Ο αείμνηστος Βαλυραίος Παναγιώτης Αδαμόπουλος υπήρξε μια μορφή που συνδύαζε αρμονικά την πράξη με το συναίσθημα, και τη σκληρή καθημερινότητα της εργασίας με την ευαισθησία της ψυχής. Εργολάβος στο επάγγελμα, άριστος οικογενειάρχης στη ζωή, αλλά και ποιητής στην καρδιά, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα σε όσους τον γνώρισαν. Η απουσία του, σχεδόν δύο χρόνια μετά την αναχώρησή του, δεν έχει σβήσει· αντίθετα, μετασχηματίστηκε σε παρουσία μνήμης, σε λόγο και σε στίχο. Ως ιερή παρακαταθήκη μάς άφησε τις ευχές του για τη Νέα Χρονιά – όχι απλώς ως ευγενική τυπικότητα, αλλά ως ηθικό οδηγό, ως ποιητικό μανιφέστο ζωής.
Η ποίηση του Παναγιώτη Αδαμόπουλου δεν επιζητεί εντυπωσιασμούς ούτε λογοτεχνικές ακροβασίες. Είναι ποίηση καθαρή, ανθρώπινη, βιωματική. Μιλά με τη γλώσσα της καρδιάς και απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που βαδίζει στον χρόνο κουβαλώντας μνήμες, πληγές και ελπίδες. Το ποίημα που μας άφησε για την καινούργια χρονιά μοιάζει με αποχαιρετισμό αλλά και με ευχή, με ψίθυρο παρηγοριάς αλλά και με προτροπή ως στάση ζωής.
Παραθέτουμε ολόκληρο το ποίημά του:
Ήδη από τον πρώτο στίχο, ο ποιητής προσδιορίζει τον άνθρωπο ως «ταξιδιώτη» της καινούργιας χρονιάς. Η ζωή δεν είναι στάση, είναι πορεία. Η νέα χρονιά δεν έρχεται παθητικά, αλλά μας καλεί να συμμετάσχουμε ενεργά, να γίνουμε «μέλος της θέσης της πρώτης» – όχι με την έννοια της υπεροχής, αλλά της ευθύνης. Ο Αδαμόπουλος προτρέπει τον άνθρωπο να πάρει τη θέση του μπροστά, να μη φοβηθεί την πρωτοβουλία, να μη μείνει θεατής.
Ο «οδηγός» αυτής της πορείας δεν είναι άλλος από την καρδιά. Όχι όμως μια καρδιά παρορμητική ή εγωκεντρική, αλλά μια καρδιά στραμμένη σε «γαλήνιους πόθους». Εδώ αποκαλύπτεται η βαθιά ηθική διάσταση του ποιήματος. Ο ποιητής δεν υμνεί την άμετρη φιλοδοξία, αλλά τη γαλήνη, την εσωτερική ισορροπία, την καθαρότητα των επιθυμιών. Παράλληλα, καλεί τον άνθρωπο να αψηφά «πειρασμούς πονηρούς μα και νόθους», αναγνωρίζοντας ότι η ζωή είναι γεμάτη παγίδες, εύκολες λύσεις και ψευδαισθήσεις.
Στους επόμενους στίχους, ο ποιητής αγγίζει με τόλμη το θέμα της λύπης. Δεν τη δαιμονοποιεί ούτε την αποσιωπά. «Πικραμένος να κλαις σιγανά πότε πότε», γράφει, αποδεχόμενος ότι ο πόνος είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Το κλάμα δεν είναι αδυναμία, αλλά λύτρωση. Το «νερό λησμονιάς» λειτουργεί συμβολικά ως κάθαρση, ως τρόπος να αφήσουμε πίσω μας το βάρος του παρελθόντος χωρίς να αρνηθούμε ότι υπήρξε.
Ιδιαίτερη δύναμη έχει ο στίχος «Χαμηλά να κρατάς της ζωής το λυχνάρι». Εδώ ο Αδαμόπουλος προτείνει τη σεμνότητα. Όσο πιο χαμηλά κρατάς το φως σου, τόσο πιο καθαρά μπορείς να δεις τα «αστέρια» και το «αργυρό φεγγάρι». Είναι μια βαθιά φιλοσοφική θέση: η ταπεινότητα μάς επιτρέπει να θαυμάσουμε το μεγαλείο του κόσμου και των άλλων ανθρώπων, ενώ η αλαζονεία μας τυφλώνει.
Το ποίημα κλείνει με μια επιστροφή στη μνήμη. Τα «παλιά σοκάκια» δεν είναι μόνο γεωγραφικοί τόποι, αλλά διαδρομές της ψυχής. Εκεί όπου ζουν οι αναμνήσεις, οι άνθρωποι που έφυγαν, οι «σκιές των απόντων». Ο ποιητής δεν μας καλεί να ξεχάσουμε τους νεκρούς μας, αλλά να τους τιμήσουμε με σιωπηλό δάκρυ, με σεβασμό και αγάπη. Η μνήμη, για τον Αδαμόπουλο, δεν είναι βάρος· είναι ρίζα.
Συνολικά, το ποίημα αυτό λειτουργεί ως πνευματική διαθήκη. Είναι η φωνή ενός ανθρώπου που έζησε, μόχθησε, αγάπησε και στοχάστηκε. Οι ευχές του για τη Νέα Χρονιά δεν είναι επιφανειακές. Είναι βαθιά ανθρώπινες, ποτισμένες με εμπειρία και σοφία. Δύο χρόνια μετά την απουσία του, οι στίχοι του εξακολουθούν να μας συνοδεύουν, να μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή θέλει καρδιά, μνήμη, ταπεινότητα και ελπίδα.
Έτσι, ο Βαλυράιος Παναγιώτης Αδαμόπουλος παραμένει παρών. Όχι μόνο ως ανάμνηση αγαπημένου ανθρώπου, αλλά ως ποιητής που μας έδειξε πώς να ταξιδεύουμε στον χρόνο με αξιοπρέπεια και ψυχή.
Θερμές ευχαριστίες στην κα Ελένη Καπότη-Αδαμοπούλου για την ανάρτηση του ποιήματος του εκλιπόντος συζύγου της στη σελίδα της στο FB.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου