Ανάμεσα στην οδό Αχαρνών και Αριστοτέλους στην Αθήνα, προβάλλει καθέτως και καταστόλιστη, με περίπου 70 ακακίες αριστερά και δεξιά κατά μήκος του δρόμου, η οδός Πιπίνου, που οδηγεί στο προαύλιο του Ιερού Ναού του Αγίου Παντελεήμονος. Ευλογημένα είναι τούτα τα δένδρα, που ο κορμός τους μαρτυρεί την ενός αιώνα ηλικία τους. Τι κι αν πολλά σπίτια εγκαταλείφθηκαν με την πάροδο του χρόνου, και η όμορφη Αθήνα του περασμένου αιώνα μοιάζει σήμερα με βομβαρδισμένη πόλη φαντασμάτων , οι ανθοφόρες ακακίες, με την πλούσια καταπράσινη φυλλωσιά τους, συμφωνία με τον Παντοδύναμο Θεό υπέγραψαν, ώστε να μην εκπνεύσει η πανάρχαια των Ελλήνων πόλη, «αι Αθήναι», εμπρός στης αδιαφορίας και ασυνέχειας τα καμώματα.
Θαυμαστά τρέφουν
τις πλούσιες ακακίες ο ήλιος , ο αέρας και τα υπόγεια υδάτινα ρεύματα, οι βροχές
τον Χειμώνα, η
δροσιά την Άνοιξη και οι ξαφνικές μπόρες του μελαγχολικού Φθινοπώρου. Τι κι αν το Καλοκαίρι
φλέγονται από τη αφόρητη ζέστη στη μεγαλούπολη, οι ακακίες
συνεχίζουν απτόητες το έργο τους. Τσαμπιά με υπόλευκα άνθη ετοιμάζουν τον
Ιούνιο, και στον καύσωνα του Ιουλίου στα καινούρια νυφικά τους
περίτεχνα τυλίγονται. Κοιτούν ψηλά οι κόρες της γης, εκεί που φτερουγίζει ο πόθος τους για θεία ζωή, εναρμονισμένος
με τα πετεινά του ουρανού. Παιχνιδίζουν με τους αγγέλους-επισκέπτες τους,
τα καλοθρεμμένα περιστέρια του Αγίου
Παντελεήμονος , τα σπουργίτια και τους γλάρους τους περαστικούς, που φέρνει ο αέρας να
ξαποστάσουν στις στέγες της γειτονιάς κατά τον Απρίλιο. Κυριακή
παρά Κυριακή όλο και κάποιο ευλογημένο περιστέρι τρυπώνει εντός του ιερού ναού του
θαυματουργού Αγίου Παντελεήμονος, για να εναρμονιστεί με τη στεντόρεια φωνή του πρωτοπρεσβυτέρου
Νικολάου , που με θεοσέβεια και κατάνυξη
ψυχής προσκυνά τη γη και θωπεύει τον τρούλο, της μεγάλης τούτης εκκλησιάς το ουράνιο στερέωμα.
Παλιές, ωραίες
εποχές , ρομαντικές και αλησμόνητες…τότε που όλοι νοιάζονταν και ήταν μεγάλη
ντροπή το πλατύσκαλο του σπιτιού και το πεζοδρόμιο να είναι βρώμικα και κακοποιημένα….τότε που τα παρτέρια
στα παράθυρα κι οι γλάστρες στα μπαλκόνια μοσχομύριζαν ανθοστόλιστα. Τόση αδιαφορία,
ασυναισθησία και αποχή ούτε ο Θεός ο
ίδιος δεν μπορεί να την αντέξει! Κι όμως, σαν κάτι σιγά-σιγά να ξυπνά και να κινείται…
Οι νοσταλγοί των παλιών και ευρύχωρων
σπιτιών, που το σημερινό ημερομίσθιό τους
δεν μπορεί να αντέξει, σε τιμή ευκαιρίας νοικιάζουν και δίνουν νέα ζωή στις παλιές
εστίες της εγκατάλειψης…. μία ελπίδα και
τρανή υπόσχεση για " συνέχεια".
Νάσου κι ένας
Ασιάτης με πλαστικό φαράσι , σκούπα και γάντζο. Από ευαισθησία μαζεύει έξω
από τους κάδους πεταμένα σκουπίδια και ανταμείβεται συμβολικά με τα άδεια τενεκεδάκια αναψυκτικών και τα πλαστικά
μπουκάλια, που εντοπίζει εδώ κι εκεί… θα τα ανταλλάξει για 1 ευρώ τα 30 τεμάχια, στον οικολογικό σταθμό της
περιοχής.
Προχωρούν ανοδικά
απτόητες οι όμορφες ακακίες, να καλύψουν διακριτικά όλα τα σαθρά, ανθρώπους κτίρια και οχήματα, εμπρός στης γης-πεθεράς
τις αρχές και την τάξη, τούτες οι προκομμένες του Δημιουργού νυφάδες. Έχουν φθάσει μέχρι το ύψος του 3ου ορόφου στις πολυκατοικίες…όσο πιο ψηλά
μπορούν, κανένας να μην αγγίξει και τσαλακώσει την παρθενική φυλλωσιά και τα λεπτά άνθη τους. Φοβούνται
να γείρουν προς τα κάτω τους κλώνους τους,
να
μην αντικρίσουν του καιρού την αποτρόπαιη ασχήμια….. Με ανατριχίλα,
εμπρός στο απρόσμενο κακό, προς τον ήλιο ορθώνονται αιθεροβατώντας…εκεί που η δροσερή
αυγή και η δύση, ως χαμένος Παράδεισος, ανακαλύπτεται και αναβιώνεται.
Δύο Ελληνίδες
κυρίες αρτοποιοί και ζαχαροπλάστες ξυπνούν γλυκά τα πνεύματα στη γωνία Αχαρνών
και Πιπίνου. Όλα τα ωραία και λαχταριστά προβάλλουν στην πλατιά βιτρίνα του φούρνου
τους …. η ουρά των πελατών φθάνει τις Κυριακές
έως τα 10 μέτρα.
-Αν βιάζεσαι να
φας το σοκολατένιο σου ποντικάκι κατά τη διαδρομή, μη ξεχάσεις να πετάξεις το
χαρτί στον κάδο, επισημαίνει μία γιαγιούλα
μονολογώντας στη σειρά, κι εξαφανίζοντας στο πέρασμά
της της αμέλειας και της άγνοιας τα σαθρά αποτυπώματα.
Πού βρίσκομαι; Ένας
Αφρικανός έμπορος ξεφόρτωσε στην οδό Πιπίνου όλο το επάργυρο και επιχρυσωμένο
Μαρόκο, ποζάρουν οι πινελιές του γούστου του εντυπωσιακά στη βιτρίνα του ενοικιασμένου καταστήματός
του. Απέναντι και λίγο πιο πάνω, ένας χαμογελαστός Ινδός προωθεί χειροποίητα κοσμήματα της μακρινής
του πατρίδας του. Οι Έλληνες-άνδρες επιχειρηματίες κάπου αλλού κοιμούνται…τούτη η
γειτονιά είναι δείγμα ενός
νέου μωσαϊκού που λέγεται «η άλλη
Ελλάδα».
Πιο ψηλά, πιο
ψηλά ψιθυρίζουν στο φως οι ακακίες, όσο ο κορμός τους αντέχει,
μέχρι που να εξαφανιστούν θαυμαστά όλα γύρω τους .Μέχρι που η ψυχή του κόσμου τούτου,
εναρμονισμένη με τον Πλάστη της , να
συναντήσει στο άχρονο είναι του Βασιλέως
των Ουρανών τον αιώνιο Παράδεισο.
Κρέμα βανίλια ή σοκολάτα; Έλεγα να γλυκαθούμε το ηλιόγερμα, να προσγειωθούμε ταπεινά αδέλφια και να συλλογιστούμε «σοβαρά» στον ανθισμένο αυλόγυρο, στου Αγίου Παντελεήμονος τον βασανισμένο Παράδεισο....
Ο Θεός μεθ΄ ημών,
Ευθυμία Η.
Κοντοπούλου
9-6-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου