Τα μαγειρικά σκεύη στα παιδικά μου χρόνια ήταν πήλινα, χάλκινα και εμαγιέ. Με την ανακάλυψη της χημικής επεξεργασίας του αλουμινίου και των ευγενών μετάλλων κοβαλτίου και νικελίου, τα προηγούμενα μαγειρικά σκεύη εκτοπίστηκαν και έγινε η ευρεία χρήση συσκευών αλουμινίου-κοβαλτίου-νικελίου. Τώρα τα χάλκινα σκεύη κοσμούν τις προθήκες των λαογραφικών μουσείων και των σπιτιών.
Τα χάλκινα σκεύη κάθε χρόνο έπρεπε να γανωθούν με κασσίτερο, γιατί όταν έφευγε ο κασσίτερος, το χάλκωμα προκαλούσε δηλητηρίαση ή και θάνατο. Τα χρησιμοποιούσαν (κυρίως τα καζάνια) για το λιώσιμο του παστού, το πήξιμο του τυριού, για το μαγείρεμα φαγητών σε γιορτές, γάμους, βαφτίσια, μνημόσυνα (βράσιμο σπερνών), χώρους αποθήκευση για λίγες ημέρες, λαδιού, νερού, μούστου, κρασιού κ.λ.π. Ο άνθρωπος που γανώνει χάλκινα σκεύη λέγεται: Καλαντζής – Καλαϊντζής –Χαλκωματάς- Γανωτής – Γανωματής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου