Εμείς στη Βαλύρα, ό,τι δεν έχουμε, προς δόξαν Θεού, βάζουμε πλώρη να το γεννήσουμε!

 

                                     Φωτογραφίες: κα Βάσω Φ. Ηλιοπούλου

Ο δρόμος άνοιγε μπροστά ήσυχος, καθώς το αυτοκίνητο άφηνε πίσω την Αθήνα και κατευθυνόταν προς τη Μεσσήνη. Ο Χρήστος κοίταζε γύρω του με περιέργεια· κάθε στροφή και μια καινούργια εικόνα, κάθε χωριό κι ένα άγνωστο όνομα.

— Δεν γνωρίζω το χωριό σου, πρώτη φορά περνώ από  τη Βαλύρα, είπε τελικά. Εσύ όμως, Γιάννη, που είσαι γέννημα και θρέμμα και έχεις ανασηκώσει και την τελευταία πέτρα στη  γενέτειρά σου, πες μου.

Ο Γιάννης χαμογέλασε, σαν να του ζητούσαν να αφηγηθεί κάτι αυτονόητο.

— Τι να σου πω; Δεν λέγονται έτσι τα πράγματα. Αν θέλεις, να σταματήσουμε να κεράσω γεύμα, να πιούμε και καφεδάκι.

— Άντε να παρκάρω. Πού να παρκάρω;

— Εδώ, στο σούπερ μάρκετ του κ. Μπάκα.

— Σούπερ μάρκετ; Να μην ξεχάσω να πάρω λίγη φέτα. Έχει καλή φέτα;

— Βεβαίως! Του Βαλυραίου κ. Ιωσήφ Δημητρακόπουλου, που έχει το τυροκομείο του στον δρόμο προς τη γέφυρα.

— Και λάδι, έναν τενεκέ θα χρειαστώ όταν επιστρέφω.

— Θα σου το κανονίσει εδώ ο κ. Γιάννης Μπάκας, εκτός κι αν θέλεις να μιλήσουμε στον κ. Νίκο Μπουρίκα, στο ελαιοτριβείο του Καλλιμάνη στη Λάμπαινα. Έχουν οικογενειακά ελαιοτριβεία πολύ καλά και οι δύο.

— Ήθελα και λίγο τραχανά με χυλοπίτες.

— Η κυρία Ουρανία Μπάκα, πιο κάτω στον δρόμο, ετοιμάζει παραδοσιακά ζυμαρικά. Τα καλύτερα.

Ο Χρήστος άρχισε να καταλαβαίνει πως το χωριό δεν φαινόταν απλώς αυτάρκες· ήταν.

— Μη μου πεις ότι η Βαλύρα παράγει και μέλι;

— Μέλι! Άριστο. Του κ. ΓιώργουΛάγιου, που ήταν και πρόεδρος των Μελισσοκόμων.

— Και πού θα καθίσουμε να φάμε;

— Η Βαλύρα έχει τρεις άριστες μαγείρισσες: την κα Σοφία, την κα Αντιγόνη και την κα Ελευθερία. Τι θέλεις να φας;

— Αγριογούρουνο!

— Δεν ξέρω αν σήμερα έχουν ή αν μπορούν να σου το ετοιμάσουν. Να ρωτήσουμε.

— Έχει μαγειρέψει η κα Αντιγόνη!

— Να πάρω και κάτι για το ξενοδοχείο, μην πεινάσω αργότερα.

— Τι θέλεις;

— Χόρτα, πατάτες και σουβλάκια.

— Έχει η κα Σοφία χόρτα και η κα Ελευθερία πατάτες με σουβλάκια.

Η κα Αντιγόνη τους σέρβιρε με καμάρι.

— Εδώ στο χωριό μας, είπε, τα αδέλφια Νίκος και Βασίλης Μπουρίκας έχουν δύο άριστα κρεοπωλεία με τα πάντα. Επίσης, εκτρέφουν ελάφια. Ποτέ δεν μας έλειψε το ποιοτικό κρέας στη Βαλύρα.

Αφού τελείωσαν το γεύμα, το βλέμμα του Χρήστου έπεσε απέναντι, στον φούρνο του κ. Γιώργου Μπουρολιά.

— Πάμε να δούμε τι έχει;

— Σίγουρα, γιατί η κα Αγάπη Συκιωτάκη φτιάχνει τους ωραιότερους παραδοσιακούς κουραμπιέδες της Βαλύρας —και τι δεν φτιάχνει!

— Μόνο αυτόν τον φούρνο έχει η Βαλύρα;

— Έχει και του κ. Ξενοφώντα Καρτερολιώτη. Να δεις τι δίπλες φτιάχνει η κόρη του, η Ευθυμία, με σαράντα αυγά.

— Δίπλες; Καλά που μου τις θύμισες. Σήμερα θα τα δοκιμάσω όλα!

Η περιήγηση συνεχιζόταν, και κάθε μαγαζί γινόταν αφορμή για καινούργια ερώτηση.

— Αυτό εδώ το σούπερ μάρκετ ποιανού είναι;

— Του Παναγιωτόπουλου, που έχει το μεγάλο στον Μελιγαλά.

— Ζαχαροπλαστείο, φαρμακείο , κατάστημα επίπλων, κομμωτήριο έχει η Βαλύρα;

— Όλα στη σειρά, εδώ  στον κεντρικό δρόμο.

— Κι εκεί πάνω στην πλατεία, δίπλα στης κας Ελευθερίας το «Χαγιάτι», που γράφει κομμωτήριο, μόνο για γυναίκες είναι;

— Κι εκείνο πολύ καλό κομμωτήριο είναι. Η κα Μαίρη Μαρινοπούλου κουρεύει τη μισή Βαλύρα.

— Και την άλλη μισή ποιος την κουρεύει;

— Η άλλη έμπειρη κομμώτρια, η κα Ευγενία Ραγκούση εδώ  δίπλα, αν και μερικοί Βαλυραίοι προτιμούν να τους κουρεύουν οι γυναίκες τους, οι μανάδες, οι θειάδες, οι ξαδέλφες και οι  κόρες τους.

— Και αυτές δέχονται;

— Αλίμονο! Να αφήσουν οι Βαλυραίες ατιμέλητους τους άνδρες  τους; Τη Βαλύρα οι παππούδες παλιά την έλεγαν «Μικρό Παρίσι».

 — Πού θα καθίσουμε για καφέ;

— Στο Cafe Agora, απέναντι.

— Πάμε να πάρουμε δίπλες από την Ευθυμία και να καθίσουμε εδώ, στη στολισμένη πλατεία.

Όσοι περνούσαν και έβλεπαν τον Γιάννη σταματούσαν και χαιρετούσαν. Οι συστάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο Χρήστος ρωτούσε ασταμάτητα, με παιδική λαχτάρα.

— Αυτός ο σοβαρός κύριος που πέρασε ποιος είναι;

 — Ο γεωπόνος, ο κ. Ηλίας Μακρής, που έχει το σύγχρονο κατάστημά του προς τη γέφυρα, εκεί όπου παλιά είχε ο πατέρας του το ελαιοτριβείο.

— Και αυτό το ζευγαράκι;

— Ο άλλος γεωπόνος, ο κ. Νίκος Καρύδης, με τη γυναίκα του, την κα Σοφία Μπούτση. Έχουν το δικό τους σύγχρονο κατάστημα πιο κάτω, δεξιά στον κεντρικό δρόμο.

— Κι εκείνος ο ψηλός με τους άλλους  που κάθονται απέναντί μας;

— Αυτοί είναι οι «επώνυμοι» της Βαλύρας: ο κ. Κώστας Καυκούλας, ηλεκτρολόγος, ο κ. Χρήστος Παναγόπουλος, ξυλουργός, ο κ. Δημήτρης Μπατάλιας, οικοδόμος, και ο κ. Νίκος Χαραλαμπόπουλος, που εκτός από ιδιοκτήτης της καφετέριας είναι και υδραυλικός.

— Πλάκα μου κάνεις! Κι εκείνος που πάει προς τον φούρνο του Μπουρολιά;

— Δεν πάει στον φούρνο. Πάει να ανοίξει το κατάστημά του, που πουλά ό,τι δεν έχουν οι άλλοι. Είναι ο κ. Ανδρέας Λατζούνης.

— Να σου πω… ξέρεις τι έπαθα; Ξέχασα το μπιστολάκι μου. Πώς θα στεγνώσω τα μαλλιά μου το βράδυ; Θα κρυώσει το κεφάλι μου!

— Οι Μεσσήνιοι άνδρες κουρεύουν κοντά τα μαλλιά τους και δεν χρειάζονται μπιστολάκι.

— Εγώ όμως το χρειάζομαι.

— Εντάξει. Πιο κάτω, απέναντι από το ζαχαροπλαστείο, είναι το κατάστημα ηλεκτρικών ειδών του κ. Λιοντήρη. Θα σου βρει ένα οικονομικό.Έχει η οικογένειά του και αντίστοιχο κατάστημα στη Μεσσήνη.

— Ο ιερέας που μας κοίταξε ποιος είναι;

— Ο πρωτοπρεσβύτερος της Βαλύρας, ο πατήρ Ιωάννης Φωτεινός.

— Και το παιδάκι που του μιλά;

— Ο Νικολάκης Μπαρούνης, το παπαδάκι, έξι χρονών. Στη Μεγάλη Είσοδο κρατά το θυμιατό και θυμιάζει σαν διάκονος, και λέει το «Πάτερ Ημών» φαρσί  με στεντόρια φωνή δίπλα στο ψαλτήρι.

— Δημοτικό σχολείο έχει η Βαλύρα;

— Το καλύτερο. Πρόσφατα ανακαινισμένο.

— Γήπεδο;

— Το γήπεδο «Μαρακανά», με χλοοτάπητα, και την ποδοσφαιρική ομάδα «Αστήρ» από το 1951.

— Ιατρείο;

— Περιφερειακό, απέναντι.

— Τι δεν έχει η Βαλύρα;

— Είχε ΑΤΜ, γιατί δεν έχει τράπεζα, αλλά το ισοπέδωσαν πρόσφατα επίδοξοι κλέφτες.Είπαν ότι θα το αντικαταστήσουν σύντομα.

— Πολιτιστικούς συλλόγους;

— Βεβαίως: των Γυναικών, τον «Θάμυρι», τον «Αστέρα» και τον Σύλλογο Γονέων.

— Πολιτιστικό κέντρο;

— Το παλιό Δημαρχείο Ιθώμης. Εκεί στεγάζεται και το ΚΕΠ.

— Θεατράκι;

— Όχι ακόμη, αλλά το προσπαθούν Ο Πρόεδρος της Βαλύρας, κ. Δημήτρης Τσιλίκας, με τον Δήμαρχο Μεσσήνης, κ. Γιώργο Αθανασόπουλο, το έχουν λάβει υπόψη τους.

— Βιβλιοθήκη;

— Έχει! Δωρεά της αείμνηστης Βάσως Φειδά. Θα επαναλειτουργήσει το 2026, με υποστήριξη από  τον Δήμο Μεσσήνης.

— Το βρήκα! Δικηγόρο, συμβολαιογράφο και λογιστή δεν έχει.

— Δικηγόρο έχει και μάλιστα πολύ καλή: την κα Ευγενία Μακρή, του κ. Νίκου Χαραλαμπόπουλου τη σύζυγο. Οι άλλοι ζουν εκτός Βαλύρας.

— Αυτό δεν μετρά!

— Σωστά. Αλλά εμείς στη Βαλύρα, ό,τι δεν έχουμε, προς δόξαν Θεού, βάζουμε πλώρη να το γεννήσουμε! 

-Κάτι ξέχασες.

— Τι;

— Τις έντεκα εκκλησίες και τα δεκατέσσερα γεφύρια. Την πολιτιστική μας κληρονομιά.

— Έχεις δίκιο… αλλά κοιτούσα εκείνη την όμορφη απέναντι. Ποια είναι;

— Η δασκάλα παραδοσιακών χορών, η κα Τόνια Ηλιοπούλου.

— Αν ήμουν νεότερος και ελεύθερος, θα ήθελα να ήμουν μαθητής χορών στη Βαλύρα. Τώρα χρειάζομαι εργατολόγο για να βγω σε σύνταξη.

— Εργατολόγο δεν  σπουδάσαμε κανένα παιδί ακόμη, αλλά ξέρω έναν πολύ καλό στην Καλαμάτα.

— Δικτυωμένους σας βρίσκω, έχετε και ΠΡΟΠΟ;

-Ο κ. Θύμιος Γκομέσης.

-Έχουμε ελαιοπαραγωγούς, κτηνοτρόφους, γεωργούς....στη Βαλύρα, η πενία τέχνας κατηργάζεται.

Θερμές ευχαριστίες στην κα Βάσω Φ. Ηλιοπούλου για το φωτογραφικό υλικό.

-Λόγος Θείου Φωτός