Η κόρη του Μελιγαλά με τα χέρια τα χρυσά

 

                          Φωτογραφίες: κα Βούλα Δημητρακοπούλου στο FB

Στον Μελιγαλά, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να περπατά πιο αργά και οι μνήμες έχουν ακόμα φωνή, ζει μια γυναίκα που κρατά στα χέρια της την παράδοση σαν αναμμένο καντήλι. Είναι η κόρη του Μελιγαλά, με τα χέρια τα χρυσά· χέρια που δεν γνωρίζουν την αδράνεια, μόνο τη δημιουργία, τη φροντίδα και την προσφορά.

Μητέρα και γιαγιά πια, μα αήττητη στον χρόνο, κουβαλά στην ψυχή της τη δύναμη εκείνων των γυναικών που έμαθαν να στέκονται όρθιες, σιωπηλές και γενναίες. Ό,τι αγγίξει μεταμορφώνεται: η γη καρποφορεί πιο γενναιόδωρα, το αλεύρι γίνεται μνήμη, η ζάχαρη γίνεται αγάπη. Δεν είναι μόνο η τέχνη της· είναι το μεράκι που περνά από τα δάχτυλα στην καρδιά όσων γεύονται τους καρπούς της.

Το καλοκαίρι μάς κέρασε πιπεριές από παραδοσιακούς σπόρους, καλλιεργημένους όπως παλιά, και σύκα που μοσχοβολούσαν ήλιο και υπομονή. Το φθινόπωρο ήρθαν τα ρόδια, κόκκινα σαν ευχή, και οι μουσταλευριές της, γλυκές όσο και οι αναμνήσεις που ξυπνούσαν. Κάθε εποχή κι ένα δώρο, κάθε δώρο κι ένα μάθημα απλότητας.

  

Του Αγίου Νεκταρίου, όπως κάθε χρόνο, τα ευλαβικά της χέρια πλέκουν το λουλουδένιο στεφάνι της μνήμης. Ένα στεφάνι όχι μόνο από άνθη, αλλά από πίστη, σεβασμό και σιωπηλή προσευχή. Εκείνες τις μέρες, το σπίτι της μοσχοβολά λιβάνι και βασιλικό, και οι ψίθυροι των προγόνων μοιάζουν να ακουμπούν στους τοίχους.

Και ύστερα έρχεται ο χειμώνας. Τα Χριστούγεννα. Το σπίτι της φωτίζεται αλλιώς. Πίσω από το περίτεχνο χριστουγεννιάτικο δέντρο, λουσμένο στη μαγεία των χρωμάτων, κρύβεται μια παιδική καρδιά που δεν ξέχασε ποτέ. Εκείνη που κάποτε περίμενε με λαχτάρα τα γλυκά στο  ψηλό φανάρι τις ιστορίες γύρω από τη φωτιά, το χάδι της μάνας της.

Όταν νομίσαμε πως μας είχε ήδη καταπλήξει με το καλοφτιαγμένο καταΐφι της, ξαφνικά μάς σέρβιρε κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Όχι απλώς γλυκά, μα ευλογημένες μπουκιές παράδοσης, φτιαγμένες από τα χρυσά της χέρια, πασπαλισμένες με αγάπη και μνήμη. Κάθε μπουκιά και μια επιστροφή στο παρελθόν. Κάθε άρωμα και μια αγκαλιά.

Η μνήμη της είναι λευκός ατραντές, σαν υφαντό παλιό, πλεγμένο από τα ευλογημένα χέρια της μητέρας της. Παράδοση αιώνων, φυλαγμένη με τιμή στα σκαλιστά σεντούκια της ψυχής της, εκεί όπου τίποτα δεν ξεχνιέται και τίποτα δεν χάνεται.

Αυτή είναι η φίλη μας, η ευσεβής κυρία Βούλα Δημητρακοπούλου. Μια γυναίκα που επάξια εκπροσωπεί τις αρχές και τις αξίες των γιαγιάδων και των μανάδων μας, σε μια δύσκολη εποχή αμφισβήτησης και λήθης που διανύουμε. Με τη στάση της ζωής της μάς θυμίζει πως η παράδοση δεν είναι παρελθόν, αλλά ζωντανή πράξη αγάπης.

Ευχόμαστε ο Παντοδύναμος Θεός να της χαρίζει υγεία και δύναμη, ώστε με την ακούραστη προσφορά της να συνεχίζει να μας διδάσκει την αξία της οικογένειας και της ανιδιοτελούς μητρικής αγάπης. Γιατί σε αυτόν τον ρόλο, η αγαπητή κυρία Βούλα έχει λάβει –χωρίς καμία αμφιβολία– πτυχίο με άριστα.

Καλή Χρονιά, με υγεία, μνήμη και αγάπη. 

-Λόγος Θείου Φωτός