Η γλυκολαλιά που ελευθερώνει το νου, την ψυχή και το σώμα από τις ολέθριες επιπτώσεις των αρνητικών ακουσμάτων, λέγει την αλήθεια με πολλή αγάπη και στοργή χωρίς να κολακεύει, και λόγο συγχωρητικό εκφωνεί για να κατευνάσει τις ενοχές και να δώσει νέα ελπίδα και ώθηση προς συμμόρφωση και έλεγχο των παθών, σίγουρα ήταν ο λόγος των αείμνηστων γιαγιάδων και μητέρων μας . Πολύ μάς αγάπησαν, καθώς και οι ιερείς που λειτούργησαν στο ιερό βήμα του Αγίου Αθανασίου, του πολιούχου της Βαλύρας Μεσσηνίας, όπου ως παιδιά μάς πήγαιναν οι γονείς μας για να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε.
Ο ανδρικός πληθυσμός ήταν ιδιαίτερα αυστηρός και ο λόγος των πατέρων έπιπτε με ράβδο, σαν καταπέλτης επάνω μας, σε αντίθεση με τις γιαγιάδες και τις μητέρες που μας γαλουχούσαν σαν κλώσες κάτω από τα ζεστά τους φτερά, με τη βοήθεια της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης , της Μεγαλόχαρης που μάς κρατούσε ασφαλείς υπό τη Θεία Σκέπη της , απαλύνοντας τους πειρασμούς του παιδικού νου και της τρυφερής καρδιάς μας.
Ως στρατιώτες της ζωής μεγάλωναν τα αρσενικά παιδιά στη Βαλύρα, ώστε με τη σκληραγωγία να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες του βίου τους. Ζορίζονταν πολύ οικογενειακά και κοινωνικά, με βιασύνη κατέβαινε η μπουκιά στο στόμα τους, κρέας έτρωγαν συχνά σαν λιοντάρια για να ανδρειωθούν και η αναπνοή τους δεν ήταν δυόσμος και βασιλικός στο στόμα τους, ιδίως όταν εξέφεραν λόγο με βιασύνη, ανεξέλεγκτο θυμό και άμετρη οργή.
Με το έννομο της ηλικίας που άρχιζαν οι έρωτες, μεγάλη εσωστροφή παρατηρείτο, ιδιαίτερα στους εφήβους. Εξέταζαν ενδελεχώς τον εαυτό τους κρυφά, εμπρός στον παλιό προπολεμικό καθρέφτη, κληρονομιά από την προίκα της γιαγιάς, και για πρώτη φορά αντιλαμβάνονταν ότι η ανάσα τους ήταν “αποτρεπτική για φίλημα”! Καθώς έντρομοι αναζητούσαν τρόπους για να δροσίσουν την αναπνοή τους , μάθαιναν από τους μεγαλύτερους τη χρήση με τις “καραμελίτσες του φιλιού”, που Charleston τότε τις έλεγαν και σήμερα σεν σεν.
Κρατούσαν ορισμένες διακριτικά, διπλωμένες σε χρυσόχαρτο από σοκολατάκια μέσα στη δεξιά τσέπη στο παντελόνι τους, για ανά πάσα στιγμή κάλυψη. Το στόμα όμως των γλυκομίλητων γιαγιάδων και μανάδων μας δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο πρόβλημα, όσο για τον μακαριστό πατέρα Δημήτριο Ξυδόπουλο, τον εφημέριο της Βαλύρας των παιδικών μας χρόνων, κατά τις δεκαετίες 1960-1970, θεία κοινωνία ανέδιδε το στόμα του και ευωδία εσπερινή.
Η καλλιέργεια του λόγου δεν είναι μία απλή διαδικασία και δεν επιτυγχάνεται χωρίς θεία φώτιση.
Ακόμη και στις περιπτώσεις που μέσα από την πρακτική εξάσκηση παιδιόθεν κατορθώνει κάποιος να ανταποκρίνεται λεκτικά σωστά και κατά το αναμενόμενο, δεν φθάνει υψηλότερα από το επίπεδο ενός καθωσπρέπει Φαρισαίου, ενός μέγα και ή ελκυστικού υποκριτή. Η αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο ομορφαίνουν το λόγο, αποβάλλουν την κριτική προς τους άλλους, καθαρίζουν τη σκέψη και οδηγούν προς τη θεία διάκριση.
Συνάντησα πριν από 30 χρόνια έναν σεβάσμιο γέροντα στην Πάτμο, που όταν μιλούσε προκαλούσε ο θείος λόγος του τέτοιους κραδασμούς στον άλλο, που ακόμη κι εκείνοι που έσφαλαν, χωρίς να τους θίξει, από μόνοι τους απελευθερώνονταν με την πολλή αγάπη και θεία ευλογία του μακαριστού πατέρα και καθαίρονταν με δάκρυα μετανοίας και παλμούς στην καρδιά.
Όταν ρώτησα τον γέροντα τι σκέπτεται όταν τον πλησιάζει ένας αμαρτωλός άνθρωπος, μου απάντησε ότι αισθάνεται ότι “το παιδί βρώμησε και το πήρε η Παναγία με αγάπη στην αγκαλιά της για να το καθαρίσει και να το φωτίσει”. Η άδολη αγάπη του ήταν απέραντη για όλους και ως αντανάκλαση αυτής ήταν ο θεάρεστος , με υψηλούς κραδασμούς λόγος του, που συνέπαιρνε και θεράπευε τους πάντες γύρω του.
Είναι σημαντική η συνειδητοποίηση σε τι βαθμό τόσο ο δικός μας λόγος όσο και ο λόγος των άλλων μάς επηρεάζει καθημερινά, επίσης ποια είναι τα αποτελέσματα της δικής μας λεκτικής επέμβασης προς τους άλλους. Ο Dr Masaru Emoto στην Ιαπωνία μελέτησε τη διαμόρφωση των κρυστάλλων του ύδατος με βάση τα ακουστικά ερεθίσματα που δέχεται και συμπέρανε ότι ανάλογα με τους εκάστοτε ήχους το νερό δημιουργεί υδάτινα μορφώματα, τα οποία σαφώς δείχνουν ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και στο νερό, ένα από τα τέσσερα στοιχεία που συνθέτουν την ορατή ζωή (γη, αήρ, ύδωρ, πυρ). Όταν άκουγε γλυκύ λόγο το νερό μορφοποιούσε υδάτινες εικόνες με άπειρης ομορφιάς κρύσταλλα, σαν χιονονιφάδες, και αντίστοιχα έφτιαχνε σκοτεινές, άσχημες μορφές στα αρνητικά ακούσματα που δεχόταν από τον ηχητικό βομβαρδισμό. Αυτό το γνώριζαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεμιστοκλής είπε ότι “ο Ξέρξης έσχισε τη θάλασσα της Σαλαμίνος” και μορφώματα , σαν πράσινη ενέργεια, πρόβαλλαν στη θάλασσα του Σαρωνικού, τα οποία κατατρόπωσαν τον Ξέρξη και επέφεραν νίκη στους Έλληνες. Θαυμαστός είναι ο λόγος της Αγίας Γραφής, των Πατέρων της Ορθοδοξίας και οι Βυζαντινές Ψαλμωδίες που ανυψώνουν την ψυχή του Χριστιανού σε θεία κράσπεδα και ηρεμούν τα εσωτερικά ύδατα , παράλληλα προστατεύουν και εναρμονίζουν και τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή.
Η συνεχής έκθεση του ανθρώπου σε ακατάλληλα ακούσματα είναι αιτία πρόκλησης σοβαρών ασθενειών για τη σωματική και ψυχική του υγεία. Βασικοί λόγοι που λατρεύουμε τα κατοικίδια μας είναι γιατί ποτέ δεν μάς αντιμίλησαν ούτε μας έκριναν, και σταθερά μάς αγαπούν, χαλαρώνοντας μας με τη γλυκύτατη συμπεριφορά τους, χωρίς να χαϊδεύουν με ψεύτικα λόγια τα αυτιά μας.
Ο κοσμικός λεκτικός ή γραπτός σαγηνευτικός λόγος απογειώνει το ανθρώπινο συναίσθημα περιστασιακά, ανυψώνει μεν νοητικά και/ ή συναισθηματικά, αλλά σαν χαρταετός σκάζει επάνω στα λασπόνερα της γης στη συνέχεια, αφήνοντας στον αναζητητή της αλήθειας ένα μεγάλο εσωτερικό κενό και μία αίσθηση αβεβαιότητας, συχνά προερχόμενος από αμύητους και λιγότερο ώριμους ερασιτέχνες της φιλολογίας.
Η Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου Σιναϊτου τον Θείο Λόγο έχει ως σκελετό και βάση ακλόνητη, τον Υιό του Θεού. Είναι υπέρτατη ευλογία να πλησιάσει η ψυχή του ανθρώπου και να ακούσει τον Κύριο, επιλέγοντας την “αγαθή μοίρα της Μαρίας”· να εξασφαλίζει καθημερινά, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, την προσωπική απόσυρση, περισυλλογή και μελέτη για πνευματική καλλιέργεια, μακριά από τα καθήκοντα τής “Μάρθας ζωής” και την αναγκαστική διακονία της οικογένειας και των άλλων γύρω.
Καραμελίτσες σεν σεν ο Κύριος δεν προσφέρει, αλλά όταν αντιλαμβάνεται, καθώς φιλάμε τις εικόνες Του, ότι έχει πρόβλημα η αναπνοή μας, με τον δικό Του θείο τρόπο, μη κατανοητό στα νήπια της γης , φροντίζει να καταστήσει σταδιακά μελίρρυτο τον λόγο των πιστών που τον αγαπούν και προσκυνούν, φωτίζοντας το νου και την καρδιά τους.
“Μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω”, λέγει το λαϊκό άσμα, και μη περιμένεις να σε αγαπήσει ο άλλος για να τον αγαπήσεις κι εσύ, τονίζουν στα κηρύγματά τους οι πατέρες της Ορθοδοξίας. Αγάπα τον εσύ πρώτα ειλικρινά, ως δεύτερο εαυτό, για να φωτιστείτε ταυτόχρονα, ως σώμα Χριστού, εντός της Εκκλησίας μας.
Σαφώς με τον Θείο Λόγο προχωρούμε προς το κατ΄ εικόνα και κατ΄ ομοίωση , αλλά κατ΄ εξαίρεση , αν κάποιος “άνθρωπος” πολύ ζορίζεται να ελέγξει το λόγο του και κανένας δεν έχει διάθεση για να τον φιλήσει, ενδεχομένως να χρειάζεται κάπου-κάπου και καμιά καραμελίτσα σεν σεν, (νηστίσιμη και μικρούλα είναι), για να γλυκαθεί η πικραμένη γλώσσα του, το κακό να κοπάσει, και να γαληνέψει η μορφή του.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
8/2/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου