Είναι υπέροχο να βλέπεις το πρωί στους δρόμους στο
Κέντρο της Αθήνας ευλογημένα γεροντάκια να σκαλίζουν γύρω από τις ρίζες των
δένδρων της γειτονιάς τους και να
φυτεύουν, ανάλογα με το βαλάντιό τους, λογής-λογής λουλούδια…Μεγάλη ευχαρίστηση
προκαλεί η οργανωμένη δράση των εθελοντών στα χωριά της Μεσσηνίας, που κάθε ευγενική
ψυχή καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια για επιτυχή αποτελέσματα, μέσα σε ένα
χάος από άλυτα κοινοτικά προβλήματα….
Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η σκοτεινή , « της συμφοράς», όπως έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας. Δυστυχώς, αρκετοί συνάνθρωποί μας διακατέχονται από αρνητισμό και αντικοινωνικότητα, ιδιοτέλεια και αδιαφορία για τον πλησίον και το κοινωνικό σύνολο, χωρίς να αναλογίζονται ότι η ίδια η ύπαρξή τους στηρίζεται σε αυτό που προσφέρουν οι άλλοι γύρω τους, και χωρίς την ενεργό παρουσία τους στη ζωή τους είναι αδύνατον να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Η Αθήνα, για παράδειγμα, είναι γεμάτη από παλιά και πανέμορφα νεοκλασικά κτίρια. Δεν υπάρχει κτίσμα στην Πρωτεύουσα που να μην έχει κακοποιηθεί άδοξα από βέβηλα χέρια, με το πρόσχημα της «τέχνης του δρόμου». Τέχνη δεν είναι η καταπάτηση της περιουσίας του άλλου, να κάνεις τον βίο του αβίωτο και την όμορφη γειτονιά του μία ακαλαίσθητη καρικατούρα….Η τέχνη ενέχει την αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας και είναι το αποτέλεσμα της φωτισμένης και λαξευμένης στο φως ψυχής του καλλιτέχνη. Όταν δεν επαρκούν τα κτίρια της πόλης, η δαιμόνια ενέργεια στρέφεται προς το ίδιο το σώμα του ανθρώπου…Χτυπούν μόνιμο τατουάζ σε όλα τα σημεία του σώματος νέοι και γέροι, βλασφημώντας τον ίδιο τον Θεό που τους έπλασε. Δεν χωρά το κρανίο τους τον νου, που σαν αφηνιασμένο άλογο σκοντάφτει επάνω σε ένα συνεχές αδιέξοδο. Μισογυμνώνονται, προκαλούν δημοσίως, λυγίζουν και ξαπλώνουν στους δρόμους νέα παιδιά-χρήστες τοξικών ουσιών….κινούνται χωρίς συνειδητά να έχουν την αίσθηση της πραγματικότητας και κοινωνική διάκριση.
Δεν είναι πολλοί εκείνοι που διατηρούν ακόμη σώας τας φρένας, που κόντρα στον κακό καιρό κρατούν ομπρέλα αισιοδοξίας και συνεχίζουν να προσπαθούν για το κοινό καλό, όπως η αξιόλογη εθελοντική ομάδα του Αριοχωρίου Μεσσηνίας. Γράφει η κα Τίνα Πετρουλάκη, καθηγήτριας Ορθοφωνίας, Γλωσσολόγος , Ειδικός του Θεάτρου και πρωτεργάτης εθελόντρια στον γραφικό χωριό του συζύγου της, στο Αριοχώρι με τα πέτρινα παλιά κτίρια, όπου διαμένει και το κοσμεί με τη μοναδική παρουσία της:
«Στο Αριοχώρι κάποιοι προσπαθούν για την καθαριότητα και κάποιοι δημιουργούν τις εικόνες που βλέπετε......Δεν ήταν Ρομά...
Μόλις είχαν καθαριστεί οι κάδοι...
Τι να πει κανείς....»
Τα ατυχή περιστατικά ιστορικώς ουδέποτε έλειψαν - στη Βαλύρα
διαμαρτύρεται ο σύμβουλος της Κοινότητας, κ. Κώστας Θ. Καυκούλας, γιατί η οργή
κάποιων έφθασε στο σημείο να κόψουν οριζοντίως τρεις μικρές μουριές που
βρίσκονταν στην ανάπτυξή τους- όμως ένα είναι σίγουρο: Όσο διατηρούμε την ψυχραιμία μας
και δεν ματαιώνουμε την εθελοντική- θεραπευτική προς το περιβάλλον προσπάθειά μας
, στην πορεία και πολλοί άλλοι θα ακολουθήσουν και θα ενισχύσουν ουσιαστικά το θεάρεστο
έργο μας. Παρομοίως πράττουν και οι καλές μητέρες μας. Μαγειρεύουν για χρόνια
άπειρα εύγευστα φαγητά και γλυκίσματα, και το ευχαριστώ είναι ένα βουνό λερωμένα
πιάτα και σκεύη κουζίνας που πρέπει κατάκοπες να τα πλύνουν και αυτά…. Έρχεται όμως
το πλήρωμα του χρόνου και τα τέκνα λαμβάνουν τα ηνία στα χέρια τους. Ας συνεχίσουμε
να είμαστε το λαμπρό παράδειγμα για το σήμερα και για τις ερχόμενες γενιές.
Ο Θεός μεθ΄ ημών,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου