Φωτό: lyrasi.blogspot.com
Από τα παλιά χρόνια, ένας χρυσός δεσμός με τέσσερα νοήμονα "πόδια", δεμένα με άρρηκτο-θείο λόγο, στέκεται στη γέφυρα της Βαλύρας, ως προφήτης και ιατρός χρόνων αρχαίων και ανείπωτων καιρών.
Κι αν οι παλιοί Βαλυραίοι γνώριζαν κάτι γι΄ αυτόν των φύλακα στους πρόποδες της Αρχαίας Ιθώμης, είναι γιατί διάβαζε τα πρόσωπα, τις σκέψεις και τις διαθέσεις τους, καθώς περνούσαν από τη γέφυρα, και τους έδινε μηνύματα και οράματα ίασης στα όνειρά τους. Μόνο λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη βοήθεια της φωτογραφικής μηχανής, αποκαλύφθηκε ο αρχαίος μύστης στην παλιά σιδερένια γέφυρα του χωριού, μαζί με την ιέρεια του, σε θεία μέθεξη.
-Να περνάτε προσεκτικά από τη γέφυρα και όχι τα βράδια, να κάνετε τρεις φορές τον σταυρό σας και να λέτε το Πάτερ ημών, ορμήνευαν τα παιδιά τους οι γιαγιάδες και οι μανάδες της Βαλύρας.
Πριν από περίπου ογδόντα χρόνια, η γιαγιά Γιαννούλα στη Βαλύρα, βίωσε ένα μαρτύριο που μόνο ο μακαριστός πατήρ Δημήτριος Ξυδόπουλος γνώριζε καλά, και ορισμένες γυναίκες από τον στενό συγγενικό της κύκλο.
Είχε βασιλέψει ο ήλιος όταν πέρασε από τη γέφυρα της Βαλύρας με ένα δεμάτι ξύλα στην πλάτη, που είχε μαζέψει στο κτήμα της ψηλά στις Χούνες. Κι ενώ τα ξύλα δεν ήταν πολύ βαριά, μετά τη γέφυρα της Βαλύρας το βάρος τους έγινε ασήκωτο και ασθμαίνοντας, με λυγισμένα τα πόδια, έφθασε μέχρι το φτωχικό της αγροτόσπιτο. Πλύθηκε καλά με μία βρεγμένη πετσέτα με ζεστό νερό και σπιτικό σαπούνι- μπανιέρες δεν υπήρχαν εκείνον τον καιρό- έβαλε μία μπουκιά ζυμωτό ψωμί με λίγο τυρί και ελιές στο στόμα της, και ξαπόστασε εμπρός στην αναμμένη φωτιά, κουλουριασμένη στο σκαμνί της.
Ήταν Παρασκευή νηστειών, αλλά αισθανόταν σωματικά εξαντλημένη, δυο χούφτες άνθρωπος ήταν όλη κι όλη, και δεν άντεχε να νηστέψει. Καθώς αποκοιμήθηκε ελαφρά, δυο άσπρα χέρια ενός αόρατου τσέλιγκα της έπιασαν τους μαστούς και άρχισαν να την αρμέγουν όπως τις προβατίνες και την καλή της αγελάδα, που έβοσκε στου κάμπου τη λιακάδα, κάνοντας τον νου της να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μεγάλη αγκούσα κατέλαβε το κορμί της και πετάχτηκε ξαφνικά όρθια, καθώς όλα περιστρέφονταν τρελά γύρω της.
-Τι είναι τούτο το κακό που με βρήκε Παναγιά μου και είμαι μόνη μου, άρχισε να μουρμουρίζει. Άναψε το καντήλι της, είπε το Πιστεύω και το Κύριε Ελέησον σαράντα φορές, άλλαξε και λιβάνισε τα ρούχα της, και ξάπλωσε να κοιμηθεί με ανοιχτό το ένα μάτι, μην τυχόν και το κακό ξανάρθει! Μόνο όταν εξομολογήθηκε γονυπετής στα σκαλιά του Αγίου Αθανασίου και κοινώνησε, αφού αναγνώρισε ότι έπρεπε να νηστεύει, να απέχει από τα γαλακτοκομικά κατά την περίοδο των νηστειών, συνήλθε.
Κάτω στις Γανιές, κοντά στα ποτιστικά, υπήρχαν κάποιες καλαμωτές φτωχών ψαράδων του χωριού. Δύο ξυπόλυτα και πεινασμένα παιδιά προπολεμικά, καθώς περιφέρονταν να βρουν κάτι να φάνε για να ξεγελάσουν την πείνα τους, είδαν πολλά και λαχταριστά ψάρια και όρμησαν να τα αρπάξουν.
Τότε, κάτω από την καλαμωτή συνέβη το απίστευτο! Δημιουργήθηκε μία ρουφήχτρα νερού και τους τραβούσε να τους πνίξει μέσα στον βούρκο. Είχαν άγιο και σώθηκαν, πηδώντας με ορμή προς την όχθη. Έκτοτε δεν ξαναπέρασαν από εκεί, από τον πολύ τους τρόμο!
Πριν φύγει από τη ζωή μία στρυφνή και τσιγκούνα χήρα, το 1930 στη Βαλύρα , είδε τρία μαύρα κέρατα να κτυπούν με ορμή το στέρνο της, καθώς στεκόταν όρθια στη νοτιοανατολική όχθη, επάνω στη γέφυρα του χωριού. Από καρδιά εξέπνευσε, μετά από καιρό στον ύπνο της.
Όταν οι αντάρτες αποφάσισαν να γκρεμίσουν τη σιδερένια γέφυρα του χωριού για να αναχαιτίσουν το πέρασμα των Γερμανών, ο αλησμόνητος παπά- Δημήτρης έτρεξε να τους προλάβει.
-Μη παιδιά μου, μην κάνετε τούτο το κακό στο χωριό μας, τους έλεγε καθώς σταυροκοπιόταν.
-Στην άκρη παπά, μη σου πάρουμε τα γένια, φώναζαν οι αντάρτες με οργή, γιατί δεν ευλογούσε τη σωτήρια τους επέμβαση.
Στη συνέχεια, από τον φόβο τής σύλληψης και εκτέλεσής τους , ό,τι πολύτιμο είχαν και τους βάραινε, το έκρυψαν μέσα σε μία λακκούβα και έσυραν επάνω έναν τεράστιο λίθο, που πέντε άνδρες μαζί δεν μπορούσαν να τον ανασηκώσουν, πριν φύγουν τρέχοντας για τις σπηλιές ψηλά στην κορυφή του βουνού.
Ο λίθος ήταν πίσω από το εξωκκλήσι της Παναΐτσας, σε ένα κτήμα της αείμνηστης γιαγιάς Ευγενίας Φειδά, της Τσουκαλοβγενιάς της Βαλύρας, που έφτιαχνε τα περίφημα πήλινα τσουκάλια στην προπολεμική Βαλύρα. Όπως θυμάται ο κ. Γιώργος Παρ. Φειδάς, από ιστορίες που έλεγε ο αείμνηστος πατέρας του, εκείνος που ανασήκωσε τον λίθο και βρήκε τις χρυσές λίρες μετά από πολλά χρόνια, αλλά τις κράτησε για τον εαυτόν του, κληρονόμησε εφ΄όρου ζωής και την αρνητική, τη μαύρη όψη του χρυσού δεσμού, αφού κάθε βράδυ έπρηζε τους όρχεις του, λόγω της μεγάλης του ιδιοτέλειας!
Ο αείμνηστος θείος μου Δημήτρης Κατσίρης, πριν φύγει έφιππος κατά την επιστράτευση του 1940, φωτογραφήθηκε με τους φίλους του συγχωριανούς στη γέφυρα της Βαλύρας, στη βορειοδυτική πλευρά της. Εμπρός στα πόδια του εμφανίστηκε ο χρυσός δεσμός της θανατερής αλλά περίλαμπρης δόξας, και προφήτεψε την ένδοξη θυσία και αθανασία του, υπέρ πατρίδας.
Φωτό: lyrasi.blogspot.com
Ορισμένα κατά καιρούς δυστυχήματα έχουν συμβεί στη συγκεκριμένη γέφυρα, και πάντα σε δύο σημεία, είτε βορειοδυτικά, είτε νοτιοανατολικά. Αυτά φορούν εκείνους που είναι να πεθάνουν από βίαιο θάνατο και όχι από σωματική ασθένεια.
Κι αν τώρα ο αθάνατος χρυσός δεσμός κάθεται αμίλητος σε υδάτινα πεδία στα έγκατα της γης, είναι γιατί δεν αντέχει την απιστία στον Θεό και την αδιαφορία ως προς την πνευματική άθληση, την έλλειψη κόσμιας συμπεριφοράς και αρετής, κατά τη διάρκεια του βίου του σύγχρονου ανθρώπου.Οι άνθρωποι δεν αγωνίζονται για την πραγματική, την ψυχοπνευματική υγεία τους. Χρυσή φυλακή έκτισε για να ξαποστάσει, σε ρίζες εργατικών αιωνόβιων ελαιών της θείας σιωπής στα Κουβέλια...
Πάντως προσέξτε! Μην τρώτε Τετάρτη και Παρασκευή λάδι...νηστεύετε ανελλιπώς τις Σαρακοστές, τηρήστε τις δέκα εντολές, αγαπάτε και ελεήστε τον πλησίον σας, γιατί αν ξυπνήσει και πεταχτεί έξω με ορμή, κανείς δεν γνωρίζει ποιον θα πρωτοαρπάξει από τα αχαμνά, και θα κλείσει τα μυαλά του στης φυλακής τα κάγκελα....ο φόβος φυλάει τα έρημα.
Προσεύχεστε με θεία παρρησία, οι Βαλυραίοι έχουν μεγάλο άγιο!
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Γιώργο Παρ. Φειδά, επιχειρηματία στο Road island των Η.Π.Α. για τις παιδικές μνήμες του στη γέφυρα της Βαλύρας.
Ο Θεός μεθ΄ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
1/4/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου