Αφιερωμένο στους φίλους μου Μαρία και Νικόλα
Όλοι μας, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων ,καθόμασταν μισοκοιμισμένοι στα θρανία, ανταποκρινόμενοι με ευγένεια και δήθεν φιλοτιμία στις ερωτήσεις των καθηγητών μας, στην ουσία προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε ξανά στο σχολικό ωράριο, αφού για δεκαπέντε συνεχείς ημέρες, εκτός από αυτές των εορτών που πηγαίναμε να λειτουργηθούμε, ξυπνούσαμε αργά το μεσημέρι. Βέβαια υπήρχαν και οι εξαιρέσεις. Ήταν εκείνοι οι μαθητές που τους απασχολούσε η οικογένεια τους στο τίναγμα στις ελιές, δεν ξεκουράζονταν καθόλου στις διακοπές και δεν έβλεπαν παράλληλα την ώρα να επιστρέψουν στο σχολείο για να τελειώσουν τα επίπονα αγροτικά τους καθήκοντα.
Μία ηλιόλουστη, Αλκυονίδα ημέρα, από αυτές που δεν σου κάνει καρδιά να καθίσεις στα θρανία, αλλά θέλεις να τρέξεις στους αγρούς και να χαρείς σαν ανέμελο μοσχάρι τη φύση γύρω σου, να εισπνεύσεις άνευ περιορισμών τον καθαρό αέρα και να ατενίσεις τον καταγάλανο ουρανό ,σαν άσπρο πετούμενο στον ορίζοντα, οι καθηγητές μας συντονίστηκαν στον ρυθμό της καρδιάς μας και ανακοίνωσαν “εκδρομή”.
Παραταχτήκαμε ολοταχώς όλοι οι μαθητές του Γυμνασίου ανά τάξη, μπροστά τα κορίτσια και πίσω τα αγόρια και πήραμε τον δρόμο προς τη Μερόπη για να φτάσουμε σ΄ ένα ευλογημένο ξέφωτο, που ήταν γεμάτο κουμαριές, όπως μας ανακοίνωσε ο καθηγητής της Γυμναστικής, ο οποίος ήταν κάτοικος Μερόπης και γνώριζε πολύ καλά τη περιοχή.
Ο καθηγητής της Γυμναστικής καλλιεργούσε βότανα και γνώριζε σε βάθος πολλά για τη χλωρίδα του χωριού του αλλά και ολόκληρης της Μεσσηνίας. Μόλις φθάσαμε και αντικρίσαμε τις κουμαριές στολισμένες με τα πορτοκαλί και κόκκινα τσαμπιά τους , ο κύριος καθηγητής μάς εξήγησε ότι το όνομα της είναι άρβουτος, ανήκει στα αγγειόσπερμα , στη κλάση δικοτυλήδονα, στην υπόκλαση συμπέταλα, στη τάξη δίκερα και στην οικογένεια ερεικίδες. Αυτό όμως που συγκρατήσαμε πάνω στη φούρια μας, ήταν ότι οι παππούδες μας έλεγαν τα κούμαρα φραγκοστάφυλα.
Οι θάμνοι ήταν μέχρι τρία μέτρα ψηλοί, γεμάτοι ώριμους καρπούς, ανάμεσα στα γυαλιστερά, βαθυπράσινα, λογχοειδή και οδοντωτά φύλλα τους. Χαίρονταν τον ήλιο και περίμεναν ευγενικούς περαστικούς για να προσφέρουν τον καρπό της θείας τους εορτής. Σαν μας είδαν ένα σχολείο ολόκληρο καταπάνω τους ,κούνησαν ανήσυχα τα κλαδιά τους και ανατρίχιασαν τα φύλλα τους, διαισθανόμενοι τις προθέσεις μας. Όμως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο οδυνηρά. Τα περισσότερα αγόρια, ακολουθώντας τον πρόεδρο της μαθητικής κοινότητας έτρεξαν να φτιάξουν ομάδες με τους φίλους τους και στρώθηκαν στο ποδόσφαιρο. Οι ερωτευμένοι βρήκαν το πρώτο λιθάρι και κάθισαν δήθεν να διαβάσουν το αγαπημένο τους βιβλιαράκι, μέσα στο οποίο έκρυβαν το ραβασάκι με τη μαγική λέξη σ΄ αγαπώ. Υπήρχαν όμως και οι ανήσυχοι, αυτοί που είχαν κουραστεί πολύ στα κτήματα και ατένιζαν το μέλλον τους ελπιδοφόρο και κοινωνικά ανερχόμενο. Αυτοί κοιτούσαν υπεροπτικά τις μαθήτριες, δεν σύναπταν δεσμούς, αλλά βάδιζαν σαν τον αγροφύλακα, ελέγχοντας την περιοχή και τα πέριξ αυτής, σχεδιάζοντας λεπτομερώς στη φαντασία τους “ένα καλύτερο αύριο”.
Οι μαθήτριες με τις νεαρές καθηγήτριες διακριτικά πλησίασαν τις κουμαριές για να προλάβουν να κόψουν μερικούς καρπούς, τόσους όσους χωράει η τσέπη της μπλε σχολικής τους ποδιάς. Δοκίμαζαν τον τραχύ καρπό της κουμαριάς και οι γκριμάτσες στο πρόσωπό τους έδειχναν ότι δεν γλυκάθηκαν! Μία φιλόλογος, με τα άσπρα, μακριά και αβρά της δάκτυλα μάζευε συστηματικά ώριμους καρπούς μέσα σε μία μικρή πλαστική τσάντα.
-Θα τα φάτε όλα αυτά κυρία; τη ρώτησε μία τολμηρή μαθήτρια.
-Όχι, απάντησε. Η μητέρα μου τα κάνει ηδύποτο, όπως κάνουμε το κουμ κουατ μας εξήγησε.
Ο καθηγητής της Γυμναστικής μας διέκοψε λέγοντας να μην φάμε πολλά κούμαρα γιατί προκαλούν διούρηση. Μας εξήγησε ότι η αρβουτίνη είναι ένας γλυκοζίτης, που πρωτοβρέθηκε στα φραγκοστάφυλα (κούμαρα) και χρησιμοποιείται για τη παρασκευή διουρητικών σκευασμάτων. Συμπλήρωσε ότι τα φύλλα και ο φλοιός της κουμαριάς χρησιμοποιούνται στη φαρμακευτική.
Η Θεολόγος που πέρασε και στάθηκε στη παρέα μας είπε ότι ο Θεόφραστος αναφέρει ότι τμήματα του αργαλειού τα έφτιαχναν από ένα είδος ξύλου κουμαριάς που ονομάζεται ανδράχνη και έχει κοκκινωπό φλοιό. Επίσης πρόσθεσε, ότι η κουμαριά είναι ευλογημένο φυτό από τον Θεό, αφού με υπομονή και ταπείνωση αψηφά το κρύο του Χειμώνα, ο Θεός τη ζεσταίνει θαυμαστά και κάνει τους όμορφους και γλυκείς καρπούς της.
Πλησίασα στις κουμαριές και προσπάθησα να κόψω ένα μικρό κλαδί, αλλά η ανώμαλη και αδρή επιφάνεια των μίσχων έγδαρε το χέρι μου. Αρκέστηκα σε ένα μικρό τσαμπί με κούμαρα και μερικά φύλλα, όσα χωρούσαν να διπλώσω μέσα στο μαντίλι μου. Τα στρίμωξα στη τσέπη της σχολικής ποδιάς για να τα πάω δώρο στη μητέρα μου.
Κούμαρα. Πηγή: deposit photos
-Πολύ θα ήθελα να είχαμε μια κουμαριά στον κήπο του σπιτιού, είπα χαμογελώντας στον καθηγητή της γυμναστικής. Πώς φυτρώνει η κουμαριά κύριε; τον ρώτησα.
-Με σπόρους πολλαπλασιάζεται , μου απάντησε. Για καλό και για κακό μάζεψα και μερικούς ξερούς καρπούς, ήθελα διακαώς να τους φυτέψω στον κήπο μας.
-Δεν πιάνει παντού να ξέρεις, μου εξήγησε ο καθηγητής. Πρέπει να είναι αμμώδες το έδαφος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις!
Αφού χαρήκαμε για τρεις συνεχείς ώρες τον ήλιο, αστειευόμενοι μεταξύ μας και εντυπώσαμε βαθιά μέσα μας τις ανεπανάληπτες ομορφιές της φύσης, σαν ασπίδα προστασίας και φάρμακο δυνατό για τους δύσκολους καιρούς της ενηλικίωσης, πήραμε κατάκοποι τον δρόμο της επιστροφής. Τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν, αλλά το κέφι μας παρέμενε αμείωτο, καθώς και η διάθεσή μας. Τραγουδούσαμε και σπρώχναμε ο ένας τον άλλο διακριτικά, μακριά από το διερευνητικό βλέμμα των καθηγητών μας, για να δίνουμε ώθηση για αμείωτο βάδισμα. Βαδίζαμε στο δρόμο σταθερά. Άλλωστε δεν ήμασταν γέροντες, απλά κάτι κουρασμένα παλικάρια από τη σχόλη της ημέρας και τη χαρά της εκδρομής. Ήμασταν......ευτυχισμένοι!
Δεν άντεξα κάποια στιγμή, λύγισαν ελαφρά τα γόνατά μου στον δρόμο, αλλά με άρπαξαν παραμάσχαλα δυο καλές φίλες μου και φθάσαμε στο Γυμνάσιο χωρίς να το καταλάβουμε, τραγουδώντας ατέλειωτα:
Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν α..α...αταξίδευτο
ο...ε...ο....ε...ο...ε!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
19/1/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου