Ο μακαριστός Βαλυραίος ιερέας που καθιστούσε τις γυναίκες του χωριού κατά Κυρίω “έγκυες”

 

                                                                Φωτογραφίες:Pinterest

Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνη την αγία μορφή, τον αλησμόνητο ιερέα της Βαλύρας, τον μακαριστό πατέρα Δημήτριο Ξυδόπουλο. Οι παλιοί κάτοικοι του χωριού τον αποκαλούσαν «παπά Ξύδη» λόγω της αυστηρότητάς του κατά την εξομολόγηση· γεύονταν, όπως έλεγαν, «το όξος των αμαρτιών τους» και αναζητούσαν με πίστη αληθινή τη γλυκύτητα της μετάνοιας.

Τις δεκαετίες 1950–70, οι γιαγιάδες και οι μητέρες του χωριού, όταν επέστρεφαν από το πετραχήλι του παπα-Δημήτρη, παρέμεναν για πολλή ώρα σιωπηλές και εσωστρεφείς. Άναβαν με κατάνυξη το καντηλάκι τους και συνέχιζαν τις δουλειές τους αθόρυβα, ώσπου να ξαπλώσουν. Τότε, μέσα στη νύχτα, αναμετρούνταν με εκείνο το φοβερό και τρομερό που είχε ειπωθεί στο εξομολογητήριο.

Θυμάμαι ένα δειλινό στη βεράντα της γιαγιάς μου Κωνσταντίνας, όταν στάθηκε στην αυλόπορτα η αείμνηστη γειτόνισσα, η θεοσεβής γιαγιά Πότα.

— Καλησπέρα, Κωνσταντινιά. Τι κάνεις;

— Καλά, Πότα μου. Δόξα νά ’χει ο Θεός, απάντησε η γιαγιά μου.

— Εξομολογήθηκες κι είσαι σκεπτική;

Η γιαγιά έμεινε αμίλητη.

— Κατάλαβα… είσαι έγκυος!

Ήμουν μόλις επτά χρονών και τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω από την απρόσμενη διαπίστωση.

Εκείνο το βράδυ δεν άφησα τη μητέρα μου σε ησυχία, την ώρα που ετοίμαζε την παραδοσιακή βαλυραίικη σούπα.

— Μαμά, η γιαγιά Κωνσταντίνα είναι έγκυος, κι η γιαγιά Πότα το κατάλαβε. Μήπως είναι κι εκείνη έγκυος;

Η μητέρα μου έκρινε πως είχε έρθει η ώρα να μάθω την αλήθεια.

— Η γιαγιά σου, μου είπε, έχει συλλάβει δύο δίδυμους αγγέλους: την Ταπείνωση και την Προσφορά προς τον πλησίον. Και η γιαγιά Πότα έχει συλλάβει τρίδυμα: την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα.

                            

— Κι εσύ, μαμά; Έχεις κι εσύ παιδί;

— Βεβαίως. Έχω συλλάβει τη Συγχώρηση και την Υπομονή.

— Και πότε θα τα γεννήσετε;

— Κάθε ημέρα προσπαθούμε να ζουν μέσα μας και να μην πεθάνουν.

— Πώς είναι;

— Άγγελοι του Αγίου Πνεύματος με φτερά!

— Μαμά, κι εγώ θέλω να συλλάβω ένα παιδί. Να πάμε στον παπα-Δημήτρη να με διαβάσει!

— Δεν είναι εύκολο, παιδί μου. Θα πάρεις μεγάλη ευθύνη. Κι αν το σκοτώσεις μέσα σου, θα λυπηθείς αφάνταστα.

— Δεν θα το σκοτώσω! Θα το ταΐζω προσευχές και καλές πράξεις, και θα ζει και θα χαίρεται!

— Καλά… Θα πάμε να σε εξομολογήσει ο παπα-Δημήτρης.

                               

                                                     Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Όταν βρεθήκαμε μπροστά του, με ρώτησε:

— Τι έχεις και κλαις, παιδί μου;

— Παππούλη… θέλω κι εγώ να συλλάβω παιδί, είπα τρέμοντας.

Ο ιερέας της Βαλύρας έμεινε έκπληκτος. Συζήτησε αρκετή ώρα με τη μητέρα μου κι έπειτα με κάλεσε κοντά του.

— Έλα να προσευχηθούμε και να δούμε τι παιδί θα σου δώσει ο Κύριος!

Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στα δεξιά στασίδια, έξω από τη βημοθύρα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, όπου είχε το εξομολογητήριο του.

Ύστερα από ώρα προσευχής, μου είπε:

— Την Αγάπη Του σου δίνει ο Κύριος.

— Και πού την έχω; Στην κοιλιά μου;

— Όχι. Την έχεις παντού: στο σώμα, στον νου, στην ψυχή, κι ιδίως στην καρδιά σου. Είναι σαν φτερά αγγέλου που θα σε ζεσταίνουν στον δρόμο της ζωής.

— Και τι πρέπει να κάνω για να μην τη χάσω;

— Αν αγαπάς τον Θεό και τον πλησίον σου με όλη την καρδιά σου, δεν θα τη χάσεις ποτέ.

Με αυτό το «ζεστό ρουχαλάκι» πορεύτηκα στη ζωή…

Έχουν περάσει πλέον εξήντα χρόνια και, ιδίως αυτές τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, καθώς αναπολώ εκείνα τα ανεπανάληπτα χρόνια, νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει.

Είναι, θαρρώ, τα αθάνατα τέκνα —οι άγγελοι των γιαγιάδων και των μανάδων της Βαλύρας— που στρώνουν τα φτερά μου, καθώς και ο δικός σου βαρύς χειμώνας, μου λέει ο οφθαλμός της ψυχής, δεν βρίσκεται πλέον πολύ μακριά. Η σκέψη αυτή ρίχνει φως στο είναι μου.

                            

— Ναι, Αγάπη μου, της αποκρίθηκα, και ασπάστηκα τα καταπονημένα φτερά της.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!