Ένα σημαντικό προϊόν ζωικής προελεύσεως είναι τα αυγά, τα οποία ανέκαθεν εμπορεύονταν οι αγρότες, αλλά και σήμερα, στις λαϊκές αγορές, βλέπουμε μικροπωλητές με εκατοντάδες αυγά, να τα προωθούν με υπομονή, όρθιοι από 8 το πρωί έως 5 το απόγευμα, πίσω από καλοστημένους πάγκους. Κάπου -κάπου συναντάμε κάποιον παππούλη, να κάθεται κατάχαμα με το κοφίνι του, και να ξεφωνίζει με τη βραχνή και αδύναμη φωνή που του απέμεινε, “φρέσκα αυγά ελευθέρας βοσκής”!
Η ιστορία που ακολουθεί είναι προς συνειδητοποίηση, πώς η συμπεριφορά μας, απέναντι στους φτωχούς πωλητές, επηρεάζει εμάς τους ίδιους και το κοινωνικό σύνολο, όταν εμείς, χωρίς θεία διάκριση, χάνουμε τα αυγά και τα Πασχάλια μας....όπως έλεγε ο αείμνηστος Μπαρμπαλιάς στη Βαλύρα, κατά τις δεκαετίες 1960-1970.
Την ακόλουθη ιστορία ανήρτησε στη σελίδα του στο Fb o κ. Δημήτρης Βαζούρας (Dimitris Vazouras).
Μία κυρία , ρώτησε έναν γέροντα πωλητή αυγών στη λαϊκή: «Πόσο πωλείται το ένα αυγό;»
Ο φτωχός πωλητής απάντησε: «0,25€ το ένα, κυρία».
Εκείνη παζάρεψε τα αυγά λέγοντας: «Θα πάρω 6 αυγά για 1,25€ ή θα φύγω».
Ο παππούλης τής απάντησε: Να τα πάρετε στην τιμή που θέλετε. Ίσως αυτό να είναι μια καλή αρχή, διότι δεν έχω πουλήσει ούτε ένα αυγό σήμερα .
Εκείνη πήρε τα αυγά και έφυγε με την αίσθηση ότι κέρδισε. Πήρε το ακριβό της αυτοκίνητο και πήγε σε ένα εστιατόριο με τη φίλη της. Εκεί, παρήγγειλαν ό, τι τους άρεσε. Έφαγαν λίγο, και άφησαν πολλά από αυτά που παρήγγειλαν. Στη συνέχεια πήγε να πληρώσει τον λογαριασμό. Ο λογαριασμός ήταν 45€ ! Έδωσε 50€ και ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου να κρατήσει τα ρέστα.
Αυτό το περιστατικό ίσως είναι αρκετά φυσιολογικό για τον ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου, αλλά πολύ επώδυνο για έναν φτωχό πωλητή.
Το θέμα είναι:
Γιατί δείχνουμε πάντα ότι έχουμε την εξουσία όταν αγοράζουμε από τους άπορους; Και γιατί γινόμαστε γενναιόδωροι σε όσους δεν χρειάζονται καν τη γενναιοδωρία μας;
Ο αείμνηστος Μπαρμπαλιάς αγόραζε διάφορα αγροτικά προϊόντα από φτωχούς αγρότες, σε υψηλές τιμές, παρόλο που δεν τα χρειαζόταν απαραίτητα ο ίδιος και η οικογένειά του. Κουβαλούσε στο σπίτι ολόκληρα καφάσια με φρούτα και διάφορα καλούδια από τις λαϊκές αγορές και τα πανηγύρια. Μερικές φορές, τα πλήρωνε και πιο ακριβά.
Οι φίλοι του, στα γύρω χωριά της Ιθώμης, λαχταρούσαν τον ερχομό του, και πάντα κρατούσαν στην άκρη να του δώσουν το καλύτερο! Κάποτε, μια γιαγούλα αισθάνθηκε πολύ υποχρεωμένη, αλλά δεν είχε η καημένη κάτι προς ανταπόδοση για τον καλό του λόγο και τα χρήματα που άφησε διακριτικά στην τσέπη της ποδιάς της. Την επόμενη φορά που τον συνάντησε, του έγνεψε να περάσει μέσα στο φτωχό αρχοντικό της για να τον φιλέψει.
-Βλέπεις Λιάκο μου; τού είπε. Αυτή είναι η ραπτομηχανή μου, μοδίστρα ήμουν μια ολόκληρη ζωή. Τώρα έχει χαλάσει κι εγώ δεν βλέπω να ράψω. Θέλω να την πάρεις εσύ, να την φτιάξεις, που είσαι καλός τεχνίτης, και να την δώσεις στις κόρες σου!
-Εντάξει...θα σου την φτιάξω θεία, της απάντησε, έχουν οι κόρες μου...μήπως να την δώσουμε σε καμιά νέα μοδιστρούλα; Έτσι κι έγινε.
Κάποτε τον ρώτησα, γιατί κουβαλάει τόσα πολλά αγροτικά προϊόντα στο σπίτι. Τότε εκείνος μού απάντησε: “Για να έχετε αρκετά να μοιράζετε και στη γειτονιά παιδί μου... άντε να μην χάσουμε τα αυγά και τα Πασχάλια μας.”
Φιλανθρωπία προς τους έχοντες ανάγκη, τυλιγμένη με αξιοπρέπεια, είναι το ζητούμενο!
Ο Θεός μεθ΄ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
18-4-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου