Έλεγαν οι αείμνηστοι παππούδες μας, ότι
όποιος καεί με τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι.
Φυσώντας το γιαούρτι σημαίνει, με ψυχολογικούς όρους , γενίκευση της τραυματικής εμπειρίας και εκδήλωση προληπτικής συμπεριφοράς (νοητικά και συναισθηματικά ) χωρίς διάκριση σε άλλες καταστάσεις, που δεν έχουν θετική συνάφεια με το συγκεκριμένο τραυματικό γεγονός. Δεν υπάρχει άνθρωπος μικρός ή μεγάλος που να μην έχει βιώσει δυσάρεστες καταστάσεις στη ζωή του. Κατά την ανάπτυξή του ο άνθρωπος σταδιακά συσσωρεύει στη μνήμη του ή απωθεί στο υποσυνείδητο προβλήματα που κλόνισαν την ψυχική του ισορροπία. Αυτά τα αγκάθια δρουν ανασταλτικά όσον αφορά την πνευματική, ψυχική , νοητική και συναισθηματική του πρόοδο, προκαλώντας ασθένειες στο ίδιο του το σώμα. Ένας άγαμος μεσήλικας μοιράστηκε σε μία συνεδρία μας ,
πριν από μερικά χρόνια, ένα από τα εφιαλτικά του όνειρα που επαναλαμβανόταν με παρόμοιους τρόπους ανά τακτικά χρονικά διαστήματα. Έβλεπε ότι οδηγούσε στην παραλιακή οδό προς τη Βουλιαγμένη στην Αθήνα. Ξαφνικά κτυπούσε το κινητό του τηλέφωνο και καθώς το σήκωνε άκουγε μία γυναίκα να του μιλάει προκλητικά. Τότε εκείνος έχανε τον έλεγχο τούν εαυτόν μου τιμονιού και το αυτοκίνητο βυθιζόταν στη θάλασσα. Έντρομος και βρεγμένος πεταγόταν από το κρεββάτι του με μία έντονη αίσθηση πνιγμού. Το πρόβλημά του ήταν ότι φοβόταν να αφεθεί συναισθηματικά μην προδοθεί αλύπητα, όπως συνέβη με την πρώτη του αγάπη , που κυριολεκτικά διέλυσε τον ψυχισμό του. Γι΄ αυτό είχε περιστασιακές σχέσεις υπολογιστικού χαρακτήρα και όταν ζεσταινόταν συναισθηματικά έβρισκε δικαιολογίες και διέκοπτε τη σχέση, προτού προχωρήσει σοβαρά.
Συγχωρώ τους πάντες και τα πάντα , ζητώντας
συγχώρηση από τον Θεό γιατί δικό μου πρωτίστως είναι το πρόβλημα της καθήλωσης
σε αρνητικές καταστάσεις του παρελθόντος είναι το ζητούμενο. Αυτή η καθήλωση είναι μία μορφή
αμαρτίας, αφού δεν με αφήνει να συνυπάρξω αρμονικά με τον εαυτόν μου και το κοινωνικό περιβάλλον
μου στο εδώ και τώρα, λαμπρύνοντας την ψυχή μου με τις χάρες του Αγίου
Πνεύματος.
«Ουδείς αναμάρτητος», χρειάζεται να συνειδητοποιήσει ο παθών ζητώντας συγχώρηση και για τα σφάλματα του «εχθρού» του. Όχι να λέμε Κύριε συγχώρησέ τον για το κακό που μου έκανε, αλλά Κύριέ μου συγχώρησε εμένα για την οργή που συσσώρευσα εντός μου, να μην με κατατρώει το αγκάθι της κακίας, και φώτισε μας να πορευθούμε με τον αδελφό που με αδίκησε , εν ειρήνη και αγάπη, προς την οδό της μετάνοιας και της ομοίωσης με τον Πανάγαθο Θεό και Πατέρα μας.
Χαιρόμαστε με τα μικρά παιδιά που λάμπει το πρόσωπό τους, γιατί αμέσως μετά το κλάμα τους γελούν αφήνοντας πίσω ό,τι τους τραυμάτισε. Τα παιδιά είναι εκείνα που θα κερδίσουν τη Βασιλεία των Ουρανών , μάς διδάσκει σαφώς το Ευαγγέλιο του Χριστού. «Παιδί» σημαίνει ότι έχει καθαρθεί η μνήμη μας από κάθε μίασμα και το σώμα μας παράλληλα δεν είναι δέσμιο των παθών μας. Όποιες και να είναι οι δυσκολίες του βίου μας, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη φωτίζουν τα εντός και εκτός μας.
Ορισμένοι άνθρωποι, αντί να
επικεντρώνονται σε ότι καλό παρατηρούν γύρω τους, ψάχνουν επίμονα να ξετρυπώσουν αρνητικές
καταστάσεις με τις οποίες τροφοδοτούν το πάθος της υπερηφάνειας και του εγωισμού τους ασυνείδητα, καταθλίβοντας την
ψυχή τους που ζητά συγχώρηση και αγάπη. Αισθάνονται ότι οι ίδιοι είναι
αλάνθαστοι και όλα τα στραβά συμβαίνουν γύρω τους. Αν τύχει και συνειδητοποιήσουν ότι δεν τα καταφέρνουν καλά σε κάτι, επιρρίπτουν ευθύνες στους άλλους για την αποτυχία τους και ταχέως εγκαταλείπουν την προσπάθεια, εκδηλώνοντας έμμεσα ή άμεσα ζήλεια, εκδίκηση έως και μίσος προς εκείνους που τα κατάφεραν. Κάποτε ένας μηχανικός έχασε τη
θέση τού διευθυντή αδίκως. Αντί όμως να το αποδεχθεί και να φροντίσει ψύχραιμα
με την κοινωνική του συμμετοχή και την ψήφο του να φέρει την αλλαγή , κάθε πρωί
έγραφε, επί 15 συνεχή έτη, μία κατηγορητήριο επιστολή προς τη γενική διεύθυνση,
με αποτέλεσμα να καταστεί περίγελως όλων, επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο
ότι όντως δεν του άξιζε η συγκεκριμένη θέση του διευθυντή. Έπαθε έλκος στομάχου
και αδυνατούσε λόγω συναισθηματικής φόρτισης και καθήλωσης στην τραυματική
εμπειρία του να αποδώσει στην εργασία του. Μόνο στα γεράματά του συνειδητοποίησε
ότι ο Πλάστης του δεν τον ήθελε διευθυντή, αλλά έναν απλό άνθρωπο, ο οποίος με πίστη και
αγάπη να αθλείται πνευματικά, προκειμένου να συλλέξει αληθινούς θησαυρούς ζωής.
Κατανόησε ότι ένας διευθυντής, πρόεδρος, υπουργός, πρωθυπουργός δεν είναι
τίποτα περισσότερο από ένας φυλακισμένος υπηρέτης των εφήμερων, σε βάρος του
ιδίου του ψυχισμού του και της πνευματικής του ανόδου. Αντί όμως να
εκμεταλλευτεί εποικοδομητικά τον χρόνο του και να λαμπρύνει την ψυχή του, κατάντησε ένα ερείπιο της διαβολικής εκδίκησης και κακίας.
Πόσες φορές κτυπά την πόρτα ο έρωτας;
Με ρώτησε κάποτε μία πικραμένη ψυχή που αναζητούσε τον έρωτα της ζωής της και
εκείνος την προσπερνούσε, αφού όποιον συναντούσε και ενδιαφερόταν ήταν ένας επίδοξος
εισβολέας που θα μεγάλωνε το τραύμα της, γι΄ αυτό τον απωθούσε αλύπητα. Ήλθε όμως
η στιγμή που συνάντησε τον Εσταυρωμένο Χριστό και συνειδητοποίησε ότι κανένα
τραύμα ανθρώπου δεν υπερβαίνει αυτή τη θυσία και ούτως λυτρώθηκε από τα δεσμά της
επίπλαστης ψυχικής της αδιαφορίας.
Πέφτουμε, ανασυγκροτούμε τον εαυτό μας,
με θησαυρό ζωής τις εμπειρίες μας, και προχωράμε με οδηγό τον φωτοδότη Κύριο
εμπρός μας, σηκώνοντας με υπομονή τον σταυρό του δικού μας μαρτυρίου. Άλλωστε
αυτό είναι το νόημα της μαθητείας μας σε αυτή τη ζωή…να φύγουμε κατά Θεόν
σπουδασμένοι και ψυχοπνευματικά λυτρωμένοι.
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
6-11-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου