Το περασμένο Πάσχα, καθώς στολίζαμε τον Επιτάφιο στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου στη Βαλύρα, όταν τελειώσαμε διαπιστώσαμε ότι μας είχαν περισσέψει τρία καλάθια λουλούδια. Αφού επιδοθήκαμε και στον διάκοσμο των εικόνων, τα καλάθια έμειναν μισοάδεια.
«Τι να τα κάνουμε αυτά τα άνθη;» ρωτήσαμε η μία την άλλη.
«Πάρτε τα στα σπίτια σας», είπε η νεωκόρος Μαρία. «Διαφορετικά θα τα πετάξουμε».
Μία από τις κοπέλες της Βαλύρας, η κα Παναγιώτα Ντουραμάκου, που το πατρικό της σπίτι βρίσκεται στη γειτονιά του Αγίου Αθανασίου, είχε φέρει ολόανθιστες και ευωδιαστές βιολέτες από τον κήπο της, που έφτασαν για τον στολισμό και περίσσεψαν.
«Παναγιώτα», της είπα, «θα πάρω αυτό το κλαδάκι να το φυτέψω κάτω από την πορτοκαλιά, στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού».
Η Παναγιώτα χαμογέλασε και μου έγνεψε να το πάρω. Ήταν ένα μικρό κλαδάκι, πέντε εκατοστών, με διπλό μίσχο.
Πάλεψε η ευλογημένη βιολέτα γενναία με τον καύσωνα του καλοκαιριού, αναπτύχθηκε εντυπωσιακά, έφτασε τα τριάντα εκατοστά και μας επεφύλαξε μια χριστουγεννιάτικη έκπληξη.
Δεν κάνουν θόρυβο τα μικρά θαύματα. Δεν φωτίζουν τον ουρανό ούτε σταματούν τον χρόνο.Συμβαίνουν αθόρυβα, σαν ανάσα, και τις περισσότερες φορές περνούν απαρατήρητα.
Πρωί Χρισοτυγέννων, καθώς πλησίασα στην αυλή, το βλέμμα μου έπεσε κάτω από την πορτοκαλιά. Ανάμεσα στα υγρά φύλλα και στο παγωμένο χώμα, η βιολέτα της Παναγιώτας είχε ανοίξει διάπλατα τα άνθη της για να εορτάσει τη Γέννηση του Χριστού. Μωβ, ντροπαλά, μα αποφασισμένα. Πού ακούστηκε ανοιξιάτικο λουλούδι να ανθίζει μέσα στο καταχείμωνο;
Στάθηκα για λίγο ακίνητη. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως κάτι μου μιλούσε στη γλώσσα της θείας σιωπής. Θυμήθηκα το μικρό κλαδάκι που είχα φυτέψει την άνοιξη, με βαθιά πίστη. Ποιος θα το περίμενε πως θα άντεχε τον καύσωνα, τη ξηρασία, τις δυνατές βροχές της Φθνινοπωρινής κακοκαιρίας και τώρα, μέσα στο κρύο, θα άνθιζε;
Και η ευγενική και θεοσεβής Παναγιώτα ένα θαύμα είναι. Ευωδιάζει μέσα στης νιότης της τα άνθη.
Καλή Πρωτοχρονιά!
-Λόγος Θείου Φωτός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου