Γλυκύ το έαρ επάνω στους βοστρύχους της νιότης, και πώς η ροδοπέταλη σκέψη, με τον έρωτα στην καρδιά, να φωλιάσει εν ειρήνη σε στέρνο απόρθητο; Σαν χείμαρρος ξεχύνεται η άδολη αγάπη, και πλαγιάζει επάνω στα εύοσμα λογής-λογής άνθη της αθάνατης Μεσσηνιακής γης την Άνοιξη.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν χάθηκε για ανάπαυλα, κάτω από ανοιξιάτικες κουβέρτες, αλλά αξιοποιήθηκε προς οικοδόμηση πνεύματος και ανάπλασης σώματος και ψυχής.
Η Ρόζυ, η αγνή κόρη της Βαλύρας , θα μάς δεξιωθεί σήμερα, με νηστίσιμα εδέσματα, επάνω σε καταπράσινο τάπητα , επί αρχαίων λίθων, και θα μάς οικοδομήσει με ιερό προσκύνημα , στον κατανυκτικό ιερό ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης , στην όμορφη Πολίχνη της Μεσσηνιακής γης.
Αφορμή στάθηκαν ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο διαδίκτυο, για να δώσουν ώθηση στον αναζητητή νου, να ορίσει την πορεία και την κατεύθυνση της σημερινής εκδρομής.
Η Πολίχνη είναι ένα μυθικής ομορφιάς χωριό της Μεσσηνίας , ανήκει στον δήμο Οιχαλίας, έχει πληθυσμό 156 κατοίκους και υψόμετρο 75 μ. Βρίσκεται 10 χλμ. βορειοδυτικά του Μελιγαλά , απέχει 40 χιλ. από την Καλαμάτα και δεσπόζει του αρχαίου «Στενυκλαρίου πεδίου». Παρουσιάζει μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, αφού στη θέση της τοποθετείται το κέντρο της αρχαίας Ανδανίας. Το 1858 βρέθηκαν, στο κέντρο της Πολίχνης, δύο μεγάλες ενεπίγραφες πλάκες (εγράφησαν το 93 π.Χ.) και αναφέρουν τους ιερούς νόμους του τελετουργικού μέρους των "Καρνασίων Μυστηρίων".
Η πληροφορία του περιηγητή Παυσανία ότι στην περιοχή της αρχαίας Ανδανίας, όπου τελούνταν τα περίφημα μυστήρια, υπήρχε πηγή και άγαλμα αφιερωμένο στην Αγνή, τη θυγατέρα της Δήμητρας ("Ύδωρ δε άνεισιν εκ πηγής παρά το άγαλμα"), καθώς και η εύρεση το 1858, μέσα στο σύγχρονο οικισμό της Πολίχνης, της εξαιρετικά σημαντικής επιγραφής του 1ου π.Χ. αιώνα, η οποία περιείχε ολόκληρο το τελετουργικό των μυστηρίων, παραμένουν τρανές αποδείξεις. Δοκιμαστικές ανασκαφικές τομές που διενεργήθηκαν βόρεια και δυτικά του Διβαρίου κάλυψαν μεγάλη έκταση, η οποία, όπως διαπιστώθηκε, ήταν κατάσπαρτη με λείψανα κτισμάτων υστερορωμαϊκών ή πρώιμων χριστιανικών χρόνων, ενώ σε ολόκληρο το χωριό υπάρχουν διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη, που προέρχονται από μνημειώδη κτήρια της ίδιας ή αρχαιότερης περιόδου (1).
Ύδωρ δε ανείσεσιν εκ πηγής παρά το άγαλμα.... προτύπωση του ερχομού του Κοσμοσωτήρος Χριστού είναι τούτη η μυητική διαδικασία. Όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος βάπτιζε τους αναζητητές του Θεού στον Ιορδάνη ποταμό, παρομοίως οι ένθεοι αρχαίοι Έλληνες, την ένωση με τον Κύριο και Θεό τους ζητούσαν, κεκαθαρμένοι δια του ευλογημένου ύδατος της αγνής μνημοσύνης, της ενθύμησης του Θεού, μακριά από τα σκοτεινά πεδία της λήθης του Άδη, τα φουστάνια της Καλυψώς, της Κίρκης και της Ναυσικάς, οδεύοντας προς την Ιθάκη της πιστής Πηνελόπης, προς τον ιερό ναό στης εσταυρωμένης αγάπης του Χριστού, σε θεία κράσπεδα , φθάνοντας, μέσω των απογόνων τους, στο σήμερα.
Για την επίτευξη του τελικού σκοπού της θέωσής τους αγωνίζονταν, με την αποχή από τα εγκόσμια, στα άδυτα των μαρμάρινων ναών τους ...και ο Θεός τους άκουσε. Έστειλε τον Υιό του τον Μονογενή, ο Θείος Λόγος του Πατρός ενσαρκώθηκε σε κόρης αγνής τη γαστέρα..στην πλατυτέρα των ουρανών, μετά τον όλεθρο της Ρωμαϊκής επικράτειας και τη ραγδαία έκπτωση των ηθών. Κι όπως ο Παντοδύναμος Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, έτσι κι εμείς, που θέλουμε να επιτύχουμε το κατ΄ ομοίωση με τον Πλάστη μας, χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η θεώσή μας περνά διαμέσου του πλησίον μας.
Πώς λοιπόν να μην ετοιμάσει πολλά και ποικίλα εδέσματα η φιλότιμη και φιλόξενη κόρη Ρόζυ η αγνή, αφού στη σημερινή μυητική εκδρομή έχει συνδαιτυμόνες όχι μόνο τη Βαλύρα, αλλά τη Μεσσηνία και τη χώρα μας ολόκληρη!
Καθώς η δραστήρια θυγατέρα της Βαλύρας, με ένα πλατύ χαμόγελο αισιοδοξίας, οδηγούσε από τη Καλαμάτα προς την Πολίχνη, και πριν σταματήσει στη Βαλύρα για να παραλάβει τους αγαπημένους φίλους της και συγχωριανούς, την πρόλαβε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ένα θεολογικό άκουσμα, από τον πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη κ. Γρηγόριο Καψάνη:
“ Ο τελικός σκοπός για τον οποίο μάς έπλασε ο Δημιουργός μας είναι η οντολογική ένωση μαζί Του ... από τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες, μᾶς παραδίδεται ὅτι σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι τὸ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος μόνο καλύτερος ἀπ᾿ ὅ,τι εἶναι, δηλαδή ἠθικώτερος, δικαιότερος, ἐγκρατέστερος, προσεκτικότερος.... Ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουν, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὁ μεγάλος σκοπός, ὁ τελικὸς σκοπός, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Δημιουργός μας ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπός; Ἡ θέωσις... Τὸ νὰ ἑνωθεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, ὄχι μὲ ἕνα ἐξωτερικὸ ἢ συναισθηματικὸ τρόπο, ἀλλὰ ὀντολογικά, πραγματικά.”(2)
Κι αφού η αγάπη περνά από τον πλησίον για να ενωθεί πραγματικά ο άνθρωπος με τον Θεό.... το ζητούμενο είναι όλοι να περάσουν καλά σήμερα... πολύ να αγαπηθούμε μεταξύ μας, συμπέρανε η οικοδέσποινα της ημέρας, γι΄ αυτό μόλις είδε τα αήττητα νιάτα να την περιμένουν στη γωνία στην πλατεία της Βαλύρας, περάστε μέσα...χωράμε όλοι αναφώνησε ...πολύ σας αγαπώ και ιδιαιτέρως σήμερα!
Ο Χρήστος της Βαλύρας, ο γιος της Παναγίας Βουλκανιωτίσσσης, αφού η χάρη της τον έσωσε από βίαιο θάνατο, με το δημοσιογραφικό του δαιμόνιο έχει ξεπεράσει τα αρχαία λαγωνικά της Ανδανίας. Πώς , πού και πόσο ρώτησε την καλοπροαίρετη Ρόζυ, και την κάθισε στο θρανίο του Δημοτικού Βαλύρας, ως προσεκτική μαθήτρια.
Εκ του ασφαλούς έφθασαν στον προορισμό τους, και ανταμείφθηκαν με ζυμωτό ψωμί κι ελιές, νηστίσιμη σπανακόπιτα, λαδοκούλουρα και παξιμάδια ολικής άλεσης με μυρωδικά , δροσερές σαλάτες, ξηρούς καρπούς, χαλβά και φρέσκα φρούτα, δίπλα σε ανθόσπαρτη γωνιά με τρεχούμενα νερά, επάνω σε παλιό υφαντό κιλίμι, στου Στενύκλαρου την ανθόσπαρτη ποδιά.
Πριν ξεναγηθούμε και απαθανατίσουμε τον πέριξ χώρο, πρότεινε ο Χρήστος, έχω φέρει μαζί μου ένα ενδιαφέρον κείμενο, πού θεωρώ σημαντικό να το μελετήσουμε πρωτίστως, για να συλλάβουμε το νόημα των αρχαίων τελετών στην ευρύτερη περιοχή της Ανδανίας.
Αφού συμφώνησαν οι συνοδοιπόροι, ο δεινός δημοσιογράφος παρέθεσε με ευχαρίστηση τα ακόλουθα:
Τα Μικρά Μυστήρια (3 και 4).
Τα Μικρά Mυστήρια τελούνταν κάθε Άνοιξη έξω από την Ανδανία, στην πηγή που υπήρχε στην ιερά οδό. Πιστεύεται ότι είναι η πηγή ,το Aρχαίο Διβάρι , εδώ στην Πολίχνη. Εδώ οι Ιερείς έψαλλαν ευχές και το ύδωρ της πηγής μετά θεωρείτο καθηγιασμένο. Κατόπιν οι ιερείς έχυναν αγιασμό επάνω σε κάθε μύστη, ή τους ράντιζαν ομαδικά, όταν ήταν πολλοί. Η ενέργεια αυτή λεγόταν Καθαρμός των μυστών. Μετά από αυτό γινόταν ο καθαρμός και εξαγνισμός της ψυχής και με αυτόν τον τρόπο ήταν προετοιμασμένοι και για την τελετή των μεγάλων μυστηρίων.
Τα
Μεγάλα Μυστήρια (3
και 4).
Τελούνταν κάθε 4 χρόνια, από 14- 22 Βοηδρομιώνος, του μηνός Σεπτεμβρίου.
Την 1η
ημέρα γινόταν
η μεταφορά των αγιοτάτων ιερών συμβόλων
και μυστικών ιερών, από την Ανδανία στη
Μεσσήνη και τοποθετούντο στο εκεί ιερό
της Δήμητρας. Η μεταφορά γινόταν από
τους Ιερείς και Ιέρειες και ακολουθούσαν
οι πιστοί.
Μετά ενώνονταν με το πλήθος της Μεσσήνης
που ερχόταν προς προϋπάντηση.
Τη 2η
ημέρα γινόταν
η συγκέντρωση των μυστών ,στο Iερό της
Δήμητρας, και ο Ιεροκήρυκας καλούσε
αυτούς για νέο καθαρμό στη παρακείμενη
πηγή.
Την 3η
και 4η ημέρα όλος
ο λαός της Μεσσήνης και Ανδανίας
συγκεντρωνόταν προ των βωμών των θεών
και απαγγέλλονταν
προσευχές, ψάλλονταν άσματα και ακολουθούσαν δημόσιες
θυσίες.
Την 5η
ημέρα
ακολουθούσε
η
πομπή των μυστών στη Μεσσήνη για
επιστροφή. Προηγείτο ο Ιεροφάντης,
συμπορεύονταν
ο
Ιερεύς και η Ιέρεια της Δήμητρας και
Περσεφόνης, οι Aγωνοθέτες, οι Iεροθύτες,
oι Aυλητές, οι Ιέρειες και οι Παρθένοι
που οδηγούσαν τα άρματα, όπου μέσα είχαν
τα κιβώτια στα
οποία
ήταν φυλαγμένα τα Iερά Mυστικά. Έπειτα
ερχόταν
η Θοιναρμάστρια (η προϊσταμένη της
οργάνωσης του ιερού δείπνου) και οι
Υποθοιναρμόστριες,
η Iέρεια της Δήμητρας στον Iππόδρομο και
η της εν Αιγίλη, οι Ιέρειες
και οι Ιερείς με τάξη που την έκριναν
οι δέκα. Ο Γυναικονόμος είχε την επίβλεψη
της τάξης. Ακολουθούσαν οι Mύστες, άδοντες
ιερά άσματα.
Οδηγούντο δε χοίρος προς θυσία, στο βωμό της Δήμητρας, κριάρι προς θυσία για τον Ερμή, δάμαλις για τους Μεγάλους Θεούς, κάπρος για τον Κάρνειον Απόλλωνα και αμνός για την Αγνή.
Από τις ιδιότητες των ζώων κατανοούμε τι πάθος καλούντο να αποβάλλουν οι μετέχοντες στα μυστήρια. Ο χοίρος είναι παμφάγος, ιδιοτελής και υπερδραστήριος σεξουαλικά, το κριάρι επιζητεί να επιβληθεί στους αδύναμους και σκέπτεται πώς να ανταγωνιστεί και να εξουσιάσει τους άλλους, για προσωπικό του υλικό κέρδος, η δάμαλις είναι εξαρτημένη, παθητική και οκνηρή στη ζωή, ο κάπρος έχει οργή και θυμό γι΄αυτό δεν καλλιεργείται ο λόγος με θεία διαίσθηση εντός του, ο αμνός είναι άβουλος και εξαρτημένος, αν και άκακος, άγεται και φέρεται αμέριμνος, χωρίς να αντιλαμβάνεται το κακό γύρω του.
Η
πομπή καθ΄ οδόν, όπου συναντούσε ιερό,
σταματούσε και τελούσε ιερούς χορούς
με άσματα προς το θεό του οποίου ανήκε
το ιερό. Έτσι βραδυπορούντες έφθαναν
στην Ανδανία, όπου τους γινόταν πανηγυρική
υποδοχή. Ο Ιεροφάντης παραλάμβανε τα
Iερά και τα κατέθετε πάλι στο Τελεστήριο
και οι μύστες υποβάλλονταν σε
νέο καθαρμό στo άγαλμα της Αγνής πλησίον
της Κρήνης.
Την 6η
ημέρα γίνονταν
οι θυσίες στους ειρημένους θεούς. Οι
δύο αυτές ημέρες ήταν οι σπουδαιότερες
των εορτών.
Τις
υπόλοιπες ημέρες στο Τελεστήριο
εισέρχονταν οι μύστες από το βράδυ και
λάμβαναν
χώρα
οι μυστικές τελετές των μυστηρίων, όπου
συνεχιζόταν η δοκιμασία.
Η 7η
ημέρα ήταν
ημέρα
ευχών, θυσιών , αυστηρής νηστείας και
ανάπαυσης.
Έπρεπε
τα σώματα των μυστών να καθαριστούν και
να εξαγνιστούν. Γι’ αυτό επιβαλλόταν
η νηστεία, η οποία γινόταν σε ανάμνηση
της αποχής της Δήμητρας από κάθε τροφή,
μέχρι που ξαναβρήκε τη χαμένη κόρη της.
Όταν
νύχτωνε, οι μύστες, ντυμένοι στους
κατάλευκους και άσπιλους χιτώνες τους,
κλείνονταν στο Tελεστήριο όπου άρχιζε
η τελετή (δεύτερος βαθμός μύησης) με
δρώμενα και λεγόμενα (ιεροπραξίες και
αναπαραστάσεις από το μύθο της Δήμητρας
και της Κόρης). Η μύηση συνεχιζόταν και
την επόμενη νύχτα με την Εποπτεία, τον
τρίτο και τελευταίο βαθμό μύησης, με
δρώμενα και δεικνύμενα (ιερουργίες Δία
και Δήμητρας). Αν τύχαινε να είναι πολλοί
οι μύστες επαναλαμβανόταν την επόμενη
βραδιά.
Την τελευταία
ημέρα γινόταν
ο Ιερός Δείπνος, λεγόταν Πλημοχόες και
ήταν αφιερωμένη στη λατρεία των χθονίων
θεών και νεκρών. Το όνομα πήρε από την
πλημοχόη, αγγείο χωρίς λαβές, χαμηλό
σκέπασμα και υψωμένη βάση , που έμοιαζε
με αλατιέρα (3).
-Εδώ δεν ήταν και η γενέτειρα του Αριστομένη...γιατί κάπου διάβασα ότι είχε ο ίδιος κρύψει μία Υδρία κάπου εδώ κοντά, στην οποία είχε χαράξει επάνω σε τυλιγμένο κασσίτερο το τελετουργικό των μυστηρίων της Ανδανίας, είπε η Ρόζυ.
-Σωστά το θυμάσαι, αποκρίθηκε ο Χρήστος, κι εγώ με τη σειρά μου, θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι προσωπικό...αν μού επιτρέπεις....
Γιατί σήμερα είσαι λιγάκι περίεργα ντυμένη.... πολύ σεμνή, με διπλό μακρύ ημίλευκο λινό φουστάνι, που μόνο τα ακροδάκτυλά σου που μάς σερβίρουν και το γελαστό σου πρόσωπο μπορούμε να διακρίνουμε!
-Γιατί σε μία από τις 27 παραγράφους, όσα και τα γράμματα του αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου, επάνω στην ευρεθείσα ενεπίγραφη πλάκα αναφέρονται τα εξής, είπε η Ρόζυ:
Σχετικά με το ντύσιμο:
Όσοι τελούν τα μυστήρια να είναι ξυπόλυτοι και ο μανδύας τους να είναι λευκός, οι γυναίκες να μην είναι επίσημα ντυμένες, μήτε τα σημάδια των φορεμάτων τους να είναι φαρδύτερα του ημιδακτυλίου, οι ιδιώτες να φορούν λευκό χιτώνα και μανδύες, όχι μεγαλύτερης αξίας των 100 δρχ. Τα παιδιά σινδώνη αιγυπτιακή, ρούχο όχι μεγαλύτερης αξίας της μίας μνας. Οι δούλες να φορούν ένδυμα και μανδύα όχι μεγαλύτερης αξίας των πενήντα δραχμών. Από τις γυναίκες οι ιέρειες να φορούν ένδυμα αξίας όχι μεγαλύτερης των δύο μνων. Οι κόρες ένδυμα όχι μεγαλύτερης αξίας των 100 δρχ. Στις πομπές οι ιέρειες να φορούν σανδάλια και μάλλινο ένδυμα με σημάδια όχι πλατύτερα του ημιδακτυλίου, οι κόρες αιγυπτιακό ένδυμα και ρούχο όχι διαφανές, να μην έχουν πάνω τους χρυσό ούτε κοκκινάδι, μήτε στόλισμα, μήτε τα μαλλιά πλεγμένα, μήτε υποδήματα, αφιερώματα μάλλινα ή δερμάτινα. Όσες πρέπει να αφιερωθούν στους θεούς να είναι ντυμένες όπως οι ιερείς διατάξουν. Αν κάποιος έχει άλλο ντύσιμο από το συμφωνημένο ή διαπράξει κάτι από όσα απαγορεύονται να μην του επιτρέπει ο γυναικονόμος την είσοδο και να του αφαιρεί την εξουσία που έχει (3 και 4).
-Κατάλαβα, κι εσύ είσαι φίλος της ιστοσελίδας του εξαδέλφου μου, του Βιολόγου και Ιστοριοδίφη μας κ. Ιωάννη Δ. Λύρα!
- Βεβαίως, αλλά και η σελίδα του Αριστομένη του Μεσσηνίου μου αρέσει, κι άλλες ορισμένες, συμπλήρωσε η Ρόζυ.
-
Μετά
την ελευθέρωση των Μεσσηνίων , από το
Θηβαίο Επαμεινώνδα το 370 π.
Χ.
και την πρόσκλησή του να γυρίσουν στην
πατρίδα τους οι εξόριστοι Μεσσήνιοι,
γύρισαν και οι απόγονοι του Ιερατικού
Γένους.
Όταν
βρέθηκε η χάλκινη υδρία που είχε ταφεί
από τον Αριστομένη, που
περιείχε το κείμενο της
τελετής γραμμένο σε φύλλο
από
κασσίτερο,
περιτυλιγμένο σε κύλινδρο, το
αντέγραψαν. Αυτά
ήταν τα βιβλία που παρέδωσε ο Μνασίστρατος,
γιατί το Ιερατικό γένος είχε την
ιδιοκτησία και το δικαίωμα της τέλεσης
των μυστηρίων,
εξήγησε
Κώστας, ο
σύντροφος της Μαρίας,
που ήταν μαζί
τους.
-Εύγε σας, αρκετά ενημερωμένους σας βρίσκω, αναφώνησε ο Χρήστος και συνέχισε:
Η
στήλη που βρέθηκε, στις 30-7-1904 , στο Ιερό
του Πυθικού Απόλλωνα , στο Άργος,
αναφέρεται στο μαντείο των Δελφών, και
με ψήφισμα, έδωσε το δικαίωμα στους
Μεσσήνιους
να τελούν τα μυστήρια.
Συμπερασματικά,
η
περιγραφή του Παυσανία, το Χρονικό του
Μορέως, οι εντοιχισμένες πλάκες, το
Διβάρι, οι Καμάρες, η επιγραφή στο Πρόπυλο
του Γυμνασίου του αρχαιολογικού χώρου
της Αρχαίας Μεσσήνης,
το
βάθρο της Αγίας
Τραπέζης
του ιερού ναού του Αγίου Γεωργίου, στο
Στενύκλαρο (Αλειτούργι) που αναφέρουν
το όνομα Μνασίστρατος, οι
επιγραφές με το όνομα τού
Ελλαδάρχη Κλαύδιου Κρισπιάνου στον
Άγιο Αθανάσιο Καλλιρόης και στο κοιμητήριο
της Αρχαίας Μεσσήνης, το ιερό της
Δήμητρας, το
Βαλανείο
και
το Ιεροθυσίο,
που βρίσκονται στον αρχαιολογικό χώρο
της Αρχαίας Μεσσήνης, ο Χρησμός στο Ιερό
του Πυθικού Απόλλωνα στο Άργος, και η
επιγραφή στο Μαντείο των Δελφών, οι
δύο ενεπίγραφες πλάκες στην είσοδο στον
Ιερό Ναό των Αγίων
Κωνσταντίνου και Ελένης στην Πολίχνη,
αποδεικνύουν
το υψηλό επίπεδο της πολιτιστικής –
πολιτισμικής κληρονομιάς της περιοχής (3 και 4),
ανέφερε ο Χρήστος, καθώς όλοι σηκώθηκαν
όρθιοι, γιατί μία εσωτερική δύναμη τους
ώθησε να
συνδέσουν
στον μεσοχώρο της ψυχής τους την πορεία
των Ελλήνων, με την αιωνίως αναβλύζουσα
πηγή του αληθινού φωτός.
Η πόρτα του ιερού ναού των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Πολίχνη άνοιξε διάπλατα κατά τον Εσπερινό του Σαββάτου, στις 13-4-2024, παραμονή της Δ΄ Κυριακής των Χαιρετισμών, την Κυριακή που εορτάζουμε τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, όπου προσκύνησε η δυνατή παρέα μετά την επίσκεψη στον πέριξ αυτής αρχαιολογικό χώρο .
-Δεν πάμε πρώτα να δούμε την αρχαία πηγή και στη συνέχεια, που θα ανοίξει τις θύρες του ο ναός, να παρακολουθήσουμε τον Εσπερινό, πρότεινε η Μαρία, που γνώριζε καλά τα θρησκευτικά και συνέχισε:
-Γνωρίζετε αύριο τι γιορτάζουμε;
-Πες εν συντομία, μη μακρηγορήσεις Μαρία μου, γιατί μαραίνεται ο πόθος εντός μου και σου υποσχέθηκα, στο εγγύς μέλλον, να σου κάνω ένα παιδί, διαμαρτυρήθηκε ο Κώστας!
-Μη φοβάσαι...ωραίο θα είναι, σαν τον Χριστό θα μοιάζει, αποκρίθηκε αυθόρμητα η Ρόζυ, και όλοι κρυφογέλασαν.
-Αύριο εορτάζουμε την απιστία του πατέρα που κατέστησε τον υιό του ανάπηρο.... τον ρώτησε ο Κύριος αν πιστεύει πραγματικά, προκειμένου να θεραπευτεί ο υιός του... και εκείνος τελικά πίστεψε!
-Καταλάβατε; παρατήρησε ο Κώστας. Με εκπαιδεύει συστηματικά και προληπτικά, για να γίνω ένας θεοσεβής - σωστός πατέρας!
Η μνημοσύνη άπλωσε τα διαφανή πέπλα της και σκέπασε τους νεοέλληνες αναζητητές στην πηγή στο Διβάρι, καθώς ο κάπρος του Απόλλωνα, φυλακισμένος σε υδάτινα έγκατα, έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του στον Εσταυρωμένο Χριστό.....
Ο Τριαδικός Θεός των Ελλήνων, άνοιξε τις πύλες των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Πολίχνη, εκεί που η αρχαία Ελληνική γνώση συναντά τη σοφία του Παντελεήμονος Θεού. Φως Ιλαρόν Αγίας Δόξης επικάθησε σε γενναίους ώμους ευλαβών και εντίμων ανθρώπων, και αναζωογόνησε το είναι τους.
Καθώς ο ήλιος έγερνε στο διάσελο της Ιθώμης και ο πανδαμάτορας χρόνος έγραφε το φινάλε στη μυθική Πολίχνη, τέσσερις άνθρωποι ένωσαν τα χέρια τους, διαγράφοντας έναν φωτεινό κύκλο αιώνιας φιλίας και αγάπης, πέρα από τα όρια ενός λογικού γίγνεσθαι.
Ωραία ήταν! Θα το επαναλάβουμε την επόμενη Άνοιξη, υποσχέθηκε η πλουμιστή Ρόζυ.
Θερμές ευχαριστίες στην κα Ρόζυ Καρύδη, υπάλληλο της Περιφέρειας Πελοποννήσου στην Καλαμάτα, για το πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Επάνω στην πέτρα της πίστης, σε κάθετη σχέση με τον Θεό και οριζόντια με τον πλησίον...αυτή είναι η κα Ρόζυ Καρύδη!
Πηγές:
1. Τα μυστήρια της Ανδανίας: Βικιπαίδεια
2.Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Καψάνης στη σελίδα στο FB: Ειρήνη Σολδάτου
3.Τα μυστήρια της Ανδανίας, στην ιστοσελίδα: Αριστομένης ο Μεσσήνιος
4. Τα μυστήρια της Ανδανίας, στην ιστοσελίδα : lyrasi.blogspot.com
Ο Θεός μεθ΄ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
15/4/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου