Μέρες
Αυγούστου στα χρόνια τα παλιά, τότε που ένα από τα κύρια εισοδήματα για
την επιβίωση της αγροτιάς ήταν και η σταφίδα. Όλη η Βαλύρα ήταν στις
σταφίδες και στα αλώνια. Θέρος τρύγος πόλεμος, ήταν το σύνθημα και
τρέχανε όλοι με τα ψάθινα καπέλα, τις φαλτσέτες στο χέρι και τα καλάθια
με τις κόφες, για τον τρυγητό. Πραγματικό πανηγύρι γινότανε στην
καθημερινή αυτή ‘’εκστρατεία’. Όλοι, μα όλοι νέοι , γέροι, γυναίκες και
παιδιά, στην πρώτη γραμμή της ‘’μάχης’’. Το τραγούδι και το καλαμπούρι
δεν έλειπαν ποτέ από τους ‘’μαχητές’’ της σκληρής αυτής μάχης κάτω από
τον καυτό ήλιο του Καλοκαιριού. Το μεσημέρι βρίσκαν ολιγόωρο καταφύγιο
στον παχύ ίσκιο κάποιας συκιάς.Εκεί απολάμβαναν το φαγητό, που συνήθως
ήταν κόκορας μαγειρευμένος με χυλοπίτες ή μπακαλιάρος σε σάλτσα, που
έγλειφες και τα δάχτυλά σου. Συνάμα η τσίτσα με το κρασί και το λαγίνι
με δροσερό νερό από τα πηγάδια, που κάθε περιοχή είχε και το δικό της.
Άντε μετά και το επιδόρπιο, φρεσκότατο από τη συκιά. Εκείνα τα
ανεπανάληπτα σύκα, που σήμερα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Και μετά πάλι
στον αγώνα μέχρι που να νυχτώσει. Τότες δεν υπήρχαν οχτάωρα. Το ωράριο
στα χτήματα ήταν ήλιο με ήλιο και ο κόσμος άντεχε, ήθελε δεν ήθελε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου