Έφη Κοντοπούλου
21 Μαρτίου, 2021
Ήταν Κυριακή, το σωτήριον έτος 2018. Η φύση είχε σκορπίσει τα αρώματά της σε
κάθε γωνιά της Ελλάδας, ακόμη και στις ασφυκτικές πολυκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας.
Αισθανόμουν τυχερή που μπορούσα να χαίρομαι τη θάλασσα και να δοξάζω το Θεό,
να βλέπω τις φυσικές όχθες του ποταμού της Πικροδάφνης, σύγχρονα σπίτια με...
ανθισμένους κήπους , κάποια παλιά αρχοντικά που θυμίζουν τις χαρές της οικογένειας
του παρελθόντος, αλλά πάνω απ’ όλα ήμουν χαρούμενη που θα εκκλησιαζόμουν εκείνη
τη Κυριακή , στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Παλαιό Φάληρο.
Ο ναός έχει τρεις μοναδικούς ιερείς και ανάμεσα σε αυτούς, στέκεται σαν λαμπάδα
αναμμένη ,στα 80 και πλέον χρόνια του ,ο Αρκάς ,πατήρ Σπυρίδων .
Πρώην δάσκαλος καιεπιμελής ιερέας, μας γνωρίζει όλους , σαν μαθητές του, με το μικρό μας όνομα και ξέρει
βασικές πληροφορίες για τους ιδίους και την οικογένειά μας, που σπάνια τις ξεχνά, όσο
μεγάλο κι αν είναι το ποίμνιο. Αν και τον κτύπησε άσχημα ο καρκίνος στις φωνητικές
χορδές κατά τα τελευταία έτη, δεν απώλεσε τη φωνή του, δυνάμωσε περισσότερο και με
άπειρη ευγνωμοσύνη υμνεί το Θεό και φροντίζει πάντα να είναι κατάλληλα
προετοιμασμένος, όταν από τον άμβωνα κηρύττει τις Κυριακές στη Παναγίτσα μας.
Τι όμορφη Κυριακή είπα Θεέ μου, ο ουρανός είναι καταγάλανος και ο ήλιος μόλις έχει
ανατείλει, είμαι υγιής και πηγαίνω να εκκλησιαστώ στη Παναγίτσα. Κάθισα πολύ κοντά, στα
μπροστινά στασίδια, για να ακούσω καλύτερα και να απολαύσω το κήρυγμα, γιατί εκείνη τη
μέρα ήταν η σειρά του πατρός Σπυρίδωνος να λειτουργήσει στην εκκλησία. Δεν θυμάμαι
τίποτα άλλο, μόνο το κήρυγμα του, που έδρασε τόσο καταλυτικά μέσα μου, ώστε τον
περίμενα με υπομονή στο τέλος της λειτουργίας , για να τον παρακαλέσω, αν θα
μπορούσα να έχω ένα αντίγραφό από τη περίφημη ομιλία του. Μου χαμογέλασε ,καθώς
προσκύνησα τη δεξιά του χείρα και μου απάντησε με ήπιο τόνο.
-Έλα αύριο, μετά της 10 το πρωί Ευθυμία να το πάρεις, χρειάζεται να καθαρογράψω
ορισμένα σημεία . Δεν με ρώτησε γιατί το θέλω.
Ήμουν τόσο ευγνώμων και ικανοποιημένη. Όντως, την επόμενη μέρα πήρα και
φωτοτύπησα το κήρυγμα και επέστρεψα τάχιστα στο γραφείο των ιερέων στην εκκλησία.
-Πάτερ, ρώτησα,πώς είναι δυνατόν να αναλύετε νευρολογικά και ψυχολογικά θέματα περί
κυκλικών και ελικοειδών κινήσεων του εγκεφάλου στο κήρυγμά σας με έναν τόσο άρτιο
θεολογικό τρόπο;
-Χαμογέλασε και μου απάντησε με ήπιο τόνο! Διαβάζω ψυχολογία και ιατρική. Ποιος είναι
όμως ο μεγαλύτερος δάσκαλος; Υπάρχει κανένας πάνω από το Θεό;
-Όχι πάτερ μου, δεν υπάρχει.
-Εσύ όμως, γιατί εντυπωσιάστηκες ;
-Δεν είχα μελετήσει τον τρόπο που σκεφτόταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Πολλές
πληροφορίες μέσα μου ,που έχουν σχέση με την επιστήμη της ψυχολογίας ,συσχετίστηκαν
θετικά με τη θεολογία και έλαβαν νέο νόημα, κατέστησαν πιο ξεκάθαρες και οργανώθηκαν
πάνω σε νέα βάση.
Ο πατήρ Σπυρίδων κούνησε το κεφάλι του ικανοποιημένος. Δεν πρόλαβε να μου πει κάτι,
γιατί
εκείνη τη στιγμή κτύπησε το τηλέφωνο, επρόκειτο για μία επείγουσα υπόθεση,
ευχαρίστησα για το αντίγραφο της ομιλίας του και αποχώρησα αμέσως από το γραφείο.
Κατηφόρισα στην οδό Τρίτωνος και πέρασα απέναντι από την οδό Αμφιθέας, στη
γέφυρα , περπατώντας κατά μήκος του ποταμού, με κατεύθυνση προς την Αγία Βαρβάρα
του Παλαιού Φαλήρου. Καθώς θαύμαζα τη βλάστηση στον ποταμό,που παραμένει
αλώβητος ακόμη, με μικρές εξαιρέσεις και ευγνωμονούσα τον Θεό, ο νους μου επέστρεψε
στη παιδική μου ηλικία, στα δέκα μου χρόνια. Η Παναγίτσα ήταν τώρα η Βουλκανιώτισσα
και το ποτάμι η Μαυροζούμενα, που ρέει πέρα στην Αγία Τριάδα για αιώνες και διασχίζει
την ευλογημένη γη της Βαλύρας.
Αχ! αυτές οι κυκλικές κινήσεις του εγκεφάλου , οι άδολες σκέψεις με πίστη ,που
καταλήγουν στους πόδες του Θεού και στις άπειρες ευχαριστίες μας για όλα τα καλά του
κόσμου που μας έχει δώσει, ξύπνησαν τη μνήμη μου .Τι ωραία ανάμνηση, ένα κλαδάκι με
12 φύλλα δάφνης, της δάφνης των Βαϊων στη Βαλύρα του Αγίου Αθανασίου, Αγίων
Δημητρίου,Γεωργίου, Κωνσταντίνου, Αγίας Τριάδος, Παναγίτσας, Αγίου Ιωάννη Ριγανά και
τόσων άλλων εκκλησιών που γκρέμισε ο χρόνος και οι ντόπιες φυσικές καταστροφές. Και
πάνω από όλες αυτές τις εκκλησίες, η Παναγία η Βουλκανιώτισσα , η ιερή Σκέπη που μας
προστατεύει και είναι η μεγάλη πρέσβειρα στον Κύριο για το καλό όλων μας.
Ήταν Κυριακή των Βαϊων , οι δύο μικρότερες αδελφές μου , η μητέρα μας κι εγώ ,
στολισμένες με τα καλά μας ρούχα, με πρόσωπα γεμάτα φρεσκάδα και παιδική αθωότητα,
ξεκούραστες από το φόρτο του σχολείου, μόνο λίγο αγουροξυπνημένες για να
προλάβουμε τη Θεία Λειτουργία, φθάσαμε με βήμα γοργό στον Άγιο Αθανάσιο. Τι όμορφα
που ήταν στολισμένη η εκκλησία!
Δύο μεγάλα κλαδιά φοίνικα κοσμούσαν την είσοδο στον ιερό ναό και άλλα δύο κάλυπταν
αριστερά και δεξιά την ιερή πύλη, στερεωμένα σαν σε αψίδα στο επάνω κεντρικό σημείο
.Οι εικόνες ήταν στολισμένες με ίριδες, βιολέτες, λογής λογής γαρύφαλλα, πολλά
τριαντάφυλλα, σκυλάκια , πανσέδες και σχοινάκια με λεμονανθούς. Δύο τεράστια πανέρια,
πάνω σε ένα τραπέζι πίσω από το παγκάρι ήταν γεμάτα με κλαδάκια από βάγια, τη
δάφνη του Θεού και των ανθρώπων.
Ήταν τόσο ονειρική η Θεία Λειτουργία, αλλά από τα πολλά κεριά ήμουν λίγο ζαλισμένη και
με έβαλαν να καθίσω σε μία καρέκλα, κοντά στη πόρτα να παίρνω αέρα. Τα στασίδια ήταν
όλα γεμάτα και βαθιά κατάνυξη επικρατούσε στο εκκλησίασμα. Δεν ακουγόταν ο
παραμικρός θόρυβος. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι φίλησα το χέρι του ιερέα και μου
έδωσε ένα κλαδάκι ,με 13 φυλλαράκια επάνω. Πολύ ωραίο κλαδάκι, το καλύτερο μου
έλεγαν τα άλλα κορίτσια και μου έδειχναν το δικό τους στο προαύλιο του Αγίου Αθανασίου.
Εμένα έχει 3 φυλλαράκια έλεγε η μικρή κόρη της νονάς μου και μου είπε μυστικά στο αυτί.
Του αδελφού μου Δημήτρη έχει 5 φύλλα.
-Γιατί; ρώτησα.
_Δεν ξέρεις, πέντε είναι τα δάχτυλα στο δεξί χέρι του Χριστού. Αυτό του έπρεπε για το
κακό που έκανε.
-Τι έκανε; ρώτησα.
-Έπνιξε ένα πουλάκι, μια κουτσή Τσίχλα που έπιασε με τα ίδια του τα χέρια για να τη
τηγανίσουμε να τη φάει!
-Εσένα που έχει τρία τι είναι;
-Εμένα είναι πολύ καλό. Είναι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα.
-Εμένα που έχει 13 φύλλα τι είναι;
-Δε ξέρω, να ρωτήσει η μαμά σου το παπα Ξύδη.
Αφού ξεκουραστήκαμε το μεσημέρι, ο πατέρας μας έπρεπε να ανέβει στο Μοναστήρι του
Βουλκάνου για να συναντήσει τον πατέρα Γρηγόριο, που ήταν μάγειρας, για μία
σιδηρουργική εργασία που χρειάζονταν άμεσα.
Ευγενία, είπε, ετοίμασε τα παιδιά, θα πάμε όλοι μαζί στο Μοναστήρι , πάρε τα παλτά τους,
φαγητό, ό,τι χρειάζεται και δες αν έχεις κανένα καλό μπουκάλι με ρακί που δεν το έχουμε
ανοίξει.
Η μητέρα μου άρχισε γρήγορα τις προετοιμασίες και σε μία ώρα ήμασταν έτοιμοι.
Μπήκαμε στο φορτηγάκι του πατέρα μου και σταματήσαμε στη πλατεία.
-Εφούλι, ,είπε ο πατέρας μου, δες στο καφενείο αν μπορούν να σου ετοιμάσουν ένα κιλό
λουκούμια μικτά, με τριαντάφυλλο και μαστίχα, εκτός και έχουν έτοιμα σε κουτιά. Πάρε
χρήματα και πρόσεχε τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια. Πήγα, αγόρασα τα λουκούμια και
επέτρεψα σύντομα.
-Μπράβο είπε ο πατέρας μου. Τώρα θα κάνεις και άλλη μία παλικαριά. Πήγαινε στο
περίπτερο και πάρε πέντε διαφορετικές, σημερινές εφημερίδες.
-Εντάξει μπαμπά είπα, προχώρησα με βήμα βιαστικό και επέστρεψα σύντομα.
-Φτου να μη σε ματιάσω, σπίρτο είσαι, είπε ο πατέρας μου ικανοποιημένος και η μητέρα
μου χαμογέλασε.
Ανέβηκα και φύγαμε για το Μοναστήρι. Σταματήσαμε μόνο στου Τζούμη τη Βρύση, πριν
φθάσουμε , για να γεμίσουμε τα παγούρια μας με δροσερό νερό. Εκεί κατέβαινε ένας
βοσκός και ρώτησε τον πατέρα μου αν θέλει φρέσκο γάλα για εμάς τα παιδιά.
- Νηστεύουν τα παιδιά, του εξήγησε η μητέρα μου.
Είχε όμως και μία χειροποίητη μαγκούρα που άρεσε στον πατέρα μου και την αγόρασε.
Μόλις φθάσαμε ,μας υποδέχτηκε ο πατήρ Γρηγοράκος, έτσι τον λέγαμε και αφού
προσκυνήσαμε, πήγαμε και καθίσαμε μαζί του στην τραπεζαρία ,που ετοίμαζε το λιτό
βραδινό φαγητό για τους μοναχούς.
Έπιασαν τη συζήτηση με τον πατέρα μου με πολλή θέρμη, λες και γνωρίζονταν για πολλά
χρόνια. Πολύ αγαπούσε ο ένας τον άλλο. Ευχαρίστησε για τα δώρα μας και μας έδωσε
δροσερό νεράκι να πιούμε, γιατί νηστεύαμε και δεν θέλαμε κάτι άλλο.
Μαζί μου είχα πάρει και το κλαδάκι με το βάγιο μου για να τον ρωτήσω τι σημαίνουν τα 13
φύλλα.
Ο πατέρας μου δεν γνώριζε καθόλου για το συμβάν με την Κατερίνα στην εκκλησία, τη
κόρη της νονάς μου και έμεινε έκπληκτος όταν με άκουσε να ρωτώ τον πατέρα Γρηγόριο
τι θέλει να μου πει ο Θεός με τα 13 φυλλαράκια!
Αφού κοιτάχτηκαν σιωπηλοί και έγνεψε ο πατέρας μου στον δεινό και ανεπανάληπτο , άγιο
μοναχό να μου εξηγήσει, με ρώτησε ο πατήρ Γρηγόριος:
-Πόσους μαθητές είχε ο Χριστός;
_Ο Χριστός είχε dώδεκα μαθητές, απάντησα.
-Πώς καθόταν ο Χριστός στο μυστικό δείπνο;
-Καθόταν με τους μαθητές του ....δεν πρόλαβα να πω και μου έδειξε εκείνη τη στιγμή μία
εικόνα του μυστικού δείπνου στη τραπεζαρία.
-Πόσοι μαθητές κάθονται δεξιά και αριστερά του;
-Δώδεκα , απάντησα.
Τότε λοιπόν, το δικό σου κλαδάκι είναι πολύ καλό, είναι η Θεία Κοινωνία, είπε γεμάτος
κατανόηση , κοιτάζοντάς με κατάματα, που ευχαριστήθηκα και ανακουφίστηκα από την
απάντησή του.
-Με σκούντησε η δεύτερη αδελφή μου και μου είπε. Πες του τώρα ότι το δικό μου είχε έξη
επάνω.
-Ντρέπομαι να τον ξαναρωτήσω, θα τον ρωτήσω μετά, διαμαρτυρήθηκα.
-Όχι, τώρα να τον ρωτήσεις, δεν θέλω να περιμένω, επέμεινε.
-Παππούλη είπα, της Ντίνας έχει 6 φυλλαράκια, τι είναι;
Χμ! Μουρμούρησε και έβγαλε μία χάρτινη εικονίτσα από ένα συρτάρι.
-Για κοίταξε εδώ εσύ Κωνσταντίνα, πώς είναι τα Σεραφείμ. Πόσα χέρια, πόδια και φτερά
έχουν όλα μαζί.Δεν είναι έξη;
-Ναί, απάντησε χαρούμενη η Ντίνα.Είμαι σαν άγγελος!
Η μητέρα μου τρελάθηκε με τη συζήτηση, του Ηλία το κλαδί που του πήρα από την
εκκλησία είχε 7 φυλλαράκια, είπε.
-Α! Αυτό είναι πολύ σημαντικό απάντησε ο πατήρ Γρηγοράκος. Επτά είναι οι εκκλησίες
της Αποκάλυψης. Μετά συνέχισε στρεφόμενος προς τον πατέρα μου. Εφτά είπε
χαμογελαστά είναι και τα τσεκούρια Ηλία μου, που έχουν χαλάσει και θέλουν τρόχισμα. Ο
Θεός θα τον βοηθήσει , να έχετε όλοι υγεία, να πάνε καλά οι δουλειές του, να κάνει
χρήματα για να σας σπουδάσει, που είστε καλές μαθήτριες. Ο πατέρας μου δάκρυσε, η
μητέρα μου τον ευχαρίστησε κι εμείς στη συνέχεια του φιλήσαμε το χέρι.
Άλλαξε μετά τη συζήτηση και μου ζήτησε να τον βοηθήσω να ετοιμάσουμε ένα μικρό
δείπνο για την οικογένειά μου και να μου δείξει έναν ωραίο τρόπο για να κόβω τη ντομάτα.
Καθώς μου έδειχνε πώς να κόβω τη ντομάτα σε λεπτές φέτες σαν τριαντάφυλλο, μου
εξήγησε:Εσύ να μη μετράς τα φύλλα στο βάγιο σου. Να το παίρνεις και να το φυλάς στο
εικόνισμα και ό,τι θέλει ο Θεός θα σου δώσει. Πάντως χαίρομαι που το κρατάς και
σκέφτεσαι το Θεό. Αυτό είναι πολύ καλό για σένα.
Η συζήτηση φούντωσε με τον πατέρα μου και τον παπα Γρηγοράκο. Αφού δειπνήσαμε
και ήρθε η ώρα του ύπνου, τακτοποίησε που θα κοιμηθούν η μητέρα μου με τις δύο
αδελφές μου, χωριστά ο πατέρας μου, και ήταν προβληματισμένος που να με τοποθετήσει
με ασφάλεια. Εσύ θα κοιμηθείς στο κρεβάτι στο δωμάτιο του Δεσπότη μού εξήγησε. Δεν
είναι σήμερα μαζί μας ο Σεβασμιώτατος και είναι ελεύθερο. Καθώς με οδηγούσε προς το
δωμάτιο, είδα δεξιά, πάνω στον εξωτερικό τοίχο κολλημένο ένα μαρμάρινο χέρι.
-Τι είναι αυτό παππούλη, ρώτησα.
-Μη φοβάσαι ,μου απάντησε. Ο Θεός τιμωρεί τους κλέφτες, που θέλουν να κλέψουν την
Παναγία μας. Τους κόβει το χέρι.
Το δωμάτιο ήταν λιτό, με ένα μικρό σκούρο ξύλινο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι και ένα
άσπρο σιδερένιο μονό κρεβάτι. Ένας ξύλινος σταυρός ήταν τοποθετημένος πάνω από την
κεφαλή του κρεβατιού. Τα άσπρα σεντόνια έλαμπαν από καθαριότητα, όπως και οι δύο
λεπτές μάλλινες κουβέρτες.
Έκανα τον σταυρό μου, είπα το Πάτερ Ημών, ακούμπησα το βάγιο μου στο τραπεζάκι και
ξάπλωσα. Από το παράθυρο έφεγγε ένα αμυδρό φως. Τυλίχτηκα στις κουβέρτες και είπα:
Ο φύλακας άγγελός μου κι εγώ είμαστε δύο φυλλαράκια, (φιλαράκια) δε φοβάμαι που θα
κοιμηθώ μόνη μου και ο Θεός είναι ένα πολύ μεγάλο φυλλαράκι (φιλαράκι) που μας
σκεπάζει όλους και μας φροντίζει. Το πρωί με ξύπνησε η μητέρα μου. Ξύπνησα σαν
πουλάκι, αν και υπέφερα από τις αμυγδαλές μου. Εισέπνευσα βαθιά τον καθαρό αέρα του
βουνού, πλύθηκα, προσκυνήσαμε, ανάψαμε κεράκια, ακούσαμε τη πρωινή λειτουργία της
Μεγάλης Δευτέρας, φάγαμε ένα λιτό πρωινό , ευχαριστήσαμε τον πατέρα Γρηγοράκο για
τη φιλοξενία του, ο πατέρας μου φόρτωσε διάφορα εργαλεία για επισκευή στο φορτηγό και
πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Ήμουν λίγο προβληματισμένη με τον συμβολισμό των Βαϊων θρησκευτικά.
Κατάλαβα καλά ότι πρέπει να τοποθετώ το βάγιο μου στο εικόνισμα, σκεπτόμουν όμως
ότι η εκκλησία μας έχει συμβολικούς αριθμούς και είχα περιέργεια να μάθω. Μετά από ένα
χρόνο έλεγα. Τέσσερα τα σημεία του Σταυρού, τέσσερις και οι ευαγγελιστές, οκτώ η πύλη
και το Φως της Αναστάσεως( γιατί είχα μετρήσει οκτώ ακτίνες πίσω από τον Αναστάντα
Χριστό σε μια αγιογραφία), εννέα τα τάγματα των Αγγέλων κλπ. Μέχρι που καμιά φορά
ξεχνιόμουν όταν προετοίμαζα τα μαθηματικά στο σπίτι και έψαχνα να βρω τον Ορθόδοξο
συμβολισμό των τυχαίων αριθμών.Έπαιζα συμβολικά με φυλλαράκια από δάφνη και ελιές.
Διαρκείς παιδικές κυκλικές και ελικοειδείς κινήσεις του νου ,με αναγωγή στο Θείον.
Πέρασαν τα χρόνια, ξενιτεύτηκα στην Αμερική και την Ιρλανδία και σπούδασα ψυχολογία.
Χρήσιμη η Επιστήμη της Ψυχολογίας, αλλά με οδήγησε αλλού, στη στατιστική έρευνα, την
εμπειρική γνώση και απόδειξη, τη διεθνή έρευνα και ακρίβεια των δεδομένων , όπως τα
εννοούν οι άνθρωποι- επιστήμονες στη σύγχρονη εποχή μας.
-Ναι πατέρα Σπυρίδωνα, πολλές κυκλικές και ελικοειδείς κινήσεις του νου με διαρκή
αναγωγή στο Θείον, αυτό χρειαζόμουν τη δεδομένη στιγμή του κηρύγματος σας και
κατενθουσιάστηκα με την ομιλία σας.
Το δικό μου Βάγιο, γεννημένο και θρεμμένο στη φτωχική Βαλύρα , τόπο με
ανυπολόγιστους θείους θησαυρούς ,αργοσαλεύει απέριττο, στο παλιό πανέρι, μέσα στον
Άγιο Αθανάσιο, που εξέθρεψε αρκετούς αγίους της ντόπιας κοινωνίας μας. Δεν είναι
κανένα εντυπωσιακό κλαδί φοίνικα , είναι αυτό που από την αρχαιότητα γεννάει αυτός ο
τόπος.
Τη δάφνη της πίστης και της ανεπτυγμένης διαίσθησης “ότι ο Θεός υπάρχει και ότι είμαι
βέβαιη γι αυτό, χωρίς απτές αποδείξεις “ .Κι αφού κατόρθωσα με κόπους και βάσανα,
Θεού θέλοντος ,να φτάσω σε αυτό το ευλογημένο στάδιο, οδεύω φορτωμένη τον
προσωπικό μου σταυρό, μαζί με τους συνοδοιπόρους μου αδελφούς Χριστιανούς, προς
την εβδομάδα των παθών και την Αγία Ανάσταση.
-Πατέρα Σπυρίδωνα σας παρακολουθώ σιωπηλά , είμαι εκεί και σας ακούω, θα σας
ακούω αιωνίως.
“Στο ταπεινό σημερινό μου κήρυγμα, αγαπητοί μου αδελφοί, θα σας μιλήσω για τον νου.
Για τον νου μάς είπε σήμερα ο Κύριός μας στο ιερό και άγιο Ευαγγέλιο που ακούσαμε στη
Θεία Λειτουργία.
Και είπε ο Κύριος τον νου οφθαλμό, μάτι της ψυχής. Πραγματικά, με τον νου ο άνθρωπος
βλέπει το Θεό και γι΄ αυτό λέγεται οφθαλμός ή όμμα, μάτι της ψυχής.
Ο λύχνος που δίνει φως στο σώμα είναι το μάτι. Έτσι και ο λύχνος που φωτίζει την ψυχή
είναι ο νους. Αν λοιπόν το μάτι μας είναι γερό, τότε έχουμε φως. Έτσι θα έχει φως η ψυχή
μας, αν ο νους μας δεν έχει τυφλωθεί από τα πάθη. “Ο λύχνος του σώματος εστίν ο
οφθαλμός, εάν ουν ο οφθαλμός απλούς ή, όλο το σώμα καθαρόν έσται”.
Όταν λέμε “νου” δεν εννοούμε την ξηρά λογική, όπως λένε οι φιλόσοφοι, αλλά το ψυχικό
είναι του ανθρώπου, που το λέει και καρδιά η Αγία Γραφή.
Η προτροπή της εκκλησίας “μετά-νοείτε” δεν σημαίνει αλλάξτε μυαλά, αλλά στραφείτε
ολόκληροι στο Θεό, με όλη σας τη καρδιά, με όλο σας το είναι.
Το μάτι του σώματος μπορεί να δει όλα τα ορατά πράγματα, δεν μπορεί να δει τον εαυτό
του.
Ο νους όμως λειτουργεί με τρεις κινήσεις:
α) Με την κατ΄ευθείαν
β) Την κυκλική
γ) Την ελικοειδή κίνηση.
Με την κατ΄ ευθείαν κίνηση ο νους βλέπει τα γύρω του και απορροφάται απ΄ αυτά.
Ασχολείται με τις αισθήσεις, τα μάταια πράγματα και γίνεται δαιμονιώδης. Έτσι ο νους μας
παραδίδεται και αιχμαλωτίζεται, υποτάσσεται και υποδουλώνεται από αυτό από το οποίο
αρπάζεται η αίσθηση του.
Με την άλλη, την κυκλική κίνηση του νου, ο άνθρωπος βλέπει τα γύρω του, αλλά δεν
αιχμαλωτίζεται από αυτά. Επανέρχεται στον εαυτό του και βρίσκει τον Θεό. “Η βασιλεία
του Θεού εντός υμών εστίν”.Για τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο έχει λεχθεί αυτό το ωραίο,
ότι ζούσε “εαυτώ και Θεώ συστρεφόμενος”.
Και μία άλλη κίνηση είναι η ελικοειδής. Βλέπουμε τα κτίσματα γύρω με την κατ¨ευθείαν
κίνηση, δεν στεκόμαστε σ΄ αυτά, αλλά από αυτά αναγόμαστε στο Θεό. Καθένας και καθετί
γύρω μας γίνεται αιτία να δοξάζεται ο Θεός.
Τι είναι το προπατορικό αμάρτημα;
Είναι η κατ΄ευθείαν κίνηση. Θέλησε ο Αδάμ να γίνει Θεός.
Ο Χριστός σήμερα μας είπε να έχουμε νου με κυκλική και ελικοειδή κίνηση, να αναχθούμε
στο Θεό. Αυτός φροντίζει για τα πουλιά του ουρανού και τα κρίνα του αγρού. Ο Θεός
φροντίζει για τα κοράκια και τα χορτάρια του αγρού. Ας προσέχουμε τον νου. Αυτός φταίει
για όλα.
Ρωτούσαν τον Άγιο Παϊσιο για τον νου κι αυτός απάντησε:
“Τον νου τον είπαν κυβερνήτη και όταν ο κυβερνήτης είναι μεθυσμένος δεν μπορεί να
οδηγήσει το καράβι στο λιμάνι”.
Όταν ο νους είναι συνεπαρμένος και υπερήφανος πώς θα φέρει ευτυχία;
Έχουμε χαλασμένο νου, ας φροντίσουμε για τη θεραπεία του. Ας θυμηθούμε την
παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Ο νους είναι ο άνθρωπος που έπεσε σε ληστές, οι οποίοι
τον απογύμνωσαν , τον πλήγωσαν και τον άφησαν ημιθανή. Η θεραπεία μας γίνεται στο
Πανδοχείο, στην Εκκλησία. Το θείο πανδοχείο έχει έλαιο και οίνο.
Η Θεία Κοινωνία, τρέφει το πνεύμα του ανθρώπου.
Είδατε τον ιερομόναχο που φοράει το κουκούλι, το επάνω καλυμαύχιο; Τι σημαίνει
αυτό;Αυτό σημαίνει τη φυλακή του νου. Προσοχή στο νου μας, στους λογισμούς, να
καθαρθεί η καρδιά μας από τα πάθη, να γίνουμε νους “ορών τον Θεόν” γιατί ο Κύριος είπε,
“μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”.
Ένα ευλογημένο φυλλαράκι δάφνης , σύμβολο της απόλυτης ένωσης του
ανθρώπου με τον τριαδικό Θεό εντός μας. Κυριακή των Βαϊων στη Βαλύρα , με
κυκλικές και ελικοειδείς κινήσεις του νου για πάντα, εαυτώ και Θεώ
συστρεφόμενοι.Καλή Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου