<<Απίστευτο και όμως αληθινό>>, τα τρένα στη Μεσσηνία έπαψαν να περνούν. Δεν τα βλέπω και δεν τα’ ακούω να περνούν και να σφυρίζουν στις ράγες που είναι κοντά στο σπίτι μου και μου λείπουν πολύ. Το ίδιο λείπουν και σε πάρα πολλούς, σ’ όλους μπορώ να πω όσους μένουν στα χωριά απ’ όπου περνούσαν τα τρένα. Γίναμε όλοι πιο φτωχοί οικονομικά, μα περισσότερο συναισθηματικά. Τώρα δεν μας μένει τίποτε άλλο από το να θυμόμαστε <<περασμένα μεγαλεία>>.
Το τρένο που εμφανίστηκε στη Μεσσηνία, στις αρχές του αιώνα που πέρασε αγαπήθηκε απ’ όλους μας. Γεννήθηκα εκεί στα μέσα μπορώ να πω, του αιώνα που πέρασε και γνωρίζω πόσο αγαπήθηκε το τρένο από τη γενιά μου, τις γενιές που προηγήθηκαν και τις επόμενες γενιές.
Γνώρισε την αποδοχή, την αγάπη και πολλές δόξες. Ταξίδεψαν με αυτό πρίγκιπες και βασιλιάδες, ντόπιοι και ξένοι πρωθυπουργοί, Βενιζέλος, Κλεσμανώ και πολλοί άλλοι, καθώς και άνθρωποι φτωχοί. Μέσο μαζικής συγκοινωνίας ασφαλές, φτηνό και οικολογικό.
Το πέρασμα του τρένου ήταν η αιτία μετακίνησης πληθυσμών από τα χωριά τους και η δημιουργία καινούργιων χωριών απ’ αυτούς, κοντά, ένθεν και ένθεν των σιδηροτροχιών. Έτσι έγινε και με το χωριό μου και τα δίπλα κοντινά χωριά. Κατέβηκαν οι κάτοικοι από τα Σουλιμοχώρια, ορεινά χωριά κουρνιασμένα στο Τετράζι, και έτσι έγινε το χωριό μου, το Δώριο, και τα κοντινά χωριά Κοπανάκι, το Βασιλικό και άλλα. Χωριά που αναπτύχθηκαν, μεγάλωσαν, άνθισαν κ’ ακόμα έχουν εμπορική κίνηση, δημόσιες υπηρεσίες και σχολειά, Γυμνάσια και Λύκεια, που μάθαμε εμείς τα χωριατόπαιδα, τα φτωχόπαιδα, γράμματα. Είχα την τύχη να περνάει το τρένο από το χωριό που γεννήθηκα και από το χωριό που μένω. Το σπίτι μου και στο χωριό και στην Καλαμάτα είναι κοντά στις γραμμές του τραίνου και από τα μπαλκόνια και τις βεράντες τους έβλεπα τα τρένα να περνούν και τα χαιρόμουν. Δεν είχα παρά να σηκώσω το χέρι μου και να χαιρετίσω γνωστούς, συντοπίτες και φίλους που τους έβλεπα να ταξιδεύουν. Πολλοί με ρωτούσαν και μου έλεγαν αν με ενοχλεί ο θόρυβος από το πέρασμα των τρένων, που τότε περνούσαν πολλά. Πίστευαν πως με ενοχλούσε. Χαμογελούσα και τους απαντούσα πως τα έχω πλέον συνηθίσει. Πως αλήθεια μπορούσε να μ’ ενοχλεί κάτι που αγαπώ και καρτερούσα το περασμά του; Αντίθετα τώρα με ενοχλεί η σιωπή και η παρουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου