Κοιτούσα με θαυμασμό την υπερήλικη μητέρα μου, που σχεδόν πλησιάζει τα ενενήντα της χρόνια με δόξα και τιμή και εξυμνούσα το κουράγιο της για τη ζωή. Με τη μαγκούρα της συγκρατούσε το λιτοδίαιτο και ισχνό, σχεδόν ασκητικό σώμα της, τυλιγμένη στη μαύρη της ζακέτα που δεν αποχωρίστηκε από τον θάνατο του λατρεμένου άντρα της, και τις χοντρές μάλλινες κάλτσες, που αποτελούν εγγύηση για τη παραγωγή θερμότητας στα δύσκαμπτα άκρα της.
-Δείτε τι ωραία που είναι τα ανθάκια στην αυλή, όπως στη Βαλύρα μας, έλεγε.
Μόνο που τα δικά μου θα έχουν μαραθεί τώρα. Θα ξεράθηκε η μέντα μου που είναι ευαίσθητη, οι μολόχες, οι τριανταφυλλιές, οι γαρυφαλλιές και η πορτοκαλιά με τα γλυκά της πορτοκάλια, που κάθε χρόνο ήταν τσακιστή από καρπό και κοσμούσε την αυλή μας.
-Μην ανησυχείς μητέρα, τη διαβεβαίωνε η αδελφή μου. Έχουμε βάλει αυτόματο πότισμα. Τα φυτά σου και τα δένδρα σου, όταν κατέβουμε στο χωριό, θα τα βρεις όπως τα άφησες.
-Ναι, απαντούσε εκείνη, ευτυχώς που ποτίζονται. Κρίμα είναι να ξεραθεί τόση μεγάλη αγάπη!
Ύστερα παρατήρησε τον καιρό από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς της.
-Ο Θεός μας έδωσε ζεστές και ηλιόλουστες ημέρες, έτσι που να μην αισθάνεσαι ότι είναι Χειμώνας. Σαν να μπήκε η Άνοιξη μοιάζει ο καιρός, είπε χαμογελώντας.
-Είναι οι Αλκυονίδες ημέρες μητέρα, θυμάσαι την ιστορία που μας έλεγες όταν ήμασταν μικρά;
-Μα τι σας έλεγα; προσπάθησε να θυμηθεί.
-Θυμάσαι που η πιστή στον Θεό Αλκυών γεννούσε τα αβγά της στα κρύα βράχια. Ο Θεός τη λυπήθηκε και έκανε γι αυτήν ζεστές ημέρες, στα μέσα του Ιανουαρίου, για να φέρει στη ζωή τα πτηνά της.
-Κι εγώ, απάντησε με περισυλλογή η μητέρα μου.
-Έλεγα, Κύριε, λίγες ζεστές ημέρες για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου, να χαρώ τον ήλιο, γιατί μετά....
θα έρθει ο κουτσοφλέβαρος και ο Μάρτης, ο γδάρτης και παλουκοκαύτρης ,που πήρε τον πατέρα σας μακριά.
Έσυρε προσεκτικά τη καρέκλα της στη βεράντα, κάθισε, αφαίρεσε τις παντόφλες της και μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο ευχαρίστησης προς τον Θεό άφησε τις ακτίνες του ηλίου να διεισδύσουν βαθιά στα κόκαλά της και να θεραπεύσουν κάθε κύτταρο του σώματός της, κυρίως τα τραυματισμένα άκρα της.
Κι αφού ζεστάθηκε αρκετά και γέμισε με χαρά η ψυχή της, σαν τα μικρά παιδιά, και σαν κλήμα στα αμπέλια της, έτοιμο να βλαστήσει νέο βότρυ , σηκώθηκε, έκανε τον σταυρό της και ξάπλωσε στο κρεβάτι της.
-Δεν θέλεις να φας το γεύμα σου προτού κοιμηθείς μητέρα; τη ρώτησε διακριτικά η αδελφή μου.
-Όχι, τώρα αγάπη μου, ζαλίστηκα, θα κοιμηθώ λιγάκι. Είμαι ευχαριστημένη, απάντησε. Ο Θεός μου έδωσε καλά παιδιά και ....Αλκυονίδες ημέρες!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
20/1/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου