Ἀληθινὰ θλιβερὸ καὶ δυσάρεστο τὸ θέαμα τῆς συγκυπτούσης γυναικός, τὴν θεραπεία τῆς ὁποίας παρουσιάζει ὁ Λουκᾶς στό Εὐαγγέλιο τῆς Ι’ Κυριακῆς (Λουκ., ιγ’ 10-17). Ἀλλὰ καὶ μεγάλη ἡ πίστη τῆς γυναικός, καθ’ ὅτι, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κατείχετο ἀπὸ τὴν ἀσθένειά της δεκαοκτὼ ἔτη, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀνακύψη «εἰς τὸ παντελές» - ὁλοκληρωτικά, ἐν τούτοις δὲν παρέμενε στὸν οἶκο της, γιὰ νὰ προσευχηθῇ, ἀλλὰ προσερχόταν στὸν οἶκο τοῦ Κυρίου, νὰ ἀκούση τὸν λόγο Του (ὅ. π. 10-11).
Πόσο ἀλήθεια θὰ ὑπέφερε ἡ ταλαίπωρη αὐτὴ γυναῖκα ἀπὸ τὴν πολύχρονη ἀσθένειά της ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν περιθωριοποίησή της ἐξ αὐτῆς; Οἱ περισσότεροι μᾶλλον θὰ τὴν ἀποστρέφονταν, καὶ κανεὶς ἐνδεχομένως δὲν θὰ τὴν συναναστρεφόταν, διότι δὲν θὰ ἤθελε νά «μολυνθῇ» ἀπὸ τὴν ἀσθένειά της. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀντίληψη τῶν καθωσπρέπει καί «ὑγιῶν» Ἰουδαίων, ὅπως τοῦ ἀρχισυναγώγου, ποὺ θὰ δοῦμε στὴν συνέχεια. Ὅταν μάλιστα θὰ τὴν ἀντίκρυζαν στὴν συναγωγή, θὰ σκέπτονταν ἴσως: τί θέλει τώρα καὶ αὐτή, ἡ ἁμαρτωλή, ἀνάμεσά μας; Γιατί δὲν κάθεται σπίτι της; Ἄλλοι δέ, θὰ τὴν λυποῦνταν γιὰ τὸ πάθημά της· καὶ κάποιοι, λιγότεροι ἴσως, θὰ τὴν συμπονοῦσαν πραγματικά!
Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς καὶ ὁ Κύριος, ποὺ γνωρίζει τὴν βαθύτερη πίστη της καὶ νοιώθει τὸν πόνο τῆς ψυχῆς της, οὔτε τὴν βδελύσσεται, οὔτε τὴν λυπᾶται, ἀλλὰ τὴν συμπονεῖ. Γι’ αὐτό, δὲν ζητάει τὴν πίστη τῆς γυναικός («θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;») ὡς προϋπόθεση, γιὰ νὰ τὴν κάνη καλά, ἀλλὰ θεωρῶντας δεδομένη τὴν πίστη της, πλησιάζει ὁ Ἴδιος τὴν συγκύπτουσα, τὴν προσφωνεῖ μὲ τὸ τιμητικὸ ἐκεῖνο «γύναι», ὅπως ἄλλοτε τὴν Χαναναία («ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις»), καὶ τῆς λέγει: «ἀπολέλυσαι ἀπὸ τῆς ἀσθενείας σου.» (ὅ. π. 12).
Ἀλήθεια, πόσο διακριτικὸς εἶναι ὁ Κύριός μας! Πλησιάζει ἀπὸ μόνος Του τὸ πονεμένο πλάσμα Του καὶ μ’ ἕνα Του λόγο τὸ θεραπεύει. «Ἀπολέλυσαι ἀπὸ τῆς ἀσθενείας σου» (ὅ. π.). Δεσμὰ εἶναι ἡ ἀσθένεια, διότι τὰ πάθη μᾶς κρατοῦν δεσμίους καὶ μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ λυθοῦμε. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἀποδεσμευτὴς καὶ ὁ λυτρωτής μας, καὶ μάλιστα καθολικὸς λυτρωτὴς καὶ ἀπὸ τὰ σωματικὰ καὶ ἀπὸ τὰ ψυχικά μας πάθη. «ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα (ἀμέσως) ἀνωρθώθη και ἐδόξαζε τὸν Θεόν.» (ὅ. π. 13). Ἄρα, τὴν σωματικὴ ἀκολούθησε καὶ ἡ ψυχικὴ θεραπεία («ἐδόξαζε τὸν Θεόν). Τί ἄλλο εἶναι ἡ δοξολογία στὸν Θεὸ παρὰ ἔκφραση τῆς εὐγνωμονούσης ψυχῆς τῆς θεραπευμένης γυναικός!
Θὰ περίμενε κανείς, ἀσφαλῶς, ὅλοι νὰ χαίρονταν μὲ τὴν θεραπεία τῆς συγκυπτούσης, ποὺ τόσα χρόνια ὑπέφερε καὶ βασανιζόταν. Πράγματι, «πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρε» καὶ δοξολογοῦσε τὸν Κύριο γιὰ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός (ὅ. π. 17).
Ἐν τούτοις, ὑπῆρξαν καὶ κάποιοι, ὅπως ὁ ἀρχισυνάγωγος, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον δὲν χάρηκαν γιὰ τήν «ἀνάσταση» τῆς γυναικός, ἀλλὰ ἀπὸ φθόνο γιὰ τὴν θεϊκὴ αὐτὴν παρέμβαση καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου, ἐπέπλητταν τὸν λαό, ποὺ προσερχόταν γιὰ θεραπεία τὸ Σάββατο!
Ὑποκριτὴ ἀποκαλεῖ ὁ Κύριος τὸν ἀρχισυνάγωγο, καὶ συνεχίζει: «ἕκαστος ὑμῶν τὸ σάββατον οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει;» (ὅ. π. 16). Καὶ ἐὰν ταίζουμε καὶ ποτίζουμε τὰ ἄλογα ζῶα, πόσο μᾶλλον χρειάζεται νὰ ταίσουμε τὰ λογικὰ δημιουργήματα, ποὺ ἔπλασε ὁ κύριος νὰ μὴν ἔχουν ἀνάγκη μόνον ἀπὸ ὑλικὴ τροφὴ ἀλλὰ νὰ ἀποζητοῦν καὶ τὴν πνευματική, ὅπως ἡ θυγατέρα αὐτὴ τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ πήγαινε στὴν συναγωγή, γιὰ νὰ τραφῇ ἀπὸ τὸν λόγο Του!
«Θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ», ἀποκαλεῖ ὁ Κύριος τιμητικὰ καὶ πάλι τὴν συγκύπτουσα, διότι ἐκείνη, μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν μετάνοιά της, ἀναδεικνύεται ἀληθινὸ τέκνο τοῦ Ἀβραάμ (τὸ ὄνομά του σημαίνει «πατὴρ λαῶν», δηλ. πάντων τῶν ἀνθρώπων), ἐνῷ τὰ φυσικά του τέκνα, οἱ Ἑβραῖοι, -ὄχι ὅλοι-, παρέμειναν μὲ τὴν συμπεριφορά τους πεισματικὰ ἀμετανόητοι, ὅπως ὁ ἀρχισυνάγωγος.
Μὲ τὴν περικοπὴ αὐτὴν ὁ Κύριος μᾶς φανερώνει καὶ τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ἡμέρας τοῦ Σαββάτου, τῆς ἑβδόμης ἡμέρας. Ὁ Κύριος μπορεῖ νὰ ἀναπαύθηκε, τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ἀπὸ τὸ ἔργο τῆς δημιουργίας, ἀλλά, ἔκτοτε, δὲν σταμάτησε ποτὲ τὸ ἔργο τῆς ἀναδημιουργίας, τῆς ἀνακαινίσεως καὶ τῆς ἀναπλάσεως πάντων τῶν δημιουργημάτων, καὶ μάλιστα τοῦ κορυφαίου δημιουργήματός Του, τοῦ ἀνθρώπου, ἕως ὅτου ἀνατείλῃ ἡ ὀγδόη ἡμέρα τῆς αἰωνίου πλέον Βασιλείας Του.
Ἂς τὸ καταλάβουμε, ἐπί τέλους. Μόνον ὁ Κύριος ἔχει τὴν δύναμη νὰ μᾶς ἀνακαινίση ἐκ βάθρων, μὲ τὴν δύναμη τοῦ λόγου Του καὶ μὲ τὸ ἄγγιγμά Του, ὅπως ἔκανε καὶ στὴν συγκύπτουσα γυνή, ποὺ τὴν ἀνώρθωσε, ὥστε νὰ μπορῇ πλέον νὰ ἀντικρύζη Θεοῦ πρόσωπο εἰς τὸ παντελές! Τελικά, ἀκόμη καί «οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ κατῃσχύνοντο», μόλις ἄκουσαν τὸν Κύριο νὰ ἐπικρίνη τὸν ἀρχισυνάγωγο. Μόνον ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος τοῦ νόμου δὲν πτοήθηκε καὶ δὲν μετενόησε!
Νὰ κοιτάξουμε λοιπὸν καὶ μεῖς, μὲ τὴν σειρά μας, νὰ μὴν μιμηθοῦμε στὴν συμπεριφορὰ τὸν ὑποκριτὴ καὶ μικρόψυχο ἀρχισυνάγωγο, ποὺ ἀπὸ φθόνο καὶ ὑπεροψία ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ συν-χαρῇ μὲ τοὺς ὑπολοίπους συνανθρώπους του γιὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας μιᾶς συγκυπτούσης ψυχῆς, ποὺ «ἀνωρθώθη εἰς τὸ παντελές»!
Νὰ φροντίσουμε, ἐπίσης, νὰ μὴν παραμένουμε οὔτε ἐμεῖς σκυμμένοι «εἰς τὸ παντελές», ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀλλὰ νὰ ἀποζητοῦμε μὲ πίστη τὴν θεραπεία μας, ὅπως καὶ ἡ συγκύπτουσα γυνὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἀνταποκριθῇ στὴν ἐπιθυμία μας, ἐφ’ ὅσον αὐτὴ εἶναι πρὸς ὄφελος τῆς σωτηρίας μας, γιὰ τὴν ὁποία γεννιέται καὶ πάλι, αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ὁ Χριστὸς στὴν γῆ. Ἀμήν!
Καλὰ Χριστούγεννα καὶ καλὴ ἀναγέννηση σὲ ὅλους μας! Γένοιτο!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου