Χριστουγεννιάτικο Δένδρο της Αθήνας, 2021: Φωτογραφία Ε.Η. Κοντοπούλου
Οι πιστοί ακολουθούμε τη Τεσσαρακοστή των Χριστουγέννων με ευλάβεια και δεχόμαστε με κάθαρση σωματική και ψυχική τον ερχομό του Κυρίου μας. Κάποιοι άλλοι μελαγχολούν βαθύτατα αυτές τις ημέρες, αισθάνονται απογοήτευση, ματαίωση, εκνευρισμό και δεν κατανοούν τι φταίει και η χαρά δεν πληρώνει την καρδιά τους. Συνήθως βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες και αποδίδουν τη μελαγχολία των Χριστουγέννων σε άσχετες εξωτερικές αιτίες. Η μελαγχολία και η απογοήτευση σχετίζονται με πολλούς παράγοντες, αλλά κυρίως γιατί δεν συνάδουμε ψυχοπνευματικά , δεν συμπορευόμαστε με τον Κύριο και δεν μπορούμε να φανούμε στο ελάχιστο αντάξιοι αυτής της υπέρτατης θυσίας Του. Στη πραγματικότητα η ίδια τους η ψυχή είναι αυτή που πονά εντός τους γιατί ο Χριστός υπηρετεί ανελλιπώς τον άνθρωπο, έγινε ο ίδιος τροφή για να θρέψει το τέκνο του, αλλά το τέκνο δεν αναγνωρίζει αυτή την υπέρτατη θυσία και ως απολωλός πρόβατο έχει χάσει τον προσανατολισμό του.
- “Τέκνο μου, σου μιλώ εγώ ο Κύριός σου, και δεν με ακούς, σου γλύκανα τη τροφή, σου ζεσταίνω το κορμί, είμαι η ανάσα σου ,η ζώσα ψυχή σου, πάντα παρών σε κάθε κύτταρο του σώματος σου, ανέβηκα στον σταυρό για να σε ελευθερώσω από το προπατορικό αμάρτημα, κι εσύ πηγαίνεις και έρχεσαι σαν ακυβέρνητη βάρκα στο κύμα. Εκεί που σχεδόν πλησιάζεις για να καθιερώσεις επαφή και να σε στηρίξει η παρουσία μου, ο νους σου ξελογιάζεται από τα αλλότρια και τα σκοτεινά του διαβόλου και βυθίζεται στα άγνωστα ύδατα του ολέθρου και της καταστροφής. Σκοτώνεις ο ίδιος τον εαυτό σου καθημερινά με τις αμαρτίες , με τα επαναλαμβανόμενα και διαχρονικά καθιερωμένα πάθη και γεμίζεις τον εαυτό σου με άπειρες ψυχικές και σωματικές ασθένειες. Ελθέ τέκνο μου αγαπητό, κάθισε στη πατρική τράπεζα και γεύσου τη θεία κοινωνία της σοφίας και της αγάπης. Σπατάλησες άπειρο χρόνο, μια ολόκληρη ζωή για να συλλέξεις υλικούς και πρόσκαιρους καρπούς. Ανεμομαζώματα ήταν που κατέφαγαν τον νου και την ψυχή σου. Οι αλυσίδες της δέσμευσης και των καθημερινών σου υποχρεώσεων έγιναν βαριές και ασήκωτες. Ένα βαθύ παράπονο σπαράζει τη καρδιά σου. Κλαις και θαρρείς ότι κανένας δεν σε ακούει, κανένας δεν είναι δίπλα σου για να σκουπίσει τα δάκρυά σου και να θωπεύσει το μέτωπό σου, να σου δώσει μία χείρα σωτηρίας, μια σανίδα να πατήσεις και με τη πίστη σου να κάνεις το μεγάλο πέρασμα από τον θάνατο στη πραγματική ζωή. Είμαι εδώ, εγώ ο Πατέρας σου, σε ακούω, αντιλαμβάνομαι το πρόβλημά σου και συμπάσχω μαζί σου. Κανείς δεν μπορεί να καταλύσει αυτή τη σχέση, μέχρι της συντέλειας του αιώνος. Εμπρός, χαμογέλασε, δες τον ήλιο που λάμπει στον ουρανό , γνωρίζει την πορεία του και ουδέποτε απέκλινε αυτής, φωτίζοντας τον κόσμο. Όλα αυτά τα κτίσματα δημιούργησε για σένα ο πατέρας σου κι έναν παράδεισο στη γη για να ζεις. Έγινε κόλαση ο παράδεισός σου και η ζωή σου ανυπόφορη. Κρατήσου από τη σανίδα της πίστης σου ώστε να γεφυρώσεις αμετάκλητα το χάσμα ,να δεις και να αγγίξεις τη Πατρική Χείρα που αιώνες έχω απλώσει για σένα” .
Περιμένοντας τα Χριστούγεννα ας μη μελαγχολήσουμε. Ας σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά, ας ατενίσουμε τον Κύριο και Θεό μας, και την Υπεραγία Θεοτόκο, τη πανάμωμο μητέρα του Κόσμου. Σκύβοντας με ευλάβεια ας προσκυνήσουμε το θείο μεγαλείο της γεννήσεως του Θεανθρώπου. Είθε να πληρωθεί η καρδιά και ο νους μας με αγάπη και χαρά, ελπίδα σωτηρίας και να βιώσουμε αυτά τα Χριστούγεννα τη προσωπική μας κατά Θεόν ψυχοσωματική γέννηση .
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
5/12/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου