμο, βρέθηκα και βρεθήκαμε με άλλους συγχωριανούς μας στο πρώην δημαρχείο Ιθώμης και στο γραφείο του προέδρου της τοπικής κοινότητας Βαλύρας , κ. Δημήτρη Τσιλίκα, μαζί με τον αντιπρόεδρο κ. Κώστα Καυκούλα, και συζητήσαμε διάφορα θέματα , που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής του χωριού μας και όχι μόνο....
Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου
Καινούρια ισχυρή επταμελή (7) διοίκηση με αρκετά νέα πρόσωπα εκλέχτηκε την Πέμπτη, 25 Ιουλίου 2024,και ώρα 19:00-21:00, στον Σύλλογο Γυναικών Βαλύρας! Σύμφωνα με ενημέρωση που είχαμε διαδικτυακά από τη κ. Μαρία Φωτεινού-Χρηστάκη, οι εκλογές διεξήχθησαν σε πολιτισμένη ατμόσφαιρα, στην αίθουσα του παλιού Δημαρχείου Ιθώμης στη Βαλύρα, παρουσία Δικαστικού Αντιπροσώπου – Δικηγόρου που όρισε το Πρωτοδικείο Καλαμάτας.
Γνωστὸς ὁ βίος τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς καὶ θαυμαστὴ ἡ πολιτεία της. Ἐνήθλησε στερρῶς καὶ κέρδισε ἐπαξίως τὸν στέφανο τῆς θείας δόξης, αὐτὸν ποὺ ἀποδίδει ὁ Κύριος σ’ ὅλους ὅσους ἀγωνίστηκαν «τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν» καὶ ὁλοκλήρωσαν μὲ ἐπιτυχία τὴν πορεία των (Τιμ. Β’, δ’ 5-8).
Ἔτσι, λοιπόν, ὁ ὑμνογράφος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν γνωρίζομε, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῆς Ἁγίας, συνέθεσε τὸ Ἀπολυτίκιό της, πλούσιο σὲ ἔκφραση καὶ βαθὺ σὲ θεολογικὸ περιεχόμενο. Ἀξίζει, θεωροῦμε, νὰ τὸ προσεγγίσωμε καὶ νὰ προσπαθήσωμε νὰ τὸ κατανοήσωμε, δεδομένου ὅτι πρόκειται, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολώτερα Ἀπολυτίκια. Ὅσο περισσότερο, ὅμως, ἐμβαθύνει κανεὶς στὴν ὑπέροχη γλῶσσα του καὶ διεισδύει στὰ πυκνά του νοήματα, τόσο μεγαλύτερη ὠφέλεια ἀποκομίζει καὶ ὁ ἴδιος καὶ ἔτσι ὁδηγεῖται καλύτερα στὴν μίμηση τῆς Ἁγίας, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ, ἐξ ἄλλου, καὶ τὸν στόχο κάθε Χριστιανοῦ: «μνήμη Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου».
Φωτό: Μαθήματα Φωνητικής
Κάτι που με έχει προβληματίσει έντονα , τον τελευταίο καιρό, είναι πως συναντώ ολοένα και περισσότερα παιδιά, ακόμα και γυμνασίου, που συλλαβίζουν στην ανάγνωση κειμένου, λέγει η
Γλωσσολόγος, καθηγήτρια Ορθοφωνίας , ειδικός Θεάτρου και δραστήρια εθελόντρια του Αριοχωρίου Μεσσηνίας, κα Τίνα Πετρουλάκη.
Είναι μόνο τα παιδιά που συλλαβίζουν τις λέξεις των κειμένων της Νεοελληνικής γλώσσας ή μήπως και οι ίδιοι οι γονείς τους παρουσιάζουν πρόβλημα ανάγνωσης, για να μη πω ότι και ορισμένοι από τους εκπαιδευτικούς δυσκολεύονται στην ανάγνωση των αρχαιοελληνικών κειμένων;
Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου
Με τη συμβολή του δημάρχου Μεσσήνης Γιώργου Η.
Αθανασόπουλου , των στενών συνεργατών
του, των τεχνικών υπηρεσιών και του εργατικού προσωπικού, η
μαγευτική μας Μπούκα στο Νησί, βρίσκεται στο τοπ 10 της Ευρώπης, χάρις σε μια
νέα κατάταξη από την εταιρεία ενοικίασης βίλας CV Villas.
Για την κατάρτιση αυτού του καταλόγου οι ερευνητές συνέταξαν μια μακρά λίστα με τις πιο δημοφιλείς και πιο όμορφες παραλίες στον κόσμο.
«Χαίροις, Ὀλυμπιάς, ἐναρέτων ἔργων ὑποτύπωσις ἀληθής», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνογράφος,
καὶ ἐμεῖς, ὁ λαὸς τοῦ Κυρίου, καλούμαστε νὰ τιμήσωμε, κάθε χρόνο, στὶς 25 Ἰουλίου,
τὴν ἀρχοντικὴ διακόνισσα Ὀλυμπιάδα, ποὺ λάμπρυνε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν εὐσέβεια
καὶ τὰ ἀγαθά της ἔργα.
Γόνος εὐσεβοῦς καὶ ἀρχοντικῆς οἰκογενείας τοῦ Βυζαντίου ἡ Ὀλυμπιάδα -γεννήθηκε μεταξὺ 365 & 368- ἔμεινε ἀπὸ μικρὴ ὀρφανή, γεγονὸς ποὺ τραυμάτισε τὴν εὐαίσθητη ψυχή της. Εἶχε ὡστόσο τὴν εὐλογία νὰ ἀνατραφῇ μέσα σὲ καλλιεργημένο περιβάλλον καὶ νὰ συναναστραφῇ μὲ σεβαστὲς μορφές, ὅπως τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου, ὅταν ἐκεῖνος διέμεινε στὴν Κωνσταντινούπολη (379-381), στὸ σπίτι τῆς ἐξαδέλφης του Θεοδοσίας, ποὺ εἶχε ἀναλάβει τὴν διαπαιδαγώγηση τῆς μικρῆς Ὀλυμπιάδος. Πολὺ τρυφερὴ ἡ σχέση ποὺ ἀναπτύχθηκε ἀνάμεσα στὰ δύο πρόσωπα, ὅπως διαπιστώνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ πνευματικὸς πατὴρ Γρηγόριος ὡς δῶρο στὸν γάμο της κόρης του, ὅπως τὴν ἀποκαλεῖ, Ὀλυμπιάδος, μὲ -διαχρονικές- συμβουλὲς γιὰ μιὰ ἐπιτυχημένη συζυγία (βλ. Γρηγορίου Θεολόγου, Ἔπη, Παραινετικὸν πρὸς Ὀλυμπιάδα, 2, 6 PG 37, 1542-1550).
Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου
Διδυμάκια μας φωνάζουν και πολύ μας
νευριάζουν, γι' αυτό βάλαμε σκοπό μας να 'χουμε όνομα δικό μας!
Κυριακή 21 Ιουλίου 2024 και ώρα 17:00, βαπτιστήκαμε στην Ιερά Μονή Βουλκάνου στην Ιθώμη Μεσσηνίας και λάβαμε τα ονόματα Δήμήτριος και Μάριος.
Βοήθειά μας η Παναγία Βουλκανιώτισσα στην αθλητική μας οικογένεια του κ. Άρη Χριστόπουλου και της κας Αγγελικής Γεωργιοπούλου και στα όμορφα δίδυμά τους Δημήτρη και Μάριο.
MSc Ηθ. Φιλοσοφίας - Μαθηματικός
Το κοινωνικό περιβάλλον στη χώρα μας θεωρώ ότι διαρκώς χειροτερεύει και η γενική κατάσταση της χώρας βρίσκεται σ’ ένα τέλμα. Η πολιτική που εφαρμόζεται δεν φαίνεται να οδηγεί σε κάποια διέξοδο ή σε κάποιο ξέφωτο ανάπτυξης. Αντίθετα είναι μια πολιτική που περιστρέφεται μονομερώς γύρω από μεγάλα λόγια και ψεύτικες υποσχέσεις.
Μεγάλη τύχη στη ζωή μας, κατά την παιδική μας ηλικία, απετέλεσε η παρουσία των αείμνηστων γιαγιάδων μας, που οι ευλογημένες μητέρες μας ακολουθούσαν κατά γράμμα με αγάπη και αφοσίωση , διατηρώντας ως κόρην οφθαλμού τη θρησκευτική μας παράδοση, και τα ήθη και έθιμα του τόπου μας . Η εύρυθμη λειτουργία της οικίας και η κατάλληλη τροφοδοσία της οικογένειας, ώστε να υγιαίνει και να αναπτύσσεται αρμονικά, με βάση τον λόγο του Θεού και τον σεβασμό του φυσικού περιβάλλοντος, λάξευσαν τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας, στα πρώτα τρυφερά χρόνια του βίου μας, και μάς έδωσαν μία γερή βάση επάνω στην οποία στηρίξαμε, ως ενήλικες, το οικοδόμημα της δικής μας οικογένειας.
Εμείς οι δυο δεν θα χωριστούμε ποτέ έλεγε και φιλούσε σταυρό η μικρή Μαρία. Ήμασταν 11 ετών το 1969 και πηγαίναμε στην τελευταία τάξη του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας. Ένα απόγευμα η Μαρία, τις ζεστές ημέρες του Ιουνίου, πριν ολοκληρωθεί το σχολικό έτος, με τη συμμαθήτριά μας, φίλη και γειτόνισσα της της Κατίνα, έκαναν οι δυο τους έναν όμορφο περίπατο μέχρι το γραφικό παλιό, πέτρινο εξωκκλήσι της Παναγίτσας και πάλι πίσω στο πατρικό σπίτι τους, που είναι κοντά στη γέφυρα του χωριού. Εκεί συνάντησαν και άλλα κορίτσια, μικρότερα και μεγαλύτερα, το καθένα για τους δικούς του λόγους προσέτρεχε για να ανάψει ένα κεράκι στη θαυματουργό Παναΐτσα, ιδίως για τις εξετάσεις εισόδου στο Γυμνάσιο και τις Πανελλήνιες Εξετάσεις για τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Ο πατήρ Αμβόσιος, ο μάγειρας και τραπεζάρης της Ιεράς Μονής Βουλκάνου, είχε ψωνίσει στη Βαλύρα και με φορτωμένο το μουλάρι του σταμάτησε και κάθισε κάτω από τον παχύ ίσκιο ενός αιωνόβιου δένδρου, κοντά στην είσοδο του ναΐσκου.
«Χαίροις, Μακρίνα, θεοφόρε»
Μέσα στὸν ζόφο τῶν ἡμερῶν μας, ποὺ ἡ θλίψη, ὁ πόνος, ἡ ἀπογοήτευση καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ ἀπελπισία μαστίζουν ὅλο καὶ περισσοτέρους ἀδελφούς μας, οἱ Ἅγιοί μας στέκονται, πράγματι, ὡς ὁλόφωτοι φάροι, ὡς λαμπροὶ ὁδοδεῖκτες καὶ ἀληθινοὶ στῦλοι τῆς πίστεως, γιὰ νὰ θυμίζουν καὶ σὲ μᾶς, τοὺς λιγότερο πιστούς, τὸ χρέος μας, νὰ στεκώμαστε ὄρθριοι καὶ νὰ συνεχίζωμε τὸν ἀγῶνα, γιὰ νὰ διαφυλάξωμε ὅ τι μᾶς ἔχει ἀκόμη ἀπομείνει ἀπὸ τὴν ἁγία κληρονομιά μας.
Ἕνας τέτοιος φωτεινὸς ὁδοδείκτης ὑπῆρξε γιὰ τὴν οἰκογένειά της καὶ γιὰ τὴν εὐρύτερη κοινωνία τῆς ἐποχῆς της ἡ Ἁγία Μακρίνα, ποὺ τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 19 Ἰουλίου. Γόνος μιᾶς εὐλογημένης καππαδοκικῆς οἰκογενείας, ἀναδείχθηκε, μὲ τὴν σειρά της, ἄξιο τέκνο ἀξίων γονέων.
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΟΣ ΛΙΘΟΣ
‘Έχουμε την τάση να λησμονούμε ότι τα βιβλία είναι εξαιρετικά ευάλωτα και μπορεί να αφανιστούν ή καταστραφούν.
Διαθέτουν την ιστορία τους, όπως κάθε ανθρώπινο προϊόν, μια ιστορία όπου, στις ίδιες ρίζες τους, εμπεριέχεται σε λανθάνουσα κατάσταση, η πιθανότητα το ενδεχόμενο ενός τέλους….
Επιβάλλεται αμετάκλητα η ψηφιοποιησή τους και να σώζονται σε έντυπη και ψηφιακή μορφή, και να μεταφέρονται από γενιά σε γενιά,γνωρίζοντας την ιστορία του τόπου μας, και τις ρίζες των προγόνων μας
Μὲ ἔκσταση στέκεται πάντοτε ο ἄνθρωπος μπροστὰ στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε,…». Ὅσο περισσότερο, μάλιστα, θαυμάζει τὴν μεγαλωσύνη Του, ἄλλο τόσο συνειδητοποιεῖ τὴν δική του μικρότητα καὶ ἀδυναμία καὶ ζητάει τὴν βοήθεια τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ: «Πτωχὸς καὶ πένης εἰμί ἐγώ. Ὁ Θεὸς βοήθησόν μοι· βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ σύ, Κύριε» (Ψαλμός 69, στ. 6).
«Νησὶ πικρό, νησὶ γλυκό, νησὶ τυραγνισμένο, κάνω τὸν πόνο σου νὰ πῶ καὶ προσκυνῶ καὶ μένω». Μ’ αὐτὰ τὰ λόγια ξεκινάει ὁ ποιητὴς νὰ ὑμνήσῃ τὸ πολύπαθο νησί, «τὸ ὁλάνθιστο κλωνάρι, ποὺ τοῦ μαδήσαν τά ἄνθια του διπλοῖ, τριπλοῖ βαρβάροι» καὶ ποὺ τὰ βάσανά του δὲν λένε νὰ πάρουν τέλος, γιατὶ οἱ κάθε λογῆς βαρβάροι συνεχίζουν νὰ τὴν μολεύουν, νὰ τὴν τυραγνοῦν καὶ «νὰ παίζουν τὴν τύχη της στὰ ζάρια».
Φωτό: Βήμα Ορθοδοξίας
«Τὸν ἔνσαρκον ἄγγελον», «τὸν προφητῶν τὴν κρηπῖδα» τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 20 Ἰουλίου. Τιμᾶ, ὅπως λέει ὁ ὑμνογράφος του, ἐκεῖνον ποὺ «παρανόμους βασιλεῖς ἤλεγξε», «τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης ἐθανάτωσε», «πῦρ ἐν ὕδατι ἀνῆψε», «τροφὴν ἀγεώργητον ἐπήγασε» καὶ «νάματα ἰορδάνεια τῇ μηλωτῇ διέτεμε».
Ο Μπαρμπαλιάς υπερήλικας. Φωτό: κ. Τζίμης Α. Μητρόπουλος
Το σιδηρουργείο του Μπαρμπαλιά, Ηλία
Ανδρέου Κοντόπουλου, στον Δημόσιο δρόμο
της Βαλύρας προς τη Μεσσήνη, ήταν πόλος έλξης για τους μικρούς μαθητές του όμορφου χωριού μας, που αναζητούσαν πηγή έμπνευσης και μέντορα
για καθοδήγηση και συναισθηματική υποστήριξη, κατά τις δεκαετίες 1970-1990.
Ένας ανεπανάληπτος οραματιστής ήταν ο Μπαρμπαλιάς, και αυτό το εκ Θεού χάρισμα
το μετέδωσε απλόχερα σε όσα παιδιά γνώρισε και αγάπησε εκ βάθους καρδίας , τόσο στη Βαλύρα ,
όσο σε άλλα χωριά της Μεσσηνίας .
Τα καθοδηγούσε σαν έμπιστος φίλος
και δεύτερος πατέρας τους, τα εμψύχωνε
και δίδασκε με βάση τις κλίσεις και τα ιδιαίτερα ταλέντα τους, τα γαλουχούσε με
τα ήθη και έθιμα του τόπου μας, και τα
καμάρωνε καθώς ενηλικιώνονταν, πραγματώνοντας αυτό που οραματίστηκαν για τη ζωή και το μέλλον τους .
Μεγαλοφυής και ιδιόρρυθμος μέχρι παρεξηγήσεως, φιλάνθρωπος και ελεήμων σαν άγιος , αυστηρός στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σαν πατέρας και φίλος, με ιστορική συνείδηση και μέγιστη την αίσθηση του χρέους της προσφοράς, χρήσιμος στον τόπο του μέσα από την επαγγελματική και κοινωνική του ιδιότητα, ήταν ο αείμνηστος Μπαρμπαλιάς, που γεννήθηκε το 1933 στη Βαλύρα και στις 5 Μαρτίου 2024 συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από την εκδήμησή του.
Μπορεί κατά τα παιδικά μας χρόνια, όπως θυμάται ο κ. Γιώργος
Παρ. Φειδάς, να μην αγαπούσαμε ιδιαιτέρως τα ψιλοφάσουλα, που καλλιεργούνται ευρέως στη Μεσσηνία, και να λαχταρούσαμε γουρουνοπούλα
στη λαδόκολλα, αλλά η ροβίτσα ήταν το
εθνικό μας φαγητό και μας κράτησε ακμαίους σε καιρούς πολέμου και μεγάλης φτώχειας.
Γνωστά ως ροβίτσα ή ψιλοφάσουλα, τα πράσινα φασόλια που καλλιεργούνται ιδιαιτέρως στη Μεσσηνία, είναι πλούσια σε πρωτεΐνη, σίδηρο, κάλλιο καθώς και πολλές βιταμίνες (1 και 2). Μία σούπα ψιλοφάσουλα αντιστοιχεί σε μία μεγάλη μερίδα κρέατος, λόγω της υψηλής πρωτεΐνης που περιέχουν. Αποτελούν ιδανική τροφή για χορτοφάγους, ακόμα και για όσους έχουν δυσανεξία στη γλουτένη. Μαγειρεύονται σε σούπα και σε σαλάτα και είναι ιδανικά για μια ισορροπημένη διατροφή. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι άλεθαν και έφτιαχναν ψωμί με το αλεύρι της υπερτροφής που είναι τα ψιλοφάσουλα (3).
Φωτό: Ορθόδοξος Συναξαριστής
«Τὴν λαμπάδα τὴν φαεινήν», «τὴν νύμφην Κυρίου καὶ ἄσπιλον ἀμνάδα», «Μαρίναν τὴν ἁγίαν» καλούμαστε ὅλοι μὲ ὕμνους νὰ τιμήσωμε, διότι αὐτή, «πυρποληθεῖσα τῷ θείῳ ἔρωτι», ὡς δορκάδα διψῶσα «ἔδραμε» πρὸς τὸν Νυμφίο της Χριστό﮲ καὶ ἀφοῦ «ἐνήθλησε λαμπρῶς» κέρδισε ἀξίως τὸ χρυσὸ βραβεῖο τῆς νίκης, τὸν ἄφθαρτο στέφανο, αὐτὸν ποὺ ὁ χαρίζει ὁ Κύριος «πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσιν τὴν δόξαν Του» (Β’ Τιμ., δ’ 8).
Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου
Ήταν
μια μαγική βραδιά στην Αρχαία Ιθώμη, στη μνήμη του καθηγητή Αρχαιολογίας κ.
Πέτρου Θέμελη. Η πρόσφατη συναυλία με τον κ. Λεωνίδα Καβάκο και το Apollon
Ensemble ήταν πραγματική μυσταγωγία!
Η αναπάντεχη, σύντομη δροσιστική βροχή -σπονδή, ακριβώς πριν ξεκινήσει η συναυλία, δήλωσε τη δύναμη της φύσης, αναστάτωσε και ανακούφισε σαν ένα κλείσιμο του ματιού και έκανε την απόλαυση του χώρου και της μουσικής μεγαλύτερη, λέγει ο κ. Χρήστος Παπαγεωργίου, αν και οι απόψεις διίστανται, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αλλά ας μη διακόψουμε τον λόγο του αγαπητού συνεργάτη της ιστοσελίδας μας:
« Γεννήθηκα στην Καλλιθέα ακριβώς στη πίσω πλευρά του γηπέδου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, που μ’ έχανες που μ’ έβρισκες στο γήπεδο του Εσπέρου, με την μπάλα στα χέρια. Στα δεκατρία μου, είχα επιλεγεί για την 1η πεντάδα παίδων στην ομάδα. Χρήματα δεν παίρναμε παρά μόνο μία φανέλα και ένα σορτσάκι ούτε καν παπούτσια. Τα παπούτσια τα αγόραζαν οι γονείς μας από το εργοστάσιο «ΕΛΒΙΕΛΑ» που στεγαζόταν σχεδόν απέναντι από το γήπεδο. Το νούμερο της φανέλας μου ήταν το 4. Πρόεδρος ήταν ο Τάκης Κοντούζογλου που διατηρούσε κατάστημα στην Πανεπιστημίου 41 με την επωνυμία "Νεωτερισμοί 41" και ο οποίος επωμίζονταν όλα τα έξοδα της ομάδας. Ούτε οργανωτικές επιτροπές, ούτε ομοσπονδίες. Τίποτα. Μας είχαν παραχωρήσει και μία ταυτότητα με τη φωτογραφία μας που ήταν ένας επί πλέον λόγος να καμαρώνουμε».
Μέσα στὰ πολλὰ καὶ φωτεινὰ ἀστέρια ποὺ κοσμοῦν τὸ νοητὸ στερέωμα, ἰδιαιτέρως κατὰ τὸν μήνα Ἰούλιο, ξεχωρίζει ἕνας θεοφεγγὴς ἀστέρας, ὁ Ὅσιος Νικόδημος Ἁγιορείτης. «Ὡς φωστῆρα τοῦ Ἄθω» καὶ «Ἐκκλησίας ἁπάσης θεόπτουν διδάσκαλον» καλούμαστε ἐμεῖς οἱ πιστοὶ νὰ τὸν τιμήσωμε, διότι «ἔμπλεως σοφίας θεϊκῆς» σκορπίζει σὲ ὅλους μας ὡς οὐράνιο δῶρο τὶς «δαψιλεῖς ( = πλουσιοπάροχες) διδαχές» του.
Τοὺς Πατέρες τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Ε’ Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου. Ὑμνεῖ καὶ δοξολογεῖ «τὰς μυστικὰς σάλπιγγας τοῦ Πνεύματος, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου» (Δοξαστικό). Οἱ θεοφόροι αὐτοὶ Πατέρες διεκήρυξαν τὴν μία ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου «ἐν δύο φύσεσιν», ἀντικρούοντας ἔτσι τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τῶν μονοφυσιτῶν, κυρίως δὲ τοῦ Εὐτυχοῦς καὶ τοῦ Διοσκούρου, ποὺ ὑποστήριζαν ὅτι ἡ θεία φύση ἀπορροφᾶ τὴν ἀνθρωπίνη.
Σταυριανόπουλος Θεόδωρος
Όταν με τον συμμαθητή μου Θεόδωρο Χαρ. Σταυριανόπουλο φοιτούσαμε στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, τη δεκαετία του 1960, οι γονείς μας έλεγαν την Αρσινόη Σίμιζα, τη Λάμπαινα Λέζι, το Πλατύ Μπάστα, την Εύα Ναζήρι , την Καλόβρυση Βουρνάζι, και την Αρχαία Μεσσήνη Μαυρομάτι. Μπορεί τα ονόματα να άλλαξαν προς το καλύτερο και να προσαρμόστηκαν στην Ελληνική γλώσσα που τους αξίζει, αλλά για τους Έλληνες μετανάστες της πρώτης γενιάς, που ζουν περισσότερο από εξήντα χρόνια στο εξωτερικό, η μετονομασία των χωριών μας στη Μεσσηνία είναι πονοκέφαλος. Με ρώτησε, πριν μία δεκαετία, ένας συμπατριώτης μας, Βαλυραίος του εξωτερικού, αν το χωριό Ναζήρι υπάρχει ή ερήμωσε και δεν γνώριζα τι να του απαντήσω. Έπρεπε να ανατρέξω στο google για να ενημερωθώ ότι πρόκειται για τη γραφική Εύα. Τα πάντα ρει, τα χωριά μας αλλάζουν μορφή με την πάροδο του χρόνου, αλλά διατηρούν σταθερά την Ελληνική τους παραδοσιακή ταυτότητα, ανασαίνοντας στην ίδια γη που είδαν το φως της ζωής. Με εξαίρεση το χωριό Κουρτάλι που ερήμωσε - οι κάτοικοί του μεταφέρθηκαν και έκτισαν νέο χωριό, την Πιλαλίστρα- όλα τα άλλα 242 χωριά παραμένουν στη θέση τους , είτε επεκτείνονται είτε συρρικνώνονται. Η Ανατολή και η Δύση προβάλλουν εντυπωσιακά, και ο ουρανός διατηρεί σταθερά τις μαγευτικές του αποχρώσεις στη μυθική Μεσσηνιακή γη, που κοσμούν μικρά χωριά, τα μοναδικά πετράδια της!
Ας δούμε τι έχει να μάς πει ο ερευνητής:
